Wie? J. en ik.
Waar? Bos, duinen, en uiteindelijk nog een stukje dorp
Wat? J. ongeveer 5 gram Atlantis truffels, ik ongeveer 8 gram. Later nog 2 jointjes erbij
Wanneer? 12 juli, 13:15 onze truffels opgegeten.
Het plan stond al een maand. A., J. en ik zouden truffels gaan doen. A. had al eens paddo’s gehad, ik heb 2x XTC gehad, en J. alleen heel af en toe een jointje. Op het laatste moment zegt A. af, hij kan er niet meer op tijd bij zijn om nog leuk overdag te trippen. J. en ik besluiten om het toch door te zetten, we hadden er beide wel zin in.
We lopen het bos in, om een mooi rustig plekje te zoeken om het in te nemen. Na ongeveer een half uur/3 kwartier lopen vinden we een plekje waar geen mens te bekennen is, midden in het bos op een heuvel, met het dichtstbijzijnde pad op minimaal 100m afstand. We maken de zakjes truffels open en beginnen te eten. J. doet vanwege zijn minimale drugservaring maar 5 gram, ik wil iets meer en neem ongeveer 8 gram. De smaak blijkt best wel mee te vallen, totdat de stukjes echt heel klein vermalen zijn in mijn mond. Nu proef je toch echt wel een muffe schimmelachtige smaak, maar met wat slokken vruchtensap is ook deze smaak zo weg. Dat viel alleszins mee!
We zetten een muziekje op, Pink Floyd lijkt ons wel wat. Dit is nuchter ook leuke muziek, en is vast tijdens het trippen ook wel leuk. Shpongle is nog te raar nu we nuchter zijn iig. Ondanks dat we weten dat we niet echt moeten wachten tot het inslaat, doen we dit toch een beetje. Na 20min voel ik wat tintelingen door mijn lichaam, en krijg ik klamme handen. Ik zeg dit tegen J., en ik verwacht dat ik met 5 á 10 minuten toch echt wel zal trippen. De natuur begint me al meer te fascineren, vooral bomen die mooi in de wind bewegen (het waaide vrij stevig) kan ik me mee bezighouden. Ik ga steeds verder onderuit liggen, en begin langzaamaan slap te lullen. Ik merk dat alles begint te golven, bomen en struiken die in golfvormen bewegen. Alles in de natuur bestaat eigenlijk uit golven, licht, geluid, en zelfs golven in water! J. begint nu ook wat te voelen, en begint lekker in zijn eigen wereldje te geraken.
Omdat J. een korte broek aan heeft, heeft hij erg veel last van teken. Uiteindelijk heeft hij 21 teken van zijn benen af gehaald, dus ook redelijk terecht dat hij hiermee bezig was. Maar ik vertel hem dat hij er niet zo mee bezig moet zijn, omdat hij dan alle leuke dingen mist. Ik zeg hem dat hij hooguit elk halfuur op teken mag checken, en er dan verder gewoon niet mee bezig moet zijn! Steeds meer begint te vervormen. Naast de heuvel waar we op zaten (midden in het bos) ligt aan beide kanten een soort vallei. Elke keer als ik naar deze vallei kijk ziet het er anders uit, en J. ervaart dit ook. We besluiten een foto te maken van de vallei, om te kijken hoe het er echt uit ziet. We kunnen absoluut geen link leggen tussen het plaatje op de telefoon, en het gebied waar we net de foto van maken. Echt NIKS is hetzelfde, hier klopt iets niet.
De vallei
We kijken naar een boom die vlakbij ons plekje is (dit plekje hebben we de eerste 2/2,5 uur van de trip gezeten). Vooral de stam is erg boeiend, de stukken schors bewegen om elkaar heen, en veranderen ook van kleur. De onderkant is vooral erg paars, maar hoe verder je naar boven kijkt, hoe groener het wordt. De stukken schors bewegen op en neer, heen en weer, en varieren in diepte. Op 1 plek zie ik een soort van tong uit de schors bewegen, deze “likt” wat op en neer, en trekt zich dan weer terug. Ook op mijn telefoon zie ik diepte in het scherm, net als die hologram-stickers van vroeger. Ik vertel deze vergelijking aan J., maar hij snapt het niet helemaal, weet niet wat ik bedoel met een hologram.
Ergens tussendoor zetten we de geluidsrecorder aan, met het idee “om eens te kijken wat voor onzin we nu uitkramen”. Meteen gaat de discussie over het woord uitkramen, wat dit nu met een kraam te maken heeft. Een viskraam, dat is ook een kraam, maar kraam heeft ook iets met baby’s te maken. Een wiegkraam, of kraamwieg, is dat eigenlijk een woord? Nee dat is volgensmij geen woord, maar we snappen wel wat we bedoelen. We zien een hele aparte zijtak van een boom, die echt veel dikker en groter is dan de stam zelf van de boom. We besluiten een klein tripje te maken (de boom is naar onze schatting ongeveer 10m van ons vandaan), en laten onze spullen op de plek staan. Eenmaal bij de boom is de uitstulping echt veel kleiner, en niet zo boeiend. Nou, dan maar weer terug naar onze spullen. “Eeehm, waar kwamen we eigenlijk vandaan?” . “Ja ergens op zo’n heuvel”. Na telkens 5m gelopen te hebben en ons weer af te vragen waar we heen lopen, komen we na ongeveer een halfuur weer aan bij onze spullen.
Ik ga weer zitten, mijn rugzak tegen een boom aan. Als ik ga zitten is mijn rugzak ineens ontzettend klein, en leun ik wel tegen de boom aan maar niet tegen mijn tas! Ik vertel dit aan J., en op het moment dat ik mijn tas oppak wordt deze ontzettend groot en zwaar. J. vindt ook juist dat mijn tas heel groot is, en snapt niet dat ik hem klein vond. Verder zitten we beide heerlijk in ons eigen wereldje, ik heb intussen Shpongle opgezet, en snap eindelijk waarom dit zulke ideale tripmuziek is! Ik vraag me af en toe af of een geluid uit een boom komt, of uit mijn boxen, ik kan het verschil gewoon niet horen. Als ik aan J. vraag wat hij van de muziek vindt, merkt hij nu pas op dat er uberhaupt muziek opstaat. Hij zit in zijn eigen wereldje, en ik vraag even of hij dit wel fijn vindt, en dat vindt hij zeker. Ik besluit hem maar lekker zo te laten, en ook van mijn eigen wereldje te genieten.
We hebben hier nu ongeveer 2 uur gezeten, en besluiten dat het tijd is om een stuk te gaan lopen. Bij het spullen pakken, pak ik het beschermhoesje van mijn boxen vast, en kijk heen en weer naar het tasje en naar de box. En ik kan hier geen link tussen leggen! Ik vraag aan J. wat ik met die spullen moet doen, want ik weet dat ik ze mee moet nemen, maar ik snap gewoon niet hoe! “Je moet gewoon de box pakken en in het tasje doen!”. Dit doe ik, maar moet ik nu de iPod er in laten zitten of loshalen? Laat ik die maar even loshalen, uiteindelijk alles gepakt, 2x gechecked of we niks zijn vergeten, en we gaan op pad. We merken dat het lopen echt in een “triptempo” gaat, normaal lopen we iets slungeliger, of slenteren we meer. We lopen meer naar voren en onze benen lopen echt heel anders. We lopen een willekeurige richting op, en zien wel wat we tegenkomen. Na 10 minuten hebben we het gevoel dat we al uren aan het lopen zijn, en we gaan weer ergens zitten. Ineens zie ik een stukje aluminiumfolie in een tak hangen, die we vanaf ons vorige plekje ook konden zien! We zijn maar 10m verwijderd van de vorige plek, terwijl we hier in een rondje omheen zijn gelopen... Hoe dan ook een chill plekje, er staat namelijk een boomstam van ongeveer 1m hoog, wat een soort van totempaal is.
Hier komen we er achter dat alles relatief is, tijd, ruimte, afstand. We zitten ongeveer 2m naast een boom, maar kunnen niet inschatten hoe ver deze weg is. “Als je er in 1x met je arm bij kunt, is het ongeveer een meter. Als je op je knieen moet zitten en voorover leunen én je arm uitsteken is het ongeveer 2 meter. En als je moet lopen om er bij te kunnen is het sowieso 3 meter!”. Optie 2 leek te werken, dus ongeveer 2 meter. Maar als ik weer rustig ga zitten zou het ook zo weer 1 meter kunnen zijn. Nouja, meters zijn ook maar relatief, dit zijn eigenlijk ook gewoon golven, en het hangt er net vanaf of je het dal of de top van een golf pakt. Of een sinus of een cosinus, het is ook logisch dat meters relatief zijn.
Op een bepaald punt gaan we weer een lekker stukje lopen.Het valt op dat tijdens het lopen het landschap verandert, elke 10sec kun je weer om je heen kijken en je verbazen over waar je loopt. We bedenken dat we langzamerhand eens moeten navigeren. Waar zijn we eigenlijk? Nou, we begonnen in het bos vlakbij die natuurcamping... En toen gingen we eehm.. Welke kant op? Nou, het dorp is in ieder geval naar het westen.. Dus als we nu naar de zon kijken.. Ja die staat nu daar! Als je een horloge hebt.. “Shit die heb ik niet!”. Nou dan doen we net of we een horloge hebben, het is nu 4 uur, dus de kleine wijzer wijst daar naartoe.. En dan moet je de 12 op de zon richten. Of de kleine wijzer op de zon richten? Nou als de zon op zijn hoogtepunt is, dan staat deze naar het zuiden. Hij gaat nu dus langzaam naar het westen.. Of naar het oosen? Nee naar het westen! Dus de zon staat nu ongeveer in het zuidwesten, als we daar ongeveer heenlopen komt het goed. Na 10m lopen vraag ik me af of deze theorie wel klopt, en discussieren we weer een tijdje waar we heen moeten. We gaan maar gewoon lopen en blijken nog naar het westen te lopen ook, dat is goed.
Er komen steeds meer fietspaden, en we weten ongeveer waar we moeten zitten. Alleen de richting kunnen we niet uitkomen, we moeten naar die ene bosrand toe! Maar als we bij de bosrand komen zien we veel te veel fietspaden, en mensen tegenkomen hebben we nog niet echt zin in. We lopen weer terug, om ongeveer 3 kwartier te doen over 1 volledig rondje lopen en weer precies op dezelfde plek zijn. We moeten toch echt naar die bosrand, maarja, al die mensen daar.. Hetzelfde rondje lopen we nog maar een keer, en hier zeg ik dat we even een plan moeten trekken. We gaan óf hier ronddwalen, óf we gaan langzaam naar de bewoonde wereld en proberen normaal te doen tegen mensen. Wat hebben we ons hierin kunnen vergissen, haha!
Voordat we mensen tegenkwamen, zaten we in een soort van droog slootje, met een boomstam dwars erop, een jointje te roken. Of ik eigenlijk alleen, J. doet niet mee. Ineens roept J dat er een hond staat, echt op 2m afstand! En waar een hond is, is een mens! Dus we beginnen snel te lopen, ik zeg tegen J dat hij van het pad af moet, want mensen volgen paden, dus moeten wij dwars het bos in. Dit doen we, en we kunnen vanaf een heuveltop volgen hoe de hond voorbijloopt met een man er achteraan.
De eerste persoon die we tegenkwamen was een vrouw met een hond, die op 10m bij ons langsliep terwijl wij op die heuveltop zaten. “Hoi” uitbrengen lukte nog net, maar jezus wat liep die vrouw sloom zeg. We wilden praten over onze ervaring hier, maar die vrouw was nog veel te dichtbij. Later gaat de vrouw zelf ook in een duin zitten uitrusten, en besluiten wij hier voorbij te lopen om te kijken of het wel goed gaat met haar. We lopen er voorbij, en als we een flink stuk verder zijn beginnen we hierover te praten. Maar toen we achterom keken, bleek ze amper 10m verderop te zitten, veel verder hadden we dus nog niet gelopen!
Het plekje waar de vrouw voorbijliep, en iets verderop naast het pad ging zitten
Dit merken we later steeds weer met mensen die we tegenkomen, dat als we denken dat ze al heel ver weg zijn, we wel achterom moeten kijken om te zien hoe ver ze echt weg zijn (blijkt elke keer tegen te vallen eigenlijk). Zo ook kwamen we een bekende van ons tegen, een meid die met haar hond liep. We zeggen heel normaal hallo, lopen een stukje, en schateren het uit van het lachen. “Dat we net haar tegen moeten komen he, wat moet ze wel van ons denken, ik met mijn zonnebril op, zwaar te spacen!” En we kijken achterom en jahoor, hooguit 10m van ons af! Shiiiiit... Nu kan zij het wel hebben waarschijnlijk, maar ze moet het wel gemerkt hebben.
Ik merk dat de joint wel zijn werk doet, ben echt heerlijk aan het spacen, haast een XTC gevoel heb ik terwijl ik rondloop. Alleen nog veel leuker, alle paden vervormen, het wereldbeeld vervormt helemaal, alles is gewoon anders. Mijn joint gaat constant uit, doe er inmiddels al wel een uur over, want ik vergeet steeds te hijsen als ik aan het praten ben, en aan het kijken hoe mooi alles is.
Ik kan het verhaal nog veel langer maken, maar ik ga er een eind aan breien.. Zoals we nu rondlopen te spacen lopen we nog ongeveer een uurtje rond, J. denkt dat hij weer nuchter is, en ik denk dat ik me al wel weer onder de mensen kan begeven. Geen van beide bleek waar, we zitten echt slap te lullen, hebben een raar loopje wat bijna in de “Ministry of Silly Walks” van Monty Python zou passen, en kijken raar uit onze ogen. We besluiten naar J. thuis te gaan, want daar zal het eten voor hem wel op tafel staan. Het dorp in lopen was best een avontuur, zelfs het navigeren daar was niet heel gemakkelijk. Alle huizen waren ook zo anders, en de straten ook. Eenmaal bij J. thuis was het wel chill, hier heb ik een halfuur ofzo gezeten.. Toen heb ik nog besloten om bij een goeie vriend een jointje te gaan roken, en hem es wat van mijn ervaringen te vertellen. Hij was erg benieuwd, en wil het nu ook wel eens proberen. Hierna naar de snackbar gegaan (wat ook nog een hele ervaring was), en thuis wat patat gegeten. Ik wou nog een film kijken, maar dit lukte niet echt.. Besloot maar Paul Kalkbrenner op te zetten en even mijn ogen te sluiten. Nu zat ik echt hard te spacen op deze muziek, het was zoveel intenser, en had echt mooie CEV’s op deze muziek. Na een halfuur vond ik de muziek te druk, heb ik deze uitgezet en heb ik geslapen tot 22:30. Een uurtje wakker geweest, paar peukjes gerookt, en weer heerlijk verder geslapen tot 12:00 de volgende dag (vandaag dus).
Conclusie: Super leuk, zelfs op deze kleine dosis. Een gevoel wat niet te evenaren is, en niet te vergelijken met iets wat ik eerder had meegemaakt. Ik ga het zeker vaker doen, en hoop dat ik leuke mensen kan overhalen het ook te proberen (ik leef in een wereldje waar niet veel drugs worden gebruikt, wel veel blowen maar verder niet echt veel).
