Gisteren geschrven, nu pas gepost. Wauw, men eerste keer op een forum dat met drugs te maken heeft.
In een notendop; ik ben Belg (leuk hé?), 34 jaar, al 22 jaar kampend met OCD en bijgevolg al 15 verslaafd aan alcohol en benzo's om de OCD te verminderen.
Al vele opnames achter de rug, tegen de OCD (met als oorzaak een ontwrichte thuissituatie, een eigen creëerde OCD wereld die ik wél onder controle had - tellen, tikken, controleren, aanraken, gemiddeld 4 uren lang voordat ik wenend van vermoeidheid in slaap viel) en de verslavingen. Al 2 x een jaar afwezig geweest van men werk.
3 maanden geleden cold turkey gestopt met de alcohol en de benzo's, na een zoveelste spoedopname door overdosis benzo's.
Als ik niet stopte, was ik m'n vrouw en dochtertje kwijt. En m'n werk ook. Een 3de keer uitvallen was geen optie. Dus is er een familiebijeenkomst geweest met m'n vader, vrouw, 6 broers (jep, met zeven jongens thuis - iedereen met z'n eigen gebreken - smetvrees, psychoses, autisme, adhd - ook m'n moeder, psychoses, lang verleden van opnames, alcoholmisbruik, net zoals m'n grootouders)
3 maanden heb ik het wonderwel volgehouden. Het was moeilijk, maar het ging me gemakkelijker af dan ik had verwacht. Veel steun van familie en vrienden, m'n vrouw en dochtertje.
Tot een week geleden, een verkoudheid. Met een droge hoest tot gevolg. Ik had nog wat hoestsiroop staan: "Bonchosedal Dextromethorphan 2 mg/ml (200 ml)"
Ik nam 2 lepeltjes, ik neem standaard 2 dosissen, dat ligt in m'n aard. Maar jammer genoeg liggen verslavingen ook in m' aard. Ik voelde dat m'n hoest niet echt over ging, dus ik nam 2 lepeltjes extra.
Toen voelde ik iets, er werd me iets gewaar. Ik voelde me alsof ik een xanaxje teveel genomen had. Het stond me niet aan, maar toch ook wel... Ik voelde iets wat ik 3 maanden niet gevoeld had. Een uurtje later had ik heel het flesje naar binnen gespeeld. Ik voelde me goed, wat euphorisch. Kon niet stoppen met praten tegen m'n vrouw over vanalles en nog wat. Men bewegingen voelden wat houterig aan. Had het soms wat moeilijker uit men woorden te geraken. Maar ik voelde me fantastisch. Ik viel uiteindelijk zalig in slaap.
De volgende morgen, een maandag, opstaan om te gaan werken. Maar dat wat euphorische, houterige, wazige, een soort van dronken gevoel was er nog. Ik voelde me nog steeds wat raar, niet echt in de realiteit, zweverig. Ik kan het echt heel moeilijk beschrijven. Ik was er wel, maar niet echt. Een TOTAAL anders gevoel dan dronken zijn, of high zijn van de benzo's. Dit was iets heel drastisch, het ging veel verder dan wat ik ooit voelde. Het zat in m'n hoofd, en ik kon het op geen enkele moment relativeren. Het was er en ging niet weg.
Maar toch heb ik een heel productieve dag gehad op het werk, heb ongelooflijk veel nieuwe, interessante ideeën gelanceerd. Ik heb mensen bestookt met mails met suggesties van hoe dingen aan te pakken, anders aan te pakken, beter aan te pakken. Ik kreeg vele positieve reacties. Ik voelde me heel de dag nog steeds raar, maar ook héél scherp. Gemotiveerd, enthousiast. Dit zwakte wat af naar de late namiddag toe. Voelde me minder vreemd, dichter bij de realiteit. Maar voelde me ook wat wegzakken. Werd een beetje down. En voor ik het wist stond ik in de apotheker met de vraag om een siroopje tegen de droge hoest, een andere apotheker. Want ik had al ang het gevoel dat er iets aan de gang was waarvoor ik moest oppassen, ik moest voorzichtig zijn. Maar ik moest hebben wat ik gisteren had. Ze kwam gelukkig af met hetzelfde hoessiroopje van de dag ervoren. Bronchosedal Dextromethorphan 2 mg/ml (200 ml). Met de vermelding dat als ik me wat slaperig voelde door een lepetje in te nemen, ik beter even terug kon komen om een ander middel te proberen.
Ik kwam thuis, at niet, en na 10 minuten had ik heel het flesje binnen. En om eerlijk te zijn, van de 4 dagen erna weet ik niet zoveel meer meer. Ik weet da ik dezelfde gevoelens had. Elke avond waren de effecten heftiger. Ik was van de wereld. Ik kon 's avonds bijna niet meer stappen, elke stap was echt heel raar, mijn voeten waren verkrampt. Ik begon dingen te zien, in elke ooghoek. Ik werd soms bang, achterdochtig. Wat me nog steeds verbaasd is dat m'n vrouw niets doorhad. Ze had het wel heel druk met haar week 's avonds, ze geeft les en had heel wat schoolwerk, toetsen verbeteren, klassenraden voorbereiden,...
De dagen op het werk werden wat vager, ik weet er echt niet zoveel meer van. En zo 5 dagen achter elkaar. Niets gegeten, 's morgens met de auto steeds men dochter van 5 naar school gedaan. Op men werk aankomend zonder eigenlijk te beseffen hoe ik daar geraakt was. De dag doorkomend, wonderwel zonder vreemde blikken, denk ik. Hoop ik nu.
Tot gisterenmorgen. Ik voelde me heel wazig, compleet van de wereld. Vergat m'n sleutels in de auto, vergat men kind af te zetten aan school. Ben de dag doorgekomen, hoe weet ik niet. Na men werk naar de apotheker, een andere deze keer. Met weer de vermelding met zeker niet boven de aanbevolen dosis te gaan. Zeker niet met mijn gewicht, ik ben heel mager, weeg zo'n 60 kilogram. Ze moesten eens weten. Flesje in 1 teug leeg.
Ik had voor de 5de dag op rij een fles van 200ml leeggedronken. En van wat er toen gebeurde weet ik echt niet veel meer. Ik heb gehyperventileerd, meerdere malen. Ik zei eindelijk tegen men vrouw dat ik dacht dat ik met een gevaarlijk spelletje bezig was. Ik vroeg haar om mij te helpen, om mij niet verlaten, ik zei dat ik haar niet kwijt wilde. Ik begon me nietig te voelen, ik begon te panikeren, ik werd enorm angstig van het gevoel dat ik maar 1 leven had. En hoe klein en nietig we wel zijn. Ik begon te panikeren, steeds heviger de hyperventileren. Ik zag dingen, verschoot van een soort van wezens die snel op me af kwamen. Zwarte schimmen. Ik begon te huilen, lang vergeten, pijnlijke herinneringen van vroeger kwamen terug. Mijn hart ging enorm snel. Ik zweette heel erg. Op een gegeven moment zei ik nog maar enkele dingen: 'één leven, één vrouw, één leven, één vrouw, help mij, laat me niet alleen, ga weg, we hebben maar 1, 1, 1, 1, 1 leven. Ik was weg, volledig weg. Angstig, ik kon niet meer bewegen. Ik zat in een psychose, dacht ik. Of heeel dicht er tegen.
Mijn vrouw heeft me in bed geholpen. Ik heb nog wat dingen verteld. Maar daar weet ik niets meer van, dat heeft men vrouw me verteld. Ik had het nog steeds over hoe nietig we zijn, hoe belachelijk toevallig het is dat we hier zijn, en dat we maar 1 leven hebben. En hoe het mogelijk is dat je kiest om met 1 iemand door het leven te gaan, dat ene leven dat je hebt.
Ik ben niet gaan werken vrijdag, vandaag. M'n vrouw heeft me ziek gebeld. Ik ben in de late namiddag wakker geworden. Nog steeds weg van de wereld. Ik zweefde. Het is echt heel moeilijk te beschrijven, dat gevoel. Mijn hersens waren naar de koten, dacht ik. En het stopte maar niet. Tot nu, ik heb het gevoel dat wat beter gaat. Ik voel me terug wat échter. Ik heb 5 flesjes van die hoestsiroop in m'n werkzak gevonden, weet niet vanwaar ik ze had. Ik heb ze weggegoten. En heb naar een psychiatrische afdeling in Duffel gebeld, waar ze me volgende week al kunnen zien. Ik heb een van men broers gebeld om te vertellen wat voor een week ik had gehad, een waanzinnige week. Onvoorstelbaar. Een week geleefd, uit m'n lichaam. Soit, ik ga stoppen met het te beschrijven, want wat ik ook schrijf, het komt niet in de buurt van wat ik voelde.
Ik heb de laatste uren wat opgezocht over dit goedje op het internet. Er zit blijkbaar een stof in DXM, waar ik 5 dagen na elkaar 400mg van heb ingenomen in de vorm van een hoestsiroop. Een gevaarlijke drug, die psychoses veroorzaakt, en ernstige hersenbeschadiging kan veroorzaken.
Hoe kan het in godsnaam dat zoiets zonder voorschrift in de apotheker te verkrijgen is? Ik kan daar echt niet bij.
Vergeef me als het wat rommelig klinkt wat ik neerschrijf, voel me nog steeds wat licht in m'n hoofd. Maar het gaat nu echt al wat beter.
Maar nu. Is het gevaarlijk wat ik gedaan heb? Moet ik bang hebben voor eventuele gevolgen, fysiek als psychisch?
Ik heb me daarstraks voorgenomen om dat NOOIT meer te nemen. Maar het vreemde is dat ik naar het einde toe van dit schrijven, er eigenlijk terug een beetje naar snak. Ongeacht wat ik voelde gisteren, in welke donkere wereld ik heb gezeten, met zwarte schimmen, en nietigheid, en maar 1 leven. Toch wil ik dat gevoel nog eens, hoe fucking raar is dat man???
Vandaag, zaterdag. Gevoel is helemaal weg. Ik ben opgelucht. Maar ik wil nog eens.
Edit: terug van de apotheker, nog een flesje. Zou ik het doen, is het gevaarlijk, of reageer ik gewoon belachelijk hard op dit goedje, weet niet wat ik moet doen.
groeten,
Wim, een Belg
