De volgende tripDe volgende trip was absoluut de mooiste en speciaalste trip uit m'n hele bewustzijn. Dit was ook een hoge dosis, rond de 55 mg - ik moest ook 3 keer goed inhaleren om alles binnen te krijgen. Ik had voor de trip speciaal het nummer "Face in the static" van m'n beste vriendin aanstaan; Dit nummer is gebaseerd op een positief-nihilistische interpretatie van een K-hole ongeveer, en geeft daarmee ook m'n hoogste persoonlijke waarde weer, iets wat ver boven dingen als "geluk" staat als ik ernaar kijk. Niet dat het nummer zelf zozeer ZO perfect is (al is het wel erg mooi gemaakt), maar waar het bij mij voor staat is wel heel bijzonder.
Ik inhaleerde de eerste keer; Na alles zeker 20 seconden binnen gehouden te hebben nam ik de 2'de hit - nu begon alles al enorm te vervormen, maar ik nam nog met alle kracht die ik had de 3'de hit die ook de grootste was, en hield dit net zo lang in tot m'n longen half dood zaten te branden - en toen hield ik het nog 10 seconden in. Uiteindelijk ademde ik de extreem dikke witte rook uit, en op dit punt was ik al gelanceerd; Ik zag in de rook een zwart en witte static, die in 4 dimensies te zien was; In plaats van dat de static wazig en constant veranderde, zag ik hem vanuit elk punt in de tijd; Alsof ik elke nanoseconde, elke frame van de static tegelijkertijd zag; Op dit punt zag ik er ook patronen in die zo'n complexiteit hadden dat ze veel realistischer waren dan de realiteit, veruit.
Ik deed m'n ogen dicht, en de static overheersde; Ik kreeg met een oneindige snelheid flarden van universums te zien, en elk universum was gebaseerd op een utopie van Mijzelf, I en W (hele bijzondere vrienden voor me) - het gevoel van brein-synchroniteit ermee was ook zo extreem aanwezig dat het duizend keer ketamine oversteeg in significantie; Ik voelde een soort paradoxale nihilistische heiligheid, een soort absolute bevestiging dat het waar was dat niets waar was. Vervolgens werd dit alles aan scherven geslagen, maar de scherven gingen als het ware 2d op in het universum dat achter het aan scherven geslagen vlak lag; Op elke stem-interval werd het weer tot stukken geslagen waardoor het steeds complexer werd, sinds de eerste scherven niet weggingen.
Ik vond dit zo extreem mooi en perfect dat ik letterlijk niets kon bedenken dat het mooier kon maken; En van mij komend is dit heel erg uniek, want ik kon me zoiets nooit voorstellen; Ik ben een enorme perfectionist en controlefreak, niet in de klassieke zin maar voor de dingen die IK belangrijk vind; Ik kan dingen wel cool vinden en er opzich tevreden over zijn maar het kan altijd beter, ik kan me altijd iets voorstellen in m'n fantasie dat het net een tikkeltje meer mij-iger zou maken; Dat kon nu echt helemaal niet, dit was de meest inherente, absolute essentie van mij, en alles waar ik voor sta - ik moest huilen van dit gevoel, niet op een negatieve manier, maar uit een soort ultiem gelukkig gevoel dat ik ooit m'n eigen perfectiebeeld kon ervaren. Vaak lieten trips me iets zien van in de lijnen van "De wereld is geen utopie, het is niet realistisch om perfectionistisch te zijn" - waarop ik iets had van "Ja, weet ik ook wel, dus? Ik ben zo, ik ben ook prima tevreden als ik zo ben, ik hoef het niet te veranderen."
Deze ervaring echter, was het alsof de DMT een reactie op m'n vorige trips gaf; "Dat hoeft ook helemaal niet, een trip is een weergave van je eigen bewustzijn, dus hier heb je je ultieme perfectie, dat mag je best eens meemaken
" - WAUW. Echt. Het gaf me echt precies wat ik wilde en nodig had. Nu ik m'n obsessie met "Naar" had gebotvierd in het DMT-universum, werd het tijd om m'n obsessie met perfectie en schoonheid te ervaren. Ik vind dat wel heel cool; DMT geeft me in de regel wel wat ik wil; Ik denk dat dit vooral is omdat ik enorm veel zelfkennis heb en ook wil wat ik nodig heb op dat moment; Ik hoef er ook nooit tegen te "vechten" - want DMT geeft me wat ik nodig heb, en dat is ook precies wat ik wil.
Ik vloog door deze gefragmenteerde universums; Ze waren allemaal op een manier zwart en wit tegelijkertijd, en er zaten allemaal entiteiten die de "perfecte vorm" waren van mezelf en m'n meest close vrienden, die met enorme creativiteit in elk apart universum op een utopische manier the void beschilderd hadden, alles was volledig vrij, niets had een betekenis en niemand dacht uberhaubt dat dat zou kunnen - en deze vrijheid van alle regels, wetten en subjectieve opvattingen werd gebruikt voor pure, utopische creativiteit. Er waren veel hints van paars, groen en blauw in deze zwartwitte leegte; Natuurlijk niet de paars, groen en blauw die we normaal kennen, maar onvoorstelbaar mooie "2.0" versies van deze kleuren.
Hierna kwamen fragmenten uit m'n geheugen omhoog; Alle momenten uit m'n leven die ik extreem mooi en diep had gevonden kwamen omhoog, en werden weergegeven als een enorm wonderschoon universum dat echt al de facetten van de ervaring liet zien; Psycrowdelica, toen ik verloofd raakte met m'n vriendin, een moment op LSD in de duinen, Solstice, etc; Ik ervaarde al deze dingen nu "Voor het echt" - veel intenser en echter dan de eerste keer, en ik zag echt alles wat ik ooit zou kunnen willen in de perfecte vorm. Ik zat voor me uit te staren en wou bijna krijsen van intense schoonheid; Waaaaaaaaaaaaaaaaa!!
Na een tijdje begon dit af te nemen, en kwam ik veel "Sterker" terug; Ik kreeg een enorme, extreme bevestiging van mezelf, m'n bewustzijn en m'n filosofie - hierdoor voelde ik me echt veel zekerder in m'n schoenen, en was m'n verlatingsangst ook voor ongeveer 51% weg; Namelijk, ik had zo'n bevestiging van hoe speciaal en cool mijn bewustzijn was, dat ik me besefte dat als iemand dat niet kon warderen en het afwees, ja, pech voor hen. Ik voelde me ontzettend energiek en vrolijk en enthousiast. Hierna volgden nog 2 trips; Die ga ik later nog omschrijven ^^.
door Lµs. D » za sep 03, 2011 2:21 am 
Blijft toch een fascinerend stofje dat DMT...
Deze trips hebben swagger, nu wil ik ook weer DMT 
