Heb nooit de behoefte gehad iets te delen. Nu toch maar een account aangemaakt want wat er afgelopen weekend gebeurd is raakt me nog steeds.
Korte introductie qua ervaringen:
Sinds een halfjaar zo nu en dan keta op feestjes, afters en heel af en toe thuis lekker in bed. N2o daarentegen gebruik ik zeer zelden omdat ik de effecten nooit zo speciaal vond maar vooral ongemakkelijk.
Afgelopen weekend na een lekker feest waar ik om 3 uur me laatste sleuteltje pep had genomen om te voorkomen dat ik niet te lang wakker bleef de dag erna, zijn we met een groepje bij iemand thuis gaan afteren. Op de after was keta en n2o.
Eerst wat sleuteltjes erin om nog lekker met z'n allen op de muziek te kunnen ketdansen en kunnen lachen om elkaars vorm en elasticiteit. Erna wat lijntjes om vervolgens lekker te liggen en van de muziek en de rustige sfeer te genieten.
Tot er n2o in het spel kwam.
Me eerste ballon was al heftig. Ik had zonder zuurstof te happen me ballon opgemaakt en out ging ik voor ik weet niet hoelang. Ik ging zo hard op die ballon dat ik bijna niet kan uitleggen hoe het voelde en wat ik precies zag. Je kan het vergelijken met een automotor die veelste veel toeren maakt in de eerste versnelling en vervolgens bijna op ontploffen staat. Ik moest lachen om wat ik dacht te zien, (mijzelf die in mijzelf die in mijzelf gaat die in mijzelf gaat x 1000 met de motor die teveel toeren maakt). Ik hoorde mezelf lachen omdat ik het niet begreep, maar zodra ik weer bij was, was ik in 1 klap stil en snapte geen zak van wat er zojuist was gebeurd.
Tweede ballon dan maar.
Ik stopte met het in- en uitademen omdat ik niet zo hard wou gaan als net. Dit had ik niet moeten doen. Ik had een fout gemaakt. (Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit de fout was die alles heeft veroorzaakt).
Ik ging alsnog weer out, en ik ging minder hard dan voorheen, maar doordat ik te vroeg was gestopt, werd ik een milliseconde eerder dan gepland terug de realiteit ingeschoten. Doordat dit gebeurde schoot ik overeind, maar bleef ik haken tussen de 'n2owereld' en de realiteit. Ik zat precies in het midden vast, op dat moment. Het volgende klinkt heel cliché en lees je in vrijwel alle tripteports over ketamine, en maak het zelf ook wel vaker mee. Maar het verleden, de toekomst en zelfs het heden bestond niet meer. Ik zat letterlijk vast in dit moment doordat ik te vroeg uit me space kwam. Deze 'tussenwereld' waarin ik was beland bestond uit draden en lijnen die aan elkaar geweven waren bestaande uit de wereld die ik ken, en de wereld waar ik vandaan kwam. Ze stonden met elkaar in verbinding maar alles wat ik zag, was opengevouwen. Alle mensen om me heen leefden niet meer en zag ik voor de helft, aan elkaar genaaid. (Heel raar voor te stellen maar het was niet met bloed ofzo). Uit het niets tussen al dat 'draad' schoot persoon A uit haar trip en belandde ze in mijn wereld! Ik schreeuwde haar naam en ze schrok, ineens begon alles om me heen vorm te krijgen en was ik beland in de realiteit. A en ik waren ervan overtuigd dat we dezelfde space hadden en wij beiden in deze tussenwereld terecht waren gekomen.
Een uur lang heb ik in shock stil gezeten en me afgevraagd hoe dit heeft kunnen gebeuren en wat ik nou precies meegemaakt had. Ben erna ook naar huis gegaan want het was even teveel geworden allemaal.
Een paar dagen later hebben A en ik besproken wat er was gebeurd en dat is dus bovenstaande.
Ik heb trouwens geen spijt dat ik dit heb meegemaakt maar weet ook niet of ik het als een verrijking moet zien. Ik was gewoon echt even van me apropos hierna. Ik zal voortaan sowieso oppassen met patroontjes maar ketamine blijft een geweldig goedje.
Sorry voor dit lange verhaal maar ik wou dit heel graag delen.
Toeduls.
