Urineren met tunnelvisie
Eenmaal aangekomen op het feest merk ik de eerste effecten: een spacey gevoel. Na een uur of twee worden de effecten heel sterk. Het lijkt alsof ik alles in een aantal frames per seconde zie. Het is niet alleen alsof ik alles in derde persoon beleef, ik ervaar alles in de zesde persoon. Tijd om het toilet op te zoeken. Dat blijkt een hele opgave. Ik voel mij dood, maar blijkbaar leef ik nog. Als mijn vriend vraagt hoe het gaat, klap ik manisch met mijn handen. Dat is opmerkelijk want in mijn hoofd antwoord ik: “Ja hoor, gaat prima.” Urineren met tunnelvisie blijkt ook een hele opgave. Ik wil de wc verlaten, maar weet niet meer hoe. Angstig probeer ik een aantal dingen zoals fluisteren en springen. “Nee dit is het niet, zo maak je niet een deur open”. Met mijn allerlaatste beetje concentratie pak ik de telefoon. Het lukt me een aantal mensen via whatsapp te bereiken, om te vragen hoe ik het toilet uitkom. Ongeduldig als ik ben, probeer ik nog een aantal dingen en uiteindelijk krijg ik de deur open. Ik dans zoals ik nooit heb gedanst en mijn ledematen verbuigen zoals dat nog nooit eerder lukte.
Die arme kipcorn
Na een uurtje gedanst te hebben, serveert de gastheer frituursnacks. Verbaast staar ik naar het gefrituurde voedsel. “Die moet je eten”, zeggen mijn vrienden lachend, die mijn rare gedrag inmiddels gewend zijn. Ik neem een kipcorn en begin erop te kauwen. Waarom doe ik dit? Ik imiteer een speenvarken, een compleet normale reactie is op het niet lusten van een kipcorn. Dan spuug ik het hapje in de prullenbak. Ik draai me om en zie mensen buiten roken: een goed idee. Als ik op het punt sta een sigaret op te steken, komt de realisatie: "Die arme kipcorn. Hij wilde alleen lekker smaken en ik spuug hem uit. Ik ben niets meer dan tuig.” Ik sprint naar de prullenbak, pak de kipcorn uit de prullenbak en loop naar buiten. Ik heb nog maar één doel: de kipcorn een fatsoenlijke begrafenis geven. In de schuur vind ik een schepje, en ik begin in de tuin te graven. Vrienden en andere feestgangers kijken me nu wel heel raar aan. "Ze snappen het niet", denk ik. Na een centimeter of zes leg ik de kipcorn in de aarde en bedek het lijkje met zand. “Rust zacht, ik zal je nooit vergeten”, mompel ik. Bezorgd vragen mijn vrienden of het goed gaat. Ik mompel iets over Europa en ga binnen op de bank zitten. Inmiddels heb ik zulke erge tunnelvisie dat kijken niet veel meer betekent. Op een gegeven moment kan ik weer praten en realiseer ik weer wie en waar ik ben. De rest van de avond spendeer ik in dromenland en probeer te achterhalen wat er allemaal precies gebeurd is. Later besef ik dat je dat op 3-MeO-PCP nooit komt te weten."
Door Toastmanus Kipcorn
Bron: http://www.apexx.nl/index.php?id=111
dit klinkt wel leuk. Iemand ervaring ermee?
