Ik opper wel vaker dat ik een tripreport ga schrijven zodra ik een interessante ervaring heb beleefd, maar nu ga ik dat ook echt doen!
Ik doe het in fases, omdat ik niet echt een schrijver ben, maar deze ervaring wel graag wil delen.
Dit topic maak ik nu aan om mezelf te dwingen het ook te schrijven.
Ik maak nu slechts een kleine intro, maar wil 'm binnen een week af hebben.
Overigens schrijf ik enkel de begin en eindtijd, want ik heb geen flauw benul van de tijden ertussen.
Wie?
R. (deels) en ik.
Drugs?
Ongeveer 20mg 2C-E nasaal.
Kleine hoeveelheid pep.
Waar?
Keet, buiten, auto (niet als bestuurder, no worries), Sans Souci (4 uur Partyraiser set!)
Het was nog niet zo laat, een uur of 10 en R en ik dachten: Waarom doen we vanavond niet even 2C-E, maar dan goed?!
We hadden het beide al eens eerder samen gedaan, maar toen durfden we niet zo goed en bouwden we langzaam de dosis op.
Later kregen we te horen dat je de dosis in één keer goed moest doen, omdat bijpakken vooral de trip verlengt.
We wilden er nu ook echt even goed voor gaan en namen beide een lijn van ongeveer 20mg.
Ik deed het eerst en verging van de pijn. Mijn neus stond in de brand en ik ging er even bij liggen (op de bank) tranen sprongen in mijn ogen en hij keek mij aan met een lichte twijfel.
Vervolgens duikt hij naar de spiegel als een echte vriend en duikt met mij het diepe in!
-Woesh-
Terwijl mijn neus nog pijn doet begint alles te golven en krijgt alles een wat grimmige sfeer.
Ik voelde mij niet echt prettig, liep naar buiten en moest overgeven, maar dit boeide mij eigenlijk vrij weinig.
Binnen in onze keet vond ik het sowieso niet zo prettig, er hing een rooklucht en het was erg druk.
Ik was redelijk overdonderd en dacht: Ik neem wat pep, dit remt de meeste gevoelens wel.
Ik snapte echter niet meer hoe spiegels werkten en vroeg dus of een maat van mij het onder mijn neus kon houden
Vervolgens ging ik samen met R aan de wandel naar ons dorp, ik zei tegen 'm dat ik me niet echt prettig voelde daar binnen en dat ik maar naar huis ging.
Hij ging dus rechtsomkeert terug en ik liep naar huis.
Ik stond voor mijn huis te kijken naar de lichten die aan waren en dacht:
Waar de fuck ben ik mee bezig!?
Ik neem hier een drug tot mij die ik wil verkennen en ga naar huis?! Bovendien, hoe verklaar ik mijn toestand, mijn moeder is nog wakker!
Ik draaide mij om en liep naar de keet, toen ik binnenstapte begon iedereen te juichen
Ze vonden het niet alleen kut dat ik wegging, maar ook erg onverstandig vanwege de toestand waarin ik was.
Ze waren op dit moment aan het discussiëren over wel of niet uitgaan.
Een maat van mij wilde wel brengen, maar hij wist nog niet zeker of hij zelf ook wel mee ging, omdat hij 2 toetsen had.
Ik werd enthousiast, zoiets had ik nog nooit gedaan onder invloed van psychedelica!
R was erg aan het twijfelen, ik vertelde hem dat sowieso het autorijden al een avontuur was, ik had vaker achterin gezeten onder invloed van psychedelica en dat was echt niet te volgen
Hij stapte in, maar twijfelde de hele rit of hij wel echt meewilde.
Toen we voor Sans Souci stonden, besloot hij met de bestuurder toch maar terug te gaan.
Zijn moeder bleek tegen hem gezegd te hebben: "Je gaat toch niet uit, hè?" en dit galmde steeds in zijn gedachten.
Zelf had ik niet zin om mijn tas mee te zeulen naar binnen, omdat daar zorgen aan vast zaten:
Wat als ik 'm kwijt raak? Wat als er per ongeluk nog iets in zit?
Dus die liet ik in de auto. (Later kwam ik erachter dat mijn huissleutel, fietssleutel en mijn mobiel erin zaten...)
Nouja, so be it, ik besloot niets mijn stemming te laten verpesten, ik had geaccepteerd dat ik in een ver stadium van vaag was en op avontuur, klaar om een ervaring rijker te worden!
We liepen naar de ingang van Sans Souci en gingen in de rij staan, de muziek golfde over mij heen en ik keek uit naar het beveiligingspoortje, hoe zou ik er eigenlijk uit zien?
Ach boeie, ze kennen mij hier!
Ik werd heel grondig gefouilleerd en liep verder, zoals gewoonlijk ging mijn ID kaart onder 'n scanner, maar ik snapte even de 18+ stempel niet meer, ik had toch al een stempel omdat ik binnen was?
Vervolgens stopte ik het bescherm hoesje van mijn ID kaart in mijn portemonnee, maar wtf... Waar was mijn ID kaart?
De hoofd beveiliger tikte mij op mijn schouder:
"Yo, je vergeet deze"
Huh, wat is dat?
"Jonge, ben je weer eens vaag ofzo?"
Uhm... hoezo?
Ik nam hem aan en prutste hem in mijn portemonnee.
De avond ging los!
Ik liep naar de garderobe en leverde mijn jas in en stak een peukje op.
Even rondkijken
Toen begon het verwarrend te worden, bekende naar bekende sprak mij aan:
Hee! Hoe issie! Lang niet gezien!
Ik heb geen idee wat ik moest zeggen, maar vond de aandacht wel leuk
Eerst even munten halen en ja hoor, een obstakel!
Ik moest het voor elkaar krijgen te pinnen...
Voor mij lag het mooie machientje waar ik al vaak nep telefoon gesprekken mee heb gevoerd toen ik leip was.
Ik dacht bij mezelf: Als ik dit kan, als dit in één keer goed gaat, kan ik alles!
En ja hoor! Het ging perfect!
We gingen in de zaal staan en Partyraiser draaide heerlijk, zoals gewoonlijk.
Ik stond te kijken en keek mijn ogen uit, mijn zicht was onder invloed van mijn gehoor en alles was aan het feesten, de mensen, de muziek, de lichten, de omgeving!
Ik probeerde even los te gaan, maar na 2 korte bewegingen voelde dat al niet chill, dus ik ging zitten en zat als een mongool op de muziek te fistpumpen.
Ik knikte af en toe naar voorbij lopende mensen en het super vriendelijke volk waar ik nog wel eens over gedacht heb: "Wil ik me hier wel mee associëren?" was ik nu echt mee verbonden.
Soms aaide ik even over mijn buik, het opgeblazen gevoel sinds de misselijkheid ging niet weg, het was een beetje vervelend, maar ik had er vrede mee.
We liepen wat rond en overal was het gezellig.
Ik was niet spraakzaam, want ik kon de gesprekken met moeite volgen, maar ik kon er erg van genieten hoe iedereen zoveel lol om dingen had die vaak nergens over gingen.
Er kwamen twee vriendinnen van ons met ons praten en nog was ik totaal kwijt hoe sociale interactie gewoonlijk ging, dus ik verontschuldigde mij vooraf vast:
"Ik snap vrij weinig van de gesprekken hoor, ik ben momenteel aan 't trippen"
Dat was prima
Ik zag steeds dezelfde gezichten voorbij komen en dat was interessant, zo kon ik de mensen leuk bestuderen.
In mijn hoofd was ik heerlijk aan 't bekritiseren en observeren, dit uitte ik echter niet.
Toen we naar de WC gingen en de maat die ik aangewezen had als tripsitter (dit bedenk ik me nu pas, ik had 'n maat aangewezen als grip op realiteit en had hem gevraagd in wat voor staat ik was mij thuis af te leveren, dit gaf gedurende de hele trip een veilig gevoel) ging eerst een hokje in om te pissen en te snuiven.
Ik stond buiten het hokje te wachten en hij zou voor mij ook 'n lijntje laten liggen.
Ik stond er waarschijnlijk nog geen 5 minuten, maar zonder hem hield ik het echt niet uit.
Ik vertrouwde mijn hele waarneming niet meer en vroeg me af of hij nog wel in het hokje zat, dus ik vroeg heel voorzichtig of hij er nog was.
Ja, hij was er nog!
Ik ging het hokje in, nam het lijntje tot mij en stapte het hokje weer uit.
Af en toe rookte ik een peukje en al met al genoot ik gewoon echt van wat zich in mijn hoofd afspeelde en hoe ik alles zag en in alle rust kon observeren.
Er kwam een vriendin van me naar me toe en die bood me wat te drinken aan.
Dit heb ik als extreem lief ervaren!
Het gaf mij een gevoel dat iedereen wel op mij paste in wat voor situatie dan ook.
Ik voelde mij erg tevreden over mijn leven, omdat ik zoveel vrienden heb die er ook echt voor mij zijn als het tegen zit.
Mijn avond vorderde en ik voelde mij gewoon gelukkig al voerde ik de hele avond vrijwel niets uit.
Ik zat ergens op een barkruk en voor mij stonden twee onbekende meiden te dansen.
Geen idee wie ze waren en geen idee of ze nou ook echt knap waren, maar ik heb een kwartier naar hun konten zitten kijken als een viespeuk
Het boeide mij allemaal niet zoveel, ik genoot gewoon!
Ergens in mijn hoofd ging wel een duidelijk belletje rinkelen:
Wanneer ga jij weer eens iemand versieren! ¬¬
Dit heb ik meegenomen, maar ik besefte me goed dat dit moment, waarop ik simpele sociale interactie niet begreep, niet het moment was.
Nu was het rond een uur of 4 en begon het al uit te werken.
Dit vond ik aan de ene kant erg snel en jammer, maar aan de andere kant fijn:
Ik was weer mezelf!
Dit laatste uur heb ik nog heerlijk geouwehoerd op laag niveau, zelf een tijdje met 'n kerel naar alle meiden die voorbij liepen met 'n Marokkaans accent "Hee, meisje!" geroepen en gefloten.
Het sloeg nergens op en dat hoefde ook niet.
Met de bewaking heb ik ook nog even leuk gesproken en na wat gepruts qua vervoer terug zijn we vrijwel rechtstreeks naar huis gegaan.
Vrijwel rechtstreeks, er was onderweg nog een glijbaan waar beslist gebruik van gemaakt moest worden en we hebben nog even een peukje gedaan om tot rust te komen.
Eenmaal thuis gekomen kon ik niet slapen en zag ik af en toe nog kleine visuals, maar al met al vond ik het een heel avontuur en een geweldige ervaring.
Zou ik het weer doen, dat weet ik niet, maar het ging mij erom dat ik het eens geprobeerd zou hebben.
Het was erg leuk, maar bij een feest ga ik liever uit mijn dak denk ik.
-JongGeleerd
Om je te stimuleren het af te maken, geef ik pas een inhoudelijke reactie als het af is.
