Tripper schreef:Ik heb geen flauw idee. Maar als je zeker weet dat je dat hebt kun je er wel in verdiepen. Misschien is het wel wat anders..
Vanadesse schreef:De meeste mensen krijgen volgens mij een diagnose omdat ze er problemen aan ondervinden in hun dagelijkse leven. Om die reden hebben ze hulp nodig van mensen of medicatie. Als jij dat voor jezelf denkt nodig te hebben, of jouw omgeving acht dat nodig zou ik wel een diagnose laten stellen.
Als jij er geen problemen aan ondervind in je dagelijks leven is het denk ik ook niet nodig om dat te laten doen.
De voordelen van een diagnose zijn dat je er veel op af kunt schuiven. Echte voordelen zijn natuurlijk dat je eventueel medicatie of hulp kunt krijgen, dat gaat natuurlijk niet zonder diagnose. Het nadeel is dat je meteen zo'n stempel hebt waar je alle kanten mee uit kan.
No sympathy for the devil; keep that in mind. Buy the ticket, take the ride...and if it occasionally gets a little heavier than what you had in mind, well...maybe chalk it up to forced consciousness expansion: Tune in, freak out, get beaten.
plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Ik heb wel het gevoel dat als ik gestructureerder en meer georganiseerd zou zijn, ik veel meer uit m'n leven zou kunnen halen. Op dit moment doe ik dingen ver onder m'n niveau, en ben ik eigenlijk ook totaal niet tevreden met wat ik allemaal aan het doen ben. Maar puur het feit dat ik dit mezelf besef, doet mezelf denken dat ik het ook zelf kan veranderen. Ik wéét wel wat er 'fout' gaat, maar op de een of andere manier kan ik het gewoon niet opbrengen om het 'goed' te doen. In gedachten zie ik het allemaal perfect voor me, hoe ik moet veranderen, wat er moet gebeuren om stappen voor uit te komen, maar het blijven allemaal plannen en dromen, het echte resultaat blijft uit.
plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Daarbij ken ik mezelf, en weet ik dat eigenlijk misschien wel opgelucht zou zijn om een 'label' te krijgen van het een of het ander, zodat ik bepaalde dingen een legitieme oorzaak kan geven. "Dat komt omdat ik zus of zo heb".. Maar iets in me probeert daar tegen te vechten, ik zie het als een soort opgeven om mezelf een label te laten geven en te kunnen zeggen: 'het komt daardoor'.
plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Op een of andere manier moet ik hieruit ontsnappen, en soms vraag ik me af of het dan maar via een diagnose moet, zodat ik alles wat er gebeurd een legitieme oorzaak kan geven. Maar toch, het voelt als een soort van quitten. Loser achtig.
Ivo schreef:Heb ik mezelf ook al afgevraagd, mijn antwoord was/is nee.
Als je de diagnose hebt, ga je dan elke dag aan de medicatie?
Ga je de diagnose gebruiken om medelijden op te wekken of om een "reden" te hebben dat je slecht presteert?
Gaat de diagnose eigenlijk ook maar iets veranderen?
Voor mij waren alle 3 de antwoorden nee, dus het maakt me totaal niet uit of ik ADD of wat dan ook heb.
Exceptional Insight schreef:Pff, fuck diagnoses. Ik doe het zelf wel.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast