Tijdens een onderzoek voor een artikel kwam ik onderstaande tekst uit 1896 tegen. Het is een van de eerste uitgebreide beschrijvingen van de werking van cocaïne in het Nederlands.
Ik dacht dat er hier misschien mensen waren die dit, net als ik, fascinerend vinden.
Mocht je dit interessant vinden, laat het weten, ik heb nog veel meer krantenartikelen over drugs uit de 19de eeuw beschikbaar.
.............................................................................................................
Nieuwsblad van het Noorden
15-03-1896
Cocaïnisten
Zooals de van-drank-mishruik-makenden alcoholisten worden genoemd, duidt men de lieden, die aan het gebruik van cocaïne zijn verslaafd, met den naam van cocaïnisten aan. Men weet, dat cocaïne een vloeistof is, die bij pijnlijke operaties gebruikt wordt om de pijn te verdooven. In een wetenschappelijk blad nu doet een dokter interessante mededeelingen over de verschijnselen, die hij bij zichzelf waarnam, toen hij aan het gebruik van cocaïne was verslaafd. De aanteekeningen daarvoor maakte hij, toen hij nog in militairen dienst was.
Om de lichamelijke vermoeienissen van dien dienst te kunnen doorstaan, had hij tot de cocaïne zijn toevlucht genomen, en meer en meer was hij eraan verslaafd geraakt, zoodat hij het tot een dosis van 129 gram daags bracht. En merkwaardig is wat hij van de uitwerking ervan meedeelt. Twee inspuitingen waren in staat om hem op een nacht, toen hij door rhoumatiek aan zijn bed gekluisterd was, zooveel kracht te geven, dat hij drie a vier kilometer onder een geweldigen sneeuwstorm kon afleggen. Van hetgeen hij ondervond na een inspuiting meldt hij, dat hij zich de eerste oogenblikken buitengewoon krachtig en opgewekt gevoelde. Hij voelde zich dan tot groote daden in staat. Maar dan liet zich een geweldige reactie gelden, een koortsachtig begeeren naar een nieuwe inspuiting. Had deze plaats gehad, dan trad een verhoogde werking der zintuigen in, vooral van het gehoor, en hij hoorde de onmogelijkste geluiden, als bijvoorbeeld het loopen van een vlieg over den muur. Maar spoedig scheen het dan, alsof die geluiden alle op den patiënt-zelf betrekking hadden. Het was hem dan, alsof menseben en dieren spottend over hem spraken. Hij verbeeldde zich dan, op de manier van een lijder aan vervolgingswaanzin, dat hij dieren zag loopen, echter met dit onderscheid, dat de cocaïnist zich verbeeldt overal wormen te zien, terwijl bijvoorbeeld den alcoholist ratten verschijnen.
Bij voortgezet gebruik der cocaïne deed zich een sterk verminderde werking der hersenen gelden : het geheugen verdween; de patiënt werd stompzinnig, verwaarloosde zijn uiterlijk en van eenig zedelijk gevoel was bijna geen sprake meer.
Om zich het geliefkoosde vergift te verschaffen werd geen middel ongebruikt gelaten. Het vergift beheerschte al zijn denken. De ellende der reactie was spoedig vergeten en het ziekelijk, onbedwingbaar verlangen naar decocaïne bleef dan slechts over. Genezingen zijn gelukkig niet uitgesloten, en de aanteekeningen van den dokter in quaestie eindigen dan ook met de mededeeling, dat het hem met behulp van een geneesheer gelukte zich aan de verschrikkelijke manie te onttrekken.
per dag 
En het was net alsof iemand steeds op m'n rug prikte ofzo 
Samen met die coke moest ik mezelf inhouden om niet iedereen te lijf te gaan 
