Dit is geen tripreport,
Dit is een beschrijving van een periode van ongeveer twee maanden en de dingen die ik geleerd heb. Deze periode vertoont echter veel overeenkomsten met een trip: een begin waarin de eerste effecten te merken zijn, een geleidelijke opbouw en tenslotte een piek. De drug die ik deze periode gebruikte en waarover dit verslag gaat was DMT.
Het begin
Het was minstens een jaar sinds ik de jampot had opengemaakt en de inhoud gerookt. De DMT was enigszins verkleurd, het gebroken wit dat mij na de extractie met zoveel trots had vervuld was veranderd in een lichtgeel, en ik twijfelde aan de potentie van de de kristallen die de jampot voor een kwart vulde. Ik besloot dat het tijd was voor een test.
Zonder gebruik te maken van mijn weegschaal deed ik een hoeveelheid DMT in mijn pijp. De pijp was het glazen buisje van mijn vaporizer, het was ongeveer tien centimeter lang, was gemaakt van dik glas dat goed tegen hitte kon en zag eruit als een goedkope crackpijp. Ik verhitte het glas onder de kristallen met een stormaansteker tot deDMT plots smolt en een donkere vloeistof vormde. Voorzichtig, de pijp horizontaal houdend zodat de vloeistof niet van plaats veranderde, bracht ik de pijp naar mijn mond. Opnieuw verhitte ik de het glas en de pijp vulde met een dikke, witte wolk. Ik ademde langzaam in en enkele seconden gingen voorbij terwijl ik inademde en de stormaansteker zijn kenmerkend geruis liet horen. De rook was scherp en bitter maar niet zo erg dat ik moeite had hem in mijn longen vast te houden terwijl ik rustig de pijp en aansteker op mijn bureau legde en languit op mijn bankte gaan liggen.
Terwijl ik uitademde begreep ik dat de DMT niet veel aan kracht was verloren, het gevoel dat razendsnel mijn hoofd vulde was zowel overweldigend als bekend. Met een glimlach en gesloten ogen begroette ik deze oude vriend en de visioenen die hij bracht. Ingewikkelde geometrische patronen in rood en bruin cirkelde voor mijn gesloten ogen en leken een gang te vormen waar ik met duizelingwekkende snelheid doorheen schoot. Vreemde gedachten en gevoelens schoten door mijn lichaam en geest en ik dacht opnieuw terug aan eerdere trips en hoe sterk de overeenkomsten waren: dezelfde kleuren, dezelfde vormen en dezelfde gevoelens. Na een paar minuten opende ik mijn ogen, de wereld leek vreemd en mijn kamer vormde een buitengewoon vreemde aanblik. Het verschil tussen mijn kamer en de kamer waarin ik nu rondkeek was ondefinieerbaar maar overduidelijk, alles zag er hetzelfde uit maar scheen mij onbekend en nieuw toe. Terwijl ik me hierover verwonderde merkte ik dat het einde van de trip naderde en ik sloot mijn ogen.
De trip was uitgewerkt en ik was rechtop gaan zitten. Het was een lichte trip geweest, niets bijzonders, maar de test was succesvol geweest: de DMT werkte nog en ik had er veel van. Ik keek naar de jampot en dacht na over de manier waarop mijn kamer er uit had gezien toen ik mijn ogen geopend had. Tijdens eerdere trips had ik mijn ogen meestal gesloten gehouden, ik had ooit gelezen dat dit de beste manier was om DMT te ervaren en sindsdien had ik mijn ogen altijd gesloten tijdens de trip. Mijn nieuwsgierigheid was nu echter gewekt en ik besloot uit te vinden wat het effect was van grotere doses op mijn manier van waarnemen.
De opbouw
Oefening baart kunst en gedurende de weken na mijn besluit oefende ik veelvuldig. Ik voerde de dosis langzaam op en ontdekte het brede spectrum van visuals dat DMT kan veroorzaken. Een kleine dosis zorgde voor heldere kleuren en een vreemde gloed. Een iets grotere dosis veroorzaakte patronen op de muur en liet het gordijn golven voor een gesloten raam, deze staat was vermakelijk en vrij van angst of ongemak. De volgende verhoging van de dosis bracht chaos: de muren bewogen, de lamp aan mijn plafond werd omgeven door donkere stippen die razendsnel rond vlogen, mijn kast straalde een sterk licht uit en de tracers die ik zag wanneer ik mijn handen bewoog waren zo sterk dat ik niet kon zien waar mijn hand stopte en de tracer begon. Deze trip ging vaak gepaard met snel heen en weer schietende ogen, vergelijkbaar met de oogbeweging die sommige mensen tijdens MDMA gebruik ervaren. Hierdoor raakte ik de eerste paar keer erg verward en, in combinatie met de overweldigende visuals, enigszins angstig. Al snel raakte ik echter gewend aan de chaos leerde ik het enigszins te beheersen en kon ik er mee spelen. Ik noemde dit het chaos-niveau.
Het was moeilijk om op een hoger niveau te komen dan bovenstaande door een aantal vervelende factoren. Om te beginnen was de hoeveelheid rook die ingeademd moest worden enorm, zelfs om op het chaos-niveau te komen waren vaak al meerdere inhalaties nodig. Het effect werd zo sterk dat ik moest gaan liggen voordat ik de tijd had om genoeg te roken om de chaos te overstijgen. Ik gebruikte vrijwel iedere dag waardoor een zekere tolerantie op leek te bouwen en de hoeveelheid die nodig was om een bepaald effect te bereiken groeide langzaam. De grote hoeveelheden rook zorgde ervoor dat mijn longen soms in opstand kwamen, mijn luchtpijp leek dan plots te slinken tot de breedte van een rietje en mijn ademhaling werd moeizaam en piepend. Hoewel ik zelf nooit astma heb gehad kan ik me voorstellen dat het gevoel vergelijkbaar is met een astma-aanval, erg onprettig. Dit gebeurde vrijwel onmiddellijk na het inhaleren waardoor ik het gevoel had te stikken op het moment dat de trip begon, een ervaring die ik niet aanraad. Nadat dit een paar keer was gebeurd had ik uiteraard moeten stoppen. De zoektocht naar een hoger niveau was echter geleidelijk verandert in een obsessie en stoppen met zoeken was geen optie meer.
De piek
Waarom lukte het deze keer wel? Was de DMT een uitzonderlijk pure dosis? Was het de ophoping van resten DMT in de, ondertussen zwart gekleurde, pijp? Was het de kratom die ik die ochtend had gekauwd? Wat de reden ook was, het werkte. Ik bereikte een niveau dat verder van de realiteit was verwijderd dan de chaos.
Ik merkte dat er iets anders was dan normaal toen ik de pijp neerlegde. Ik was niet eens van plan geweest om uitzonderlijk high te worden, ik had een afspraak en moest een uur later de deur uit. Het was het slechts denkbare moment om overweldigd te worden door de DMT maar misschien was dat de reden, misschien was ik roekeloos geworden. Ik onderschatte de DMT en ik werd gestraft voor mijn hybris, en zoals het hoort bij de bestraffing van hybris was mijn straf passend en ironisch, mijn wens werd vervuld.
Het plafond schoot heen en weer, de hele kamer draaide razendsnel en een oorverdovend gezoem vulde mijn oren en hoofd. Ik probeerde me op mijn ademhaling te concentreren en niet in paniek te raken. Plots verdween de kamer. Het was donker en ik had geen lichaam meer, geen ademhaling. Mijn gedachten verdwenen tot alleen angst overbleef, angst zonder besef of reden. Dit duurde een eeuwigheid of een ogenblik, het was onmogelijk te zeggen wanneer ik mijn lichaam terug kreeg. Het eerste dat ik merkte toen ik terugkwam was een schreeuw, het duurde even voor ik me besefte dat ik het was die uit alle macht schreeuwde. Ik stopte met schreeuwen en haalde diep adem, de wereld om me heen was veranderd in iets dat volkomen onbekend was. Door mijn raam zag ik het silhouet van de vierkante bladeren van een boom tegen een paarse lucht afsteken. De takken bewogen op en neer alsof er een harde wind stond maar de beweging was te snel voor wind en te regelmatig, het leek alsof de boom de maat van een manische metronoom volgde. Ik tilde mijn armen op en hield ze voor mijn gezicht, mijn handen waren verandert in groene klauwen en de huid van mijn armen vertoonde duidelijk schubben. Ik was een reptiel. Schichtig keek ik rond, zonder mijn hoofd te bewegen. Mijn kamer was een verzameling lijnen en kleuren, slechts met grote moeite kon ik vormen onderscheiden in de trillende massa. Ik wist niet wie ik was, wat ik was of waar ik was. Langzaam draaide ik mijn hoofd richting de kussens van de bank en beet in een opwelling in de rode stof. Zo bleef ik liggen, mijn blikveld gevuld met rood, mijn mond gevuld met droge stof.
Na enige tijd wist ik mijn gedachten weer op orde te krijgen en strompelde ik naar de badkamer. Mijn pupillen waren zo groot dat mijn iris slechts met moeite te zien was en ik was lijkbleek. Een kwartier en een hete douche later was ik in staat een biertje uit de koelkast te halen en rustig op te drinken. Ik was op tijd voor mijn afspraak.
Heb ik iets geleerd van deze ervaring? Vast wel. Wat de precieze betekenis is weet ik nog niet, dat zal later waarschijnlijk tot me komen. Ik weet in elk geval zeker dat ik de DMT eventjes laat staan. Desondanks ben ik blij met de ervaring, ik zocht mijn grenzen op en heb ze gevonden, een waardevolle les.
