Gisteren besloot ik samen met een vriend nog eens truffels te eten. Eerst gingen we samen naar de shop om ze te halen en op de terugweg dachten we over een plaats om ze te nemen. We hadden nl. pas die dag zelf beslist dat we nog eens zouden trippen.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij het bos waar we vaak gaan chillen in de zomer en savonds een kampvuurtje stoken. Een bekende plek dus. Ik kan me er goed in oriënteren omdat ik er al van kleins af aan kom.
We hadden op voorhand nog even de weersvoorspelling gecheckt want de lucht zag er tamelijk onheilspellend uit maar op de weerkaarten was niet echt veel te zien. We besloten dat het niet zo erg zou zijn als we nat werden dus begonnen we aan onze maaltijd. We hadden trouwens een lichte dosis genomen omdat we van plan waren en nog steeds zijn dit weekend (we zijn nu dinsdag dus tripten we op maandag) met de rest van onze vrienden nog eens te trippen.
De truffels hadden zoals gewoonlijk een enorm slechte smaak dus mixten we ze met m&m's (écht een aanrader). Ook vielen ze enorm zwaar op de maag, daar kwamen ze misschien wel harder aan dan in ons hoofd. Jammer genoeg kon mijn vriend zijn portie niet binnen houden waardoor ik uiteindelijk als enige zou trippen en er dus een tripsitter bij had.
Na een tijdje ging het slechte gevoel over en begon het hele bos te schommelen. Ik wist niet goed of dit nu de trip was of als ik zelf ook gewoon zou moeten overgeven. Dat laatste was niet het geval en alles wat ik zag begon te verkleuren naar 1 kleur, wel telkens een andere. De kleur veranderde vooral als ik een boertje liet, wat ik toch wel grappig vond. Toen ging alles er even terug normaal uitzien en dat stond me niet echt aan. "Is dit het dan?" dacht ik, "dat kan toch niet." En inderdaad, het bekende geluid dat ik altijd hoor als mijn trip gaat beginnen (een hoge fluittoon en het geluid van pure leegte, een beetje te vergelijken met de wind die door een tunnel blaast) was daar. Het moment was aangebroken. Ik voelde me steeds gelukkiger worden maar aan de andere kant werd ik ook een beetje triest van het feit dat mijn vriend niet meer kon meedoen.
De bomen van het bos werden plots veel hoekiger, en scherper afgelijnd tegenover de lucht. Ik kon alles héél duidelijk onderscheiden. Het gras werd wit, dan weer groen, dan een mengeling van de twee. In de bomen begonnen lichtjes te flikkeren en ik kon niet meer door het bladerdak kijken. In het bos is er een stuk waar je veel dode bomen hebt, en die zagen er ook echt dood uit. Soms huiverde ik wanneer een boom naar me toe leek te komen alsof hij me mee wou trekken in zijn doodsheid. Toch zag alles er supervredig uit, ik kwam echt tot rust in dit kleurrijke, 'neppe' bos. Ik voelde me goed, echt gelukkig. Zolang ik niet begon te denken aan mijn vriend die niet kon meedoen. Ik had echt medelijden met hem maar hij stelde me telkens weer gerust dat hij het niet erg vond en dat ik moest genieten van mijn trip. Hij had maar niet moeten overgeven, zei hij.
We wandelden nog enkele rondjes door het bos en toen kwamen we plots kinderen tegen. Die gedachte maakte me bang. Wat als ze iets merken? Wat als ik ineens de drang krijg van raar tegen ze te gaan doen en als hun ouders hier rondlopen? Maar telkens weer stelde mijn vriend me gerust. Ik ben echt blij dat hij er was.
Na een tijdje waren de kinderen weg (of waren wij het die weggingen van de kinderen, dat weet ik niet zo goed meer) en toen ging het keihard regenen. Nu moet je weten dat ik sowieso al een gloeiende hekel heb aan regen, niet alleen omdat je er nat van wordt maar als het echt hard regent dan kan ik daar echt 'gek' van worden. Ik had al eens eerder getript toen het begon te regenen en toen ging ik echt volledig flippen. Ik was bang dat dit nu opnieuw zou gebeuren en je raadt het nooit, het was terug zo. We besloten onze fietsen te halen en naar het bushokje aan de ingang van het bos te wandelen. Daar zouden we even schuilen en dan naar een andere plek lopen.
Eerst dacht ik dat ik niet zou kunnen fietsen, maar waarom zou ik het niet eens proberen? Dus sprong ik op mijn fiets en dat gaf me het meest zalige gevoel dat ik al gehad heb. Ik kon de wind zien, het hobbelige paadje leek plots een verharde weg en terwijl we eigenlijk niet zo snel gingen leek het alsof ik aan 100 km/h door het bos aan het 'sjeezen' was.
Toen we aankwamen bij het bushokje leek de trip even over te gaan maar als ik me op het bankje neerplofte zakte ik er net volledig in weg. Daarnaast waren de glazen ramen net spiegels waar ik niet meer kon doorkijken en de lichten van de auto's die passeerden flikkerden in alle kleuren door het bushokje. Nog steeds was het aan het regenen en de druppels die op de weg neerkwamen leken een halve meter terug omhoog te springen en in het rond te dansen. Voor ons stonden enkele huizen waarvan de gordijnen gezichten kregen en ze begonnen met me te lachen. Was dat nu omdat ik er belachelijk uitzag of omdat ik zo gelukkig was? Mijn vriend stelde me opnieuw gerust dat ik er volstrekt normaal uitzag dus ik begon met de gordijnen mee te lachen. Tot plots de bewoner van een van de huizen thuiskwam. Ik voelde me terug niet echt meer op mijn gemak maar dat ging snel over.
We besloten om naar een andere plek te fietsen, door de straten van het dorp. Ik was bang dat ik plots een vreemde bocht naar het midden van de weg zou maken maar dat gebeurde niet. Het fietsen maakte me terug superblij en de baan en de huizen waren de hele tijd op en neer aan het gaan.
We kwamen aan op de plek waar we naartoe zouden gaan en zetten ons neer op een bankje. De plek betreft een grote oppervlakte gras met heuveltjes en een speeltuin. Daar leek alles als van plasticine gemaakt te zijn, of ook een beetje zoals de wei van de Teletubbies. Ik vond het zalig en de wolken vormden gezichten van grote stoere kerels met gigantische snorren. De zon verlichtte die wolken langs onder want ze was stilaan aan het ondergaan. De oranje gloed weerspiegelde ook op het gras dat nog nat was van de regen waardoor het er nog meer als een tapijt uitzag. Het leek zo zacht en de houten dingen in de speeltuin leken ook allemaal van pluche en plasticine te zijn.
De oranje gloed werd rood en plots groen (wtf?!) en dan weer paars en de stoere kerels met gigantische snorren veranderden in dikke SuperMario's die klaar stonden om met elkaar te beginnen vechten. Ik zag de strijd al volledig zitten maar net als het moment daar was verdwenen de Mario's en veranderden in draken en andere reptielachtige beesten. Er kwamen stilaan sterren en de volle maan gaf een enorme nevelachtige gloed af waaruit er steeds meer sterren leken voort te vloeien.
Daarna dacht ik dat de truffels uitgewerkt waren en dat ik wel naar huis zou kunnen vertrekken. Dus gingen we richting onze fietsen die we een eind verderop hadden geparkeerd en daar praatten we nog wat na over verschillende dingen. Normaal word ik stil als ik trip maar nu had ik echt veel zin om te babbelen. Misschien kwam dat omdat ik niet wou dat mijn vriend zich zou gaan vervelen.
Toen ik thuiskwam bleek dat de trip allesbehalve over was. Mijn ouders zaten nog in de zetel tv te kijken en mijn woonkamer leek echt gigantisch. Ik hoopte dat ze het niet zouden merken en begon te stotteren en kon niet op mijn woorden komen toen ze vroegen wat ik aan het doen geweest was. Al bij al viel het gesprek wel nog mee en ik kon er snel een eind aan breien. Ik besloot in mijn bed te kruipen gezien ik al tamelijk lang wakker was en toen ik mijn tanden ging poetsen zag ik dat mijn pupillen veel te groot waren. Ik was echt bang dat ze er iets van zouden merken maar ze hebben er niks meer van gezegd.
Eens in mijn bed doofde ik mijn nachtlampje en begon ik witte schimmen en patronen te zien die dan ook weer van kleur begonnen te veranderen. In het begin waren die dingen allemaal mooi en kalmerend maar toen begon ik te denken dat ik de volgende dag moest gaan werken en zo sloegen mijn gedachten op hol. Ik sms'te mijn vriend en door met hem te blijven praten werd ik terug rustig en uiteindelijk was mijn trip écht voorbij. Ik werd moe en viel als een blok in slaap.
Kortom, de trip was zalig, meestal voel ik me niet zó supergelukkig maar nu wel. Ik voelde me echt goed. Het enige minpuntje was dat ik alleen getript had en niet met mijn vriend zoals eerst de bedoeling was.
Zo, ik hoop dat jullie tot het einde geraakt zijn en dat jullie het een goed verslag vonden. Ik heb geprobeerd mijn ervaringen zo gedetailleerd mogelijk weer te geven maar zoals velen onder jullie wel zullen weten vergeet je toch enorm veel van wat je meegemaakt hebt, of je kunt het gewoon niet uitleggen.
Bedankt voor uw aandacht
