Iedereen heeft wel een bepaald type verslavingsproblematiek.
Dat is het gevolg, van de concessies die we heel ons leven hebben moeten maken, doordat we in een maatschappij, dicht op elkaar wonen, en hierdoor voortdurend rekening moeten houden met mekaar.
De manier waarop met deze concessies moet omgegaan worden, creëert voor iedereen, bepaalde trauma's.
Het ene trauma, al wat extremer, dan het andere, altijd buiten de wil om van het individu.
Eén eigenschap van een trauma, is dat het buiten je wil om gebeurd.
Zo groei je bijvoorbeeld op in een instabiel gezin, en word je geconfronteerd met een onrecht, dat je niet begrijpt, omdat je er niet voor gekozen hebt in zo'n gezin geboren te worden.
Het zal tot uiting komen, en niemand weet hoe.
Een andere eigenschap van een trauma, is dat je niet weet hoe je je erbij moet voelen: Verdrietig? Woedend? Blij? (doordat je niet beter weet)
Je kan het dus niet plaatsen, en zodoende kan je het niet verwerken.
Je moet het, inslikken.
Je draagt het je hele leven met je mee, tot je het oplost, of 'vlucht.'
Drugs kunnen daar natuurlijk bij helpen, maar zijn de oplossing van het probleem niet.
En zolang de oplossing niet gevonden wordt, zal je het trauma blijven meedragen.
Het is al onvoorstelbaar moeilijk te herkennen, waar het precies zit.
Drugs bieden tijdelijke verlichting.
Maar wat doet drugs precies? Hoe kan het onze zorgen wegnemen en voelen we ons even terug zo zorgeloos, als een kind?
Ik denk dat we begrijpen, dat onze taak niet ligt in het hebben van status, macht, en materialisme, maar dat deze ligt, in de kinderlijke zorgeloosheid die we als kind ervaarden, terug te bereiken.
Want wanneer dat bereikt is, bevind je jezelf terug in die toestand, voordat je met je trauma werd geconfronteerd.
Hele klus natuurlijk, maar wanneer je al weet waar je het moet zoeken, verkwist je je leven niet, met het zoeken in een doodlopende straat.
Dat kan natuulijk alleen, wanneer we eerlijk zelfonderzoek doen, en het probleem hierbij identificeren, en dan, confronteren.
Zo werk je de onzichtbare blokkades die iedereen met zich meedraagt, weg.
Wanneer deze door trauma veroorzaakte blokkades weg zijn, ben je terug zo zorgeloos als een kind.
Doordat je terug in het nu leeft.
Daar zijn geen (verborgen) zorgen.
Verleden bestaat niet, toekomst ook niet, enkel, het nu.
Drugs kan hier een substituut voor zijn, en doordat iedereen verschillende trauma's met zich meedraagt, vindt de ene zijn gading bij dit, en de andere bij dat.
We dragen dus allen, een algemene verslavingsproblematiek, die op talloze manieren tot uiting komt, maar in de kern, terug te herleiden zijn naar de trauma's die we met ons meedragen.
Voorbeelden van 'verslavingen' die zich uitten door trauma's?
Oordelen, sex, niet kunnen luisteren, materialisme, liegen, macht, egoïsme, altijd onderbreken, geforceerde zoektocht naar identiteit, beter voordoen dan je bent... Enzoverder...
Dat zijn allemaal kunstmatige houdingen, omdat je behoorde zo te zijn, wie je zonder je trauma's zou zijn.
Drugs, verlicht deze onbewust, uitputtende drang, om jezelf zo voor te doen, in de hoop dat het tweede natuur wordt, en je zo zou worden.
Drugs, verlicht de trauma's tijdelijk.
Maar omdat drugs niet de oplossing zijn, zal je nooit deze innerlijke rust krijgen, in nuchtere toestand.
Hierdoor, keert men terug naar drugs, en wanneer men onvoorzichtig is, neemt de drugs het van je over.
Trauma's, hoeven niet als mentale problemen bekeken te worden, zoals bijvoorbeeld schizofrenie of borderline.
Trauma's hoeven bekeken te worden als een obstakel, wat je verhinderd terug zo zorgeloos als een kind te worden.
Met z'n allen, hebben we een algemene verslavingsproblematiek, welke onze verborgen trauma's, even schijnen te verlichten.
Je kan er pas aan beginnen werken, eer je erkent, dat deze,
er zijn.
