door bier op 31 jul 2009 22:03
Ik had een tijdje terug in een pb'tje naar iemand hier een ervaring over dxm gestuurd, of eigenlijk mijn ervaringen met het gebruik, maar dat was eigenlijk toch wel een lang verhaal geworden. (:
Ik heb er een tijdje over nagedacht want ik durfde niet goed maar nou moet ik het denk ik toch maar plaatsen.
Ik heb alle keren moeten kotsen behalve de eerste keer. Wel echt heel misselijk als het inslaat maar daarna voelde ik dat niet meer.
De eerste keer had ik eerst zo'n 7 capsules op, en ff later nog 3. Wel beetje veel voor de eerst keer achteraf maarja, ik heb nog nooit minder gedaan. Toen we gingen eten (de rest ging eten, ik had niet zoveel honger ) voelde ik me al heel vaag worden. Dat is toch wel het ergste moment, doen alsof je gewoon eet; A, waarom eet je niet? krijg je dan dit dat zus zo... Daarna had ik het gevoel dat ik moest kotsen dus snel naar buiten gevlucht. Toen ik op straat 'liep' had ik het gevoel alsof ik dit leven al zo een zes of zeven keer meegemaakt heb. Ik was helemaal aan het trillen en klapperkaken, en probeerde dat een beetje tegen te gaan door te gaan lopen. Ik voelde me waus als de tering en vroeg me af of andere mensen dat konden zien, ik had het idee van wel, weet niet of het zo is.. Voorwerpen gingen golven, bewegen, ik zag ineens een muur heel bol, terwijl hij gewoon recht was. Op een gegeven moment had ik het idee dat ik niet meer wou lopen of kon lopen en dat ik ergens moest gaan zitten. Ben achter een fietsenstalling onder een afdakje gaan zitten, helemaal weg te pieke, zonder ook maar vanmezelf bewust te zijn, alsof me lichaam niet echt meer bij mij hoorde. Toen ff later was ik er vaag van bewust dat een man vlaklangs mij stond om zijn fiets mee te nemen ofzo. Die man zal wel gedacht hebben achteraf, een meisje dat 's avonds loodrecht tegen een muurtje achter een fietsenstalling zit met doppen als koffieschoteltjes recht voor zich uit zit te staren. Ik wist ff niet meer waar ik was, zat naar de ufo's in de bomen te staren. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb en hoe ik weer terug ben gekomen kan ik niet herrineren. Toen ik weer thuis was heb ik me op de bank neergeploft. Mijn vader en moeder waren boven volgens mij. Ik deed me ogen dicht en liet me nou helemaal meenemen door de visuals die ik zag. Eerst waren het alleen maar bewegende vormen en kleuren, maar toen werden het ook echt kamers met meubels erin enzo... Beelden en die veranderde telkens weer. Net of ik niet meer op de bank lag maar daar ook echt was. Ik hoorde me vader tikken achter de laptop, maar de stoffelijke wereld leek ineens zo verweg te staan. De meeste dingen die ik zag herrinner ik me niet eens meer, maar ik herrinner me nog wel een hele grote koeienstal met daarachter een opening waar licht was, een kamer met vier witte muren en daar stond een grote antieke buffetkast, een soort gang met wanttapijten, nog meer kamers met antiek meubilair zoals hele rechte, dure banken, echt dingen die ik nog nooit in het echt gezien heb in het leven. Ik weet nog dat ik me ogen open deed, en zei: 'Ik dacht dat ik in een schap bij de albert heijn lag!' echt te wazig voor woorden. Op de vloerbedekking in me kamer zag ik gezichten in, en op een witte muur zag ik ineens een nissan skyline. In het donker al helemaal, onbeschrijflijk die visuals, ik had het gevoel dat de hele kamer vol mensen stond, ookal was er niemand. En alles leek te bewegen en te golven... Ik begon er op een gegeven moment een beetje genoeg van te krijgen, ben toen maar gaan slapen, dat lukte gelukkig wel gewoon. De volgende dag echt he, wat word ik wazig wakker, ojah die dxm. Nog amper gevoel in me armen en benen en gezicht, maar dat gevoel kwam in de loop van de dag wel terug. Daarna nog een week klapperkaken gehad en barstende koppijn, maar het was het wel waard. Ik had het achteraf gezien bij deze eerste keer moeten houden, maarja das achteraf...
