Het was echt een kutdag. Veel te vroeg opgestaan voor een afspraak waar ik heel de voormiddag voor heb moeten reizen. Uiteindelijk drie kwartier moeten wachten om te constateren dat hij niet door ging. Op de trein terug vond ik er niet beter op om uit frustratie enkele lijnen methox te leggen. Ik had ondertussen al wat tolerantie van een week aan dissociatieven-gebruik.
Ik werd er niet bepaald vrolijk van. Het weer weifelde heel de tijd tussen bewolkt en zonnig en aangezien ik er heel afhankelijk van ben voelde ik me vlees noch vis. Het kwam er op neer dat ik me gewoon leeg en miserabel voelde.
Uiteindelijk belande ik in mijn vertrouwde stoel voor m'n computer tussen m'n vertrouwde rommel. Ik had nog r-keta, s-keta, mxe, 2-meo-ketamine en 3-meo-pcp. Deze laatste is de enige die ik niet m'n bloedbaan in gejaagd heb.
Een kleine kanttekening: Er zitten veel zwarte gaten tussen en het kan zijn dat ik de volgorde van alles wat er gebeurde verneuk. De usual shit van 'blabla het is eigenlijk onbeschrijfelijk blabla' laat ik er maar even uit omdat dat wel voor zich spreekt denk ik.
Ondanks enkele pogingen in het verleden was ik nog nooit in een hole verzeild geraakt. Ik was het ook nu niet van plan, anders had ik het wel intramusculair gedaan. Wat er nu volgt is één brok destructieve impulsiviteit.
Een K-hole bereiken al snuivend is zeer zeer moeilijk. Heb het een jaar terug al een paar keer geprobeerd zonder er in te slagen. Best ironisch dat zonder het van plan te zijn dat nu wel gebeurde.
Ik begon lijnen te leggen van alles (al het eerder vernoemde behalve 3-meo). Hoeveel mg het telkens was heb ik geen idee van, maar afgaande op de lege zakjes moet het alles bij mekaar iets tussen 500 en 1000mg geweest zijn over een paar uur verspreid.
*Even een verontschuldiging gericht aan Endorr. Ooit zei ik dat zulke hoeveelheden op 1 nacht belachelijk waren en dat je hulp moest zoeken. Misschien is dat waar en moet ik ook maar hulp zoeken, maar ik versta het nu wel. Tolerance is a bitch.*
Het midi-klavier zat op m'n schoot, om de 5 minuten nam ik een lijn. Telkens opnieuw dacht ik dat als ik gewoon meer nam dat ik wel een spot zou vinden waar ik me tevreden voel. En telkens opnieuw was het net niet genoeg. Mijn spel trok op niets. Echt op geen hol. Ook daarom leek het mij goed om nog wat meer lijnen te nemen, (voor diegenen die hierin de logica zoeken, stop daar maar mee, ze is onvindbaar).
Ik merkte eigenlijk pas hoe gedissocieerd ik was toen ik m'n flesje water aan de kraan wou bijvullen. Mijn lichaam was een gesedeerde zak botten en ik voelde me moe en uitzichtloos. Het liefst van al wou ik gewoon even weg zijn en alles vergeten. Compleet vergeten dat er zoiets was als een k-hole bleef ik snuiven gewoon om mezelf nog meer te verdoven.
Plots besefte ik iets. Iets wat ik enerzijds beschouwde als verontrustend maar anderzijds om 1 of andere reden heel grappig vond omdat dit de eerste keer was vandaag dat er iets gebeurde dat mij raakte en waar ik van onder de indruk was. Ik hoorde niet meer wat ik speelde, het volume stond nochtans echt wel luid. Ik probeerde m'n ogen dan maar te openen, dit lukte nog net. Eens ze geopend waren kon ik heel erg in de verte de klanken die uit mijn klavier kwamen terug horen. Ik kon nauwelijks nog zien, tis te zeggen, ik zag wel, maar wat ik zag kon onmogelijk de realiteit zijn. Een soort absurd schouwspel van vlakken en lijnen waarin ik vaag enkele meubels van m'n kamer in herkende. Toen voor het eerst schoot me het idee van een k-hole te binnen.
Ik vond het toen heel logisch, ik was toch al compleet naar de zak en was net lichtjes opgevrolijkt omdat ik geen fuck meer kon horen. Gemotiveerd als ik was slaagde ik er miraculeus in om het zakje s-keta leeg te gieten op m'n bureau, ook een groot deel van het zakje r-keta mocht eraan geloven. Met het meest waardeloze opgerolde briefje ooit ging ik te keer als een malafide stofzuiger. Die laatste lijn of zeg maar hoop zou echt wel genoeg moeten zijn. Dat was ook zo.
Haastig probeerde ik mezelf uit m'n stoel te hijsen. Ik viel recht op m'n gezicht op een meter van m'n bed. Shit. Niet dat ik er iets van kon voelen maar ik moest gewoon kost wat kost m'n bed in. Die laatste hoop kwam duidelijk opzetten en ik wist gewoon dat ik eraan ging. De gedachte dat iemand m'n deur zou opendoen, me zou vinden op de grond in plaats van "al duttend" op m'n bed en vervolgens een ambulance zou bellen gaf me het laatste zetje om toch nog m'n bed op te klouteren. Dit was niet vanzelfsprekend met het gevoel dat enkele natuurkrachten je aan de grond spijkeren.
Vanaf er contact was tussen m'n buik en m'n matras verdween alles. Letterlijk alles. Niet alleen ikzelf of wat mij dierbaar is, maar ook mijn verleden een mogelijke toekomst of hetzelfde van iemand of iets anders. Ik besefte niet en ervaarde enkel nog een universeel zwart. Als beelden van groeiende planten die je soms versneld ziet in natuurdocumentaires ontsprongen er kleuren en vormen die zich ontwikkelden tot ze een embryo vormden. Zoals dit:
Ik voelde dat het mijn kind was, een soort van mogelijk kind in een mogelijke toekomst. Deze fungeerde nu als een soort onschuldige spiegel. Het werkte veel meer op mijn emoties dan ik ooit had verwacht van ketamine. Er werden (niet in zinnen, eerder in abstracte ideeën) vragen gesteld aan mij in perspectief van de embryo. De vraag was niet wat voor persoon ik wou zijn maar wat voor vader. Ik zag dat de embryo uit hetzelfde vlees bestond als het mijne, met daarin mijn verleden verwerkt. Het was zeer duidelijk dat dit onveranderlijk was, alles wat ik ooit had gedaan stond vast en dit droeg het kleine hoopje leven in wording met zich mee. Meer dan ooit werd ik geconfronteerd met een algemene verantwoordelijkheid tegenover het leven vanwaaruit ik ontsprong en eventueel leven dat ik zou voortbrengen of beïnvloeden. Nooit eerder voelde ik me dichter bij m'n natuurlijk doel als wezen.
Toen nam de k-hole een andere wending, in plaats van de fixatie te leggen op de toekomst of mijn verleden was het alsof de hole zich tot mij in het hier en nu wendde. De toon werd uitermate streng. Een soort van alles overheersende autoriteit die ik ook herkende van in DMT-trips overviel me. Sommigen zouden het een God noemen, ik herken het gewoon als een niets verhullende spiegel. Alle feiten (bv. impact van mijn daden en keuzes) stelden zich als statische pilaren voor mij op. Tegen mijn verwachting in begonnen ze te dansen tot ze zich omvormden tot letters. Ik werd nu omringd door grote drukletters ' TO BE OR NOT TO BE ' stond er. Dat zag ik eerst niet, eerst zag ik enkel de letters afzonderlijk zonder enig verwantschap ertussen. Stilaan begon ik te beseffen dat het een zin was. Dat was het dieptepunt van de hole voor mij, ik hoorde zag en voelde die zin door heel m'n bestaan gonzen als een gigantische klok die niet wou stoppen. Het ging er panisch aan toe. Ik begreep helemaal niets meer, en voelde alles (de embryo, mezelf, m'n verleden, alles) vervagen, alsof ik gewoon langzaam ophield met bestaan met alle gevolgen van dien. De zin werd prangender en prangender. Uiteindelijk werd ze zo indringend gescandeerd dat ik besefte dat de zin aan mij persoonlijk gericht was. Alsof er iets vroeg of ik wou zijn. Ik had totaal geen argument om te zijn, geen poot om op te staan. Geen verklaring, geen besef. Maar om 1 of andere reden wist ik dat ik het wou en dat dat het enige was waar ik zonder te weten waarom zeker van was. Eens dat duidelijk was stopte de zin. Tergend traag als een kuiken dat uit het ei probeert te breken schoven mijn oogleden open. Het gebeurde zo traag dat ik ze over mijn oogbol voelde schuren. Ik zag iets wat leek op een impressionistisch schilderij van mijn kamer, met wolken van vlas en dons die er doorheen zweefden. Langzaam maar zeker herontdekte ik de realiteit. Nog nooit was ik zo blij dat ik nog bestond. Na wat te bekomen trok ik m'n sportschoenen aan en ben ik een tijd gaan lopen, gewoon omdat het kon. Ik voelde me tegelijk zowel leeg, uitgeput en toegetakeld als vol van leven en hoop.
Nawoord:
Ik weet niet waarom mensen tijdens psychedelische ervaringen vaak zulke diepe en betekenisvolle dingen meemaken. Of ze daadwerkelijk betekenis hebben speelt ook geen rol eigenlijk. Wat wel een onmiskenbaar feit is, is dat ze een enorme impact hebben op de persoon in kwestie. Daarom vraag ik mezelf af hoe het mogelijk is dat dit nog steeds kan verblijven in een illegale doofpot-toestand. Wat ik meemaakte was misschien totaal nutteloos of betekenisloos, maar het heeft wel enorm veel indruk en invloed nagelaten.
