Eerste poging tot trip report:
5de keer LSD
20&21 Juni 2009 @ Summer Solstice Outdoor Free Party (in een Gents bos)
1 papertrip (vraag me nu niet de naam of sterkte, ’t was er één met een kleurrijke tekening op de voorkant en Ganesh op de achterkant)
Zaterdag ging ik om zes uur naar een Goa-georiënteerde barbecue in Gentbrugge (deelgemeente van Gent), waar ik achtereenvolgens merguez, een kippenfilet en lamsgehakt heb gegeten. Er was weinig volk, maar het was wel gezellig. Terwijl de DJ psychedelische Goa draaide, zaten we met z’n allen in zetels om ons eten te laten zakken. Rond half tien heb ik m’n papertrip onder m’n tong gestoken en een half uur later heb ik de overgebleven papiersmurrie uitgespuwd. Met mijn metabolisme, plus m’n volle maag, wist ik dat het wel een paar uur kon duren voor ik de effecten zou beginnen voelen, maar dat was niet erg, aangezien ik ze wou behouden voor het andere Goa feestje van die avond, dat om middernacht zou beginnen in een bos…
Om elf uur ben ik vertrokken naar Oostakker (een andere deelgemeente van Gent). Tien minuten wandelen naar de bushalte, tien minuten de bus op, daarna tien minuten wachten aan een andere halte. Op dat moment begonnen de eerste effecten (een iets of wat “high” gevoel) en sprak een vrouw mij aan over het feit dat ze van haar bus was gestapt, omdat die plots een andere route nam dan gewoonlijk (waarschijnlijk door een omleiding), maar daarna pas besefte dat ze niet had moeten afstappen. Ze wachtte samen met mij op de bus die mij naar Oostakker zou brengen. Twintig minuten later stapte ik af en wandelde ik naar de mij doorgestuurde coördinaten, een parking bij een park met visvijver, waar slechts enkele vrachtwagens waren geparkeerd met slapende chauffeurs; geen muziek of andere feestvierders. Ik ben vervolgens de straat nog een aantal keer op en af gewandeld (de koeien in de aanliggende weide besloten mij telkens te volgen als ik voorbij kwam), totdat een busje de parking kwam opgereden. Aan de wietgeur te ruiken zochten zij ook naar het “feestje in het bos”, vervolgens zijn wij de visvijver rond gewandeld, maar kwamen we enkel vissers tegen die wachtten op het vroegste licht van het jaar. Ondertussen waren er al meer effecten opgetreden. De zichtbaarheid in het park was nihil en in het donker begon ik stilaan visuals te zien, niet onmiddellijk de juiste setting.
Na veel vijven en zessen vonden we uiteindelijk toch de locatie van het feest: letterlijk in het midden van het bos, waar geen duidelijk pad naar leidde. Ze waren hun apparatuur nog aan het opzetten, dus besloten we om even terug naar het busje te gaan, totdat de muziek startte. Ondertussen waren er op de parking al meer mensen toegekomen, en besloot ik in kleermakerszit tegen een boom te mediteren, luisterend naar m’n favoriete muziek om op trippen, op m’n mp3-speler (Pink Floyd, klassieke acid rock, etc). De closed eye visuals waren nog beperkt, maar wel duidelijk aanwezig: het leek net alsof er buiten verschillende gekleurde lichten naar mij geschenen werden.
Na een halfuurtje besloot ik het bos terug in te trekken (het feest was ondertussen al begonnen). De enige verlichting was blacklight en de bomen waren versiert met fluorescerende draden en tekeningen. Bovendien hadden sommige mensen fluo-kleding aan met psychedelische patronen. Het effect was prachtig. Na een tijdje te dansen op de psytrance en goatrance, sloeg ik een conversatie aan met de meest psychedelisch geklede persoon. We bleken allebei fan te zijn van psychoactieve stoffen, van sciencefiction en we bleken bovendien naamgenoten te zijn. Van hem kreeg ik enkele fluorescerende markeerstiften, waarmee ik m’n handen versierde. Al dansend op de muziek, sloot ik m’n ogen en wat ik zag was verbluffend. Zulke closed eye visuals had ik nog nooit gezien: fractalen, tunnels en psychedelische patronen, meegaand op het ritme van de muziek en m’n “dans moves”. Met momenten leek de muziek, de tijd en mezelf wat te vertragen.
Enkele uren later, toen het al wat lichter begon te worden, trok ik naar het park zelf. Met een gelukzalig gevoel danste ik over het gras. De kleuren van de lucht, het gras en de vijver waren onbeschrijfelijk. Een grote treurwilg leek wel met verf geschilderd en haar bladeren veranderden van turquoise over diep groen naar geelgroen.
Verheven en vol energie, ging ik terug naar het feest.Tegen haf zes was de muziek afgelopen, ik heb toen nog met enkele mensen gepraat, maar dat verliep minder vlot, aangezien iedereen elektronisch klonk. Op de parking had iemand nog muziek opgezet, waarop we nog een tijd hebben staan dansen, en werd er bij wijze van ontbijt cake uitgedeeld (de gewone soort). De koeien in de weide ernaast deden me denken aan de cover van Atom Heart Mother van Pink Floyd. Rond zeven uur vertrok ik terug richting de bushalte, genietend van de mooie boerenvelden vol gewassen en van de draaiende windturbines waarvan de wieken prachtige trails nalieten. In de straten vielen mij ook de bloemen en boompjes in voortuinen op, hun prachtige kleuren. En zoals mij tijdens eerdere trips ook al op viel: de strakke geometrische vormen van de gebouwen tussen de schijnbare chaos van de allesdoordringende natuur. Om terug op mijn kot te geraken (studentenkamer voor de Nederlanders), moest ik gelukkig geen overstap meer maken; tijdens de busreis luisterde ik nog naar wat klassieke muziek van Vivaldi (de zomer uiteraard), Tchaikovsky en Rossini. Tussen de halte en mijn universitaire studentenhome ben ik nog snel bij de bakker binnengesprongen, waar uiteraard een oud vrouwtje heel traag haar klein geld aan het tellen was, en de vraag “heeft u een spaarkaart” bizar genoeg beantwoordde met “nee, mijn dochter is dood”. Blij dat ik er toch nog op tijd binnen was, aangezien er achter mij al weer vijf andere mensen waren binnengekomen, vertrok ik even later met een koffiekoek, nog steeds genietend van de natuur tussen de gebouwen, en op de middenberm van de drukke straat waar ik woon.
Eenmaal terug op mijn kot (het was ondertussen al 8 uur door) heb ik op m’n computer nog wat muziek beluisterd en enkele afbeeldingen bekeken; vervolgens zette ik m’n tv op om naar cartoons te zien, die steevast grappiger zijn onder invloed van psychedelica.
Iets na tien belde mijn moeder; gelukkig waren de effecten toen al genoeg afgenomen om een fatsoenlijk gesprek te voeren (ze had m’n computer opgezet en er ging uiteraard weer van alles mis, ze hoopte bovendien dat ze me niet had wakker gebeld). Twintig lange minuten later legde ze eindelijk af.
Vermoeid als ik was ging ik in m’n bed liggen, en sloot ik m’n ogen. Nagenietend van de laatste effecten, viel ik in slaap.
Laat in de namiddag werd ik wakker. Al m’n spieren waren stijf en m’n rug deed zeer, maar het was het zeker waard geweest.
.
.
