Hier dan een ervaring van mij die ik wel vaker uit probeer maar waar ik wel steeds dezelfde intensiteit bij bereik.
Vroeger heb ik lange tijd gerookt maar dat doe ik al een paar jaar niet meer. Ik ben toen gestopt doordat ik mij meer en meer in esoterie/filosofie ging verdiepen en de vraag "Wie ben ik?" een centrale vraag werd die enkel versterkt werd en leek mij te confronteren met een toestand waarin de ervaring een antwoord werd.
Sinds dien rook ik zeer sporadisch en is er een onderscheid in de manier waarop ik rook. Er is het sociale/amusement roken en het roken waar ik kies te verkennen en begrijpen wat er gebeurt, het meditatieve roken (zoals ik dat heet).
Hetgeen wat ik doe als ik meditatief ga roken is: Eerst mezelf tot rust brengen zonder enige interactie van entertainment (geen TV, Boek, Muziek..), dan mezelf de vragen stellen "wie ben ik", "waar ben ik", "wat is realiteit"... en mezelf inpraten dat er niets mis kan gaan en dat alles elke keer weer goed komt (je gaat niet gek worden). Dan rook ik een grotere hoeveelheid puur en ga ik rustig zitten (ik ben ook volledig nuchter als ik dit doe).
Het volgende wat er komt is altijd een moeilijke en heel diepgaande ervaring waar ik mezelf uiteindelijk in een onrustige situatie bevind.
Het begint altijd rustig en daar denk ik ook altijd dat het zo wel gaat blijven maar dat is niet zo. Eens ik mezelf rustig neer zet, mijn ogen sluit en mij de vragen stel die belangrijk zijn word alles overweldigend en verlies ik mezelf compleet. Het is een gevoel wat ik ken maar nooit kan bereiken in een gewone toestand, het is ook meest pure maar toch metaal pijnlijke ervaring die ik ken.
Het is daar dat ik pas werkelijk de aanwezigheid van mijn eigen ego voel en hoe moeilijk het is deze los te laten. De ruimte waar ik mezelf in bevind wordt compleet anders en voelt ook zeer drukkend. Mensen ervaren en schrijven ook meestal over deze ervaring, deze verlichtingen als iets positief maar het lijkt mij juist niet zo. Het lijkt mij meer dat geluk tevens als ongeluk gebonden is aan het ego. Het los laten van dit ego lijkt mij dan ook iets wat buiten de emotie staat en buiten het mens zijn zelve. Dat men niet meer vast houdt aan alles wat mens is maar deze volledig los laat en verdwijnt in het niets, het niets dat onbeschrijfbaar en onvatbaar is voor het ego. Er is bij mezelf ook nooit plaats voor maatschappelijke problemen, deze zijn ver verwijdert daarvan.
Waar ik hier mee wil op duiden is dat als je de tijd en plaats hebt je zeker de plant werkelijk zijn werk moet laten doen en je concentreren wat werkelijk van belang is. Niet langer waarom je het altijd deed (uit amusement) maar om het leven op een andere manier te bekijken. Soms is het goed om helemaal verwondert te worden want het is deze verwondering dat het pad is naar een nieuwe persoon. En het is toch één van de belangrijkste vragen, al dan niet de enige "wie ben ik?", de rest volgt uit deze vraag.
Hopelijk draag ik aan iemands anders ervaring bij.
