Afgelopen zaterdag heb ik een avondje flink aan de pep gezeten. Zondagochtend dus nog wakker en wat ik dan nog wel eens lekker vind, als ik niets meer weer om te doen is een lekker lijntje keta pakken. Doordat ik de hele nacht al wakker ben geweest slaat de keta altijd harder in dan normaal. Ik zweef dan helemaal weg in mijn lichaamloze wereld en verwachtte dit nu ook lekker te doen.
De dosis was iets hoger dan eerder, maar toch een bescheiden lijntje. De trip begon. Mijn vriendin vroeg nog even of onze kunsstof schaaltjes in de magnetron kunnen, waarop ik antwoordde dat ik het niet wist. Dat was het laatste dat ik uit kon brengen, want ik voelde mijn lichaam al verslappen en verdwijnen. Ik sloot mijn ogen.
Ik ervaarde wat ik vaker heb ervaard, ik zweefde als het ware door mijn wereld. Steeds verder en verder weg, de realiteit begon ook steeds meer te vervagen en ik verbaasde me erover hoe sterk ketamine op lachgas lijkt, alleen komt het langzamer op en duurt het langer.
Na een tijdje steeds verder weg te zweven vergat ik alles wat maar met de realiteit te maken had. Ik was alleen aan het zweven in het niets en steeds minder deed ertoe. Dit beangstigde me.
-Hier moet ik even iets toevoegen over het zeepbel concept. Misschien hebben de mensen die vaker keta hebben gebruikt wel een idee wat ik bedoel, dat is wanneer je met meerdere mensen diep aan het trippen bent op keta, maar wel met elkaar communiceert, terwijl je eigenlijk in een soort lichaamloze staat bent, dus als het ware samen in een wereld (die zeepbel) zweeft en eigenlijk ook onderdeel bent van elkaar. Het is een hele rare ervaring, want het lijkt heel sterk alsof je samen dezelfde ervaring hebt-
Welnu, ineens zat mijn vriendin in mijn zeepbel (achteraf bleek dat ik haar geroepen heb, of in elk geval haar aandacht vroeg). Ze was bij me en ik dacht dat ze ook keta had genomen, of op een andere manier in mijn trip was gekomen. Ik wist niet eens zeker of ze wel echt was of niet misschien gewoon door mijzelf verbeeld werd. Het deed er voor mij niet echt toe, ze was in elk geval bij me en daar was ik heel blij mee. Ik werd een beetje bang, of in elk geval raakte in ongerust wat ik aan haar kenbaar maakte.
Ze vroeg me waarom ik bang was, of eigenlijk waar ik bang voor was. Ik zei dat ik bang was om te sterven. Ik raakte steeds verder en verder de weg kwijt, verloor alle perceptie van tijd en ruimte, er was niemand anders dan haar en haar zag ik ook niet volledig. Ik zag alleen haar gezicht, welke ik prachtig vond. Het enige wat bestond was dus haar gezicht en degene die het zag. Ik dus.
Hetgeen wat mij dus zo beangstigde of eigenlijk meer ongerust maakte (ik was niet echt in een staat om doodsbang te zijn) was het feit dat die tweede, diegene die haar zag, ik dus, aan het vervagen was. Ik was aan het verdwijnen! Ze vertelde me dat ik niet dood ging, dat ik ketamine had genomen en dat ik nu gewoon een heel zware trip had.
Hierna duurde het niet lang voor ik volledig verdwenen was. Dit bracht alleen maar meer verwarring met zich mee. Ik zag haar liggen. Ik zal haar alleen liggen, ik kon nergens een spoor van mijn eigen lichaam vinden. Ik zei tegen haar dat ik het niet snapte, wat gebeurt er, wat is er aan de hand? Weer stelde ze me gerust wat me op dat moment heel dicht bij haar liet voelen. Ik voelde me eigenlijk gewoon verbonden met haar, ik wist dat zij en ik hetzelfde wezen waren. Ik was in haar, het was alsof ze mijzelf was die mij gerust stelde. Tegelijkertijd voelde ik hoe veel ze van me houdt en voelde ik tegelijkertijd mijn liefde voor haar enorm sterk. Natuurlijk houden we van elkaar, we zijn allebei ik.
Later begon ik bij te komen, heel langzaam kwam ik terug in de wereld. Mijn vriendin vroeg of ze nu haar soep mocht gaan opwarmen, dat als ik haar zocht ze wel in het huis zou zijn. Ik wilde nog even met haar blijven knuffelen, want we waren nog niet los van elkaar, ik zat nog steeds aan haar vast. Mijn eigen wereld was ook nog te zwaar. Tegelijkertijd had ik allerhande flasbacks van eerdere ketamine ervaringen en voornamelijk lachgas ervaringen.
Uiteindelijk was ik bij machte om op te staan, maar tot op dit moment kan ik het niet van me afzetten. Tot nu toe is dit de diepste trip die ik heb meegemaakt en ik zit nog steeds vol verbazing.
