Homepage Drugs Trip Reports Verslaving Stimulanten Verdovende Middelen Tripmiddelen More...

Zamnesia banner   Drugs testen banner

Santo Daime: Licht en Chaos

Voor al je psychedelische avonturen.

Santo Daime: Licht en Chaos

Berichtdoor Sublimo » za maart 05, 2011 10:15 pm

Originele post door cheiron op 29 sep 2010.

Pre-flight tension
Ik voelde me van te voren erg slecht. Ik had hoofdpijn, wellicht als gevolg van het niet-eten de hele dag. Weliswaar genoeg water gedronken, maar ik voelde me gewoon niet goed. Zelfs zover, dat ik me afvroeg of ik niet ziek aan het worden was. Nerveus, ook. Ik weet uit ervaring dat het meestal naderhand goed is, maar het is soms ook gewoon heel hard werken. Intens en confronterend. Het vertrouwen dat ik in goede handen ben, dat ik het ritueel gewoon kan volgen, dat het ritueel me erdoor heen haalt hoe diep ik ook ga, dit alles maakt dat ik toch met goede moed het ritueel inga.

Danswerk - voorwas
Het is een danswerk. We staan in hetzelfde patroon als waar normaal stoelen staan (mannen aan de ene kant, vrouwen aan de andere kant, zeshoekig gegroepeerd in een cirkel om het centrum. Het eerste glaasje Daime valt mee. Het is niet zo extreem bitter, zelfs aan de slappe kant. Ik heb deze keer geen liedboekjes bij, we zingen namelijk andere hymnes en ik had geen geld meer over om dit boekje te kopen. Terwijl we dansen (twee stapjes naar links, twee stapjes naar rechts) begint de Daime te werken.

Ik voel me meteen beter. Het bewustzijn in mijn lijf wordt sterker. Ik ga met mijn aandacht naar mijn hoofdpijn toe, en door te ontspannen in de hoofdpijn wordt hij minder. Ik ontspan op een heel diep niveau, terwijl het bewustzijn in mijn lijf groeit. Ik ga alles beter, helderder voelen. Ik ontdek dat als ik mijn aandacht naar mijn ruggengraat verplaats, de hoofdpijn afneemt.

Er komen een aantal beelden voorbij die te persoonlijk zijn om hier te plaatsen. Maar het doet me goed. Het is de voorwas, als het ware. Langzaam laat ik meer licht toe in mijn lijf, wordt mijn bewustzijn ruimer. Ik geniet van de liederen. Inzichten komen voorbij, dingen vallen op hun plek. Het gevoel alsof er iets 'vastklikt' , 'inklikt'. Kwartjes die vallen. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Alsof mijn lijf aanklikt op een harmonie, een orde, een aanwezigheid.

Dan neemt het effect af, dans ik verder. Nog een aantal liederen, maar ik ben eigenlijk min of meer goed bij positieven. Het dansen is soms pittig, pijnlijk. Maar als ik zit, doet mijn rug ook pijn. Als ik lig, helemaal, weet ik uit ervaring. Dansen is nog de meest pijnloze optie. In de trance verdwijnt de pijn ook regelmatig.

Santa Maria - licht, lichter, lichtst
Dan gaan we Santa Maria roken, nadat we ook een tweede dosis Daime hebben gehaald. Die was overigens heel bitter, donkerzwart van kleur. We zitten nu op stoelen en bankjes. Ik neem drie trekjes, doe mijn ogen dicht. Dan komt het. Langzaam, licht. Meer licht. Nog meer licht. Overweldigende hoeveelheid licht. Oh, wat is dat mooi. Wat is dat enorm mooi. Heel zacht, heel open, heel prettig. En heel heel heel licht. Stralend licht. En het is zo mooi. Mijn mond valt open. Het is zo verfijnd, zo niet uit te drukken in woorden, niet te omschrijven. Het licht straalt, golft. Het licht is overal en ik zie het mijn lijf binnenkomen. Ik voel hoe mijn lijf zich voedt aan het licht. Het licht wordt opgenomen door mijn lijf, ik ga zelf licht geven. Na een kwartier stilte beginnen we te zingen. Heel bijzonder, om in deze toestand samen te zingen. Elke interactie, alles wat samen gebeurt, is bewust. Elke blik, elke klank, elke beweging van de mensen om mij heen wordt geregistreerd. Ik voel hoe mensen mij horen zingen, ik voel hoe mensen zich voelen.

Danswerk - lessen
Dan gaan we weer dansen. Eerst moeten de bankjes worden ingeklapt. Het is bijna een onmogelijke taak, om de bankjes in te klappen. Zo lijkt het. Ik draai een rondje. Oja, bank inklappen. Omdraaien die bank. Iemand anders, aan het andere einde van de bank. We gaan samen de bank omkeren. Zonder te spreken gaan we aan de slag. Grond, wow, de grond. Ok. Door mn knieen. Hoei, vreemd hoor. Pootjes van de bank inklappen. Alsof deze materiele realiteit, en alle realiteiten van de mensen om me heen botsen, tasten. Het is heel wat om afgestemd op elkaar, met z'n tweeen een bankje in te klappen. Maar het lukt, ook zonder woorden gelukkig.

Dan gaan we weer dansen. Maar ik ben echt zo ver heen. Ik ben echt echt echt heel erg van de kaart. Het dansen lukt wonderlijk wel. Maar god, in wat voor realiteit zit ik. Alles golft, alles stroomt. Alles beweegt. De tijd staat stil, zo lijkt het. Inzichten tuimelen voorbij.

Ik zie een vrouw dansen. Ze danst erg leuk, vind ik. Speels, intens, vol overgave. Het is zichtbaar hoe ze opgaat in de trance, hoe ze ervaringen, belevingen heeft bij wat er gebeurt. Aan de vrouwenkant gebeuren zowiezo aparte dingen. Bewegingen die vrouwen ineens met hun armen maken, geluiden, trillen.

Ondertussen beginnen mensen uit te vallen. Direct achter mij vormt zich de ziekenboeg. Mensen die in elkaar gevouwen zitten, mensen die liggen, mensen die overgeven. Ik dans door. Sommige mensen storen me enorm, door hoe ze dansen of wat ze uitstralen. Maar ik kan begrijpen hoe ze me lessen leren over mezelf. Ik sta naast deze persoon, met zijn eigenaardigheden. De ontmoeting vindt plaats in het dansen, in onze energie. Door het toe te laten, begin ik ineens te herkennen hoe deze patronen ook in mijn dagelijkse leven aanwezig zijn. De Daime leert me hoe ik om moet gaat met deze situatie. In mijn borst groeit een IK-bewustzijn. Hier ben IK. Wanneer ik dat laat groeien, een soort onverzettelijke moed, hier ben IK en ik ga niemand uit de weg, verandert de situatie. Het voelt versterkend en prettig aan.

Ik voel mijn onderrug. Ik voel dat er vloeistoffen in de vliezen tussen mijn onderrug bewegen, maar te weinig. Die vloeistof beweegt onvoldoende. Door het in mijn bewustzijn te brengen, gaat het stromen. Ineens voel ik een vrouw achter me staan. Het is een wezen, een entiteit. Ze doet me aan Oxum denken, als ik dat zo nalees: a spirit-godess who reigns over love, intimacy, beauty, wealth and diplomacy. Een soort afrikaanse Venus. Niet zo vreemd als ik bedenk dat er een heleboel Umbanda in de hymnes verwerkt zit. Enerzijds is het een beetje eng, het idee. Tegelijkertijd kan ik voelen dat het me goed doet, mijn onderrug. Ze verwarmt mijn onderrug, laat het stromen.


Chaos en Waanzin
Dan zak ik af in een stuk chaos. Onbeschrijfelijke chaos. Ik krijg allerlei paranoia gedachten, angstig. Ik voel seksualiteit door me heen stromen, maar het is een soort oncontroleerbare kracht. Er komen allerlei vreemde ideeen op, gedachten, verwarring. Ik ben echt de werkelijkheid kwijt. Mijn tijdsbesef is ontregeld, ik voel me waanzinnig. Alles loopt door elkaar heen. Ik heb nergens grip op. Gelukkig gaat het ritueel door: het ritueel is een soort bedding waarin ik deze waanzin kan ervaren. Ik ben bang van mijn eigen gedachtes. Wat als ik deze gedachtenlijnen volg? Dan wordt ik waanzinnig, ik weet het zeker. Ik durf niet te denken, omdat het te vreemd is. Het duurt lang. Heel lang. Chaos in mijn hoofd. Zal ik gaan zitten. Dat moet ik niet gaan doen, weet ik. Het ritueel houdt me overeind. Ik voel alsof mijn lijf gevuld wordt met licht. Ik sta in een matrix van licht, in een matrix van bewustzijn en geometrie. Hier stroomt licht, ik ben daarin ingebed. Ik voel hoe mijn lijf, paradoxaal genoeg, in trance raakt en geheeld wordt. Eigenlijk zou ik verwachten dat het dansen zwaarder wordt, moeilijker, pijnlijker. Maar het laat alles juist stromen. Het ritueel geeft een soort energetische imprint van licht, gedragen worden, aanwezigheid, liefde.

Landing
Dan komen we tegen het einde. Het ritueel wordt afgesloten. Langzaam kom ik tot deze realiteit terug. Ik val weer in normale denkpatronen. Voel me weer normaler worden, hoewel ik nog steeds drijf en beweeg op de energie. Soms tilt de energie mijn lijf op, beweegt mijn armen. Ik geniet, vloei mee. Als het ritueel afgelopen is, duurt het nog wel enige tijd voordat ik weer normaal kan afstemmen op andere mensen. Alles tuimelt nog over elkaar, het kost heel veel concentratie om een gesprek te voeren.

Als ik eenmaal thuis ben, houd ik een groot deel van de nacht het besef, de ervaring: ik geef licht. Ik voel mijn lijf lichtgeven. S'ochtends sta ik verfrist op, om naar mijn werk te gaan en een werkoverleg met de Directeur van mijn organisatie te hebben. Ik ben gefocust, helder, wakker, en natuurlijk, licht ;)
I dare you, I double dare you motherfucker, say 'what' one more goddamn time!
Avatar gebruiker
Sublimo
Donateur
Offline
 
Posts: 3672
Geregistreerd: wo feb 23, 2011 1:30 am

  • Gelijkaardige topics
    Reacties
    Bekeken
    Laatste post

Keer terug naar Tripreports - Psychedelica

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 2 gasten

Royal Queen Seeds banner