Wat als je het niet meer weet?

Soms ben ik mijzelf behoorlijk, tot helemaal, kwijt. Ik snap het niet meer, wat wil ik? Waar wil ik heen? Wie wil ik om mij heen? Wat ga ik doen? Wat wil ik in de toekomst? En wat moet ik met het verleden. Meestal sta ik eigenlijk heel sterk in deze schoenen, maar zo nu en is er een moment van totale onwetendheid. Bijna alsof deze weegschaal tussen “totaal zeker” en “totaal onzeker”, zijn balans altijd probeert te behouden.

Op het moment van schrijven is er totale onzekerheid bij mij. Ik weet niet wat ik wil, en heb het gevoel dit nooit te gaan weten. Normaal gesproken kan ik mij neerleggen bij dit gevoel, het laten voor wat het is, leven met wat er is en de volgende dag weer met hernieuwde moed opstaan. Vandaag is zo'n dag dat ik dit niet kan, dit gebeurt nou eenmaal eens in de zoveel tijd. Soms meer dan anders, soms eens in het jaar, soms drie keer per week. De afgelopen tijd is het erger geworden, ik ben onrustiger en weet niet waar ik heen wil. Zelfs op dit moment kan ik nog blij zijn met dat ik het zo voel, het is een leerproces, blijf ik tegen mezelf zeggen. Maar zelfs met die realisatie in het achterhoofd, spring ik van links naar rechts.

Tijdens deze momenten wijzig ik plannen, bedenk ik honderd duizend nieuwe dingen en voer er een stuk of negen uit. De onrust blijft, keer op keer. Ik kan mijzelf bedenken dat het niks gaat veranderen als ik weer een nieuw plan bedenk wat mij, misschien, wel gelukkig zal maken. Ik kan mezelf ook bedenken dat ik zonder twijfel een heel gelukkig leven heb. Maar de onrust die blijft, de drang om er wat aan te doen blijft. De drang om gelukkig te zijn en mij gelukkig te voelen blijft. De nieuwe plannen en nieuwe dingen die ik ga doen veranderen niks aan het gevoel van onrust. Het gevoel van “misschien word ik wel gelukkig als ik nu deze, of die, beslissing maak?” of “ik moet het toch weer anders gaan doen, op deze manier word ik niet gelukkig” blijft. Hoe vaak ik ook opnieuw voor mijzelf na ga wat ik wil en mijn plannen aanpas, het gevoel dat ik er niet gelukkig mee ga worden blijft.

Natuurlijk, makkelijk praten, je kan zeggen dat ik deze dagen gewoon moet negeren. Leg ze naast je neer, accepteer dat je soms zo denkt en je soms zo voelt. Normaal kan ik dit ook, met meest rechte gezicht wat ik kan trekken, tegen iemand zeggen. Maar op het moment zelf, zoals tijdens het schrijven van deze blog, kan ik dat niet. Het doet niks aan de onrust, aan het gevoel dat ik dingen anders moet doen, aan het gevoel dat ik het nu moet doen. Het lastige vind ik vaak, dat ik na een paar dagen gewoon weer helemaal hetzelfde denk als daarvoor. Ik kan dan opnieuw evalueren wat ik heb gedaan. Vaak ben ik er best blij mee, eigenlijk heel vaak. Maar soms was het ook een dom idee, soms wat het ook iets waar ik weer tijd voor nodig heb om het goed te maken. Daarom vraag ik mijzelf af; waarom? Wat gebeurd er met mij op deze momenten? Waarom ben ik opeens niet meer gelukkig met hoe alles loopt? Waarom wring ik mijzelf in de meest gekke bochten om me maar voor een kort moment even weer gelukkig te voelen? Ik weet dat het maar tijdelijk is dat ik mijzelf zo voel. Toch lijkt er nooit een andere optie te zijn, of zijn geweest, dan zo snel mogelijk handelen en mijzelf gelukkig maken door van links naar rechts te gaan en nieuwe plannen te maken, ze radicaal omgooien, of gewoon heel hard wegrennen?

Het interessante is, dat ik dit type op het moment dat ik weer in de situatie leef waarin het voelt alsof ik snel dingen moet veranderen om mijzelf weer gelukkig te voelen. Deze momenten zijn over het algemeen meer uitzondering dan regel. Soms met periode meer regel dan uitzondering. Op het moment heb ik daar op deze manier last van, sinds zes weken, springt mijn gevoel alle kanten op. Zo ben ik het ene moment dol gelukkig met wat ik heb en wat ik doe. Het andere moment weet ik niet hoe snel ik nieuwe plannen en “levensdoelen” moet bedenken om gelukkiger te worden. Het ene moment vind ik het reizende leven geweldig. Het andere moment begin ik opeens te twijfelen of ik niet misschien gewoon een opleiding moet doen en moet werken naar een vast leven en een huisje, boompje, beestje, idee.

Herkenbaar!
Kan jij met iemand in je omgeving over je problemen praten? En je kan ook altijd overwegen om met een psycholoog te gaan babbelen.

Sterkte

Probeer je getwijfel als sterkte te gaan zien. Niks vervelender dan iemand die zo zeker van zichzelf is, nooit twijfelt en überhaupt weigert na te denken over zijn/haar levenskoers

Ik ontken de optie van een psycholoog nog steeds xD. Maar ja, ik heb wel iemand in mijn omgeving waarmee ik goed kan praten. Over een klein weekje ben ik weer in het koude kikkerlandje en zal het gesprek er ook zeker weer van komen. Helaas is het, los van alle gesprekken, wel een terugkomend probleem. Zeker in de laatste paar weken heb ik er met regelmaat last van. Normaal gesproken gebeurde dit eens in de zoveel maanden. Nu opeens eens in de week. .

Verder vind ik de twijfel niet heel erg. Wat mij zo stoort is mijn drang het gelijk aan te pakken en de twijfel op welke stomme manier dan ook maar uit te bannen. Dit kan zijn door opeens radicaal het roer, weer, om te gooien. Of door mijzelf te drogeren .

Selem schreef:Ik ontken de optie van een psycholoog nog steeds xD. Maar ja, ik heb wel iemand in mijn omgeving waarmee ik goed kan praten. Over een klein weekje ben ik weer in het koude kikkerlandje en zal het gesprek er ook zeker weer van komen. Helaas is het, los van alle gesprekken, wel een terugkomend probleem. Zeker in de laatste paar weken heb ik er met regelmaat last van. Normaal gesproken gebeurde dit eens in de zoveel maanden. Nu opeens eens in de week. .

Verder vind ik de twijfel niet heel erg. Wat mij zo stoort is mijn drang het gelijk aan te pakken en de twijfel op welke stomme manier dan ook maar uit te bannen. Dit kan zijn door opeens radicaal het roer, weer, om te gooien. Of door mijzelf te drogeren .

Complex @Selem.

Kijk -als je een paar dagen nuchter bent- eens samen met iemand die jou heel goed kent én die jij vertrouwt kritisch naar de mogelijke invloed van je drugsgebruik op je stemmingsschommelingen en momenten van onzekerheid en twijfel over je toekomst. Mochten jullie tot de conclusie komen dat die invloed duidelijk negatief is, dan minderen. Zo zet je denk ik een goede, eerste stap tot meer stabiliteit en minder twijfel in je leven.

Maurits schreef:Complex @Selem.

Kijk -als je een paar dagen nuchter bent- eens samen met iemand die jou heel goed kent én die jij vertrouwt kritisch naar de mogelijke invloed van je drugsgebruik op je stemmingsschommelingen en momenten van onzekerheid en twijfel over je toekomst. Mochten jullie tot de conclusie komen dat die invloed duidelijk negatief is, dan minderen. Zo zet je denk ik een goede, eerste stap tot meer stabiliteit en minder twijfel in je leven.

^dit. Hier ben ik het volledig mee eens.

Even een tijdje nuchter zijn is sowieso soms net zo lekker als high, vind ik. Helemaal na lange periode van frequent gebruik. Van je reports en reacties lees ik dat je aardige ''pittige'' drugs gebruikt en kwantiteit ligt dan niet laag. Ik wil je niet vertellen wat je moet doen, daar moet je zelf achter komen, anders neem je het niet aan .

Zelf loop ik nu bij een psychologe met dit als een van de redenen. Daar is een leuke combinatie van psychische aandoeningen, opgebouwde stress en trauma's uit gekomen. Ik zeg niet dat we het zelfde hebben/zijn, maar professionele hulp is niet iets om je voor te schamen of er te stoer voor te zijn. Als je je lichamelijk niet goed voelt ga je ook naar een dokter, waarom niet geestelijk?

Dit word misschien een heel neutraal antwoord, maar ik ken je niet persoonlijk goed genoeg om concreet hulp te bieden, ik raad je wel aan dit te zoeken, dan wel professioneel dan wel een vriend of vriendin.

Op het moment ben ik redelijk in totale uitbanning van drugs. Afgelopen weekend heb ik nog wat Pentedrone gedaan, wat een eventuele boosdoener zou kunnen zijn voor mijn gedachtegang van de afgelopen dag. Verder is er alleen wat alcohol en wiet beschikbaar in mijn huidige omgeving.

Het zou zonder grappen de Pentedrone kunnen zijn, wat wel erg zwaar zou zijn in dat geval. Afgelopen weekend misschien 100mg gebruikt ofzo? Dus ik verwacht het eigenlijk niet. Maar goed, als dit gevoel als sneeuw voor de zon verdwijnt in de aankomende paar dagen, weten we eigenlijk wel genoeg .

Gedachten hierover?

Had je hier ook al zo'n last van voordat je je benzo avontuur begon?

Italiano schreef:Had je hier ook al zo'n last van voordat je je benzo avontuur begon?

In mindere mate en veel beter te verteren... -.-" meeh.

En toen kwam de aap uit de mouw.

Selem schreef:Soms ben ik mijzelf behoorlijk, tot helemaal, kwijt. Ik snap het niet meer, wat wil ik? Waar wil ik heen? Wie wil ik om mij heen? Wat ga ik doen? Wat wil ik in de toekomst? En wat moet ik met het verleden. zo nu en is er een moment van totale onwetendheid.

Dit zijn momenten van existientiele twijfel. Vragen over het bestaan, waar je zoals eerder gezegd kracht uit kan putten. Ook al zal dat niet van een leien dakje gaan. Het is goed mogelijk dat het door de penterdrone losgewoeld is. Dit wil echter niet zeggen dat die gedachten minder waardevol zijn.
Ze zijn niet in je opgekomen door de gebruikte substantie maar tekenen zichzelf daardoor wel scherper af. Aanwezig waren ze hoe dan ook al, zij het waarschijnlijk op een onbewust niveau.

Doe er wat mee. Denk er verder over door. Praat er met vrienden over. Als je ze negeert of met drugs dempt, vlieg je misschien een keer uit de bocht. Lijkt me overbodig om er als dit niet gebeurd met een psycholoog-psychiater over te gaan spreken want het zijn fundamentele ervaringen die los van de psychopathologie staan. Misschien breekt er in de toekomst een dag aan waarin je blij zult zijn dat deze grondervaring je overrompelde.

Iedereen bedankt voor het meedenken, so far! Vandaag is het al weer stukken minder, ik denk mezelf er al niet meer helemaal gek mee. Gisteren tijdens dit moment natuurlijk wel weer allerlei keuzes en plannen gewijzigd om mijn gevoel een beetje te kunnen stillen. Naar verwachting neemt dit gevoel de aankomende dagen wel weer af naar een accepteerbaar level.

Toch is het, vind ik, vreemd dat ik opeens zo overvallen kan worden door zulke twijfels. Om even op mijn verhaal terug te komen; waarom lijk ik van het ene op het andere moment mijzelf gek te denken? Terwijl ik het een dag ervoor en een paar dagen daarna weer prima allemaal aankan? Misschien is het van belang om te melden dat ik mijn leven redelijk in twijfel leef her en der, ik heb geen vaste verblijfplaats of baan, mijn reizende leven past in drie grote tassen en ik heb ongeveer om de drie weken een nieuw gezin waar ik woon, daarnaast reis ik alleen. Normaal gesproken ben ik blij en trots met dat ik zo kan leven, natuurlijk zijn er weleens moment dat ik sterk aan huis denk of even mijn familie of vrienden weer wil spreken. Maar dit gevoel zou mij normaal gesproken nooit zo ver krijgen om opeens impulsief mijn hele planning om te gooien en mijzelf excuses voor te houden waarom ik het anders moet gaan doen.

Zou het een drawback van de Pentedrone kunnen zijn? Een drawback van de benzodiazepinen (die ik nu al weer een week of 2 niet meer heb gebruikt)?

Selem schreef:
Toch is het, vind ik, vreemd dat ik opeens zo overvallen kan worden door zulke twijfels.

Zou het een drawback van de Pentedrone kunnen zijn? Een drawback van de benzodiazepinen (die ik nu al weer een week of 2 niet meer heb gebruikt)?

Dit soort existentiële ervaringen overvallen je als een donderslag bij heldere hemel. Had je ook zonder drugs kunnen overkomen. Ik snap dat je het niet als bijzonder aangenaam ervaart maar nogmaals: het is een zege voor je die veel mentale kracht kan opleveren. Bagage waar je de rest van je bestaan veel voordeel van kunt hebben.

Koppel het los van je drugsgebruik, accepteer extreme onzekerheid en leer jezelf daarin staande te houden. Als je in het absolute niets jezelf weet te blijven, kan je ook niet meer verdwalen.

Wijze woorden Poseidon! Dankje =).

De volgende keer dat dit gebeurd, ga ik gewoon even rustig zitten, ademhalen en kijken waarom ik mij opeens deze onrust aanmeet en waar ik heen wil met mijn gevoel tegenover mijn gedachtegang. Waarschijnlijk kan ik veel van deze momenten leren als ik er maar beter mee om leer gaan.

Vannacht + vandaag de hele dag op bed gelegen terwijl ik het niet meer wist. Maar dan door 1P-LSD. Ik kon niets meer en lag in een wereld van kleurtjes en vormen. M'n gezicht voelde alsof ik al m'n flubromazepam in 1 keer had genomen en ik bedacht me net dat ik mogelijk de dubbele dosis gepakt heb.

Echt onaangenaam komt het niet op me over Perry

Ik had ook volledig vrede met de situatie, maar echt nadenken kon ik niet meer

Die existentiële crisis overkomt me vaak. Ik heb altijd een enorme drang gehad om iets te moeten bereiken, terwijl ik überhaupt al moeite heb mezelf overeind te houden. Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat de sporen die ik achterlaat na mijn bestaan veel minder belangrijk zijn dan het genot dat ik uit 'het nu' kan putten zolang ik nog wèl besta. Ik denk dat die drang iets inherent menselijks is, maar ook dat je je daar in meer of mindere mate overheen kunt zetten door het je te realiseren.

Ik wil gelukkig zijn in het nu, met oog op de toekomst. Zolang ik daarnaast een netto positieve invloed op mijn omgeving heb, ben ik helemaal tevreden. Ambities en toekomstdromen wil ik me niet meer aan vasthouden. Eerst mezelf op orde krijgen en zorgen dat ik weer kan functioneren en genieten zonder dat die twee los van elkaar moeten bestaan, en als dat is gelukt, ga ik langzaam weer verder denken aan ambities en dromen. Stapje voor stapje vooruitgang boeken, het hoeft niet allemaal in 1 keer goed te gaan.

Herken je eigen struggles, en vergelijk jezelf hierin niet met andere mensen want dat is niet alleen deprimerend maar ook nog een oneerlijk; die mensen hebben zelf andere dingen waar ze mee worstelen. Als iets schijnbaar normaals voor jou een overwinning is, mag je daar best trots op zijn, ook al is dat ding voor een ander misschien de normaalste zaak van de wereld.

Wat iedereen uiteindelijk wil is gelukkig zijn. Dat is het einddoel, en ook een vraag die ik mezelf bewust stel bij beslissingen die ik maak. Gaat dit mij gelukkig maken? Zo ben ik erachter gekomen dat veel dingen die ik doe eigenlijk averechts effect hebben op dat geluk, of zelfs volledig nutteloos zijn.

Me druk maken over wat ik 'moet bereiken' in m'n leven is daar 1 van, want van me druk maken ben ik nog nooit gelukkig geworden.

Niet dat ik alles laat waaien ofzo; ik doe wat ik kan en kansen om te groeien grijp ik aan. Alleen de drang naar 'onsterfelijkheid' door dingen te bereiken die door blijven bestaan nadat jij er niet meer bent, die heb ik losgelaten, en dat is sindsdien een enorme last van m'n schouders geweest.

Ik hoop dat mijn gebral ook maar enigszins betrekking heeft op waar jij mee zit, anders sorry voor de verspilling van je tijd.

Haha, je "gebrabbel" heeft zeker zin Stuiterbal! Voor zover ik mijzelf vergelijk met een paar dagen geleden, heb ik het allemaal weer redelijk op een rijtje =). Soms heb ik opeens zulke inzink momenten, terwijl ik een paar dagen erna weer totaal relaxt bent. Als ik terug reflecteer op mijn eerdere gevoel; er voelde niks goed, geen keuze leek de juiste of naar de juiste bestemming te leiden.

Als ik dat vergelijk met nu; op dit moment lijkt elke keuze wel een leuke, een andere keuze, maar allemaal met een leuke uitkomst op zijn eigen manier. Wat er wel in mij zit, en altijd heeft gezeten, is dat ik lichtelijke faalangst heb, die soms over kan slaan naar paniek. Dit was wel de ergste aanval daarvan die ik in tijden heb gehad denk ik. Kan me niet eens herinneren dat het ooit zo erg is geweest.

Mijn leven brengt me hoe dan ook wel op leuke en interessante plekken en momenten, tenminste dat is mijn ervaring ermee. Maar toen ik het hierboven geplaatste bericht schreef kon ik dat overzicht niet meer zo bekijken. Opeens leuk geen van de keuzes, plekken en momenten meer interessant of leuk. Alles leek alsof het helemaal mis ging. Waarom ik opeens zo denk, is voor mij nog een raadsel. Los van dat het sowieso in mij zit, kan het aangewakkerd zijn door mijn afgelopen benzooi avontuur of door de (in dat geval wel hele lelijke) comedown van Pentedrone.

gewoon doorstomen dan komt het schip vanzelf in de haven aan

Vinnie schreef:gewoon doorstomen dan komt het schip vanzelf in de haven aan

Dit maar vaak is de reis mooier dan het doel.

Dankje WK! Je hebt helemaal gelijk hierin, ik moet mijn geluk beter leren waarderen her en der. Het is ook gewoon zo dat ik een ongelofelijk fijn leven heb. Helaas heb ik soms teveel gedoe met mijn eigen psyche en vergeet ik dat. Op het moment gaat het, zoals gezegd, al een stuk beter dan een dag of twee geleden. Nu kan ik de boel al weer een stuk beter overzien.

Wel heb ik de keuze gemaakt om voor een week of drie weer naar Nederland te komen, en soms voelt het nog alsof ik mijzelf teleurstel met deze keuze. Eigenlijk gaat dat natuurlijk helemaal nergens over. Ik kom altijd her en der terug naar huis, dus dat is niets nieuws. Mijn achterband is op, en de nieuwe ligt thuis op mij te wachten. Ik heb een goedkope reis terug gevonden via BlaBla Car, en mijn reis terug naar Frankrijk is gratis met vrienden. Mijn motor blijft hier drie weken droog staan in een schuur. En ik heb per direct weer wat werk thuis om dat spaarvarkentje bij te vullen. Eigenlijk de ideale situatie. Maar de planning was om pas over drie weken mijn vakantie te beginnen en terug te komen naar Nederland voor vrienden en dergelijke.

Het gevoel dat ik mezelf teleurstel met terug naar huis gaan komt voor uit mijn faalangst. Dit is iets waar ik mijzelf gewoon eindelijk eens overheen moet gaan zetten. Het zit mij mateloos in de weg, niet eens omdat ik opeens andere keuzes ga maken of dat ik onrustig ben. Eerder het feit dat het mij laat vergeten dat het allemaal een prima leven is en ik de vrijheid heb te gaan waar ik wil, dat is iets wat echt een zwaar negatief effect is. De onrust zorgt er ook voor dat ik eens buiten mijn eigen hokjes ga denken, dat is natuurlijk niet slecht. Maar als je ondertussen vergeet te genieten en blij te zijn met waar de weg leidt, of dat nou weer voor drie weken in Nederland is of nog drie weken in Frankrijk, is dat wel een zwaar kwalijke uitwerking. Work in progres though. =)

Hoezo teleurstellen? Je hebt imo al flinke ballen nodig om de middelvinger te geven aan de samenleving en lekker rond te trekken, je stelt wel flinke eisen aan jezelf als je zo nu en dan teruggaan(iets waar ik ook niet persé iets negatiefs in zie?) al afkeurt.

Klopt inderdaad Fool, deze eisen zijn ook niet eerlijk aan mijzelf. Helaas voelt het toch wel vaak alsof ik mijzelf teleurstel. Dit komt toch voort uit mijn angst voor het falen van wat dan ook. Geen idee welke toets het dit keer is. Nu kan ik dit ook gewoon bedenken. Maar op een moment zoals een paar dagen geleden is dat helemaal verdwenen, dan spring ik van links naar rechts om maar het gevoel terug te krijgen dat het "goed" is. Hoewel dit eigenlijk al die tijd al zo het geval is.

Zelfs nu voelt het nog licht alsof ik mijzelf teleurstel, hoewel ik niet echt faalangstig of gewoon angstig meer ben op dit moment. Misschien is dit hele idee van faalangst wel de rede dat ik altijd zo excessief leef. Van alles altijd het 200% willen doen. Geen middenweg kunnen vinden. Of jezelf totaal verliezen in bijvoorbeeld een realtie, of totaal negeren. De voorbeelden zijn redelijk eindeloos.

En zo speculeer je een beetje door op DF.