Waar: Bij een maat thuis
Met wie: 4 vrienden
Wat: Ik schat ongeveer tussen de 225-300mg ketamine. (Geen idee of het R of S of Racemisch is maar gok op R omdat de kristallen een beetje langwerpig waren.)
Ik en een maat hadden nog wat keta en besloten dat dus te gaan gebruiken. We lieten 3 maten van ons komen als soort van tripsitters/gezelschap. We zijn toen begonnen met een lijntje van ongeveer 2cm. Daarna wilde ik al redelijk snel een 2e lijntje omdat ik nog niet hard genoeg ging voor mijn gevoel. Nou die ging dus ook door mijn neus en een tijdje daarna de 3e lijn. Met de gedachte nog in mijn hoofd dat ik niet hard genoeg ging heb ik dus eigenlijk een te dikke laatste lijn gelegd van ongeveer 3cm en redelijk dik. En die heb ik een tijdje later dus ook weg gesnoven. (Ja was dom, voor mijn gevoel zat er redelijk wat tijd tussen maar schijnbaar was dat hooguit 10 minuten) Nou dit heb ik de komende 4 uur wel geweten
.Ik zat dus pas net weg te dromen van de 2e lijn. (Vertraagd beeld als je van links naar rechts kijkt, alles draaide een beetje en een lekker lui gevoel) De inwerking van de 3e lijn is mij denk ik kompleet ontgaan of ik herinner het me gewoon niet meer. En toen begon die laatste dikke lijn in te slaan. Ik had het gevoel alsof mijn lichaam en geest gesplitst werden. Ik zat in de bank en ik hoorde achteraf dat ik antwoord gaf en gewoon kon praten, maar op dat moment was ik me echt nergens van bewust. Mijn geest leek op dat moment wel heel ergens anders te zijn. Daarna werden alle effecten dus steeds heftiger en ik probeerde dan even bij "bewustzijn" te blijven door te gaan lopen. Maar dat lopen pfff dat viel dus echt niet mee. Ik liep als een soort robot stap voor stap zonder mijn armen ook maar totaal te bewegen. Toen stond ik dus bij de computer omdat ik even een nummertje op wilde zetten. Maar het intypen van de toetsen was zo raar. Ik had steeds het gevoel dat ik de letters in de verkeerde volgorde typte maar dit was niet zo. Daarna toch maar weer gaan zitten omdat ik merkte dat ik een beetje wankelde en geen zin had om om te vallen.
Daarna begon ook al het geluid heel erg te vervormen. Alles wat ik hoorde leek heel ver weg, zelfs mijn eigen stem was nauwelijks hoorbaar. Daarna hoorde ik een soort lage trillende bas die maar door bleef gaan. (Denk dat dit eventjes de muziek was, soort dubstep achtig stukje ofzo) Maar toen begon dus de hele kamer te trillen op die bas en ik pakte dan ook stevig mijn stoel vast omdat dit zo heftig was. Op dat moment kreeg ik ook een soort paniekaanval en liep weer naar de computer. Mijn hartslag ging omhoog ik wist niet meer wie ik was, wat ik op had en wat ik allemaal had gedaan. Maar 1 ding wist ik op dat moment zeker en dat was dat ik nu dus dood ging. Er schoot toen een gedachte door mijn hoofd: Je hebt het helemaal verneukt en je gaat nu dood door de drugs. Dit was echt een vreselijk gevoel, ik voelde me ook echt schuldig tegenover mijn ouders. Ondertussen trilde de hele kamer nog steeds maar ikzelf nu ook maar dan puur uit angst. (Of misschien trilde ik wel als eerste maar had ik het niet door en dacht ik daarom dat de kamer trilde?) Ik had het gevoel alsof het altijd al vast stond dat ik op die plek en op die tijd dood ging. Op dat moment wilde ik dus bijna zeggen dat ik bad ging maar vlak daarna heb ik mezelf toch weten te kalmeren. Ik weet niet waarom maar ik wilde dus niet zeggen tegen hun dat ik half bad ging. Daarna trilde het huis gelukkig niet meer. Maar nog steeds vond ik het beangstigend dat alles wat ik hoorde zo ver weg leek. Alsof ik langzaam maar zeker alle verbindingen met de realiteit kwijt raakte. Daarna ben ik langzaam maar zeker uitgespaced. Het gepraat en de muziek klonk elke 10 minuten een stuk dichterbij mijn lichaam. En voor mijn gevoel ging mijn geest steeds dichter naar mijn lichaam toe. Dit voelde echt wel fijn, alsof ik was doodgegaan en weer bijna was herboren. Daarna heb ik tegen mijn maat mijn trip een beetje verteld en hij vond het ook indrukwekkend wat ik allemaal had meegemaakt.
Het was niet echt een leuke trip ook al waren het maar een paar momenten waar ik echt in paniek raakte. Het woord wat het het beste beschrijft is indrukwekkend. Positief of negatief kan ik niet echt zeggen maar indrukwekkend was het zeker weten. Vrienden vertelde ook dat ik heel vaak gezegd heb dat ik kk vaag was en heel hard spacte. En dat ik ook echt vaak uit mijn ogen keek met een blik van pure angst. En dit kan ik me goed voorstellen als je voor je gevoel gewoon echt dood gaat.
Ik twijfel wel of ik die bijna doodservaring en het herboren gevoel ook had meegemaakt als ik daar niks over had gelezen op internet. Maar misschien is dit ook wel gewoon puur de ketamine, ik weet het niet. Wel geniet ik nu meer van mijn leven vanwege mijn bijna doodservaring.
.
