Homepage Drugs Trip Reports Verslaving Stimulanten Verdovende Middelen Tripmiddelen More...

Zamnesia banner   Drugs testen banner

Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Voor al je psychedelische avonturen.

Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor NiandraLades » do okt 11, 2012 4:26 pm

Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Wie: vrouw, 22 jr, 1.72m, 70 kg
Wat: 18 gram Psilocybe Atlantis
Datum: oktober 2012
Setting: thuis met mijn vriend
Stemming: rustig, excited
Dosis: 18 gram
Duur: ongeveer 5 uur, en nog wat uren wat subtiele effecten
Ervaring: ervaring met diverse psychoactieve middelen inclusief truffels.

Vooraf
Het is het begin van de avond en we hebben zin in drugs. Mijn vriend is net erg ziek geweest en voelt zich vandaag eindelijk weer wat beter, en morgen begint het weekend dus dat komt goed uit. Voor de afwisseling kiezen we eens voor truffels. Het is zeker al een half jaar geleden dat we die voor het laatst hebben gebruikt, en we hebben het pas een paar keer eerder gedaan. En dus vertrek ik naar de smartshop om 2 pakjes Psilocybe Atlantis te halen, 15 gram per stuk. Als ik thuis ben maak ik twee stapeltjes truffels van 15 gram die ik in kleine stukjes hak. Ik neem gelijk 15 gram, en mijn vriend ongeveer 12 gram. Ik laat de truffels een kwartiertje weken in onze mokken met heet water, en dan kan de trip beginnen.

We nemen de truffels in op een lege maag. Ze zijn niet lekker, maar ook niet echt vies. We doen de gordijnen dicht en de sfeerverlichting aan. We zetten het album Inferno van Electric Moon op, een psychedelische rockband met een erg positieve en ontspannen vibe. Dan nog wat visualisaties op het beeldschem, wat sigaretten en een lekker drankje, en alles is klaar voor een heerlijke avond.

Opkomst
Al na een kwartier voel ik het. Ik gooi het eerst op een placebo effect, zo snel kan het toch niet? Maar ik voel al teveel voor een placebo effect, en ook mijn vriend voelt de eerste dingetjes al. Wat tintels door mijn lijf, wat mist in de kamer en een neiging tot het visueel vormen van patroontjes. Ik ga naar de wc – ons triphok – en daar worden de eerste effecten gelijk wat versterkt. Als ik terugloop zijn de kleuren van de woonkamer feller, lijk ik wat scherper te zien en lijkt de tv ineens heel ver weg te staan. Ook trekken mijn mondhoeken automatisch omhoog en moet ik om alles grinniken, terwijl ik niet eens weet wat er zo grappig is. We zijn allebei wel een beetje geschrokken, die effecten zo snel al? Dit belooft best heftig te worden... Ik word ook HEEL erg moe en zit constant te gapen, en dit houdt de hele trip aan. Verder moet ik ongeveer elk kwartier plassen, maar dit is al een flinke verbetering met de vorige keer.

Verdwijnen in de omgeving
Na ruim een half uur verbazen we ons allebei over hoe overweldigend de trip al is. Ik heb een flinke bodyload, die prettig is, maar ondanks mijn vest, deken en kruik blijf ik het koud hebben. Mijn vriend voelt hetzelfde. Mijn mondhoeken lijken permanent omhoog gekruld, ik kan alleen maar breeduit grijnzen terwijl ik niet eens per se vrolijk ben. Mijn begrip van ruimte is iets verstoord; sommige dingen lijken verder of juist dichterbij te staan dan ze daadwerkelijk doen, en sommige dingen lijken veel groter of kleiner dan ze zijn. Ook vormen zich overal patroontjes en zijn kleuren heel fel. Na een uur is de kamer omgetoverd in een ware kermis... overal kleurtjes, lichtjes en patroontjes. Plus, de kamer is compleet tot leven gekomen. Alles beweegt... de gordijnen ademen en mijn deken golft zachtjes. Ik vind het indrukwekkend, maar het zijn wel te veel visuele prikkels en het doet allemaal wat kitsch aan. Mijn vriend ziet er al net zo kitsch uit... zijn hoofd is donkerrood met oranje en hij heeft een glow over zich heen. Zijn gezicht lijkt op het gezicht van een vis, en als hij tegen het roze/roodkleurige kussen aanligt neemt zijn gezicht langzaam die kleur over, alsof zijn gezicht één wordt met kussen, als een kameleon... Alleen zijn ogen en tanden camoufleren niet. Ik vind het een beetje eng, ik wil niet dat hij één wordt met de omgeving. Krijg ook een beetje het gevoel zelf te verdwijnen in de omgeving. Het voelt net alsof ik geen lichaam meer heb, maar als ik beweeg merk ik dat het toch wel goed zit. Toch lijkt het net of wij twee hoofden zijn en onze lichamen onderdeel van de omgeving zijn. Soms wordt mijn aandacht zo naar iets getrokken, dat het lijkt alsof ik vastgehouden word en ik me niet meer los kan maken. Dit duurt dan 1 of 2 minuten en dan ben ik weer ‘los’, om vervolgens door de volgende prikkel gevangen te worden. Ook voelt het fysiek alsof ik onderdeel van de bank word. Ik kom niet zo goed meer uit mijn woorden, maar omdat ik bang ben mezelf een beetje te verliezen probeer ik toch te blijven praten en bewegen.

Ik loop wat rond en ik merk dat ik al een klein beetje meer controle over mezelf terugkrijg. Ik stoor me de hele tijd aan mijn onderbroek, die niet lekker zit... dus ik besluit een nieuwe aan te doen. Ze zitten echter nog in de droger, dus ik vraag mijn vriend of hij me wil helpen, want mij lukt het niet goed. Teveel afgeleid, teveel prikkels van alle kanten, te slecht zien, te veel hallucineren. Ik kan de kledingstukken nauwelijks van elkaar onderscheiden, wel op gevoel, maar niet visueel. Ook glijden de kledingstukken constant uit mijn handen vanwege mijn slechte oog-hand coordinatie. Mijn vriend legt een sok op de wasmachine, maar binnen 1 seconde lijkt deze van zijn hand naar de wasmachine naar de grond te gaan. PLOK. Het ging zo snel en het geluid was zo droog dat ik hard moet lachen. Ik krijg het idee in mijn hoofd om sokken te gaan overgooien, maar mijn vriend is gestressed en heeft geen zin in kinderachtige spelletjes. Ook hij is flink onder invloed en is hard aan het stoeien mijn onderbroek te vinden zonder zijn sigaret te laten vallen. Dit gaat niet zo goed en dus stel ik voor dat hij eerst maar rustig zijn sigaret rookt en dat ik zelf verder zoek. Terwijl ik verder zoek hoor ik ineens een hele harde kinderstem met een echo. Het is echt raar en ik schrik me kapot. Het kan zo zijn dat er een kind over de galerij liep, iets wat je vanaf het washok goed kunt horen. Maar de stem was zo hard en vervormd waardoor ik me afvraag of ik het me helemaal ingebeeld heb. Ik loop gauw naar mijn vriend om troost te zoeken, maar hij is zich druk aan het concentreren nieuw heet water in de kruik te doen zonder het over zijn handen te gooien. Hij raakt ook een beetje in paniek doordat hij nu ineens afgeleid raakt, maar ik zeg hem maar snel dat hij zich eerst maar moet concentreren op de kruik en dat alles met mij wel goed gaat. Ik ga weer terug naar het washok en eindelijk, na voor de vijfde keer alle kledingstukken in de droger te doorlopen, vind ik dan een onderbroek... en dan lukt aantrekken ook nog vrij soepel. Zo, nu kan het genieten tenminste echt beginnen! De volgende dag kwam ik er overigens achter dat er onderbroeken aan overvloed waren in de droger.

Uien
Eindelijk, ik nestel me op de ligbank, tijd om te relaxen en te genieten van wat me allemaal overkomt. Ik heb me nog niet genesteld of... een enorme uienlucht komt over me heen. De hele kamer ruikt sterk naar uien, ‘alsof we in een uienhuis zijn’ zeg ik nog. Het is vreselijk smerig en heftig, ik heb een hekel aan uien. Mijn vriend heeft gelijk het idee dat als ik over iets klaag, hij het op moet lossen... Hij reageert dus een beetje geirriteerd terug dat hij er ook niks aan kan doen. De buren zijn waarschijnlijk aan het koken en dat kunnen we wel vaker ruiken, maar ik heb het nog nooit zó sterk geroken. We hebben wel een klepje die we dicht kunnen doen, wat iets zou moeten helpen, maar in de verwarde toestand van mijn vriend zet hij hem juist open in plaats van dicht. Dan steken we maar wierrook aan, en gelukkig helpt het. Goed, opnieuw. Genieten. Het gaat beter nu, we gaan allebei hard maar ik heb mezelf wel onder controle. Ik moet erg veel giechelen en kan niks serieus nemen, van vervelende dingen maak ik een lolletje en het is niet vreemd dat mijn vriend zich niet serieus genomen voelt. Toch hebben we samen ook wel lol. Ik kijk eens rond, en eigenlijk ziet de kamer er wel heel gaaf uit. De muziek doet iets heel speciaals met de sfeer, ik waan me op hele andere plekken. Ik weet niet eens hoe die muziek gemaakt is... ik kan de instrumenten niet herkennen en snap niet hoe er zulke muziek gemaakt kan worden. Mijn vriend draait zich om omdat hij graag naar de rode muur wil kijken, hij vindt de gordijnen te koud en donker. Ik ben het niet met hem eens. “Nee, ik vind het helemaal niet koud en donker daar. Waar jij kijkt is het alleen .................... roder.” We schieten in de lach. Dan ineens... stilte, de muziek is gestopt. “Afgelopen?” Vraagt mijn vriend. “Nee” zeg ik, “is pauze. Dat heb je soms... als een nummer is afgelopen en het andere nummer nog moet beginnen.” We schieten weer in de lach. En zo gebeurt het nog tig keer dat ik hele droge, logische opmerkingen maak die nergens op slaan. Ik ben de meesten alleen vergeten. Ik deel ook nog een sigaretje met mijn vriend, op de manier zoals we dat altijd doen: hij neemt een trekje, houdt de rook in zijn mond, ik hou mijn mond dan tegen de zijne en zuig de rook naar binnen. Dit keer voelt het als een groot avontuur, en ik moet dan ook steeds lachen waardoor er wat rook verloren gaat.

Telefoon
Ik besluit dat het zonde is om die paar gram truffels die over zijn te laten liggen. Mijn vriend wil ze niet, dus neem ik ze. Het volgende uur ben ik alleen maar aan het spelen met mijn kopje truffels in heet water... Het lijkt allemaal te leven, een storm in een glas. Ook krijg ik het steeds niet voor elkaar om stukjes truffel met mijn lepeltje uit het kopje te halen, want de storm neemt ze steeds mee, en dit vind ik erg grappig. Soms hou ik onbewust mijn kopje zo schuin dat het water er bijna uitvalt. Ik kon het eerst nog niet drinken omdat het te heet was... ik wil nog een keer proeven of het nu minder heet is, en ineens is de thee ijskoud!! Mijn vriend zegt dat er ook al een half uur om is, maar dit geloof ik niet... zat net een paar minuten te spelen! Ondertussen probeer ik wat te praten over wat ik voel. “Het is zo raar... wij zijn wij, en de omgeving zijn niet wij maar toch ook wel... wij zijn wel anders dan de omgeving, maar toch heb je ons en de omgeving.” Ik weet wat ik voelde op dat moment, maar kan het nog steeds niet uitdrukken... Ik stond zo anders in de realiteit.

Als ik net klaar ben kijkt mijn vriend me ineens verschrikt aan. Zijn baas heeft hem al 3 keer gebeld, terwijl mijn vriend ziek thuis zou moeten zitten. We zijn in paniek, en hij besluit dat hij zijn baas toch gaat bellen, want hij weet niet hoe hij het goed moet praten als hij niet terugbelt... Dit lijkt het einde van de wereld. Ik vind het geen goed idee, wat we zijn allebei hartstikke van de kaart, maar hij doet het toch. Hij zondert zich af en ik wacht in spanning af. Als hij terugkomt kan ik opgelucht ademhalen... het is goed gegaan, en zijn baas belde alleen omdat ‘ie bezorgd was, omdat mijn vriend nooit ziek is. Enigszins uit onze trip gerukt proberen we het maar los te laten en opnieuw te genieten. Ondertussen wordt mijn trip steeds heftiger, ik raak in de war of ik nog wel ik ben, of onderdeel van een groter geheel. Ik kijk op de klok, en zie op welke cijfers de wijzers staan, maar het zegt me niks. Dan de digitale klok maar, 21:15. Wat betekent dat? Ik snap het niet... ik weet dat het een tijdsaanduiding is, maar wat is tijd? De muziek is inmiddels afgelopen en mijn vriend zet nieuwe op, maar na 1 seconde hoor ik de muziek alweer. “Huh, was de cd nog niet afgelopen?” “Jawel, ik heb toch net nieuwe opgezet?” “Nee, dat moet je nog doen toch, er zijn pas een paar seconden voorbij?” “Hij draait nu toch? Heb eerst een ander album van ze opgezocht, toen alles geselecteerd, op afspelen gezet en de visualisaties weer aangezet”. Dit had ik dus totaal gemist... alsof ik een paar minuten even ‘weg’ was.

Een tijdje later ziet mijn vriend dat hij nog door iemand anders is gebeld en dat er een voicemail bericht is ingesproken... Met moeite lukt het hem het bericht af te luisteren. KUT, het is iemand van het UWV, om te controleren of hij echt ziek is. SHIT, SHIT! Niet goed. En dus moet er weer een telefoontje gepleegd worden. En dat gaat echt moeilijk, want we kunnen ons nauwelijks inleven in een ander en kijken nu heel anders tegen de realiteit aan. Bovendien ben ik boos, mijn vriend is in 10 jaar nog nooit ziek geweest, en de eerste keer moet er gelijk gebeld worden?? Maar opnieuw lukt het hem. Godzijdank, kunnen we nu eindelijk van onze trip gaan genieten?

Bel
Net als we de schrik weer een beetje te boven zijn gekomen en weer proberen te ontspannen, klinkt er een keihard geluid. Wat?! De bel!! We schrikken allebei op, nu in complete staat van paniek, nog veel erger dan toen met die telefoon. We moeten snel handelen nu. Ik ben ervan overtuigd dat het het UWV is en de blik van mijn vriend maakt het niet beter – hij is nooit bang of in paniek, maar nu duidelijk wel, dus dan moet er wel écht iets aan de hand zijn. Hij gaat op weg naar de voordeur. “Wat moet ik met de muziek??” vraag ik. “Ja zet maar af!” Mijn vriend doet de deur van de woonkamer dicht en gaat de voordeur open doen, terwijl ik uit alle macht de muziek uit probeer te zetten. Eerst met de afstandsbediening, heb hem eerst verkeerd om, dan de verkeerde knopjes. Verkeerde afstandsbediening, andere dan, ook verkeerd om of toch niet? O wacht, het is een computer, ik moet de muis dus hebben. Kan het niet zien, bril op... lukt niet. Het volume helemaal omlaag doen dan, ja dat lukt wel. Ik ben al een paar minuten aan het klooien en mijn vriend houdt degene aan de deur goed aan het lijntje, zodat ik hier de tijd heb om alles op orde te maken denk ik. Nu is de muziek uit maar het scherm is nog aan... druk dan maar gauw de computer uit, maar die is aangesloten op de tv, dus nu is het scherm blauw. Nog een keer de afstandsbedieningen proberen dan... eindelijk, de tv is uit. Nu gauw de sfeerverlichting en kaarsjes uit, en gewone lampen aan. Oké dit is gelukt... maar wat moet ik nu doen?? Als die man van het UWV nu binnenkomt, ziet hij mij op de bank terwijl ik niks zit te doen, dat is ook raar. Vlieg alle kanten op om te bedenken wat ik moet doen of zeggen, ik kan niet wegsluipen want dan kom ik langs de voordeur. Op dat moment komt mijn vriend weer terug.

Het was de buurman...
Die is nogal een driftkikker, en was compleet over de rooie omdat hij een product bij het bedrijf van mijn vriend had aangeschaft wat niet werkte. Hij wilde dat mijn vriend ernaar kwam kijken, maar mijn vriend gaf aan dat hij hooguit iemand kan laten bellen, maar dat hij zelf te ziek is. Dat begreep de buurman wel. Godzijdank, we hadden zojuist de schrik van ons leven gehad... Het leek wel alsof we een hartaanval zouden krijgen. We proberen opgelucht te zijn, maar de schrik zit er nog goed in en we blijven op ons hoede. We praten erover en zeggen tegen elkaar dat het goed is, maar toch laat het ons niet meer los... we kunnen niet meer ontspannen. De trip is geruineerd, compleet verwoest. Maar ergens kunnen we er ook wel om lachen. Ik krijg ook nog even diep medelijden met de buurman, want die heeft van zijn zuurverdiende centjes een apparaat gekocht, hij heeft er eerlijk voor betaald om er iets moois voor terug te krijgen. Verwachtingsvol probeert hij het apparaat dan uit, en dan werkt het niet... arme buurman, ik vind het zo zielig.

Maar nu heeft mijn vriend wel tegen de buurman gezegd dat hij naar het werk zou bellen om te kijken of iemand hem telefonisch kan helpen. Ze hebben daar avonddienst dus dat kan nog wel. Ik vind het een slecht idee, werk is belangrijk maar de buurman niet, die kan nog wel even wachten... Bovendien, als mijn vriend ziek is, is het toch raar om voor zoiets te bellen? Maar ondanks mijn adviezen wil hij toch bellen en zondert zich weer af. Ik maak me zorgen, maar trip zo hard dat ik vooral met mezelf bezig ben. Ik moet spontaan weer lachen om allerlei dingen, maar ik weet eigenlijk niet waarom want voel me helemaal niet goed. Zit constant te grinniken en te verdwijnen in de bank, me te bedenken of ik nog een ‘ik’ heb of dat ik bij de rest van het huis hoor. Ik weet niet goed meer waar de grenzen van mijn lichaam ophouden, en waar die van de omgeving beginnen.

Communicatie
Als mijn vriend terugkomt vertelt hij dat hij heeft besloten toch niet te bellen. Als ik terug wil zeggen dat dat een goed idee is, gebeurt er iets heel raars. Ik zie de woorden geschreven, en ik kan ze uitspreken, maar ze hebben geen betekenis. Mijn vriend begrijpt wel wat ik zeg, maar ik snap zelf niet meer zo goed wat woorden zijn. Als ik ze uitspreek zijn ze allemaal even nietszeggend, ze betekenen niks... het zijn gewoon klanken, niets meer dan dat. Gelukkig ben ik nog wel in staat te communiceren, en hele zinnen zijn te ingewikkeld, maar een gesprek begrijpen als “wacht even... woorden zijn vreemd” en “oké, is goed ik laat je even” ging nog wel. Het was iets wat af en toe in vlagen terugkwam, maar na een paar minuten ging het steeds weer beter. Het past wel bij het één worden met de omgeving, geen ziel, geen ‘ik’, geen lichaam, geen woorden... Ik merkte ook dat ik steeds primitiever werd, zo snapte ik niet eens meer wat ik aan het doen was als ik wat ging drinken, maar was er toch een primitieve reactie in mij die zei dat ik water nodig had. Zo ook als ik ging plassen, en vanuit een diepgewortelde gewoonte weet ik dat ik af moet vegen, maar ik wist niet meer waarom en kon ook niet voelen wanneer het ‘goed’ was. Ik lijk wel een dier, ik doe alleen maar wat nodig is, maar weet het waarom niet en kan er ook niet over nadenken. Ik ‘ben’, dat is alles.

Coming down
Sinds dat er werd aangebeld, waren de hallucinaties bij mijn vriend op slag verdwenen, om niet meer terug te komen. Hij voelde zich de hele tijd alleen nog maar flink stoned. Ik ben echter nog wel flink aan het trippen. Ik weet niet hoeveel later het was toen de effecten bij mij afnamen, mijn hele tijdsbesef van die avond ligt omver. Maar de trip begint nu minder heftig te worden en ik heb wat last van misselijkheid, hoofdpijn en buikkrampen. Ik vertel mijn vriend dat als die lichamelijke reacties evolutionair bedoeld zijn, om je te laten weten dat je iets slechts eet, die reacties dan wel een beetje laat zijn... Als zoiets pas na een hele tijd opkomt, was je allang dood geweest als je was blijven eten! Wat heeft het dan nog voor zin? Mijn vriend zegt dat ik het in een groter geheel moet zien... “Stel jij eet truffels en wordt na een paar uur ziek, om vervolgens dood te gaan... dan zien zij, dat moeten wij niet eten!!” Het komt er zo grappig uit dat ik minutenlang dubbel lig van het lachen. Mijn lachen houdt op als ik ineens een keihard geluid hoor... Er zit gewoon iemand te boren!! Dat gebeurt regelmatig, maar niet om half 11 ’s avonds! Het wordt een paar keer herhaald en we kijken elkaar eerst een minuut perplex aan. “Niet te geloven dit...” zegt mijn vriend dan. “Boooorman.....” roep ik... Damn, dit slaat wel alles. Eerst de uien van de buurvrouw, dan de baas van mijn vriend aan de telefoon, dan iemand van het UWV, dan de buurman en nu de bovenboorman.... We zijn nogal op onszelf, zo veel aandacht krijgen we normaal niet eens in een maand, thuis. Hoe erg kan je trip verstoord worden?? We lachen als een boer met kiespijn. Het is bizar, en ergens is dat ook wel weer grappig, maar deze trip is totaal mislukt... Bij mij nemen de hallucinaties nu ook af. Eerst denk ik dat ik juist meer hallucinaties krijg, omdat het hoofd van m’n vriend er ineens heel raar uitziet. Hij gloeit helemaal niet meer, en hij is heel wit, blank.... “Wat ziet jouw hoofd er raar uit! Hij is zo... kaal...” Mijn vriend begint verontwaardigd te lachen. “Wacht, zo bedoel ik het niet... ik bedoel, je hebt geen glow meer, je hoofd is zo... leeg... en kaal.” Dat maakt het niet beter en we lachen erom... Maar als ik merk dat alles weer normaal is geworden, baal ik wel even, want het was zo kleurrijk en vol allemaal! De effecten worden nu steeds minder, en de misselijkheid en moeheid nemen toe, dus ik ga maar eens naar bed. Met het licht uit raak ik in eerste instantie direct in paniek, oké ik ben dus toch nog wel aan het trippen. Met het nachtlampje aan val ik zo’n 2 uur later in slaap.

Wat ik heb geleerd? Niet gebruiken als één van ons thuis zit vanwege ziekte en dus bereikbaar moet zijn...
Don't you want sunshine
Instead of photolights?
Avatar gebruiker
NiandraLades
Bewuste Gebruiker
Offline
 
Posts: 266
Geregistreerd: do feb 16, 2012 3:47 pm

Re: Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor Saikedellik » do okt 11, 2012 5:07 pm

Mooi geschreven report!!

Zo heerlijk typisch, de verwarring die constant heerst tijdens zo'n trip.. Erg goed beschreven en erg herkenbaar ook. Wel jammer dat er zoveel factoren waren die de trip "verpesstten". Daarom heb ik mn telefoon tijdens een truffeltrip altijd uit (of op vliegtuigmodus), maargoed, daar had je de buurman en de boorman niet mee voorkomen.

Tnx voor het schrijven, ik heb genoten van het lezen ervan en heb enorm zin om zelf weer eens truffels/paddo's te doen nu
Junk.
Avatar gebruiker
Saikedellik
Donateur
Offline
 
Posts: 1712
Geregistreerd: vr jun 03, 2011 4:30 pm

Re: Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor snuifduif » do okt 11, 2012 5:19 pm

Ha, heerlijk altijd. Die totale verwarring met de simpelste taken
Avatar gebruiker
snuifduif
Bokito
DF Addict
Offline
 
Posts: 5286
Geregistreerd: za maart 05, 2011 7:00 pm
Woonplaats: Drugs en Omstreken

Re: Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor Davinci » do okt 11, 2012 10:29 pm

Je hebt talent om reports heel goed te beschrijven.
De eeuwige tripverwarring is toch een lekker aspect aan trippen.
Best wel intense trip. Die inslag na vijftien minuten is altijd leuk als het geen placebo is :grin:
You have to know the material you're writing about before you alter it.
Avatar gebruiker
Davinci
Omnia fert aetas
Donateur
Offline
 
Posts: 1504
Geregistreerd: vr maart 04, 2011 1:47 pm
Woonplaats: Permanent ++

Re: Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor Ollie » vr okt 12, 2012 5:47 pm

Jes! Mooi report, het was uit voor ik het doorhad, goed geschreven, wat een avontuur zeg :D Dank voor het delen :hulde:
Opa: Jongen, vrouwen da ben net paddestoel'n. A j de verkeerde het geat oe d'r an kapot.
Avatar gebruiker
Ollie
Belezen Gebruiker
Offline
 
Posts: 128
Geregistreerd: za jan 21, 2012 10:21 pm

Re: Verstoorde truffeltrip (Psilocybe Atlantis)

Berichtdoor Hi-Hat » vr nov 09, 2012 12:33 pm

Lekker geschreven, heel makkelijk leesbaar. :) Momenten die je trip verstoren kunnen echt klote zijn en zo'n vervelende adrenalinerush geven. Jammer van de ongemakken, wel leuk dat je zo hard ging.
Come meditate on bass weight.
Avatar gebruiker
Hi-Hat
Bewuste Gebruiker
Offline
 
Posts: 697
Geregistreerd: ma feb 28, 2011 10:36 pm


  • Gelijkaardige topics
    Reacties
    Bekeken
    Laatste post

Keer terug naar Tripreports - Psychedelica

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 5 gasten

Royal Queen Seeds banner