Waar: Space loods van een vriend
Wie: P. en gNux (+6 andere mensen)
Wat: 11mg 2ct7 nasaal pp
Duur: +/- 23.00~08.00
Wanneer: Zaterdag 10 januari
Mijn interesse tot 2ct7 was aangewakkerd, helemaal na de 'verontrustende' telefoontjes van Flinterr en Kees Klapkaak van het forum. Even een quote om aan te geven wat mijn interesse aangewakkerd had:
''gNuxx, ben je thuis? Zit je achter de computer? Zoek aub op hoelang dit gaat duren, want wij gaan veels te hard"
Zelf had ik ook nog een capsule van dit voor mij redelijk zeldzame goedje, het was een capsule á 22mg zuivere 2ct7 bij orale inname zeker goed voor een harde trip. Mede door het telefoontje van Kees begon de capsule overdag toch een beetje te jeuken in mijn zak, wat voor mij alweer een teken was dat er deze dag getript ging worden, alhoewel ik niet zo'n zin had om in mijn eentje te trippen. En het plan was om een avondje bij te kletsen met een goede vriend van mij, genaamd R. Wat later op de avond ging ik vanaf mijn huis richting de space-loods waar we de avond zouden doorbrengen, onderweg nog even een lekker wietje gehaald. Maar eindelijk aangekomen in de loods van P, en eigenlijk nog geen concrete plannen om te trippen maak ik de opmerking: "Hey P, heb je zin om te trippen?" Waarop hij natuurlijk antwoorde met een volmondige: "Jawhor!!" Nou was mijn wens dat er iemand met me mee ging doen, eindelijk bevredigd

Ik krijg binnen een minuut het gevoel dat ik al van de kaart begin te raken, en een helse brandende pijn nestelt zich in mijn neus. Het gevoel alsof mijn hersenpan in tweeën word verdeelt is niet overdreven

Ik ga weer even de loods in, bij de andere mensen zitten. Ik heb het gevoel dat je je niet moet afzonderen, ookal ben je aan het trippen. Maar wacht eens, wat een chaos is het hier, het was hier net toch veel rustiger? Ik moet hier weg, ik wil op een bank liggen, afgezonderd van niet trippende mensen. Heel toevallig word net het nummer Papa San - Maddy maddy cry gedraaid, en ik word er helemaal gek van. "Whaaa, I can't take it no more, Whaaa" klinkt het nummer.
Ik wil P. weer opzoeken, maar kan hem niet vinden. Direct mijn telefoon gepakt en P. gebelt, maar hij neemt niet op. Ik heb het gevoel alsof het allemaal fout gaat deze avond. Ik zie mijn leven voorbij flitsen, geprojecteerd in maya herogliefen op de muur. Alleen gaat dit alles in zo'n flitsend tempo dat ik er geen grip op kan krijgen, het lijkt wel alsof ik in een of ander stroboscoop land van fractals, kleuren en lichtflitsen was beland. Hoe ga ik hier van genieten denk ik bij mezelf, ik wou dat ik dit niet had genomen. Ik loop naar buiten om mijn neus is even flink uit te baggeren, en dit lucht erg op, de helse pijn in mijn neus begint eindelijk een beetje af te nemen. Was dit misschien de reden van al die negatieve energie?
Ik loop weer even naar binnen, en zie tot mijn grote vreugde P. weer binnen komen. Maar hij ziet eruit als een woesteling, wat is er met hem gebeurd. Ik loop direct naar hem toe en vraag hoe het gaat, mijn vraag word beantwoord met "Veels te veel chaos hier, ik denk dat ik mensen moet wegsturen". Een van onze andere vrienden ving dit, toch ietwat paranoïde zinnetje van P. op, en vertelde hem dat hij zich nergens druk over hoefde te maken, en of wij misschien even een afgezonderd hoekje voor hem moesten creëren met de fatboy, dit leek P. wel wat. Zo gezegt, zo gedaan. Ik zit op de bank naast een vriend van mij R, en we kijken elkaar aan, en beginnen spontaan te lachen. Ik ben nu wel weer blij dat ik eraan begonnen ben, afgezien op de ongemakklijke eerste 20 minuten na. P. ligt nog steeds in een hoekje op zijn fatboy, afgezonderd van alle gezelligheid. Ik probeer een beetje met hem te praten, en vraag of hij er niet liever gezellig bij komt, want het maakt toch allemaal niet zoveel uit, there is no way back!
Uiteindelijk al zijn negativiteit aan de kant gezet, en P. is uit zijn donkere hol gekomen om bij ons te zitten.
Op dit moment komt Kees met een of ander chickie op de bank schuin naast mij en R. liggen, en het zag eruit alsof hij de knop: Casanova AAN gevonden had, het zag er allemaal heel lief en speels uit, en R. en ik beginnen weer te lachen, ik zag mooie roze kleuren bij Kees en het meisje wegkomen, het leek net alsof ik gewoon roze energiestromen (love) zag stromen bij de twee, voor mij en R.: tortelduifjes.
Even keek ik om mij heen, en het viel me op dat niks, maar dan ook niks meer normaal was. Overal zag ik fractals uit de muren komen. Hoe langer ik naar een fractal keek, hoe meer het zich uitbouwde, totdat het op een gegeven moment gewoon 3d uit de muur kwam. Zeer spectaculair allemaal.
Kees had op dit moment een ander meisje bij zich liggen, en was hier een beetje mee aan het stoeien. Dit betreffende meisje had zo'n 5 minuten eerder, de ladder naar de zolder van de loods, per ongeluk op Kees zijn hoofd laten vallen, en hij had me toch een bult op zijn hoofd. Nu waren ze hartstikke leuk aan het stoeien, totdat het meisje E. hem een nep stoot op zijn hoofd wou geven, die ietwat verkeerd uitpakte, en ze loeide hem keihard op zijn vreter. Nu gingen R en ik helemaal stuk.
Toen kwamen de telefoontjes, of we naar de plaatselijke kroeg wouden komen. Ik vond dit zelf helemaal niks, maar aan de andere kant, wat maakt het ook allemaal uit


Deze film gaat over een hondje, genaamd, Bolt. Bolt speelt de hoofdrol in een televisie serie, over een hond met superkrachten, die samen met haar baasje Perry, Perry's vader van de dood moet redden. De hond leeft helemaal voor deze rol, en kent het echte hondenleven niet. Nu raakt de hond dus verdwaald en moet hij het echte leven onder ogen zien, deze film was ZOOO grappig. Mijn visuals waren een beetje tot rust gekomen op dit moment, en er straalde eigenlijk alleen maar 'vrede'-fractals van de tv af. Ik weet van de hele film niet alles meer, maar ik weet wel dat ik met een kwijlbek heb zitten lachen om, Bolt! Wel vond ik het soms een beetje raar, en dacht dat wij misschien ook wel in een rol zitten, en er niet uit kunnen komen.
Even een joint roken, ik draai hem. P. word helemaal vrolijk, en zegt met een big-smile op zijn bek; Is dat wiet?

Ik neem echt twee hijsen van de joint, en ik krijg over mijn hele lijf het soort 'slaap' gevoel wat je ook wel eens in je benen hebt, ik kan amper meer praten, wat is dit?! Hoe kan dit weg gaan, uiteindelijk tot het besef gekomen dat je het helemaal zelf kunt bepalen, wat je er mee doet. Zet je erover heen, dan voel je je vast beter. En ik voelde me direct weer goed, de trip voelt als een soort reis, met als doel jezelf goed te voelen. Wat aardig lukte op dit moment. Ik voelde me op en top relaxed, en dacht niet na bij wat mensen wel niet van mij zouden denken, want het kon me eigenlijk helemaal niks schelen.
Nu kwam het punt dat de meeste mensen gingen afdruipen, alleen de twee meisjes E. en J. bleven nog. Uiteindelijk nog hartstikke veel gelachen om E. die net wakker werd en allemaal wartaal begon uit te slaan, waaruit ik concludeerde dat ze in een psychose was geraakt, en het leven niet meer helemaal snapte. Wat natuurlijk klinkklare onzin was.
Ik was eigenlijk wel kapot, geestelijk vermoeid. Maar slapen wou ik eigenlijk nog niet, maar wat wil ik wel. Ik bedenk me dat ik wel wil slapen, en we vragen aan de meiden of ze niet liever zo naar huis gaan, omdat het inmiddels al 06.30 was, en ze vonden het goed.
Nu lagen P. en ik er nog met zijn tweeën, zonder drinken, roken of iets, maar wel met een extreem goed humeur en een vlaag van geluk over ons heen. We hadden beide het gevoel alsof deze trip ons weer op de aarde heeft gezet, ik heb geleerd gewoon mezelf te zijn, niet na te denken bij wat andere mensen wel niet zullen denken, en vooral: Maak je niet te druk om alles, het komt allemaal wel goed. En zo niet, dan merk je dat snel genoeg. Dit waren mijn laatste gedachten voordat ik in slaap viel.
Vandaag met R. P. en nog iemand lekker op het ijs geweest, jointje gerookt. En ik voel me nog steeds super lekker, ik ben herboren!!
Conclusie, 2ct7 is heel heftig spul, het meest visuele wat ik ooit heb gehad, en ook het meest chaotische, maar je leert er van te houden in de eerste 20 minuten. Heerlijk goedje!
(ps, de trip was een grote chaos, maar ik hoop dat van mijn report nog wat te begrijpen valt, want ik kan eigenlijk nog steeds niet goed uitleggen wat ik allemaal beleeft heb)