dope poetry

Buiten ontmoete ik je voor het laatst
vaak waren we vervreemd maar nooit in zonde verdwaald

Het serpent ademt de nacht, de ochtend verwrongen in haar buik
zintuigen botsen met het grenzeloze,de geschubde hoorn , geheimen in ritme vermengen hartslag met zwarte blik



Schaduwen komen , verdelen ons open en onbewust, wolken sluipen , maan ligt stil.
stop niet, kijk niet achter je rug, je vrees en handen op de grond, we rennen de wildernis tegemoet



Penetreer de avond ,energie slaapt daar verborgen in dieptes
Moordenaars kamperen langs de kant vd weg
Dolle honden ademen, (roepen het dierenrijk) , god van geesten,dansende doden , kus de angst van links, wolven huilen de sterren omlaag van rechts




Ze staat naast me, zweet kruipt langs haar huid omhoog, ze is ver weg.... nu dichtbij
haar eeuwigheid komt de kamer binnen, voel het goede koude bloed
Mijn hoofd zinkt weg in hete lakens, laat alle controle los ...
Slangen, hersens van teer, verbannen


we breken vanavond door..



Kruip terug in dit spel, vergeet de wereld vergeet het nu
heel diep van binnen, daar waar de jeugd zich ooit heeft opgesloten.
ongebonden hoogtes, ogen uit vuur, stotterend blind van binnen.
richt alle pijlen op de hemel, maar mis niet of het verslind ons levend,
ik ben nu hier, sluit je ogen

zachtjes valt de regen
in het labyrint van dromen..




De meesteres leeft in een grot aan de zee

verliefd op de slang langs de kant van haar wang

opgesloten in bed onder stof

rijk aan warmte zijn de omringende huizen

bomen klimmen wild op de wind





Iedere stad vervult zijn chaos met slapende reuzen zich voedend in het vuur

getuigen van de vlucht, ren met me mee naar het huis op de brandende heuvel

we geven ons over aan wachtende werelden lachend naast onze zij..






elke deur herhaalt zijn in en uitgang,spiegels zijn bezet

reflecties rollen uit open ramen, op slot gezet tegen morgen

van niks willen weten tot we elkaar ontmoeten voor de poorten van de ochtend



we dwalen langs rivieren en bossen.

de jaren vinden onze as, dove oren in het naakte woud

bestalen in stilte onze hopeloosheid



Nu kan ik je nooit meer in de ogen aankijken, dit was de laatste keer

Onaangekondigd en ongepland , schenk ons vertrouwen in tempels van goud, het herhalen van de mythes

stel je voor hoe het had kunnen zijn



Nu arriveert de nacht met zijn groteske gebaren, herinner de vergeten magie uit onze jeugd

morgen bereiken we het begin van het bestaan



Ik wil applaus voor het lange wachten

Ik ben veel te goed, om te kunnen bestaan...
Te mooi om waar te zijn, is mijn naam...
Het product dat je hele leven door een blender haalt, en zodoende faalt...
Ook dit wordt later terug betaald....

Je handen mogen beven...
Nog steeds wordt het tempo door mij aangegeven...
Je ziet het niet...
Jij bent mijn gastheer, welke ik leeg zuig als een parasiet...
Hopen dat je door mij te gebruiken beter zal worden...
Is mijn bestaansrecht geworden...
Herinnerd zal ik worden...

Het is al lang te laat...
Zelfs op weg naar je graf ben ik je enige steun en toeverlaat...
Ik heb je nooit gegeven wat je werkelijk begeerd...
Ook het prille genot door me aangeboden, werd al snel de rug toegekeerd...
Je hebt hem in je zoektocht gevonden...
De hel welke je laat voelen dat je leeft, is je demon geworden...

Je mag me eens je dankbaarheid in geuren en kleuren vertellen...
Ik behoudt je achilleshiel...
Wil je jezelf een tweede keer aan me voorstellen?
Neem ik beslag op je ziel.

jij bent mijn slaaf, ik ben niet jouw meid...
Dit is wat je vroeg, niet zo bedeesd...
Klaag niet om je gedeukte persoonlijkheid...
Dat is deze na de dood van je ouders altijd al geweest...

Stuurloos de speelbal van het leven imiteren...
Het maakt me niet uit hoe het met je gaat...
Ik ben niet je gewenste surrogaat, en heb geen behoefte je een wijze les te leren...
Een les die ik je ooit moet leren...
Wanneer ik dit doe, is het te laat...

De urenlange aangeboden voldoening...
Behoort per direct ontweken te worden...
Ik ben niet hij die biedt verzoening...
Je krijgt een illusie, hij die zich ongetwijfeld zo zal voelen: geborgen.

Door je huis gesloft?
De energie welke je plots aan me voorstelde...
Doet niets ter zake, nog steeds is je laboratorium in je gezicht ontploft...
Je ziet er niet zo gelukkig uit als je me eerst vertelde...

Wees niet boos op mij...
Ik vervul mijn lotsbestemming...
Het is oneerlijk, maakt je zeker al niet blij...
Hoezeer je het leek te voelen, je hebt nooit gekregen: een positieve stemming...
Ik gaf je iets, vervolgens deed ik je aan je zwakke plek heel veel zeer...
Zodoende alleen de lust opwekkend, naar meer...

Je hebt me misrekend...
Ik ben nooit in voor spelletjes...
Het contract naar zelfdoding is sluitend, maar pas nadat jij hebt getekend...
Je was een schim van jezelf, te zwak om me te spuiten, zo vond ik het welletjes...

Ik ben niet door en door slecht...
Je voortdurende onzekere beven...
Ik heb je lot voor jou beslecht...
De onrust welke je verliezen wilde, werd door mij met je dood gegeven...

Het contract is volbracht...
De rust welke zeer begerend...
Wat je wilde werd gebracht...
De kleine lettertjes van het contract negerend...

ik zal me even voorstellen...
Ik bezit geen enkele faam...
Veel hoef ik niet te vertellen.
Methamfetamine is mijn naam.

Hey die Voldie
Thx.
Ben eens benieuwd welke de volgende dope gaat spreken.

mooi gedicht