Waar: Op kot
Wanneer: een klein uurtje geleden
Wat: Wiet/hasj, Ketamine en lachgas
Het ging normaal een nuchtere avond worden maar 2 Italianen met wat wiet en hasj op kot schoven dat plan al gauw van de baan. Ik was redelijk high toen ik me bedacht dat ketamine alweer een half jaartje op zich heeft laten wachten, wat op de drugskalender in mijn hoofd welgeteld een eeuwigheid geleden leek, tussendoor heb ik redelijk wat ervaring opgedaan met methoxetamine wat de aantrekkingskracht naar keta nu enkel weer groter maakte. Het is al een goede 3 weken dat ik nogal aan het verdwalen was in de gewoonte te zoeken naar een natuurlijke mannier van denken en leven die, vooral als ik high ben, een obsessief dwangmatig kantje heeft gekregen zonder dat ik het doorhad, dit samen met omstandigheden zorgde voor redelijk wat chaos en verwarring de laatste tijd, ik had heel de dag al een redelijk zelfzeker gevoel en was geconcentreerder dan normaal, perfecte gelegenheid, het lijntje van 40mg dat na enkele minuten klaar lag was het resultaat.
Het gevoel in m'n neus vertelde me dat dit lijntje toch een stuk dikker aanvoelde dan het gewoonlijke als ik een lichte dosis wil, wat natuurlijk niets is om over te klagen behalve de afterdrip dan. Tijdens de inslag ben ik wat uit m'n raam gaan hangen voor wat frisse lucht en een kijkje op de stad en toen ik terug binnenkwam merkte ik dat het effect veel mentaler insloeg dan ik gewend was. Na mijzelf nog een tijd te amuseren met heel m'n kamer om te keren voor een hulpstukje van de slagroomspuit werd het tijd voor een ballon. In combinatie met veel wiet draaide lachgas de laatste tijd vaak uit tot een nogal heftige ervaring, keta en n2o gaven eerder ook al veel vuurwerk dus ik was wel ingesteld op avontuur. Het vertrouwde geluid van de slagroomspuit die de ballon vulde gaf me zoals gewoonlijk het laatste zetje om er pas echt zin in te krijgen, ik blies mijn longen leeg alsof er een huis van stro voor me stond, zoog de ballon op om vervolgens nog een paar keer in en uit de ballon te ademen voor de zekerheid en de zoete smaak
. De visuele grens is sinds enkele ervaringen al sterk naar beneden getrokken waardoor het visuele aspect (zeker bij wiet) al veel sneller aanwezig is, maar bij lachgas geeft dat aspect bij mij altijd een heel andere betekenis, niet dat ik echt meer visuals krijg maar eerder alsof de grens tussen je iets voorstellen en het effectief zien zodanig vervaagt dat hij bijna verdwijnt. Hierdoor komt de lachgas-space bij mij altijd heel schetsmatig over, altijd een gevoel heel dichtbij iets ongrijpbaar te zijn.
Deze keer begon het net zo, toen ik de ballon losliet galoppeerde ik al volop in het lachgas patroon, de fragmentarische gedachten en beelden begonnen zo te escaleren dat ogen open of toe na een paar seconden al niet veel verschil meer maakte en weer deed ik wat ik laatst altijd deed, blijven zoeken, dieper proberen graven, wat sterker werd naarmate het effect toenam en het tegelijkertijd ook versterkte, ik voelde dat het te veel werd, onstuurbaar en onrustig, tot plots, zonder er bewust iets voor te doen, de spanning zichzelf leek op te lossen, het was een onbestemd iets tussen een gevoel en een gedachte, wat sommige misschien een eureka-moment zouden noemen. Die term voelt bij mij te veel aan als iets rationeel, het was op het moment eerder het gevoel, net alsof er een grote knoop zichzelf elegant ontrafelde wat zich pas seconden later is beginnen vertalen en vastzetten in begrippen en zinnen. Hierdoor ben ik beginnen inzien dat de mannier waarop ik naar een soort natuurlijkheid aan het zoeken was de laatste tijd op zich onnatuurlijk was, wat van mijn brein zonder het te beseffen een paradoxale lasagne aan het maken was.
Ik schreef dit tijdens het uitspacen van al dit, dus de kans zit er wel in dat het nogal gedissocieerd overkomt
het was zo'n ervaring waar ik me op een bepaald moment nuchterder voelde dan als ik effectief nuchter ben en heeft me terug een beter beeld gegeven over hoe controleerbare gedachten meestal slechts de vertaling zijn van onderliggende gevoelens of impulsen. Spijtig dat niets wat ik hier neerschrijf eer kan doen aan de ervaring, maar dat is iets wat ik op voorhand wist, het was alleszins zeker de moeite om meegemaakt te hebben 
Hiermee heb je deels ook verwoord wat ik ook tijdens mijn eerste methoxetaminetrip ervaarde (alleen dan urenlang), spijtig genoeg heeft MXE zichzelf nooit meer geëvenaard 
Interessante trips zijn dit 
