Zelfmoordpoging of cognitieve dissonantie

Enya & ondergetekende bespraken zojuist met elkaar dat forensische psychologen er nog al eens een handje van hebben om het gebruiken van abnormale grote hoeveelheden drugs en gevaarlijke combinaties als verkapte zelfmoordpogingen te zien.
In het boek 'De verslaving voorbij' van Jan Geurtz treffen we een andere opvatting aan, die je ook regelmatig tegenkomt bij therapeuten in de drugshulpverlening. Daarin wordt gesteld dat de eerste rush van een hoop dope zo'n overweldigende, euforische roes oproept dat de hoeveelheid opgevoerd wordt om die lekkere ervaring weer te bereiken. Tevergeefs, want over het algemeen kan er niet meer aan die brute ontmaagding getipt worden

Herken mezelf wel terug in laatstgenoemde benadering. Ondanks dat het talloze malen een uitzinnige ervaring was, is het nooit meer zo porno geworden als de eerste keer dat ik een gram coca er door heen jaagde. Dat gevoel...alsof ik dwars door de wolken en de dampkring heen richting het rijk achter de sterren zweefde na de eerste spuit morfine...het zal zich nooit herhalen.
Ben in het verleden de hoeveelheid coca enorm gaan opschroeven om die mega~rush weer op te roepen. Helaas, Aladin zat niet meer in de wonderlamp. Vervolgens maar hasj er bij gaan roken, enorm veel alcohol zuipen, benzo's & xtc erbij gaan slikken...alles wat in huis was moest er aan geloven. Inclusief een heel scala aan opiaten
Had een keer 6 gram coca en 3 gram opium in huis. Ging een uurtje of 35 door met speedballen tot het op was
Ook nadat ik wat meer controle over mijn consumptiegedrag qua drugs gekregen had, ging ik door met levensgevaarlijke praktijken. Zonder enige terughoudendheid samen met 3 gram cocaïne 2 flessen wijn en een liter wodka weg tanken en een strip valium erbij opsnoepen.
Enya's lugubere praktijken zijn hier bekend.

Omdat wij niet zo goed weten wat te denken van die suicidale drang die de forensische psychiatrie
benadrukt, vragen we ons af hoe jullie in deze kwestie staan.
Is er inderdaad sprake van een al dan niet verhulde doodsdrift die mensen als ons aanzet tot buitensporig drugsgebruik of is het wellicht meer een kwestie van cognitieve dissonantie? Daarmee bedoel ik tegenstrijdige cognitieve conflicten: je weet dat het ongezond/gevaarlijk is als je in de roes grenzen af gaat tasten maar je acht in gedachten de kans mogelijk dat het deze keer wel gaat lukken om je deze keer weer in het authentieke waus~gevoel onder te dompelen.

Andere opties zijn vanzelfsprekend ook welkom.

Herken het eea. Vandaag nog een gesprek met verslavings-zorg over gehad. Weten dat je slecht bezig bent en niet kunnen minderen/stopen.

Wat je in ieder geval eens kan proberen is een maand of 3 zonder (wellicht met wat hulp ) Misschien heb je dit al wel eens gedaan? Daarna opnieuw de balans op maken Vind je het nuchtere leven ook kut kan je altijd nog terugvallen op dope & drank.

Ik herken mijn eigen gebruikerspatroon van vroeger zeer goed in wat jij beschrijft, Poseidon. Veel grammen coke op een nacht erdoorheen + booze + strip valium. Terwijl je na die derde of vierde gram toch niet veel meer van het cokegevoel overhoud en gewoon lijnen snuift om ze te snuiven blijf je toch doorgaan. Waarom? Ik denk niet dat het een onbewuste doodsdrift betreft, maar een driftig verlangen om weer een bepaald punt te bereiken waarvan je jezelf met elke lijn wijsmaakt dat je die weer bereiken kan, maar toch steeds uitblijft.

Uiteindelijk ben ik na een zware avond eens wakker geworden in het ziekenhuis, en daarna was ik het goed zat met de witte - ik kon makkelijk stoppen met gebruik omdat het bereiken van dat gevoel voor mij lang niet zo belangrijk was als mijn leven, terwijl ik wel hoeveelheden gebruikte waarvan experts zouden zeggen dat het duidt op een (onbewuste) drang mezelf van het leven te ontnemen.
Ik was zo geobsedeerd door het bereiken van dat gevoel, dat ik er pas achterkwam dat ik mijn leven ervoor inleverde toen ik het bijna kwijt was, en toen ik daar dus achter kwam was dat wel onmiddellijk een reden om te kappen. Je zou zeggen dat, als het een doodsdrift betreft, ik lekker was doorgegaan - alhoewel het misschien wat eenvoudig is de werking van onbewuste mentale processen zo zwart-op-wit te bekijken, ik weetniet.

Ik denk dat het een verlangen is naar een gevoel wat je denkt te kunnen bereiken tegen beter weten in, waardoor je in een spiraal beland waarin je dingen doet waarmee je je leven op het spel zet. Dat je je leven op het spel zet voor een gevoel is best absurd, je kan het daarom als een obsessieve drang zien. Maar om dat gelijk als zelfmoordpoging te bestempelen vind ik vrij simpel. Dan zijn wel heel veel mensen suicidaal - en dan heb ik het niet alleen over drugsgebruikers.

Het is denk ik ook niet iets wat je zomaar kunt veralgemeniseren omdat motieven voor gebruik zo verschillend zijn van individu tot individu. Bij sommigen zal excessief gebruik misschien te maken hebben met zelfvernietiging, bij anderen misschien een verknipte vorm van pogen tot het bereiken van een punt uit het verleden. Er zijn volgens mij veel arbitraire factoren die meespelen in het bepalen daarvan.

Kort samengevat: juist omdat ik er zo gemakkelijk mee kon stoppen toen ik erachter kwam dat ik mezelf van het leven ontnam, denk ik niet dat het herhaaldelijk innemen van levensgevaarlijke hoeveelheden per se op een drang tot zelfvernietiging hoeft te duiden.

EDIT: ik zeg dat, toen ik eenmaal wist dat wat ik deed gevaarlijk was, ik ermee kon stoppen. Natuurlijk wist ik al dat wat ik deed gevaarlijk was voordat ik bijna dood in het ziekenhuis lag, maar er is een verschil tussen kennis hebben van iets, en het verinnerlijkt hebben van die kennis. Ik denk dat het willen bereiken van dat gevoel zo obsessief kan zijn dat simpelweg rationeel besef van gevaar niet altijd volstaat om een barriere op te kunnen werpen tussen jezelf en je acties. Als je wakker wordt in een ziekenhuis wordt die kennis over het gevaar op een andere manier bij je binnengebracht, in de praktijk, het wordt erin gestampt. Dit werpt wel een barriere op tussen jezelf en je acties vind ik, en maakt zelfreflectie - en dus verandering - ook weer mogelijk.

Als we Ockhams scheermes over troebele baardharen van de psychologie trekken heeft het wellicht niets met dissonantie of een onderdrukte deathwish te maken. Misschien is het domweg een typisch menselijk trekje om ondanks de verhoogde kans op een negatieve afloop toch bepaalde dingen doen.
Gewoon omdat het kan of uit een bepaald soort nieuwsgierigheid. Zo staat de historie bol van bizarre strapatsen waarvan een buitenstaander denkt: "hoe kon je zo dom zijn".

Voorbeeld 1.

In mijn jongere jaren reed ik graag op zware motoren.
In het begin nog voorzichtig maar al snel probeerde ik bepaalde uitdagende bochten steeds sneller te nemen.
Rationeel wist ik dat als je maar vaak genoeg te hard en te diep die bochten induikt het slechts een kwestie van tijd tot het gruwelijk mis gaat. Toch deed ik het. Was ik een adrenaline junkie?

Voorbeeld 2.

Ik werk in volcontinu dienst. Mijn collega's zijn bijna allemaal fanatieke sporters die zich in allerlei bochten wringen om te voldoen aan de gepropagandeerde "gezonde levenstijl". Zo kan ik geen sigaretje roken zonder commentaren over longkanker of een gebakje eten zonder gewezen te worden op de kwalijke eigenschappen van suiker en vet.

Toen ik ze vroeg of ze bekend waren met het feit dat mensen die nachtdiensten werken statistisch gezien vroeger komen te overlijden, verhoogde kans op depressie en echtscheidingen hebben, een zeer verhoogde kans op allerlei kankers en in het verkeer tot een risicogroep behoren knikte men instemmend.

Hoe kan je dan denken een gezonde sportieve levensstijl te heben en toch nachtdiensten lopen? Men had er geen echt antwoord op behalve dan die extra lousy paar honderd euries in de maand.
Zou een psych in dat geval dan spreken over een dissonantie of over pure hebberigheid?

Voorbeeld 3

Het plan bestaat om mensen naar Mars te sturen. De heenreis zal misschien nog wel lukken maar terugkeren niet. Toch blijken er legio mensen het idee aantrekkelijk te vinden om de rest van hun dagen in onzekere toestand in een piepklein kampement op Mars te bivakkeren.

Zijn die mensen gek of zwaar depressief? Hebben ze een zekere doodswens?
Of is het misschien pure nieuwsgierigheid die alle bezwaren en risico's overschaduwen?

Voorbeeld 4

Je opgeven bij Defensie om je in allerlei brandhaarden voor de zogenaamde "vrede en veiligheid" in te zetten. Die mensen krijgen een psychologische test en men vind het kennelijk heel normaal om voor een mager soldij jezelf bloot te stellen aan bermbommen en Jihadisten.

Hebberigheid speelt geen rol, adrenalinejunkies zijn het niet want ze hebben nog geen idee, nieuwsgierigheid is overbodig de media is duidelijk genoeg. Misschien is het een kwestie van domweg te veel testosteron of een verwrongen zelfbeeld als redder van de vrije wereld.

Kortom, we doen allemaal bij tijd en wijlen rare dingen van onbeschermde seks tot nog net even snel door rood de kruising over te schieten omdat je haast hebt. Het wordt allemaal gezien als 'normaal' menselijk gedrag.

TENZIJ je natuurlijk drugs neemt. Dan ben je opeens een casus en voer voor allerlei promovendi die lijvige theorieën bedenken die misschien in een enkel geval per toeval juist blijken.
Lets face it.
Als gebruikers een verborgen doodswens zouden hebben dan zouden ze waarschijnlijk niet alleen te veel en te vaak nemen maar ook spookrijden, Russisch roulette spelen of voor mij part bungy jumpen zoals men dat oorspronkelijk deed.

Bespottelijk dat mensen zoals jij lopende-band werk moeten doen Frankx

@ Poseidon, interessant topic. Voor eeuwig daarna die eerste, hemelse roes proberen na te jagen klinkt plausibel, ook uit eigen ervaring. De excessieve aantallen drugs die daarbij naar binnen worden gejaagd via elk lichamelijk gat dat zich daarvoor leent is in mijn optiek niet een omstreden of verkapte poging tot suïcide, meer een manier van jezelf voorhouden dat het wel mogelijk is, al weet je dat dit tevergeefs is.

FranX schreef:Als we Ockhams scheermes (...) men dat oorspronkelijk deed.

Chapeau, FranX. Erg goede uitleg!

Ik zat nog ff na te denken en vroeg mij af wat psycho- en sociologen zeggen over het zogenaamde "coma-zuipen".

Men gooit in dat geval met termen zoals 'adolescent risicogedrag', 'groepsdynamiek' en 'jongerencultuur'. Geen woord over sluimerende suïcidale gevoelens en/of dissonantie.

nog zo een voorbeeld:

Ik las laatst dat in New York per dag ongeveer 16 mensen vroegtijdig overlijden aan welvaartsziektes zoals zwaarlijvigheid en diabetes. We hebben het dan over ongeveer 5840 overlijdens per jaar.

In New York had men in 2007 ongeveer 1909 drugsgerelateerde doden.
Om de boel even in perspectief te zetten; In datzelfde jaar stierven in New York 1407 mensen ten gevolge van een motorongeluk.

De comazuiper weet doorgaans heel goed dat het drinkgelag niet leidt tot een succes en de McVet volvreter weet dat ook een XL menu niet tot verzadiging zal leiden. Zelfs motorrijders accepteren het risico zonder aarzeling terwijl de beloning van het motorrijden niet eens een high oproept maar slechts het ego voedt.

Een ervaren drugsgebruiker weet ook dat hogere dosering of bepaalde combi's geen garanties bieden op een hemelse ervaring en risico's met zich meedragen. Toch gebeurt het.

Laat ik het zo stellen;

Als dit een forum voor bergbeklimmers zou zijn dan zou men praten over nog hoger klimmen of zich uitgedaagd voelen om de gevaarlijkste toppen te beklimmen. Een incidentele durfal zou zelfs pochen zonder touwen te klimmen en natuurlijk zou zo nu en dan een van die forumleden zijn of haar nek of benen breken.

We zouden het heel normaal vinden en geen psycholoog zou reppen over de vermeende psychopathologie van alpinisten. Sommige klimmers zouden het laten bij een bestijging van de Utrechtse heuvelrug terwijl voor anderen het blootsvoets beklimmen van Mt. Everest nog steeds geen voldoening schenkt.

Bronnen:
http://www.channelnewsasia.com/news/health/diabetes-related-deaths/704458.html

Dank voor al die wijze woorden FranX. Tja, als ik mezelf van kant zou willen maken, zou ik wel een Browning High Power op mijn slaap zetten en de trekker over halen.
Stukken makkelijker en sneller ook dan Hero/Coca IV-shotten.

Tja, een hoop van die psychologen en psychiaters hebben het regelmatig over verkapte doodswensen. Zie die maar eens dmv harde deductie te lokaliseren. Zij signaleren dit evenals verdrongen jeugdtrauma's in het gesprek. Vanzelfsprekend uit een methode volgens het boekje...

Heb lang nagedacht of ik niet diep van binnen een triest jochie ben die het allemaal niet zit zitten. Als je vrijwel elke ochtend met een smile op je tronie ontwaakt nog voor je überhaupt iets gedacht hebt, lijkt me dat sterk.
Tjsa en mijn persoonlijke brute drugsgebruik: dat is voornamelijk gerelateerd aan het mezelf onderdompelen in een sfeer van ongeremde seksuele lust die in het sobere bestaan niet voorkomt. En lust is biologisch puur gerelateerd aan voortplanting, aan het voortbestaan van onze species. Dus in de genotstempel die mijn body vormt, kan ik geen suïcidale tendens signaleren.

Wat niet wegneemt dat zoiets bij een ander wel degelijk het geval kan zijn. Als de doodsdrift zich bij iemand manifesteert, duikt hij snel onder. Niet enkel vanwege het taboe dat er op rust. Eenmaal aanwezig voeren Tanatos en Eros een hevige strijd met elkaar in het onderbewuste. Whatever that may be...

Het verlangen om dood te zijn wordt sowieso meestal verkeerd geïnterpreteerd door de betrokkene. Het is meestal maar een select deel van je persoonlijkheid waar je van af wilt maar als het de rest gaat overstemmen wordt het perspectief op een doeltreffende oplossing al snel vertroebeld door visioenen waarin men zijn eigen graf graaft.

Alles wat er gezegd is, wist natuurlijk niet het gegeven uit dat er in de pogingen om door het plafond te gaan met dope te vaak ongewild zelfmoord gepleegd word.

Poseidon schreef:Tjsa en mijn persoonlijke brute drugsgebruik: dat is voornamelijk gerelateerd aan het mezelf onderdompelen in een sfeer van ongeremde seksuele lust die in het sobere bestaan niet voorkomt. En lust is biologisch puur gerelateerd aan voortplanting, aan het voortbestaan van onze species. Dus in de genotstempel die mijn body vormt, kan ik geen suïcidale tendens signaleren.

Ik zie geen specifieke relatie met drugsgebruik. Zou het niet zo zijn dat, zeker in onze repressieve cultuur, uitlaatkleppen domweg noodzakelijk zijn om als mens te kunnen functioneren?

Zelfs de meest Roomse mensen kijken ieder jaar weer reikhalzend uit naar een drank en seks orgie waarbinnen uitspattingen cultureel en maatschappelijk toegestaan zijn.
Inderdaad ik heb het over carnaval, de enige periode dat de zedenpredikers en moraalridders even de andere kant opkijken.

Poseidon schreef:Wat niet wegneemt dat zoiets bij een ander wel degelijk het geval kan zijn. Als de doodsdrift zich bij iemand manifesteert, duikt hij snel onder. Niet enkel vanwege het taboe dat er op rust. Eenmaal aanwezig voeren Tanatos en Eros een hevige strijd met elkaar.

Het verlangen om dood te zijn wordt sowieso meestal verkeerd geïnterpreteerd door de betrokkene. Het is meestal maar een select deel van je persoonlijkheid waar je van af wilt maar als het de rest gaat overstemmen wordt het perspectief op een doeltreffende oplossing al snel vertroebeld door visioenen waarin men zijn eigen graf graaft.

Suicidale gevoelens probeert men rationeel te verklaren wat in zichzelf een onmogelijke taak is. Gevoelens laten zich niet rationeel verklaren. Als iemand hevig verliefd is met alle bijbehorende symptomen dan probeert niemand dat te verklaren en reageert de omgeving welwillend om het rare afwijkende gedrag. Maar o wee als iemand depressief of zelfdestructief is dan is de boot aan.

Hoogstens zou je kunnen stellen dat in het ene geval iemand simpelweg verhoogde levels serotonine en dopamine in de bloedstroom heeft en in het andere geval te lage concentraties.

Mooie theorieën en metaforen ten spijt zijn we uiteindelijk in de basis overgeleverd aan onze hormoonhuishouding. Hebben we teveel testosteron dan worden we hooligan of crimineel (en vroegtijdig kaal, maar dat terzijde) en hebben we te weinig serotonine of noradrenaline dan worden we moppersmurfen, het heeft niets met keus te maken maar alles met biochemisch onbalans.

Uiteindelijk zijn we allemaal verslaafd aan enkele stofjes waarbij serotonine en dopamine voorop lopen. Iedereen doet naar persoonlijke voorkeur op zijn of haar manier alles om die stofjes op te krikken. Zelfs een suïcidale gedachte kan daartoe bijdragen.

Zeg nou zelf, het voelt toch goed om in een brandend gebouw te weten waar de nooduitgang is.

FranX schreef:Als we Ockhams scheermes over troebele baardharen van de psychologie trekken heeft het wellicht niets met dissonantie of een onderdrukte deathwish te maken. Misschien is het domweg een typisch menselijk trekje om ondanks de verhoogde kans op een negatieve afloop toch bepaalde dingen doen.
Gewoon omdat het kan of uit een bepaald soort nieuwsgierigheid. Zo staat de historie bol van bizarre strapatsen waarvan een buitenstaander denkt: "hoe kon je zo dom zijn".

Voorbeeld 1.

In mijn jongere jaren reed ik graag op zware motoren.
In het begin nog voorzichtig maar al snel probeerde ik bepaalde uitdagende bochten steeds sneller te nemen.
Rationeel wist ik dat als je maar vaak genoeg te hard en te diep die bochten induikt het slechts een kwestie van tijd tot het gruwelijk mis gaat. Toch deed ik het. Was ik een adrenaline junkie?

Voorbeeld 2.

Ik werk in volcontinu dienst. Mijn collega's zijn bijna allemaal fanatieke sporters die zich in allerlei bochten wringen om te voldoen aan de gepropagandeerde "gezonde levenstijl". Zo kan ik geen sigaretje roken zonder commentaren over longkanker of een gebakje eten zonder gewezen te worden op de kwalijke eigenschappen van suiker en vet.

Toen ik ze vroeg of ze bekend waren met het feit dat mensen die nachtdiensten werken statistisch gezien vroeger komen te overlijden, verhoogde kans op depressie en echtscheidingen hebben, een zeer verhoogde kans op allerlei kankers en in het verkeer tot een risicogroep behoren knikte men instemmend.

Hoe kan je dan denken een gezonde sportieve levensstijl te heben en toch nachtdiensten lopen? Men had er geen echt antwoord op behalve dan die extra lousy paar honderd euries in de maand.
Zou een psych in dat geval dan spreken over een dissonantie of over pure hebberigheid?

Voorbeeld 3

Het plan bestaat om mensen naar Mars te sturen. De heenreis zal misschien nog wel lukken maar terugkeren niet. Toch blijken er legio mensen het idee aantrekkelijk te vinden om de rest van hun dagen in onzekere toestand in een piepklein kampement op Mars te bivakkeren.

Zijn die mensen gek of zwaar depressief? Hebben ze een zekere doodswens?
Of is het misschien pure nieuwsgierigheid die alle bezwaren en risico's overschaduwen?

Voorbeeld 4

Je opgeven bij Defensie om je in allerlei brandhaarden voor de zogenaamde "vrede en veiligheid" in te zetten. Die mensen krijgen een psychologische test en men vind het kennelijk heel normaal om voor een mager soldij jezelf bloot te stellen aan bermbommen en Jihadisten.

Hebberigheid speelt geen rol, adrenalinejunkies zijn het niet want ze hebben nog geen idee, nieuwsgierigheid is overbodig de media is duidelijk genoeg. Misschien is het een kwestie van domweg te veel testosteron of een verwrongen zelfbeeld als redder van de vrije wereld.

Kortom, we doen allemaal bij tijd en wijlen rare dingen van onbeschermde seks tot nog net even snel door rood de kruising over te schieten omdat je haast hebt. Het wordt allemaal gezien als 'normaal' menselijk gedrag.

TENZIJ je natuurlijk drugs neemt. Dan ben je opeens een casus en voer voor allerlei promovendi die lijvige theorieën bedenken die misschien in een enkel geval per toeval juist blijken.
Lets face it.
Als gebruikers een verborgen doodswens zouden hebben dan zouden ze waarschijnlijk niet alleen te veel en te vaak nemen maar ook spookrijden, Russisch roulette spelen of voor mij part bungy jumpen zoals men dat oorspronkelijk deed.

Fucking hell dude, of ik ben gewoon aardig wasted, of je hebt hier gewoon echt een serieus goede post neer gezet

FranX schreef:Ik zat nog ff na te denken...

Zelfs motorrijders accepteren het risico zonder aarzeling terwijl de beloning van het motorrijden niet eens een high oproept maar slechts het ego voedt.

...Sommige klimmers zouden het laten bij een bestijging van de Utrechtse heuvelrug terwijl voor anderen het blootsvoets beklimmen van Mt. Everest nog steeds geen voldoening schenkt.

Bronnen:
http://www.channelnewsasia.com/news/health/diabetes-related-deaths/704458.html

Over dat stuk ben ik het toch eigenlijk niet eens, ik rij zelfs sinds mijn 18de motoren, en heb mijn autorijbewijs pas jaren later gehaald. En na een goed stukje flink knallen, kneedowns, wheelies, etc, kreeg ik toch echt een natural high en zat ik daarna met een zeer tevreden opgepompt en heerlijk gevoel op de bank na te chillen. Er komt zeker adrenaline en endorfine vrij tijdens een stevig rondje flink knallen!

Het voelt als een zeer schone lichte upper, waarbij je je duidelijk een stuk opgewekter en opgepompter voelt dan nuchter.

Ga maar eens op het circuit rijden en daar voluit knallen, en zeg me dan dat je alleen je ego hebt gevoed

Alleen denk ik dat drugs in normale mate toch een stuk veiliger zijn

Chevy schreef:Over dat stuk ben ik het toch eigenlijk niet eens, ik rij zelfs sinds mijn 18de motoren, en heb mijn autorijbewijs pas jaren later gehaald. En na een goed stukje flink knallen, kneedowns, wheelies, etc, kreeg ik toch echt een natural high en zat ik daarna met een zeer tevreden opgepompt en heerlijk gevoel op de bank na te chillen. Er komt zeker adrenaline en endorfine vrij tijdens een stevig rondje flink knallen!

Ow mee eens. Daarom schreef ik hierboven al:

"Uiteindelijk zijn we allemaal verslaafd aan enkele stofjes waarbij serotonine en dopamine voorop lopen. Iedereen doet naar persoonlijke voorkeur op zijn of haar manier alles om die stofjes op te krikken."

Maar dat moet je dan wel in perspectief zien in die zin dat dergelijk gedrag niets met een verholen doodswens te maken heeft. Het uitschaatsen van een Elfstedentocht of goud winnen bij ballroomdancing kan diezelfde staat van bewustzijn oproepen.

Chevy schreef:Ga maar eens op het circuit rijden en daar voluit knallen, en zeg me dan dat je alleen je ego hebt gevoed

Niets is honderd procent maar als het echt puur om de kick van het doodsgevaar ging dan zou je hetzelfde moeten doen maar dan zonder helm, handschoenen en beschermde kleding en dan, als je echt een race met de dood wil houden, dan bij voorkeur gewoon op de openbare weg.

Als motorrijder (of om het even welke avonturier) schat je een bepaalt risico in en anticipeert daarop om risico's te beperken of te vermijden. Wat dan ook de reden is dat er zo weinig mensen sneuvelen op het circuit.

Tuurlijk is er een zekere mate van rush. Maar net als bij een succesvolle winkeldiefstal of, voor mijn part, het lopen over een kolenvuurtje is er naast de biochemische tinteling de euforie van het trotse "Kijk eens wat ik heb geflikt".

Daarom laten ze winnende racers niet lekker chillen in hun natural high maar worden ze op een verhoging gezet, besproeit met champagne en omhangen met lauwerkransen.
Bij gebrek aan zo een organisatie zijn er altijd wel vrienden aan wie je de nodige oooh's en aaah's kan ontlokken. En zelfs zonder fans is er altijd die spiegel in de ochtend waar je tevreden over jezelf in kan kijken.

Alles is ego. Zelfs dit verhaaltje schrijven en een lichte biochemisch veroorzaakte rush krijgen als men hieronder instemmend reageert. Ego gevoed, Franx happy.
Maar als men afwijzend reageert stijgt bij Franx het niveau cortisol (stresshormoon), hij raakt in vertwijfeling. Egootje gekrompen.

Chevy schreef:Alleen denk ik dat drugs in normale mate toch een stuk veiliger zijn

[/quote]

Absoluut!

Ik hou mij hierbuiten en ik snap jullie niet. Jullie zijn mij veel te veel slim.

Enya

Enya schreef:Ik hou mij hierbuiten en ik snap jullie niet. Jullie zijn mij veel te veel slim.
Enya

Pfff, als slim zijn een serieus criteria voor reageren zou zijn dan kan ik wel inpakken

Poseidon schreef:Enya & ondergetekende bespraken zojuist met elkaar dat forensische psychologen er nog al eens een handje van hebben om het gebruiken van abnormale grote hoeveelheden drugs en gevaarlijke combinaties als verkapte zelfmoordpogingen te zien.
In het boek 'De verslaving voorbij' van Jan Geurtz treffen we een andere opvatting aan, die je ook regelmatig tegenkomt bij therapeuten in de drugshulpverlening. Daarin wordt gesteld dat de eerste rush van een hoop dope zo'n overweldigende, euforische roes oproept dat de hoeveelheid opgevoerd wordt om die lekkere ervaring weer te bereiken. Tevergeefs, want over het algemeen kan er niet meer aan die brute ontmaagding getipt worden

Herken mezelf wel terug in laatstgenoemde benadering. Ondanks dat het talloze malen een uitzinnige ervaring was, is het nooit meer zo porno geworden als de eerste keer dat ik een gram coca er door heen jaagde. Dat gevoel...alsof ik dwars door de wolken en de dampkring heen richting het rijk achter de sterren zweefde na de eerste spuit morfine...het zal zich nooit herhalen.
Ben in het verleden de hoeveelheid coca enorm gaan opschroeven om die mega~rush weer op te roepen. Helaas, Aladin zat niet meer in de wonderlamp. Vervolgens maar hasj er bij gaan roken, enorm veel alcohol zuipen, benzo's & xtc erbij gaan slikken...alles wat in huis was moest er aan geloven. Inclusief een heel scala aan opiaten
Had een keer 6 gram coca en 3 gram opium in huis. Ging een uurtje of 35 door met speedballen tot het op was
Ook nadat ik wat meer controle over mijn consumptiegedrag qua drugs gekregen had, ging ik door met levensgevaarlijke praktijken. Zonder enige terughoudendheid samen met 3 gram cocaïne 2 flessen wijn en een liter wodka weg tanken en een strip valium erbij opsnoepen.
Enya's lugubere praktijken zijn hier bekend.

Omdat wij niet zo goed weten wat te denken van die suicidale drang die de forensische psychiatrie
benadrukt, vragen we ons af hoe jullie in deze kwestie staan.
Is er inderdaad sprake van een al dan niet verhulde doodsdrift die mensen als ons aanzet tot buitensporig drugsgebruik of is het wellicht meer een kwestie van cognitieve dissonantie? Daarmee bedoel ik tegenstrijdige cognitieve conflicten: je weet dat het ongezond/gevaarlijk is als je in de roes grenzen af gaat tasten maar je acht in gedachten de kans mogelijk dat het deze keer wel gaat lukken om je deze keer weer in het authentieke waus~gevoel onder te dompelen.

Andere opties zijn vanzelfsprekend ook welkom.

Bij toeval kwam ik dit interessante onderwerp tegen.

Eigenlijk vraag je -als ik het goed begrijp- een verklaring voor zeer heftig drugsgebruik of ander gevaarlijk gedrag dat verkeerd kan aflopen.

Mijn psychiater zei eens: de kern van alle psychiatrische problematiek is de existentiële eenzaamheid van de mens. En om maar niet al te vaak met dit deze waarheid geconfronteerd te worden, willen we onszelf een goed gevoel bezorgen.

En afhankelijk van jouw persoonlijke dopamine/serotonine/noradrenaline-huishouding zijn drugs een effectief middel om in korte tijd dat lekkere gevoel weer terug te krijgen.

Bij het opzoeken van grote gevaren (fors drugsgebruik, extreme sporten, enz) denken we (denk ik) onbewust: "dit overleef ik wel". "Een ander kan er dood aan gaan, mij overkomt dat niet".

En zo leven wij allen verder, soms op de rand van een vulkaan...

Ik denk dat maar heel weinig mensen een oprechte doodswens hebben. Het is vaker het geval dat mensen niet meer "op deze manier" willen leven, maar niet veel moeite kunnen of willen doen om echt iets wezenlijks te veranderen... veel échte zelfmoordpogingen, zeker onder jongeren, zijn ook niet eens oprechte doodswensen, maar eerder een schreeuw om hulp. Maar goed, als iemand zich anders wil voelen maar niets wezenlijks wil of kan veranderen zijn drugs soms een gemakkelijke uitweg. Ik maak me er zelf ook weleens schuldig aan, ik zit nu aan de whisky omdat ik even geen zin meer heb om na te denken over mezelf (ja tyfus doe ik het toch hè), terwijl ik helemaal geen feestje of iets dergelijks heb vanavond. Ik denk dat als dat iets extremer wordt, dat je dan best in een situatie terecht kan komen zoals in de OP beschreven. En ja, als je het echt heel bont maakt zoals 35 uur lang lopen speedballen, dan kan dat ook dodelijk zijn.

Maar ik geloof er geen fuck van dat je dan eigenlijk heel stiekem een doodswens hebt. Drugs zijn gewoon erg lekker. Ik heb nog de mazzel dat mijn favoriete 'ontsnappingsdrug' er eentje is die vrij verkrijgbaar en maatschappelijk geaccepteerd is, dat scheelt een hoop gezeik.

XM77 schreef:Ik denk dat maar heel weinig mensen een oprechte doodswens hebben. Het is vaker het geval dat mensen niet meer "op deze manier" willen leven, maar niet veel moeite kunnen of willen doen om echt iets wezenlijks te veranderen... veel échte zelfmoordpogingen, zeker onder jongeren, zijn ook niet eens oprechte doodswensen, maar eerder een schreeuw om hulp. Maar goed, als iemand zich anders wil voelen maar niets wezenlijks wil of kan veranderen zijn drugs soms een gemakkelijke uitweg. Ik maak me er zelf ook weleens schuldig aan, ik zit nu aan de whisky omdat ik even geen zin meer heb om na te denken over mezelf (ja tyfus doe ik het toch hè), terwijl ik helemaal geen feestje of iets dergelijks heb vanavond. Ik denk dat als dat iets extremer wordt, dat je dan best in een situatie terecht kan komen zoals in de OP beschreven. En ja, als je het echt heel bont maakt zoals 35 uur lang lopen speedballen, dan kan dat ook dodelijk zijn.

Maar ik geloof er geen fuck van dat je dan eigenlijk heel stiekem een doodswens hebt. Drugs zijn gewoon erg lekker. Ik heb nog de mazzel dat mijn favoriete 'ontsnappingsdrug' er eentje is die vrij verkrijgbaar en maatschappelijk geaccepteerd is, dat scheelt een hoop gezeik.

Mee eens.

Mooie bump, goed topic. Een jaar geleden zou ik dit topic gelezen hebben met de gedachte dat dit nooit mij zou overkomen, echter kan ik nu al spreken over het feit dat ik het toch wel herken. Is er niet een term voor in amerika? Chasing the dragon?

denk niet dat overmatig drugs gebruik met een onbewuste doodswens te maken heeft

voldie schreef:denk niet dat overmatig drugs gebruik met een onbewuste doodswens te maken heeft

Maar waarmee dan wel (volgens jou)?

met een gevoel proberen te bereiken waar je naar craved of met experimenteren met grote dosissen, bijna iedereen die sterft aan een overdosis doet dit per ongeluk. kijk maar na op het internet

ik bedoel ik heb ook een keer een vriend gehad die zich in coma dronk (wat ook een overdosis is ) maar het is echt niet zo dat hij met zelfmoordneigingen zat ofzo

voldie schreef:met een gevoel proberen te bereiken waar je naar craved of met experimenteren met grote dosissen, bijna iedereen die sterft aan een overdosis doet dit per ongeluk. kijk maar na op het internet

Ik denk dat je wel gelijk in hebt met wat je hier zegt.

voldie schreef:ik bedoel ik heb ook een keer een vriend gehad die zich in coma dronk (wat ook een overdosis is ) maar het is echt niet zo dat hij met zelfmoordneigingen zat ofzo

Hoeveel zoop ie dan?

Ik heb een keer een gast van 15 een halve fles whisky zien leegdrinken. Hij raakte ook in coma...

Ik heb mezelf ook al meermaals K.O. gezopen, waarschijnlijk was dat ook 'n coma genoemd als ik in 't ziekenhuis was beland.

JongGeleerd schreef:Ik heb mezelf ook al meermaals K.O. gezopen, waarschijnlijk was dat ook 'n coma genoemd als ik in 't ziekenhuis was beland.

JongGeleerd schreef:Ik heb mezelf ook al meermaals K.O. gezopen, waarschijnlijk was dat ook 'n coma genoemd als ik in 't ziekenhuis was beland.

dit had ik laatst nog toen ik al stront bezopen was en een maat me uitdaagde om een fles sambuca te atten

Ik bedoel maar te zeggen dat grenzen vervagen als je onder invloed bent en er echt geen opzet in het spel hoeft te zijn.
Het zorgt er wel voor dat mijn moeder denkt dat ik 'n alcohol probleem heb (maar 't is meer dat ik zonder drugs gewoon niet zoveel kan zuipen en meestal met drink )

JongGeleerd schreef:Ik bedoel maar te zeggen dat grenzen vervagen als je onder invloed bent en er echt geen opzet in het spel hoeft te zijn.
Het zorgt er wel voor dat mijn moeder denkt dat ik 'n alcohol probleem heb (maar 't is meer dat ik zonder drugs gewoon niet zoveel kan zuipen en meestal met drink )

Voor jou zal ik pas respect krijgen als je samen met moeder in een kliniek gaat wonen.

Het verschil is dat wij functionerende alcoholisten zijn