Koninginnedag.
Eigenlijk was ik van plan het niet eens te vieren, ik háát koninginnedag.
Dronken mensen. De spuuglelijke oranje kleur die je verblind. Een drukke mensen messa. Báh
Een vriendin van mij stelt echter voor om naar Amsterdam te gaan met koninginnedag omdat er een psy feestje bij het ij zou zijn.
Nouja... we gaan wel even kijken.
Zo gezegd zo gedaan.
Op 30 april om half 1 zitten wij in de trein naar Amsterdam centraal.
De drukte valt verschrikkelijk mee, terwijl we enorm waren gewaarschuwd absoluut niet met de trein te gaan omdat die overvol zouden zijn.
We bemachtigen 2 zitplekken en ik eet een broodje op, even op energie komen vandaag!
Eenmaal op Amsterdam Centraal lopen we naar een pinautomaat, omdat ik 2 zegels van iemand wilde overkopen die middag om te gaan trippen op het psy feestje.
Ik pin wat geld, en we gaan op zoek naar het Waterlooplein omdat dat het feestje "weg met de monarchie" zou zijn waar we even wilde kijken.
L.'s internet valt zodra we in Amsterdam zijn aangekomen uit, waardoor we op zoek moeten naar bordjes die ons wijzen waar we naartoe moeten.
Het eerste bordje vinden we al na 5 minuten, "Waterlooplein, 1.0 km"
En terwijl de braaf de bordjes volgen lijden deze ons door de drukke straten van Amsterdam.
We lopen eerst door een grote winkelstraat, waar we smartshops zien met fantastische inrichtingen, smartshops met grote posters en blacklight, of een smartshop die helemaal ingericht is als bos.
"We zouden eigenlijk tegen het einde van de dag als we aan het trippen zijn naar een van de shops moeten gaan en daar gaan trippen" grapt L, en dat klinkt niet eens als een heel slecht plan.
We lopen langs kraampjes waar aziatishe mensen verschillende etenswaren verkopen, en de geuren doen me watertanden.
Op een gegeven moment komen we uiteindelijk op het Waterlooplein aan en gelijk lopen we een bekende tegen het lijf en zijn vriendin.
Harde tekno muziek horen we achter ons en we geven elkaar een knuffel.
Hij stelt voor om ergens even iets te eten en we lopen naar een snackbar.
"Zegt u het maar" zegt de vrouw die zijn bestelling wilt opnemen.
"Mwoah ik weet niet.... doe allemaal maar" zegt hij met een serieus gezicht.
L. en ik grinniken en beetje, overduidelijk dat hij niet erg nuchter meer is.
"Zal me niks verbazen als hij zometeen betaald met een briefje van 100.." zeg ik, en L. schiet in de lach.
"Wat is er zo grappig?" vraagt hij als hij terug komt "niks, niks" verzeker ik hem en we gaan aan een tafeltje buiten zitten.
Buiten verteld zijn vriendin dat ze net wat methamfetamine hebben gebruikt en dit dus meer "force eating" is, L. vraagt vervolgens op haar beurt of ze misschien een aantal zegels bij zich hebben en ze knikken ja.
Waarna ze hun eten op hebben lopen we terug naar het Waterlooplein om de zegels over te kopen op een rustig plekje, en op het moment dat hij het zakje uit zijn tas wilt halen stop ik hem en vertel dat er net een politie agent op een paar meter afstand achter hem is komen staan.
Hij slaakt een diepe zucht en we lopen naar een rustiger plekje in Amsterdam, daar koopt L. 1 en ik 2 zegels.
"Gaan jullie ook naar dat Psy feestje?" vraagt hij, waarop we ja zeggen, en we lopen richting centraal station, op zoek naar het feestje.
Na ongeveer een uur komen we aan op het feestje, we konden het niet vinden.
Maar uiteindelijk kwamen we daar dan toch.
Het viel ongelovelijk tegen, het was rustig, er stond iemand wat psy trance muziek te draaien wat dan wél fijn was, maar verder...
"Wij moeten nog even iemand ophalen van ht station, zien jullie later!" en weg zijn de bekende en zijn vriendin.
L. en ik lopen naar de rand bij het water en daar leg ik een groot rood kleed neer dat ik van thuis had meegenomen.
Het was koud maar in de zon was het best te doen, ondanks dat het niet geweldig is, besluit ik toch te trippen, en stop ik een zegeltje in mijn mond.
De vieze inktsmaak proef ik gelijk, alsof het mijn smaakpapillen probeert te vergiftigen.
Ik probeer de smaak weg te krijgen met een citroen snoepje, en verschuif het zegeltje onder mijn tong omdat ik bang ben dat ik hem perongeluk doorslik.
Het citroensnoepje helpt enigsinds, en daar ben ik blij mee.
We genieten wat van de muziek en L. zegt gedag tegen iemand die ik niet ken.
"Dit is degene waar ik normaal mijn zegeltjes altijd van koop" legt ze uit.
Na een uur merken we nog niks van de zegel en raken we teleurgesteld.
"Ik voel wel vlagen dat ik me vaag voel, maar visueel gebeurd er helemaal niks..." zegt L. en besluit daarom van haar dealer nog een zegeltje extra te kopen.
Ik vraag of ze er ook 2 voor mij wilt kopen, dan heb ik ook nog wat extra voor de rest van de tijd, ze loopt naar hem toe en komt terug met 3 zegels.
Ik neem er een extra in en opeens komt een meisje met blond haar naar me toe gelopen en gaat bij ons zitten.
"Hee ben jij niet ...?" vraagt ze aan me, en daarop knik ik ja.
Ik herken haar nog van een feestje een jaar (of langer..) geleden tijdens een studentenfeest.
We kletsen wat bij en na een aantal minuten begin ik ineens kleine patronen op haar wangen te zien.
Ik kan me moeilijker op het gesprek concentreren en word een beetje kortaf. Uiteindelijk eindigt het gesprek, kijk ik voorzichtig om me heen en merk ik dat de zegels zijn ingekicked.
Ik begin patronen te zien in de wolken, kleuren zijn intenser, en ik voel me raar.
Visueel valt het opzich nog wel mee, maar lichamelijk en qua hersenspinsels gebeurd er een boel.
Vooral de wolken en L.'s gezicht vervormen de hele tijd wanneer we een gesprek aangaan, een serieus gesprek aanknopen is enorm lastig omdat ik mijn best moet doen niet in de lach te schieten omdat ik duidelijk aan het "morphen" ben (smeltende gezichten) en haar gezicht de hele tijd vervormt.
Na een tijdje besluiten we naar het toilet te gaan en dan pas merk ik dat ik aan het trippen ben.
Voetje voor voetje probeer ik normaal te lopen en niet over mijn eigen voeten te struikelen, je normaal proberen de houden bij de hordes politie agenten, en een grote zonnebril op tegen de grote pupillen.
We lopen een café binnen en ik vraag aan een man waar het toilet is.
De contouren van zijn gezicht veranderen in pixels en ik moet gauw wegkijken zodat hij niet merkt dat ik naar hem zit te staren, en gauw lopen we naar beneden naar het toilet.
Zodra ik mijn voeten op de witte tegels zet beginnen de zwarte strepen op de grond te dansen, en vlucht ik het wc hokje in waar dit alleen nog maar erger word.
Het lijkt alsof de tegels me proberen op te eten en de muren en het plafond worden telkens kleiner.
Naar het toilet gaan is altijd het grootste feest wanneer je lsd op hebt: je bent alleen, de muren komen op je af, en je bid maar dat er geen mensen op je staan te wachten buiten omdat je er vaak een uur over doet.
Ik sluit mijn ogen en zie ineens dat ik samen met L. weer op het Psy feestje zijn, de beelden zijn helder, alsof ik ook kan kijken met mijn ogen dicht.
Wanneer ik mijn ogen weer open ben ik terug in het toilet.
Ik kijk naar het plafond en zie groene aliens op de muur die zich aan de armen en benen vast pakken en een patroon vormen op het plafond.
Dit vind ik wel grappig, want dit zijn exact dezelfde aliens die ik zag in mijn aller allereerste trip! Herinneringen schieten weer naar boven en ik moet glimlachen.
Als ik klaar ben loop ik naar de spiegel en kom ik tot de conclusie dat ik echt verschrikkelijk lelijk ben.
Ik zie twee zwarte doppen, een veel te kleine mond en twee veel te grote ogen, met een gezicht dat constant groter en kleiner word.
L. kijkt uit het raam.
"Moet je dit zien" zegt ze en ik loop naar haar toe.
"Als je door het onderste raam naar het water kijkt lijkt het alsof er een groot rooster onder het water ligt... als je door het raam daarboven kijkt is het ineens weg"
Ik zie wat ze bedoelt, en moet grinniken om het feit dat we hetzelfde zien.
Het is leuk om samen "op reis" te gaan en dezelfde dingen te zien.
We zijn het ermee eens dat de muren ons proberen op te eten en vluchten ons gauw weer naar het psy feestje.
We zijn bang dat de politie misschien aan ons merkt dat we iets op hebben en dat stuk is dan ook het meest beangstigende.
Op een punt bij de weg komt L. erachter dat ze WIFI heeft en krijgt van L. een bericht binnen dat ze op een drumm & bass feestje is bij de Melkweg.
We zitten op de weg in het zonnetje te miepen waar de melkweg is.
Een aantal agenten kijken ons vreemd aan we houden ons ineens koest.
Oh...
Oeps.
We lopen gauw weer terug naar het psy feestje en daar neem ik een 3de zegel omdat ik de visuals heftiger wil maken, ik merk er nog niet genoeg van en wil graag hárd trippen.
Na een half uur besluiten we om op zoek te gaan naar de Melkweg en begint onze reis in Amsterdam.
De 4de zegel snoep ik na een uur ook stiekem op en de hersenspinsels worden op dit punt een stuk heftiger.
De mensen komen op me af en we zien een aantal bekende plekken in Amsterdam, zoals the Amsterdam Dungeons of Madame Tussauds.
Ik vind het jammer dat er visueel niet veel bijzonders gebeurd, ik zie wel dingen, maar ik ben gewend om in de nacht te trippen en extreme dingen te zien omdat ik het gewend ben om hard te trippen, voor mij is dit dus meer appeltje eitje.
Van een ademende vloer lig ik niet wakker meer, ik wil aliens over de muren zien kruipen of dingen die me shockeren.
Een van de dingen die me dit dus ook hebben geleerd is dat ik voortaan overdag niet meer ga trippen, omdat ik visueel gebied naar mijn mening veel te weinig zie.
We lopen en lopen.
Op een gegeven moment komen we op een plein waar grote borden hingen waar ik een feest aan de gang zie gaan.
Ik zie Maxima, Willem-Alexander en de kinderen uit een bootje stappen en een of andere bekende DJ waarvan ik me de naam niet meer kan heugen uit zijn dak gaan.
"Wat een poppenkast.." fluister ik in mezelf.
Na 3 kwartier zoeken besluiten we toch dat we er niet gaan komen en lopen we weer terug.
We zijn moe, onze benen doen pijn, en willen graag naar huis.
We komen terug op Amsterdam centraal waar het gigantisch druk is, ik sta 10 minuten in de rij voor een kaartje, en de treinen zijn volgestampt met mensen.
De reis duurt uren en uren, en hier merk ik dat de laatste twee zegels volgensmij zijn ingekickt omdat mijn trip steeds heftiger word.
Ik zie witte schimmen buiten en beelden van flitsen die zich naar binnen proberen te wringen.
Het lijkt alsof we door een amerikaans landschap reizen, ik zie zand buiten, een grote vlakte en amerikaanse windmolens die ik ook binnen in de coupé zie.
Het is goed dat L. me aan het praten houd anders zou ik verdwaald raken in mijn eigen fantasie wereld.
Na 40 minuten bereiken we uiteindelijk ons station waar we nog iets te eten kopen en ik vermoeid mijn fiets pak en naar huis fiets.
Hier begint de trip pas echt.
Ik zet Cosmo (dark psy) aan op mijn mp3 speler en fiets door een fantasie wereld heen.
De sterren boven mij zijn helder en ik zie ineens ook windmolens aan beide kanten van de weg verschijnen, de ramen van de universiteit waar ik langs fiets lijken dof en het lijkt alsof het
gebouw met waterverf geschildert is.
Het hele spektakel boeit me en ik ben eindelijk hard aan het trippen.
Duidelijk dat ik trippen gewoon in de nacht moet blijven doen omdat de visuals dan gewoon duidelijker zijn.
Eenmaal thuis ben ik er blij dat ik mijn honden weer zie, mijn ene hondje voelt heel zacht en ik voel een warme stroom met liefde voor haar in me opkomen, ik wil haar alleen maar knuffelen en op haar kleine koppie zie ik allemaal patroontjes verschijnen.
Ze kijkt me met grote ogen aan, alsof ze doorheeft dat ik aan het trippen ben.
Als ik eenmaal op het toilet zit komt ze ineens aan de deur krabbelen, ik loop het toilet uit en ze is enorm aan het trillen.
Ik neem haar in mijn armen en vraag me af waar ze zo bang voor is, gezien er helemaal niks buiten of in het huis is wat haar zo angstig zou kunnen krijgen.
Ik begrijp het niet, en denk dat ze misschien nodig moet plassen en neem mijn hondjes daarom maar even mee om wat te gaan wandelen.
Nadat we weer thuis komen is ze weer wat rustiger, ik ga op de bank zitten en ineens overspoeld een grote depressie mij.
Ik begin over mijn leven na te denken en een grote huilbui komt op.
Daar zit ik dan, om 12 uur s'nachts in een hoekje van de bank te huilen.
Ik voel me intens verdrietig en depressief, en moet me inhouden me op dit moment niet van kant te maken omdat enkele gedachte om mezelf dood te maken nu ineens door mijn hoofd spelen,
Dit verbaasd me, want ik heb een hele gezellige dag achter de rug, maar ik ben echt uit het niets ineens intens verdrietig.
Ik besluit een vriendin op te bellen om te zeggen dat het niet goed met me gaat en ik eigenlijk van plan ben om mezelf van kant te maken, deze gedacte wuif ik ook gelijk weer weg, echt slim is dit niet.
Ergens zou het ook kunnen dat dit de kater is die ik heb van de XTC die ik zaterdag heb gehad en besluit het maar te negeren.
Ik veeg mijn tranen weg en ga naar bed, ik ben moe, zó moe...
Moe van het lopen, moe van deze dag, moe van het leven..... nee, ophouden nu. Het is morgen weer weg.
Langzaam kleed ik me uit en ga in mijn bed liggen, de visuals in het donker worden duidelijker en als ik mijn ogen sluit overspoelen de visuals me.
Oh nee he, ook dat weer.... denk ik gelijk.
Ik zie in regenboog kleuren allemaal kattenhoofdjes verschijnen die heen en weer bewegen, strepen die een 3D wereld vormen en ik zie grote gezichten verschijnen, en wanneer ik die zie, schieten de kattenhoofdjes weer terug en dansen om me heen.
Ze stoppen niet, en blijven dansen.
De visuals lijden me verschrikkelijk af.
Op een gegeven moment zie ik lijnen van neon kleuren die zich plat maken, lijnen die een soort rooster daarboven vormen met daartussen een groot kloppend hart.
Póóf, en de katten hoofdjes schieten weer terug.
De visuals bewegen nu steeds verder en beletten me te gaan sluiten.
Ik slaak een diepe zucht en open mijn ogen.
De kamer vervormt zich en lijkt kleiner te worden, de kleding die in het licht van de maan op de gang hangt lijken een grote witte waas over zich te hebben, alsof er een soort geesten omheen geklemt zitten.
Met een geirriteerd humeur zoek op internet naar tips om in slaap te komen met lsd.
Ik lees iets over downers, alcohol, benzo's.... allemaal niet in huis, en alcohol ga ik niet eens proberen.
Ik schrijf iets op facebook.. "je zou maar in slaap moeten komen in deze toestand" en ik grinnik een beetje hierom.
Ik begrijp ineens weer waarom ik twee weken zei dat DMT veel liever is voor je dan LSD.
Ik kom tot de conclusie dat LSD en DMT meer bloedmooie tweelingzusjes van elkaar zijn met twee hele verschillende karakters.
DMT is meer het zusje dat lief en open en aardig is, LSD daarentegen is meer het gemene kreng dat je vrij duidelijk maakt dat er met haar niet te dollen valt en je een aantal harde klappen in je gezicht geeft.
Ik sluit mijn ogen weer en de trip begint gemene vormen aan te nemen en probeert me bad te laten gaan, de visuals veranderen ineens in iets dreigends en ik probeer dit ook gelijk weer weg te slaan, met succes.
Uiteindelijk val ik om 3 uur s'nachts in slaap, uitgeput, en droom ik daarna heel helder, een droom die ik me volkomen kan herinneren, maar niet boeiend genoeg is om ook hier te beschrijven.
Ik word nuchter om half 12 wakker, met knallende hoofdpijn.
Maar ook met een besef:
Nooit trippen op koninginnedag.
Of proberen te slapen op LSD.
Het lukt (althans, mij) je toch niet.
