Het gaat zo onderhand enigszins goed met me, Naltrexon zorgt niet voor complicaties, maar wel dat ik veel suffer ben als ik op een bepaald moment van de dag moe ben. Dat gaat wel, maar het is niet echt comfortabel om op de stoel in slaap te vallen. Als ik dan een half uur later wakker wordt, dan is het net of ik op een spijkerbed heb geslapen. Helemaal pijnlijk en stram. Nu ga ik, als ik een dutje voel opkomen meteen maar op bed liggen, dan gaat het beter. Nadeel daarvan is wel dat ik dan té goed slaap. Met dromen en alles.
Neem nu een droom zoals vannacht (ik droom weer veel en levendig, ik ben ook al 2 weken van de wiet af), ik droomde dat ik opgesloten zat in een tehuis voor psychiatrische patiënten, en natuurlijk was ik het daar niet mee eens. Ze vertelden mij dat ik weinig hersenactiviteit meer had. Ik zat aangeplugd aan een hoop elektrische snoertjes, en er werd een vloeistof mijn lichaam ingespoten. Ik probeerde te ontsnappen, maar ze hadden dat al voorzien, dus de hekken hadden prikkeldraad. Natuurlijk houdt mij dat tegen. Ik werd weer opgepakt alsmede ook mijn vrienden, en we begonnen weer van voor af aan. Ik probeerde nog wel wakker te worden (ik bedacht me nog: ik ben aan het dromen) maar viel toch iedere keer weer in slaap waarop ik opnieuw in die inrichting zat. Ze arresteerden mij iedere keer weer, totdat de hekken gewoon openstonden en ik naar buiten kon. Toen pas werd ik echt wakker.
Nadeel was wel dat ik nu de hele dag die droom aan mijn hoofd heb. Ik moest het nu gewoon even opschrijven. Soms droom ik ook van gemartelde mensen. Flinke pech dus.
Om terug te komen op het alcohol -verhaal; het gaat de laatste tijd soms twijfelachtig. Ik drink erg langzaam, over een halve liter doe ik maar liefst 2 uur, en dat is wel zacht. Maar de stijgende lijn wil dus maar niet echt doorzetten. Pech.
Volgende week heb ik weer voldoende geld plus mijn jaarlijkse vakantiegeld. Als het goed is. Ik ga me dan niet lam zuipen, maar ik ga wel weer lekker blowen. Dat vooruitzicht ziet er goed uit.
Ik heb inmiddels 3 dagdelen dagbesteding, en de stemmen aan mijn hoofd zijn minimaal omdat de medicijnen tot hun recht komen. De stemmen worden niet veroorzaakt door de drugs, maar door mijn hersenaandoening die onder de categorie 'schizofrenie' vallen. Soms maken die stemmen mij nog kwaad, en dan begint mijn automutilatie weer. Zie, soms ben ik een probleemgeval.
Affijn, het stadium van zelfmoord heb ik amper gehad, en als ik dat gehad heb dan was dat 8 jaar geleden. Ik ben sterk gezonder geworden sindsdien. Maak je dus ook maar niet ongerust over mij, het ergste is al lang geleden geweest.
Vanuit een regenachtige Liemers,
groeten van wietsmoker