Fool schreef:Ik volg deze redenering van meneer niet helemaal.
Aan de ene kant bestaat een verslaving aan een bepaalde stof en aan de andere kant een verslaving in handelen en gedrag, zoals gokken, seks, porno, gamen en eetverslavingen. Het toffe is dat als je een hersenscan uitvoert, je dezelfde hersenactiviteiten te zien krijgt bij beide verslavingen. Dat moet al genoeg zijn om te bewijzen dat verslaving geen ziekte is. Mensen die het tegendeel willen bewijzen, beweren dus dat mensen die twaalf uur per dag gamen aan hetzelfde probleem leiden als mensen met een zware heroïneverslaving.
Dat klinkt toch als hetzelfde?
De redenering klopt ook niet. Functionele scans meten welke activatie plaats vind in bepaalde gebieden en wordt regelmatig met fMRI gedaan. De heel erg versimpelde uitleg van fMRI is dat bloed naar gebieden stroomt die betrokken zijn bij verhoogde hersenactivatiteit middels fMRI kun je deze stroming van bloed volgen en activatie in kaart brengen.
Als we spreken over de hersenactiviteiten zoals deze wetenschapper het benoemd klopt het inderdaad dat er soortgelijke activatie patronen ontdekt worden. Logisch ook want het is wel bekend dat het
mesolimbic pathway betrokken is bij beloning. Al de genoemde activiteiten gaan gepaard met activatie van dit pathway en aanverwante gebieden. D'uh dus dat je soortgelijke patronen ziet. Daarbij laat hij onder andere ook geheel buiten beschouwing de rol van de prefrontal cortex en impulse controle bijvoorbeeld. Zie
Nature - Dysfunction of the prefrontal cortex in addiction: neuroimaging findings and clinical implications (2011). De compulsie om te kunnen weerstaan drugs opnieuw te pakken. Een van de basis aspecten van verslaving zoals ook in de DSM voorkomt is juist de onmogelijkheid om deze impulsen te weerstaan ondanks de negatieve consequenties in je leven.
Wat ook niet genoemd wordt is de methodologische limitaties van scan technieken. Iedere techniek heeft zijn eigen limitaties waarmee je rekening moet houden. Als voorbeeld pak ik fMRI omdat dit een vaak gebruikte techniek is. Een van de problemen waarmee je te maken hebt is dat je activatie in de hersenen meet en van veel gebieden hebben we wel een idee waarvoor ze dienen en wat er gebeurt maar hoe maak je deze vertaalslag precies naar complex gedrag? Een speciaal opgezette taak in een lab is compleet anders dan gedrag in de natuurlijke omgeving. fMRI kun je dan ook beter zien als een observaties van hersenactivaties waarbij gericht naar specifieke gedragingen of processen gekeken wordt. Correlatie naar complex gedrag is een enorm complexe taak.
Voor een uitgebreide uiteenzetting over fMRI is dit hoofdstuk wel mooi en overzichtelijk:
Neuropsychopharmacology: The Fifth Generation of Progress, Chapter 26. The spatial, temporal, and interpretive limits of functional MRI“Scientists do not speak in absolutes, they present the results that support the hypothesis and the tolerance for error.”
