Een fijne vriend had afgelopen weekend een erg fijn feestje georganiseerd op een eilandje ergens in een plas. Iedereen was er met een kano naar toe gebracht, en er waren fijne mensen en redelijk wat drugs. Na verschillende biertjes en een paar joints, had ik een halfje xtc genomen. Mijn vriendin pakte voor de eerste keer ook xtc, ook een halfje. Ik zag vrij snel dat ze het erg goed kon vinden met mijn vrienden, ook die die ze nog niet vaak had gezien.
Ikzelf had een zakje met 2cb pilletjes, en nam hier ook van. R., mijn beste kameraad, stelde voor om op avontuur te gaan. Hij wilde toch wel de nacht doorhalen bij het feestje, en dus moest zijn hond, die thuis was, uitgelaten worden. We besloten om onder invloed van x, met daarbij een behoorlijke dosis 2cb, op pad te gaan. Mijn vriendin leek zich goed te vermaken, dus het avontuur kon beginnen. Ik denk dat ik ca. 80mg mdma, en ongeveer 60mg 2cb naar binnen had gewerkt.
We vertrokken van het eiland in de kano. Op het water begon het tripgehalte al goed verhoogt te worden. Ik verbaasde me over de verschillende natuurkrachten, waarin we ons bevonden. De wind die zo nu en dan langskwam, de golven, en alles omlijst met 2cb kleurtjes en bewegingen. Dit voelde lekker.
Toen we aan de wal kwamen, klom ik achterop R. zijn fiets. We vertrokken, op weg naar de hond, die we zouden uitlaten. Ik herinner me dat het in het begin me erg grappig leek. We bleven maar doorgaan en doorgaan, maar het duurde en duurde maar voordat we ergens aankwamen. Onderweg riepen R. en ik al grappend om de hond, terwijl ik geen flauw idee had waar we ons bevonden.
Toen we bij het appartementengebouw aankwamen, was ik te ver met mijn gedachten. Ik had sterk het gevoel dat R., en eigenlijk iedereen op deze wereld, onder invloed stond van een kwade oppermachtige geest. R. kon hier zelf niets aan doen. Ik had het idee dat hij ons, tegen zijn eigen weten/kunnen in, naar de afgrond, de hel, de eeuwige verdoemenis zou lijden.
Momenteel ben ik aan het lezen in een boek over buitenaardse ontvoeringen, dit heeft er zeker toe bijgedragen dat ik het idee had dat aliens met ons aan het fucken waren.
R. liep vol zelfvertrouwen voor me uit het appartementengebouw binnen. Hij was net verhuisd, woont hier met een andere maat, en ik was hier nog nooit eerder geweest. In mijn ogen kwam het gebouw direct uit een science fiction film, en het gemak waar R. me mee naar binnen nam, droeg er aan bij dat ik niet geruster werd over zijn intenties. Glazen deuren openden, en voor we het wisten bevonden we ons in een kamer waar ik nog nooit was geweest. Hier was de hond.
Ik geloof dat ik niet mee ben gegaan met het uitlaten van de hond. Ik heb op de bank gezeten, en ervaren dat een sarcastische clown-achtige geest me liet inzien dat ik hier zielsalleen zou achterblijven, terwijl R. en iedereen die me verder lief is, aan zijn sadistische spelletje zouden meewerken.
Uiteindelijk was R. er weer. Ik heb de hond haar poot nog vastgepakt en haar gezegd dat het mij speet dat de wereld blijkbaar toch niet mooi was, maar dat wij elkaar tenminste begrepen. R. stelde voor terug naar het eiland te gaan. Mij kon het allemaal niet veel meer schelen ik had het gevoel dat alles toch al verloren was. Toen we gingen, moesten we een trap af, naar een kelder, of fietsenstalling of iets dergelijks. R. liep voor me, en zei me 'kom, deze kant op'. Het zag er allemaal erg onheilspellend uit en in eerste instantie weigerde ik.
'Vertrouw je me?', vroeg hij. Ja, in principe vertrouwde ik hem wel, maar de kwade macht die ervoor zorgen dat dit alles op deze manier verliep, die vertrouwde ik niet. Dezelfde kwade macht die R. ook in zijn macht leek te hebben. Ik kan me niet precies herinneren hoe, maar R. zijn overtuigingskracht is groot genoeg geweest om me weer achterop zijn fiets te krijgen.
Halverwege de route, terug naar het eiland, had ik heel sterk het idee dat we in een realiteit gecreëerd door buitenaardsen waren. Ik heb R. een aantal maal tot stoppen gebaand, om vervolgens aan te geven dat het toch geen zin heeft, we zijn alleen maar onder weg geweest, en bereiken niets op deze manier. Ik was niet meer gemotiveerd om mee te gaan. R. haalde me wederom over, we zouden naar mijn vriendin toegaan, die nog op het eiland was. Ja ja, eerst zien, dan geloven.
Toen we bij de wal aankwamen, stopte er vlak bij ons een auto met daarin twee feestelijk uitgedoste personen, die ook naar het eiland op weg waren. In mijn ogen waren zij op dat moment walgelijk ordinair en een duidelijk voorbeeld van een manifestatie van de onmenselijke, sadistische kant van de clownentiteit.
Met wie in de kano ik uiteindelijk op het eiland ben gekomen, ik weet het niet. Wel weet ik, dat zodra ik aankwam, mijn vriendin nergens te bekennen was. Dit frustreerde me enorm. Ik had het idee dat de samenzwering nu compleet was. Al die tijd onderweg geweest met het smoesje dat we naar mijn vriendin gingen, en nu, nu was ze nergens.
Sommige vrienden zochten een beetje, maar niemand voldeed aan mijn (strenge) eisen om me weer met haar in contact te brengen. Een meisje, J., gaf aan dat ik mee geen zorgen hoefde te maken, mijn vriendin was er wel, ze was bij ons. Ik vertrouwde haar, maar haar uitspraken gaven me het gevoel dat mijn vriendin in lucht was opgegaan. En nu, als een geest over het eiland ronddwaalde en met natuurkrachten speelde.
Uiteindelijk, heeft dit zelfde meisje me ook geholpen haar te vinden. Ze stelde voor om haar te gaan zoeken, dit wilde ik graag. Bij haar had ik niet het gevoel dat de nare entiteit haar onder controle had. Ze leidde me door velden en bosjes, ondertussen roepend naar mijn vriendin. Ik probeerde te letten op luchtstromen, wapperende blaadjes, buigend gras, omdat ik vermoedde dat mijn vriendin als een mooie heks was opgegaan in de lucht.
J. vond mijn vriendin vrij snel. Ik heb J. beduusd bedankt, en ben toen bij mijn vriendin gaan zitten. Haar ogen waren blauwer dan ooit. Ik was zo blij weer bij haar te zijn, en vertelde over wat ik allemaal had meegemaakt. Inmiddels begon ik het een beetje in perspectief te kunnen plaatsen.
Het is niet de eerste keer, maar het verrast me wel weer hoe ik onder de indruk kan zijn van de vreemde theorieën die ik tijdens een trip creëer. Ik ben erg dankbaar voor geduldige vrienden als R., die ondanks het feit dat ik als een klein kind hardnekkig was, er voor zorgde dat ik uiteindelijk gewoon weer bij het feestje aan kwam.
Tijdens het hele avontuur waren de gedachten zo realistisch, dat het in mijn hoofd geen mogelijkheid was het puur aan de drugs toe te schrijven. Dit was veroorzaakt door aliens, of enge clowns, die alleen ik in de gaten had. Ik ben blij dat ik nu nuchter een stukje minder onder de indruk ben over de apocalyptische enge gebeurtenissen die zich leken te voltrekken.
