Samen met mijn toenmalige Engelse vriendje besloot ik om voor het eerst paddo's te gaan gebruiken.
In die tijd kon men nog volop paddo's kopen bij de smartshops. Een menukaart hielp bij het kiezen. De verkoper van de shop in Leiden presenteerde uitgebreid de verschillende soorten. Wij kozen uiteindelijk voor een zakje van 30 gram psilocybe Mexicana per persoon. Volgens mij toen in ieder geval de meest gangbare soort paddestoel om te trippen.
Dus. Ieder zijn eigen zakje. Was een veilige hoeveelheid voor een beginner zei de meneer van de shop nog. Niet in één keer nuttigen natuurlijk, we konden er ook thee van zetten stelde hij voor. Ik was helemaal niet bekend met de hoeveelheden. 30 gram is een te hoge dosis, helemaal voor een beginner van ruim 50 kg. Daar kwam ik veel later achter.
Oké.
Wij met de trein naar Madurodam, want dat hoorde ook bij ons tripplan.
Eenmaal daar namen we onze eerste dosis. Ik was toen nog erg sceptisch en super naïef maar vooral eigenwijs. Mijn vriend had in Engeland al de nodige ervaring met paddo's. Hij had mij al enigszins uitgelegd wat ik zoal kon verwachten. Ik geloofde er niet veel van. Kon mij niet voorstellen dat zon klein paddestoeltje mij dingen kon laten waarnemen die er niet zijn.
Ik kan mij niet veel meer herinneren van Madurodam die dag. Gek genoeg. Ik weet dan wel nog dat we ons begonnen te vervelen na een tijdje.
Helaas bracht de scene daar ons niet wat we hadden gehoopt: flinke lachbuien bij het zien van die mini wereld met mini poppetjes en autootjes enzo, ons verkleinde Nederland. Het weer hielp misschien ook niet mee: miezerige regen.
Dus weer met de trein, naar huis nu, mijn huis. We woonden niet samen.
Eenmaal thuis besloten we om de thee te zetten, paddothee.
We pakten allebei een tweede dosis uit onze zakjes die over de helft al leeg waren.
Tijdens het thee zetten merkte ik al een verandering van mijn bewustzijn: mijn eigen huis voelde als een vreemd huis met "allemaal plekken om te ontdekken." Het was een eenkamer woning maar goed.
Thee gedronken. Nog wat lichts gegeten en toen zijn we gaan zitten op de bank.
Het begon met de vloer. Het was een linoleum vloer, met van die patronen zoals wanneer je bijvoorbeeld verschillende kleuren ecoline verf op een bordje in elkaar laat overlopen. Alleen was deze vloer één kleur maar met verschillende scharkeringen.
De vloer kreeg mijn volledige aandacht. De vloer bestond namelijk, zag ik nu pas, dacht ik, uit verschillende lagen bovenop elkaar. Die lagen bewogen onafhankelijk van elkaar. Schoven over elkaar heen en onder elkaar door. Het leek wel een wereld op zich zelf. Ik weet niet meer hoelang ik op mijn knieën voorover gebogen mijn vloer heb geobserveerd. Het leek uren.
Mijn vriendje, die ik voor het gemak vanaf nu C. zal noemen, heeft mij uiteindelijk maar voorgesteld of ik geen zin had in nog een bak thee met wat losse paddo's erbij. Op de bank.
Terug op de bank na de thee, leek niet terug op dezelfde bank, want de muren van mijn kamer waren vanaf toen niet meer wat ze waren. Witte muren waren nu een en al kleur. Patronenen en mozaïeken en die bewogen onafgebroken op mijn muren. Caleidoscoop. Mooi maar toch begon ik mij toen voor het eerst ongemakkelijk te voelen. Hoe lang gaat dit nog duren, dacht ik en blijft het hierbij? Ik vroeg me af waar de lachkik bleef, want dat had me erg leuk en gezellig geleken. Misschien toch nog wat meer nemen? Dus.
We zaten naast elkaar. We praatten wat. Ik was nog steeds erg onder de indruk van vloer en muur. Totdat ik C. ineens aankeek. Ik dacht op dat moment werkelijk dat ik droomde, een nachtmerrie. Het gezicht van C. was onherkenbaar geworden. Het was een karikatuur in zwart wit. En er stond een grimas (een gewone glimlach eigenlijk) op dat gezicht en die vond ik huiveringwekkend. Ik riep dat hij in de spiegel moest gaan kijken, dit klopte niet.
Hij antwoordde dat ik zelf dat dan ook maar eens moest doen.
En dat deed ik. De weg naar mijn kleine badkamertje met spiegel leek wel een reis van een uur, lopend over de bewegende vloer.
In de spiegel zag ik een beeld van mijzelf dat mij ook angst aanjoeg. Ik herkende mezelf niet. Een donkere karikatuur ook. Pikzwarte ogen. Rimpels die ik nooit eerder had. En die grimas toen ik er toch om moest lachen. Mijn spiegelbeeld lachte dus niet terug. Ik stopte ook maar met lachen toen.
Eenmaal terug bij de bank moest ik ineens plassen. Terug naar de badkamer. De vloer onder mij begon een beetje te stromen. De muren waren overal in de woning veranderd in videoschermen waar een VJ met veel talent zijn kunsten liet zien.
Op de wc aangekomen voelde ik mij ineens erg afgesloten van de rest van mijn kamer. Waarschijnlijk omdat ik de badkamer deur gewoon dicht gedaan had. Vanaf dat moment leek het wel alsof ik in een andere woning was.
De tegels in de badkamer begonnen te stromen. Alle rijen. Een voor een. Ze stroomden naar elkaar. Vormden samen 1 stroom, een rivier dacht ik, een rivier hier in deze badkamer.
Ik probeerde toch zo snel mogelijk terug te gaan, niet in de spiegel te kijken, badkamerdeur open en naar buiten. Met de stroom mee. Letterlijk dan. Want binnen in mij voelde ik verzet groeien tegen al deze waarnemingen en mijn vreemde huis.
De bank, die voelde inmiddels als een soort eiland in de vloer om naartoe terug te keren na een lange tocht naar de badkamer. Of na een reis naar het aanrecht.
We maakten ze op, de paddo's. Paradoxaal. Gek genoeg zag ik het verband niet. Meer psylos eten met dat innerlijke verzet wat langzaam sterker werd. "Want zoveel zat er toch niet meer in onze zakjes." Ook was mijn scepticism verdwenen, dat wel. Maar eigenwijs bleef ik lekker toch.
Ondertussen waren we zo'n zes uur verder, vanaf dat we thuis waren gekomen. Uit de badkamer stroomde nu een "linoleum-rivier" de hele kamer door. Een kolkende rivier.
Ik was C. zat. Zijn hoofd dan. Het leek niet veel meer op hem. Hij zei ook niet zoveel meer. Ik begon het verlangen te voelen naar een normale situatie in mijn kleine kamer.
Ik merkte dat hoe meer ik met dat verlangen bezig was, des te onaangenamer de eigenlijk prachtige muren werden. De indrukwekkende rivier. Ik wilde niet meer mee. Ik had zin om "ABC ik stop ermee" te roepen of "buut vrij".
Eruit stappen. Maar dat ging niet. Op dat moment begon ik, achteraf gezien, te vergeten dat deze trip zou stoppen, een keer. Alleen niet nu. Niet wanneer ik dat wilde. Ik besefte wel dat ik de controle kwijt was, iets waar ik toen in mijn leven ook nog veel moeite mee had. Om los te laten. Ik werd Bang.
Vanaf het een op het andere moment kwam er met die angst een irreëele gedachte in mij op. "Ik ga dood" en die gedachte kon ik niet loslaten. Ik liet die gedachte de controle over mijn denken zelfs overnemen.
Ik begon te hyperventileren. Ik zei de gedachte hardop tegen C. wat ervoor zorgde dat ik het als een realistisch idee begon te ervaren, het leek nog echter, "ik zou doodgaan." Ik begon onbewust hardop te herhalen, ik ga dood, ik ga dood enz. C. probeerde mij uiteraard te kalmeren. Zei dat ik op mijn ademhaling moest letten. Inademen. Uitademen. Ik kon er niets mee. Ging op mijn bed liggen. C. kwam met nog een verstandig idee. Hij stelde voor om onze tassen te pakken en fijn naar buiten te gaan, het park in. Dat zou zeker helpen zei hij,
"Get some fresh air."
Ik durfde niet. Wilde mijzelf niet meer verplaatsen. Die gedachte alleen al zorgde voor nog meer paniek in mij.
Ondertussen werden de hallucinaties nog steeds heftiger.
Ik wilde een ambulance bellen. "Ik ging immers dood!"
C. lukte het wonderbaarlijk genoeg om mij ervan te overtuigen dat dat niet nodig was. Dan ga ik zelf wel naar een ziekenhuis, bedacht ik. Ik besloot om mijn vriendin te bellen. Zij woonde een verdieping boven ons, in het appartementjescomplex.
I. mijn vriendin was gelukkig thuis. Ik vertelde in paniek wat er met me aan de hand was en vroeg haar of ze mij en C. naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis wilde brengen.
C. nam het gesprek over. Ik dacht om uit te leggen "hoe erg ik wel niet dood zou gaan" en dat zij mij echt moest helpen. Natuurlijk vertelde hij haar gewoon van de paddo's en dat ik daar wat heftig op tripte.
I. kwam naar ons toe. Ze wilde wel rijden. Haar vriendje, ook een Engelsman en bevriend met C. zou ook mee rijden.
Terwijl I. haar vriendje S. en mijn C. met elkaar stonden te praten over de situatie, raakte ik steeds meer geobsedeerd door de "ik ga dood" gedachte. Paranoia sloeg toe. Steeds vaker associeerde ik de dingen die om mij heen gebeurden met die angst voor de dood. Of als ik een gesprek opving dan wist ik zeker dat het over mij ging en mijn "naderende einde."
Ondertussen hallucineerde ik constant nu, onafgebroken, en in de veronderstelling dat dit zo zou blijven. Ik tripte wanneer ik mijn ogen sloot, mijn gedachten werden steeds meer gevisualiseerd, leek het. Ze begonnen rond te draaien. Een grijze draaikolk in mijn hoofd die ik alleen kon waarnemen. Ik kon deze hallucinatie in mijn hoofd niet stoppen.
Ik weet nog dat ik ineengedoken in kleermakerszit op de grond ben gaan zitten. Hoofd tussen mijn knieën. Hyperventileren, naar lucht happen en dan denken: "ik krijg geen lucht meer, want ik ga dood."
Mijn vrienden stonden nog steeds te praten. Ik snapte dat niet, "ik zat daar immers bijna dood te gaan!" De draaikolk in mijn hoofd begon steeds intenser te worden. Zelfs het openen van mijn ogen hielp niet meer, ik kon niets anders dan er naar blijven kijken.
Mijn vrienden aan het praten dus, links en rechts in mijn kamer. Opeens kon ik beide gesprekken tegelijkertijd helemaal volgen.
Een telefoongesprek van I. en het gesprek tussen C. en S. Wat dan weer niet tot mij doordrong was dat de twee gesprekken helemaal niet gingen over "mijn naderende dood." Toch hoorde ik ieder woord en elke zin van beide gesprekken. Dit was achteraf de meest bizarre ervaring tijdens mijn trip.
Ik vroeg I. om mij nu echt naar het ziekenhuis te brengen, "mijn tijd" begon natuurlijk te dringen. "Ik moest gered worden, vond ik."
Ineens zat ik voorin in de auto van I. Hoe ik daarin gekomen ben heb ik nooit onthouden. I. begon te rijden. Tom toms bestonden toen nog niet en I. ging rijden in de hoop dat ze de weg kon vinden.
Bij een rood stoplicht was ik inmiddels zo bezig met doodgaan dat ik I. zelfs begon aan te moedigen om door rood te rijden om tijd te besparen. "Ik ging toch wel dood" zei ik erbij. I. was niet blij met die opmerking en zei dat ik nu echt mijn bek moest houden
want dat ik toch doodga hoeft niet te betekenen dat de levens van iedereen in de auto maar op het spel gezet moeten worden. Ik verontschuldigde me maar bleef overtuigd van "mijn naderende einde."We kwamen bij een ziekenhuis, en dit was de realiteit: de eerste hulp was daar gesloten (!) Dat zorgde in mijn trippende brein weer voor bewijs dat ik inderdaad dood zou gaan. Mijn vrienden probeerden al niet meer om het idee uit mijn hoofd te praten, ze begonnen mij steeds lachwekkender te vinden hoorde ik achteraf. En zielig. En irritant af en toe.
Volgende ziekenhuis. Parkeren. Ik vloog de auto uit. Rende naar de ingang EHBO en begon als een bezetene op de glazen deuren te slaan. Schreeuwend om hulp en dat "ik dood ging!" Ik zag het personeel binnen staan en weet nog hoe onbegrijpelijk ik het vond dat ze geen haast hadden om open te doen voor mij. Ze bleven zelfs nog even staan praten!
Ik mocht naar binnen, maar moest plaats nemen in de wachtkamer! Nu raakte ik weer in paniek. Ik wilde eigenlijk direct een arts spreken, ik verkeerde immers in levensgevaar!
C. deed maar weer eens een poging tot kalmeren
Zei me dat dokters er juist alles aan doen wat nodig is om iemand niet dood te laten gaan. Hij was zelf trouwens ook nog flink aan het trippen maar alleen visueel en hij vond het wat lastig om zich te focussen.
Eindelijk kwam er hulp. "Te laat" had ik inmiddels bedacht. Ik mocht mee met een zuster. "Waarom geen arts???
In de behandelkamer kon ik op een bed gaan liggen. C. ernaast op een stoel. Nu is het zover dacht ik, ik ga de pijp uit. Ik begon afscheid te nemen van C. zei dat ik heel veel van hem hield. Dat hij best weer gelukkig mocht worden met een andere vriendin na mijn dood. Of hij tegen mijn cavia's (!) wilde zeggen dat ik ook van hen houd. En ook tegen mijn goudvis.... die ik dus niet had! (Cavia's had ik wel.) Mijn ouders moest hij het ook vertellen en mijn broer en.... en....
Ik kreeg een zuurstof ding om mijn vinger dat was gekoppeld aan een scherm. Dat ding piepte de hele tijd. Dat hoorde zo. Wist ik veel. Ik was er al helemaal van overtuigd dat het mijn hartslag was die piepte op het scherm , nog wel tenminste.
Ze vroegen naar mijn naam en adres. Ik vroeg: "dat willen jullie zeker weten vanwege de naam op mijn grafsteen?" Ik wilde al beginnen over welke tekst er bij moest toen ik een laken over mij heen kreeg.
"Ben ik nu dood? vroeg ik mij af." "Met zo'n laken is men toch meestal overleden?" Het laken lag niet tot over mijn hoofd maar dat verwachtte ik ieder moment.
Een zuster zei "je hebt het koud, daarom krijg je een laken." Nog steeds drong er niets tot me door.
Uiteindelijk gebeurde er iets heel merkwaardigs.
Er kwam voor het eerst een arts de kamer binnen. "Die arts is niet goed bij zijn hoofd" dacht ik nog want hij kwam binnen en keek me aan met een vermakelijke glimlach van oor tot oor.
Ik keek hem ook nog eens goed aan, en die lach zag ik, en ineens begon er iets tot mij door te dringen. Doodgaan leek me ineens wat vergezocht, en onlogisch. "Ik ben in paniek. Maar volgens mij is dat niet echt nodig" besefte ik.
De arts begon dat ook uit te leggen. Hij wilde weten welke soort paddo's en hoeveel we gebruikt hadden. C. had de zakjes, met gebruiksaanwijzing van de smartshop, meegenomen. De arts legde rustig en lachend uit dat ik aan het trippen ben door de paddos. Hij liet ook ons weten dat wij nooit 30 gram p.p. hadden mogen nemen op advies smartshop. Dat ik heel bang was daardoor. Vanaf dat moment verdween mijn angst echt heel snel. Alsof iemand er in zijn vingers had geknipt.
Angst maakte meteen plaats voor grote schaamte. Op dat ziekenhuisbed.
Ik heb me nooit zo erg geschaamd. Tegenover de arts en het ziekenhuispersoneel maar vooral tegenover mijn vrienden.
Wist niet hoe vaak ik sorry moest zeggen.
Eenmaal terug thuis hebben we een grote pan spaghetti gekookt en gegeten. Vreselijke honger hadden we.
Daarna gaan slapen. Heel lang.
Dit was mijn tripreport.
