Originele post door ErnstJünger op 24 feb 2008.
Soma en coma: LSA
Wat: 10 zaadjes Hawaiian Baby Woodrose
Locatie: immobiel in de ligstoel tussen Antwerpen en Haïti
Duur: 7 uur minimum
Sitter: 1
In de queeste der psychoactieve stoffen stond gisteren Hawaiian Baby Woodrose op het menu. De zaadjes van deze plant bevatten een natuurlijke tryptamine, LSA (Lysergisch amidezuur), volgens de verkoper “nauw verwant met LSD”.
Na vooraf uitgebreid documentatie doorgenomen te hebben – en dan vooral de tientallen trip reports die over misselijkheid berichtten – was zaterdagavond het moment aangebroken.
Ik volgde de raadgevingen van Erowid http://www.erowid.org/plants/hbw/hbw.shtml en haalde de harige schil van de zaadjes in de hoop dat zo de toxische stof die voor misselijkheid zorgt, weg zou zijn. Ik krabde eveneens het witte vliesje eraf. Daarna hakte ik de zaden in stukken en liet deze enkele uren in lauw water trekken.
Aangezien vrijwel elk trip report over HBW gewag maakt van maagklachten had ik wijselijk 6 uren voordien niet meer gegeten.
18u: Ik drink het water en kauw op de zadenpulp. Godzijdank helemaal smaakloos.
Na een kwartiertje voel ik me al onwel worden en verplaats me direct naar de ligstoel. Met de verwarming op en een hoop dekens ter beschikking houd ik me gereed voor een nieuwe psychonautische reis. Van enige roes of hallucinogene werking is helemaal geen sprake.
Na een halfuurtje misselijkheid dommel ik weg in een slaap met Pink Floyd’s ‘Atom Heart Mother’ op de achtergrond.
20u: De misselijkheid wordt sterker en sterker. Zo erg dat het ongenietbaar wordt. Ik speur mijn zintuigen af naar enige effecten, maar het resultaat is zeer mager. Zitten lukt niet en staan al helemaal niet. Ik zet The Best of U2 op en geraak in een lethargische roes.
Na de eerste ervaring kan ik LSA enkel als een inferieure, comateuze variant van LSD beschrijven. De kenmerkende helderheid van LSD heeft plaats gemaakt voor een absolute vaagheid. Geen briljante ideeën (althans in de perceptie van de psychonaut in kwestie), geen noemenswaardige geestelijke activiteit, geen visuele waarnemingen zoals patronen, visioenen noch closed eye visuals, en al helemaal niet de kinetische energie die LSD doorzet. Wel integendeel.
Ik ervaar de LSA-roes als een onaangename coma. Tussen droom en werkelijkheid soes ik weg en ben heel perceptief voor de percussie van de U2-nummers, iets wat me voordien nooit opgevallen was. Mijn perceptie van geluid is helemaal anders. In tegenstelling tot bij LSD of paddo’s ben ik niet overdonderd door de absolute esthetiek ervan. Nee, het is gewoon “anders”.
Als de cd afgelopen is ontwaak ik zo’n beetje uit de comateuze roes en het lijkt alsof alles véél te luid staat. Iemand heeft ergens de volumeknop in mijn hersenen te hoog gedraaid en elk klein geluidje lijkt mijn hersenen te splijten. Zit ik voortaan opgescheept met deze toestand? Na een half uur gaat dat godzijdank ook voorbij.
Tussendoor knabbel ik op enkele volkoren koekjes om toch enige energie te krijgen. Een strip lezen lukt niet. Mijn geest is helemaal versuft. In een vegetatieve staat lig ik in de zetel.
De lampen in het plafond vertonen een hogere intensiteit en dat is vrijwel het enige dat me herinnert dat dit onaangename experiment wel degelijk een hallucinogene roes moet voorstellen en niet louter een ziekteproces.
Ik richt me op om enkele slokken water te drinken en opeens komt mijn maag in opstand. Zelfs die luttele koeken waren er blijkbaar teveel aan. Na mijn darmen uitgebraakt te hebben voel ik me toch wat beter.
23u: De effecten van de HBW lijken zich alsmaar sterker door te zetten. Ik zit duidelijk nog niet op de piek. Voor het eerst in deze semi-comateuze trip ervaar ik enige geestelijke processen en wordt het bewustzijn verruimd. Mijn geest dwaalt af naar het Amerikaanse continent en vol medelijden denk ik aan al die Hawaïanen die het met deze inferieure drug moeten stellen omdat de natuur daar niets beter gebracht heeft. Niet vreemd dat men er daar een lepra-kolonie van gemaakt heeft, stel ik in mijn algehele aversie voor de HBW en al wat ermee geassocieerd is. Ik vervloek James Cook om deze miserie ontdekt te hebben.
Mijn droom gaat over in voodoo-rituelen op Haïti. In een artikel in de laatste EOS over de Japanse kogelvis staan enige passages over de voodoo-gebruiken waarmee misdadigers en bannelingen in een soort van comateuze zombie-staat gebracht worden. Wetenschapper Wade Davis onderzocht de stoffen farmacologisch en vond er extracten van de kogelvis… maar ook Hawaiian Baby Woodrose.
Meteen vervloek ik mezelf om me zoiets aangedaan te hebben. Ik voel me al helemaal een zombie en een blik in de spiegel bevestigt dit.
Als LSD een zintuiglijke kermis is, dan is LSA beslist een zintuiglijke begrafenis. De HBW functioneert als een vangnet over mijn lijf en leden. Het kluistert lichaam en geest i.p.v. ze vrij te zetten.
Ik ben nu blij dat het ergste voorbij is.
01u: Ik kruip in bed en voor het eerst merk ik zowaar enige gelijkenis met LSD op. Hoewel ik in de loop van de avond enige malen ingedommeld ben, lukt het me nu niet meer om in te slapen. Mijn tong begint te ratelen en ik geraak maar niet uitgepraat.
Een half uur later geef ik me over aan een geruststellende slaap, wetende dat deze miserie morgenvroeg gedaan zal zijn. Godzijdank. Ik hunker naar de ‘normale toestand’ en begrijp niet waarom iemand vrijwillig deze miserie tot zich wil nemen.
’s Morgensvroeg brengt een uitgebreid ontbijt me weer bij mijn positieven.
Nooit meer Hawaïian Baby Woodrose voor mij hoor. Ik hoopte aanvankelijk een soma te ervaren zoals Huxley die beschreven had, maar zat in de plaats daarvan opgescheept met een coma zoals Davis die beschreven had.
Achteraf gezien niet zo’n zinnige keuze van mij om HBW te proberen. Ik heb sowieso al een zwakke maag en heb weinig nodig om maagklachten te krijgen. Voortaan geen hallucinogene stoffen meer die maagklachten induceren.
Qua voornemen op deze zondagochtend kan dat tellen!
