Wie: N. (m’n vriendin) en ik
Wat: LSD + MDMA + wiet
Dosis: N: halve zegel LSD (sterkte onbekend), 50mg MDMA,
ik: ¾ zegels LSD (sterkte onbekend), 70 mg MDMA, enkele joints
Waar: Thuis
Wanneer: Vrijdag 10-06-2011
Ondanks dat we de zegels niet hebben laten testen weten we uit eigen ervaring dat het (voor ons) behoorlijk sterke zijn. Omdat het de eerste keer is dat we LSD met een andere drug (buiten wiet) gaan combineren besloten we om het rustig aan te doen bij het proberen van deze combo.
Bovendien hebben we de verantwoording over 2 honden -die ook gewoon uitgelaten moeten worden tijdens het trippen- en een kat, dus compleet van de wereld is voor mij in dit geval not done.
22.00 uur: De inname
Als ik ga trippen plan ik dat altijd ruim van te voren (minstens een week) in, zodat ik alle benodigde voorbereidingen kan treffen. Ik zorg er altijd voor dat ik voldoende keuze aan muziek klaar heb staan op m’n USB stick voor die avond, dat ik de dag erna geen afspraken heb staan en dat alle benodigdheden aanwezig zijn (drinken, eten, wiet etc.). De MDMA word uiteraard van te voren afgewogen en klaargelegd, want tijdens een trip is dat best lastig.
We besloten om om 22 uur onze LSD in te nemen, de wekker van m’n GSM had ik precies 4 uur later gezet, om 2 uur ‘s nachts, omdat het dan tijd zou zijn voor de MDMA.
Met de zegel op onze tong zijn we nog even de honden uit gaan laten, hoe later we ze uitlaten hoe langer het duurt voordat ze weer moeten, dus tijdens het ‘zegelen’ leek me het juiste tijdstip. Na het honden uitlaten besloten we om de sfeer erin te brengen door het aanzetten van onze drie blacklights (+ blacklightdoeken & -poster), onze laserpod en onze aduki.
Ter illustratie:
Mijn blacklight doeken
M’n blacklightposter
Laserpod
Aduki
We besloten om de overige spacelampen uit te laten ivm felheid en gebrek aan stopcontacten.
Tijd voor muziek. Het album ‘Everlasting Tone’ van Galaxy zou het eerste album van de avond worden. Een rustig ambient / psychill album, goed om de inwerking van de LSD te begeleiden.
Ik voelde me al wat ‘anders’, de bodyload kwam langzaamaan opzetten. Na een tijdje kreeg ik wat last van m’n maag. Dit komt waarschijnlijk door het feit dat ik niet zoveel gegeten had en omdat ik de hele dag al op de wc zat. Nog maar een keer naar de wc dan maar. Ik kijk in de spiegel en zie dat m’n pupillen niet groter zijn dan normaal, toch duurt het niet lang meer voordat de eerste effecten zichtbaar zijn dacht ik bij m’n eigen. Op de wc zittend kijk ik naar een doosje tampons die op de grond ligt. Het doosje is bekleed met bloemetjes en weerspiegelt op de tegels van de muur. De bloemetjes op de muur zie ik plots bewegen terwijl de bloemetjes op het doosje niet bewegen. Ik begin te glimlachen. De eerste visuele effecten zijn merkbaar. Als ik klaar ben en weer in de spiegel kijk, zie ik dat m’n pupillen nu wel een stuk groter zijn dan voordat ik ging schijten.
0.00 uur – 02.00 uur: Begin van de piek
De LSD werkt erg goed. Ik voel me super en heb de hele tijd een smile op m’n gezicht. Wel heb ik last van sterk trillende spieren in m’n benen, een beetje irritant maar verder niet erg. De bodyload lijkt wat sterker te zijn dan normaal. Als ik m’n ogen sluit zie ik allerlei vreemde figuren en patronen in allerlei kleuren die langs elkaar af gaan en in elkaar over lopen. Dit gaat allemaal op de maat van de muziek. Het album Synthesis Of Reality van Capsula staat inmiddels al een weer een tijdje op. Het nummer ‘Out There Somewhere’ begint. Een vrolijk maar vreemd nummer. Als ik naar N. kijk moeten we beide hard lachen. Ze voelt zich net zo fantastisch als ik.
Ik vraag haar hoe het gaat en of ze mindfucks heeft. Ze zegt er geen last van te hebben. Zelf kan ik m’n eigen ook niet op mindfucks betrappen. Aan de ene kant wel jammer, omdat ik dat altijd wel leuk vind om mee te maken, aan de andere kant geniet ik al ontzettend veel van alleen de visuals en de vreemde muziek.
Als het album afgelopen is zitten we op de piek en wil ik graag nog vreemdere muziek horen. Ik vraag aan N. wat ze wil horen. Tot m’n plezier zegt ze ‘Die cd van Argaman wilde je toch horen onder LSD?’ Zo gezegd, zo gedaan. Argaman is de volgende. Dit belooft wat aangezien deze cd al behoorlijk vreemd is als je ‘m nuchter luistert.
Na wat gekloot lukt het om het album van Argaman op te zetten. Is toch nog best moeilijk met al die bewegende knoppen op de afstandsbediening, en de onleesbare letters en cijfers die op die knoppen staan.
Ik kijk naar 1 van m’n honden, zijn kop vervomt zo nu en dan. Een erg vermakelijk gezicht. Het valt me op dat m’n honden erg rustig zijn, zij voelen zeker dat wij niet helemaal onszelf zijn en het erg naar onze zin hebben. De kat zit al de hele avond achter de laserlichtjes van de laserpod aan. Daar hebben we verder ook geen omkijken naar dus deze avond. Ik ben blij dat onze dieren zich zo rustig houden. Dit is wel eens anders geweest tijdens een paddotrip.
Genietend en zonder zorgen luister ik naar het album ‘My Little Forest’ van Argaman. ‘Geniaal!’ roep ik. ‘Dat iemand zo’n muziek kan maken is echt ziek. De beste trip cd die ik ooit gehoord heb!’. N. is het ermee eens, ook zij vind het een super album als je onder invloed bent. En dat terwijl ze op het begin wat huiverig was dat deze muziek voor haar misschien wat te veel van het goede zou zijn. Maar gelukkig is dit niet het geval.
Ik merk nu dat alles waar ik naar kijk beweegt. Alles lijkt te leven. Het is alsof ik in 1 groot levend organisme zit wat bestaat uit allerlei kleinere levende organismen die allerlei kanten op bewegen.
Ik kijk naar mijn blacklight doeken. Op de ene doek lijkt het of de aliens die erop staan naar me lachen en mee bewegen op de muziek. Op de andere lijkt het of de paddo’s die erop staan gezichten hebben.
Als ik naar het licht van de laserpod kijk, die op de lammelen van onze achterraam schijnt, lijkt het blauwe licht op een soort rook die zo’n meter voor me zweeft. Het ziet er erg 3d en zeer tastbaar uit. En erg dichtbij! De rook vormt allerlei patronen die op de muziek voortbewegen. Erg fascinerend om te zien.
In m’n ooghoek zie ik de poster die op de achterdeur hangt, het lijkt of deze overvloeit in de stoel die ik in de huiskamer hebt staan.
Mijn Afrikaanse Reuzenslakken zien er erg vreemd uit als ze met hun grote lijf over het glas kruipen. Bijna buitenaards!
‘Goei spul zeg!’ Denk ik bij m’n eigen.
De muziek is inmiddels afgelopen, N. vraagt of ik snel andere muziek wil opzetten omdat er bij haar af en toe negatieve gedachten voorbij schieten, en de stilte versterken deze een beetje. Ik vraag haar of het gaat en of ze iets kwijt wil maar ze zegt dat het wel goed gaat.
Na de geniale cd van Argaman vind ik dat we de genialiteit erin moeten houden en dat betekent voor mij dat het tijd is voor Shpongle. Bijna elke trip luisteren we wel een album van Shpongle. Deze keer word het ‘Ineffable Mysteries From Shpongleland’. Het fascinerende van muziek luisteren onder invloed is dat ik elke keer maar weer geluiden hoor die ik nog nooit gehoord heb, ook al heb ik het album al meer dan 50x beluisterd. Dat is nu uiteraard weer het geval.
N. roept plots:’Woow dat was ziek!’. Ze zegt dat ze een CEV had waarbij een bijl een gat in het hoofd van een vrouw hakte met bijkomend heel veel bloed. Ik begin te lachen. ‘Jammer dat ik nooit zoiets zie, ik zie altijd alleen maar patronen, rare figuren, doolhoven en tunnels etc maar eigenlijk bijna nooit mensen of dieren. Behalve een slang of draak, deze zie ik elke trip weleens.’ Ik begin me af te vragen waarom ik zovaak een slang of draak zie. Ik herinner met stukken uit een boek dat ik gelezen heb over de Maya’s en ayahuasca. Ook zij zien altijd slangen. Zou het een universele betekenis hebben? Of is het iets persoonlijks dat die slang elke keer terug komt? Of is het toeval dat ik die elke trip maar weer zie? Mijn gedachten dwalen weer af naar de muziek.
Ik heb de wekker afgezet, het is ondertussen bijna 02.00 uur en tijd voor de MDMA. ‘We gaan net zo lekker, zullen we het wel doen?’ vraag ik aan N. . Ze zegt dat ze het niet weet. Ik besluit om er toch maar voor te gaan, maar in plaats van de geplande 70 mg te pakken begin ik met 40mg. Ik wil namelijk niet dat deze fijne LSD trip ineens heftig verstoord word. N. pakt 25mg. Ik zeg tegen haar dat we er waarschijnlijk niet zo veel van voelen omdat het eigenlijk toch wel erg weinig is en dat ik denk ik wel meer bijpak als ik me over een uurtje nog goed voel.
02.00 uur: De candyflip
We gooien de MDMA kristallen in een klein glaasje met pure ranja, om zo de gore smaak te neutraliseren en gieten het in 1x achterover. Gelukkig proeven we niets van de MDMA.
We gaan weer op de bank hangen en spacen rustig verder en wachten met smart tot de MDMA inslaat. Als we al iets merken, gezien de kleine hoeveelheden geconsumeerde MDMA.
Na een minuut of 20 begin ik echter licht een ander gevoel te krijgen. Dit gevoel word steeds sterker. Ik vraag aan N. of zij dit ook heeft en ze knikt bevestigend.
Een uurtje na inname merk ik duidelijk verschil met de periode voor de inname. M’n spieren zijn weer wat irritant aan het doen. Ik voel ze af en toe bewegen, vooral in m’n benen. Gelukkig is dit van korte duur. De visuals zijn wat strakker, wat meer cartoonachtig, niet zo flexibel als alleen met LSD op, maar nog wel erg vet. Shpongle klinkt nog steeds erg geniaal, en ik merk weinig verschil met hoe het klonk voor de candyflip.
Maar het belangrijkst is dat ik me geweldig voel. Ik voel me nog beter dan toen we alleen de LSD op hadden. Hoewel het effect licht is, is dit duidelijk de invloed van de MDMA. Ik besluit om wat bij te pakken omdat ik toch iets meer van de MDMA wil voelen. Ook N. wil nog wat.
Na wat pielen met de MDMA en het wat moeilijk binnenkrijgen dan de eerste keer gaan we vrolijk verder.
Inmiddels hebben we het album ‘Sunday’ van Lauge opgezet.
De 2de batch MDMA begint in te treden. Het sterke, warme liefdegevolle gevoel word steed meer en groter, ik krijg een brede smile op m’n gezicht, terwijl ik nog volluit van de door de LSD gecreerde visuals geniet. Ik kijk naar m’n huisdieren en wil ze aaien en knuffelen. Ze liggen echter zo vredig te slapen dus ik laat ze maar met rust voordat ik ze wakker maak. De koppen van m’n honden veranderen nog steeds van vorm. Het blijft hilarisch om te zien. Mijn kat kijkt me aan, door zijn misvormde kop lijkt hij op een soort klein duiveltje, een beetje evil.
Bij N. begint de MDMA ook te werken aangezien ze een stuk meer begint te praten. Ze vraagt of ik dit erg vind. ‘Nee’, antwoord ik, ‘Maar ik weet niet of ik alles wat je zegt kan volgen aangzien ik flink aan het spacen ben’.
Ik heb inmiddels m’n zoveelste joint opgestoken. Hij smaakt raar, de rook lijkt wel chemisch te smaken, maar het effect is lekker.
N. vraagt of ik een andere CD op wil zetten, aangezien deze een beetje te rustig is. Ik stem hiermee in. Het is een geweldig album, maar ik vind hem meer geschikt voor een paddotrip dan voor een candyflip, gezien de nummers die er op staan. Het volgende album wat we opzetten is Mir van Ott. Relaxte psychedelic dub.
Ik moet weer naar de wc, voor de tigste keer deze avond. Het blijft altijd een avontuur om naar de wc te gaan en weer terug. Ook deze keer kom ik er weer zonder kleerscheuren vanaf. De man in de spiegel begroette me vriendelijk, maar zag er wel behoorlijk wazig uit. Maar dat zijn we wel gewend van hem.
N. begint na te denken door de MDMA en te vertellen over problemen van vroeger en wat ze vroeger heeft meegemaakt. Weer vraagt ze of ik het erg vind dat ze zoveel praat. Ik zeg van niet en vertel haar dat als ze dingen kwijt wil ze dit absoluut niet moet laten. ‘Ik kan goed luisteren maar praat niet zoveel terug’ voeg ik daar aan toe. Ik geniet nog volop van de visuals die nog steeds in volle gang zijn. Terwijl N.door praat sluit ik m’n ogen. Ik zie allerlei tentakels, orbs en andere figuren die in elkaar smelten en in elkaar overgaan, terwijl ik het gevoel heb dat ik vooruit ga, een soort tunnel in. Een prachtig gezicht om te zien. 'Zoiets zouden ze een keer moeten verfilmen' denk ik bij m’n eigen. Dan zie ik plots een waterdruppel, en het effect daarvan. De kringen op het water. ‘Daar wasie weer, de waterdruppel!’ riep ik. N. moest lachen. Op de een of andere manier zien wij die elke trip wel een keer voorbij komen, ook N. heeft het deze avond weer gezien. Net als bij de slangen ga ik me afvragen of die druppel een bepaalde betekenis heeft. Heel ver kom ik niet, m’n gedachten dwalen snel weer snel af naar iets anders.
06.00 – 09.30 uur: De coming-down
Hef effect begint duidelijk wat minder te worden, de visuals zijn lichter en het gevoel neemt ook af. N. is nog flink aan de praat, maar ook zij merkt dat het minder begint te worden.
Tijd voor een realitycheck. Op naar de WC dus. Op de WC lijkt ik veel harder te gaan dan in de woonkamer, het neemt wel af, maar nuchter zijn we nog lang niet.
Terug in de woonkamer stel ik voor om nog 1 laatste CD te luisteren voor de coming-down en daarna de honden uit te laten en het een verdieping hoger te gaan zoeken. N. stemt hiermee in.
Na een tijd zijn de visuals een stuk minder, niet alles ademt meer zo hard als eerst en het is een kwestie van uren voordat alles weer is zoals het was. Ook de MDMA word een stuk minder, maar we voelen de effecten nog wel degelijk. Ik ben wat meer bij kennis en minder snel afgeleid dus onder het genot van een jointje praten we nog een tijd door terwijl het album ‘Gaia Sophia’ van Entehogenic op de achtergrond aanstaat. De muziek klinkt nog steeds subliem in de oren, zoals het eigenlijk de hele avond deed.
Nadat de CD is afgelopen en de candyflip hard op z’n retour is, besluiten we om vast alle space lampen uit te doen, een normale lamp aan te doen en wat zooi op te ruimen en nog even na te praten over deze geweldige avond.
De honden worden ondertussen ook weer wakker. Ze hebben van ongeveer 22.00 uur tot 8.00 uur liggen pitten, echt fijn dat ze ons hebben laten trippen zonder ons te storen. Daarom hebben ze een stevige wandeling verdiend en het is dus tijd om ze uit te laten. N. gaat liever niet mee, ruimt thuis nog wat op, dus ik ga alleen met de twee op pad.
Ik zit nog steeds in een roes. Het is inmiddels al licht. Buiten zien de bomen er relaxt uit. Je merkt echt dat ze leven. Verder is er niet veel te zien buiten op wat auto’s na maar die zijn niet echt bijzonder. Lopen voelt wel fijn, een beetje vreemd ook. Als ik loop loop ik nog wat scheef, een beetje zoals een zatlap.
Thuis gekomen ga ik naar boven waar N. al in bed ligt. Ik kruip naast haar en kijk naar het plafond. Ik zie langzaam enkele schaduwen over het palfond kruipen. Dan maar m’n ogen dicht. Ook hier zie ik nog een mild schouwspel van kleuren en patronen voorbij komen. Na nog even genieten val ik uiteindelijk in slaap.
Dit is m'n eerste tripreport ooit. Dus al het commentaar, de opmerkingen en tips zijn uiteraard meer dan welkom!
