DrugsForum

*disclaimer: Ik wil nergens impliceren dat opiaten niet erg verslavend zijn, het zijn middelen waar je beter niks mee moet beginnen.*


Maar goed, mijn punt. Ik vraag me af; Is de legendarische status van hoe verslavend opiaten zijn niet iewat buiten proportie geblazen? In de regel zijn de verslaafden oudere heroinegebruikers; Heroine is geen populaire drug bij de nieuwe of party gebruikers. In de tijd dat heroine z'n golden age had was vele malen minder informatie beschikbaar, geen internet, etc...


En opiaten fucken meer met je intuitie dan met je wilskracht, dus zijn de meeste verslaafden niet vooral een slachtoffer van een gebrek aan informatie; Hun intuitie waarschuwde ze niet, dus *leek* het veilig - er was weinig informatie beschikbaar over de gevolgen en het verslavingsgevaar.



Ik dacht er recent over na; Veel mensen gebruiken schadelijke en verslavende (fysiek/mentaal) middelen, zoals cocaine, speed, benzodiazepines, GHB.. Maar claimen tegelijkertijd nooit ook maar eens een opiaat te proberen, of als ze oud zijn. Is er daadwerkelijk zo'n verschil, behalve dat opiaten je intuitie bypassen, wat geen zak boeit als je geinformeerd bent en de data volgt en niet je gevoel van of het veilig is?


Ik gebruik zelf al jaren af en toe opiaten (en ik bedoel dus sterke opiaten, niet codeine/tramadol). Ik heb geen specifieke drug of choice; Omdat ik er niet mee bezig ben heb ik er ook geen vaste bronnen voor (kan wel makkelijk aan komen als ik zou willen tho); Maar denk aan fentanyl, H, oxycodone, oxymorphone, morf.

Oftewel, ik heb er niet een keer mee ge-experimenteerd ofzo; Het gebruik is niet structureel of situatie-specifiek, maar wel zeker ruim 5-10 keer per jaar; Dat is stabiel gebleven de afgelopen 4 jaar; Ik heb geen behoefte om het vaker te doen of om er specifiek naar op zoek te gaan; Ik ervaar geen craving whatsoever. Gevoelsmatig lijkt het super onschuldig, en voelt het alsof het geen kwaad kan om ze regelmatiger te doen - de valkuil van opiaten - maar gezien ik weet dat dat juist het effect ervan is boeit dat gevoel toch ook geen fuck?

De laatste keer dat ik een opiaat gebruikte was ruim 4-5 maand geleden volgens mij; ik mis het niet, en als ik nooit meer in m'n leven een opiaat zou kunnen gebruiken zou het me echt geen zak doen. Wat ik me dus afvraag; Is de verslavendheid iewat opgeblazen en te counteren met goede voorlichting en begrip van wat het doet + nooit gebruiken om andere redenen dan recreatief, of heb ik gewoon een soort absurde verslavingsongevoeligheid?

jij bent verder geevolueerd dan je zwakke medemens, vandaar

Dreuge schreef:jij bent verder geevolueerd dan je zwakke medemens, vandaar

Een beetje te ver geevolueerd

Het zal ook nog wel een verschil maken of je stabiel bent met een goede omgeving, of in de knoop ligt met jezelf, nare dingen hebt meegemaakt wanneer je er mee in contact komt. Voor zover ik lees wordt het toch vaak gebruikt als een vorm van escapisme in slechte situaties en dan gaat het snel mis.

Ja, het is eigenlijk overdreven, je kan het best vaker gaan doen zonder verslaafd te raken. Jij bent speciaal.


(is dit niet ongeveer de eerste alinea uit de tekst van Berbatov?)
Iedereen denkt dat de verslaving wel mee valt en dat ze het aan gaan kunnen. Je wilt echt niet ondervinden dat je helemaal niet speciaal bent. Ben je dat wel? Leuk voor jou, veel plezier ermee. Ben je het niet? Veel plezier ermee...

Azymuth schreef:Het zal ook nog wel een verschil maken of je stabiel bent met een goede omgeving, of in de knoop ligt met jezelf, nare dingen hebt meegemaakt wanneer je er mee in contact komt. Voor zover ik lees wordt het toch vaak gebruikt als een vorm van escapisme in slechte situaties en dan gaat het snel mis.

Er is heel veel mis gegaan in die periode. Ik heb PTSS opgelopen, leed anderhalf jaar aan een eetstoornis, kreeg buiten mijn schuld om een schuld van 4000 euro in de maag gesplits, ben van school getrapt en zat in een verfuckte relatie met een speedverslaafde borderliner.

Het punt is, ik kan me niet escapistisch gedragen. Het mechanisme zit gewoon niet in m'n psyche. Als er een probleem is die opgelost kan worden, ga ik in hyperfocus om het op te lossen; Dat is logisch. Als het probleem onoplosbaar is, negeer ik het en leer ik uit de last die het me bezorgt. Escapistisch handelen - niet omdat ik zo slim of leip ben ofzo, maar puur door persoonlijkheid - is even verwachtbaar bij me als dat ik priester word.


Wat Berbatov betreft; Klopt. Er zijn echter wel fundamentele verschillen die ik opmerk. Ten eerste; Berbatov stelde zichzelf regels aan zijn gebruik. Dat betekent dat dat nodig was; Een poging om het in de hand te houden; En door die regels (een per x tijd) ontstond ook een patroon, waardoor je een gewoonte krijgt. Ik hoefde mezelf nooit regels te stellen over het gebruik, omdat er geen drang of behoefte aan is.

Het is vergelijkbaar met dat er geen wet dat je niet in de stratosfeer een marktkraam zonder vergunning mag runnen; Niemand heeft de behoefte om dat te doen. Verder denk ik dat tijd ook voor me spreekt. Hoe lang ging het goed met berbatov, een half jaar, een jaar? En in dat jaar, was het gebruik stabiel, of ging het met kleine stapjes steeds verder?


@ Dreuge: Zoiets had ik niet bedacht, maar ironisch genoeg heb je met je sarcastische opmerking zelfs gelijk. Door m'n levensfilosofie en obsessie met logica zal die intuitie/gevoelsmatige veiligheid niets doen; Ik handel niet naar hoe ik me bij iets voel, maar naar de resultaten ervan op basis van causaliteit. Maar goed, dit wil ik helemaal geen discussie laten worden over mij of hoe raar, dom, geniaal, whatever ik ben.

Als je m'n post las zag je dat ik een VRAAG stel. OF het aan mij ligt. Ik zeg niet DAT het aan mij ligt. En vooral; Waarom? Waarom ben ik niet verslaafd geraakt, en ervaar ik geen enkele vorm van verandering in hoe ik gebruik of hoe ik er tegenover sta? Als ik zou claimen dat ik zo `sterk en slim` ofzo ben, zou eerder het geval zijn dat ik steeds in de verslaving getrokken word maar door m'n schijnbare superioriteit hier weerstand aan bied.

Ik herinner me iemand op .nl die eens om de 6 maanden zei hoeveel hij gebruikte en dat hij het perfect in de hand kon houden. Als je dan de posts 1 voor 1 las zag je gewoon dat het bullshit was en dat hij zichzelf iets wijsmaakte, want zo zijn opiaten.
Het is niet omdat het je lukt het een paar jaar onder controle te houden, dat je er daarom niet gevoelig voor bent. Zolang je het gebruikt, heeft het je in zijn macht.

Maar zoals je zelf zegt, het ligt misschien ook gewoon in je persoonlijkheid. Ik zou nooit verslaafd kunnen raken aan ketamine, gewoon omdat het me echt niet boeit. Genoeg mensen die er wel gevoelig aan zijn.

Ivo schreef:Ik herinner me iemand op .nl die eens om de 6 maanden zei hoeveel hij gebruikte en dat hij het perfect in de hand kon houden. Als je dan de posts 1 voor 1 las zag je gewoon dat het bullshit was en dat hij zichzelf iets wijsmaakte, want zo zijn opiaten.
Het is niet omdat het je lukt het een paar jaar onder controle te houden, dat je er daarom niet gevoelig voor bent. Zolang je het gebruikt, heeft het je in zijn macht.

Maar zoals je zelf zegt, het ligt misschien ook gewoon in je persoonlijkheid. Ik zou nooit verslaafd kunnen raken aan ketamine, gewoon omdat het me echt niet boeit. Genoeg mensen die er wel gevoelig aan zijn.

Je hebt volledig gelijk - opiaten zijn niet in de hand te houden. Volledig mee eens. Ik zeg meer dat er geen behoefte is om ze in de hand te houden omdat ik niet "verleid" word. Ik zal het zo stellen: Als opiaten volkomen onschadelijk en niet-verslavend waren en geen geld kosten zou m'n gebruik niets veranderen. Ik denk inderdaad, dat als je een aanleg hebt voor het verlangen naar het gevoel van opiaten ze bij regelmatig gebruik niet in de hand te houden zijn.

Met deze man valt niet te praten, hij kan alleen maar rare verhaaltjes over zichzelf ophangen.

Ik vind het jammer dat mensen weer serieus er op in gaan, want zoals ik zei, met deze man valt niet te praten.

tomsn0r schreef:Met deze man valt niet te praten, hij kan alleen maar rare verhaaltjes over zichzelf ophangen.

Ik vind het jammer dat mensen weer serieus er op in gaan, want zoals ik zei, met deze man valt niet te praten.

Nou ja, ik ben een tijdje terug sowieso voorlopig gestopt met drugs, dus ik gebruik nu niet eens opiaten...

En Tomzor, raar is een ander woord voor dingen die boven je niveau van comprehensie staan . Maar trap nou niet in de troll, ik bedoel het topic gewoon serieus..

Ik was ook bloedserieus. Ik hoop dat mensen hun tijd in leuke posts steken met een leuke bijdrage aan het forum en de gezondheid van mensen en niet tegen deze transhumanist praten. Met de hond van mijn buren valt nog beter te praten.

Wacht maar tot Davinci dit topic ontdekt Verslaving zal voor een ieder anders zijn, maar gemiddeld genomen zijn opiaten zeer verraderlijk.

Gman007 schreef:Wacht maar tot Davinci dit topic ontdekt Verslaving zal voor een ieder anders zijn, maar gemiddeld genomen zijn opiaten zeer verraderlijk.

Klopt helemaal hoor. Jullie reageren allemaal alsof ik de algemene opvattingen ontken; Dat doe ik niet, ik ben alleen oprecht nieuwsgierig naar dit. Is het zo vervelend om nieuwsgierig te zijn en om kennis op te willen doen? Als m'n ervaring vreemd is (schijnbaar is die dat volgens jullie) - dan is dat toch des te meer reden om vragen te stellen?

Ik heb een tijdje terug een vertaling gemaakt en tot artikeltje verwerkt. Het stuk maakt duidelijk dat uiteindelijk ook ratio het moet afleggen tegen lekkere prikkels in het brein. Ik zal het hieronder plaatsen en misschien dat het stuk wat meer inzicht geeft in de werking van verslaving en ons brein.


Brein is alles volgens sommige mensen. Zo ook voor de psycholoog Donald Hebb. In 1953 was hij verbonden aan de McGill Universiteit toen hij bij wijze van experiment elektroden in de hersenen van ratten liet aanbrengen. Zijn doel was om door direct kleine schokjes aan de hersenen te geven het gedrag te beïnvloeden. Hij liet de elektroden zeer precies plaatsen in een gebied van de hersenen dat geassocieerd werd met waak- en slaapcycli. Het ging mis. Misschien had de chirurg de elektroden verkeerd geplaatst of misschien waren ze verschoven. Hoe dan ook: de elektroden kwamen uit in een gebied dat men ook wel Septum noemt. De rat ging in een doos waarvan men de hoeken met A, B, C en D had aangeduid. De rat mocht zich vrijelijk in de doos bewegen maar als hij in hoek A kwam, diende men het beestje een schokje in zijn brein toe. Wat denk je dat er gebeurde?

De rat bleef terugkomen in hoek A en bleef ook iedere keer weer een stroomstootje krijgen. Als men besloot om alleen nog maar schokjes te geven als de rat in hoek B ging, dan kreeg de rat acuut een voorkeur voor hoek B. Hebb dacht dat hij het gebied in de hersenen had ontdekt dat 'nieuwsgierigheid' uitlokte.

De assistenten van Hebb namen het experiment een stapje verder. Ratten kregen elektroden in de Septumregio van de hersenen geïmplanteerd en werden in een hok gestopt met een knopje dat ze zelf konden bedienen. Telkens wanneer de rat het knopje zou bedienen zou een klein schokje afgegeven worden aan het brein van het diertje. Het effect verbijsterde iedereen. Sommige ratten wisten het knopje tot wel zevenduizend keer per uur in te drukken.

De regio in het brein stimuleerde helemaal geen nieuwsgierigheid maar plezier. Heel veel plezier. En er is geen grotere stimulus dan plezier. Zelfs als ratten een onder pijnlijke stroom staande vloer moesten oversteken om de knop te mogen bedienen dan deden ze dat. Ze zagen af van vrouwtjes en lieten, hoe hongerig ze ook waren, eten links liggen. Alles deden of lieten ze, zolang ze maar op het knopje konden drukken.

De zelf-stimulatie van de ratten ging zo ver dat er exemplaren waren die met een gemiddelde van tweeduizend keer per uur 24 uur lang het knopje wisten in te drukken. Die exemplaren moesten van het apparaat losgekoppeld worden om te voorkomen dat ze van honger of uitputting zouden sterven.

Opzienbarend in meerdere opzichten. In de jaren '50 gold de heersende theorie dat straf de grote motivator was om te leren en gewenst gedrag te ontwikkelen. Dankzij de ratten uit het experiment werd dat denkbeeld verbrijzeld. 'Behavior is pulled forward by pleasure as well as pushed forward by pain' was nu de notie geworden.

Allemaal leuk en wel maar wat zou er gebeuren als men bij mensen elektroden in de hersenen zou plaatsen zoals bij de ratten? Dr. Robert Galbraith Heath meende dat door mensen dezelfde behandeling als de ratten te geven, aandoeningen zoals depressie of schizofrenie bestreden zouden kunnen worden. En misschien ook wel andere 'aandoeningen'.

Patiënt B-19

In 1972 publiceerden Heath et alii een opmerkelijke wetenschappelijke verhandeling onder de ronkende titel: “Septal stimulation for the initiation of heterosexual behavior in a homosexual male”. (Het bewusteartikel is hier te vinden.)
Het plan was om door middel van het stimuleren van het gebied in de hersenen dat plezier gaf, patiënt B-19 van zijn homofilie af te helpen. Patiënt B-19 was een 24 jarige homoseksuele man met een gemiddelde intelligentie. B-19 leed aan depressies en neigde naar obsessief gedrag. Hij onderging chirurgie waarbij men, net als bij de ratten, de elektroden in zijn brein plaatste. Na drie maanden, toen alles genezen was, mocht hij eindelijk het knopje indrukken dat een stroomstootje in zijn hersenen zou vrijgeven.


(Patiënt B-19)

En drukken deed hij. Hij bleef als een razende op het knopje drukken. Volgens het verslag ervoer hij een overweldigend gevoel van euforie en moest men hem, ondanks zijn luidkeelse protest, tegen zichzelf beschermen en loskoppelen.

Men begon patiënt B-19 heteroseksuele pornofilms te laten zien. Logischerwijs raakte hij er niet van opgewonden en werd zelfs een beetje boos dat men hem dergelijke troep liet zien. Maar toen men hem zowel de porno liet zien als schokjes gaven, gebeurde het omgekeerde. Hij raakte opgewonden en kreeg een erectie. Hij masturbeerde tot een orgasme. En zo werd heteroseksueel gedrag beloond met de breinstimulatie.

Heath en zijn collega's gingen zelfs zo ver dat ze een dame van lichte zeden zo gek wisten te krijgen om het met B-19 te doen terwijl hij verbonden was aan de stimulator. B-19 had twee uur lang intensieve seks met de dame en kwam tenslotte klaar in haar vagina, aldus het verslag. B-19 werd uiteindelijk ontslagen en na een paar maanden bleek dat hij een seksuele verhouding had met een getrouwde vrouw. Hoe het verder is verlopen met B-19 is onbekend.

Bij sommige mensen met chronische pijnen waarbij medicatie niet werkt brengt men elektroden aan in het gebied van de hersenen dat we kennen als Thalamus. Door het betreffende gebied met stroomstootjes te stimuleren neemt (bij sommigen) de pijn dan af. Er is een gedocumenteerd geval waarbij men kennelijk niet het beoogde gebied bestreek maar het 'plezier-centrum' zoals bij ratten.

(Bron: R.K. Portenoy, J.O. Jarden, et al 'Compulsive thalamic self-stimulation: a case with metabolic electrophysilogic and behavioral correlates, 1986 (Pain 27 : 277-90.)

Deze dame kreeg de mogelijkheid om zichzelf schokjes te geven om de pijn te verlichten. Maar het was niet de pijn die ze belangrijk vond. Bij ieder schokje ervoer ze een intens uiterst plezierig seksueel gevoel. Dat gevoel moet zo geweldig zijn geweest dat ze haar vingers tot bloedens toe beschadigde door het continue bedienen van de knop.

Ze vergat haar familie en deed niets meer aan haar persoonlijke hygiëne. Ze probeerde de machine te manipuleren om sterkere stroomstootjes af te geven. Soms werd het haar allemaal teveel en smeekte ze om haar van de machine los te maken. Maar als men dat dan deed dan eiste ze onmiddellijk weer aangesloten te worden.

Hoe het verder met de dame vergaan is blijft onbeantwoord. Duidelijk is wel dat door specifiek gebied in de hersenen te stimuleren het meest ultieme gevoel van plezier geactiveerd wordt.
Kennelijk is zowel mens als dier al na één druk op de knop verkocht en is men bereid alles op te geven om het ultieme gevoel van plezier te mogen ervaren.

Dat geeft te denken. Stel je zou heel simpel een dergelijk apparaatje gewoon thuis op je hersenen aan kunnen aansluiten. Zou je dan op de knop durven te drukken?

Lµs. D schreef:

Gman007 schreef:Wacht maar tot Davinci dit topic ontdekt Verslaving zal voor een ieder anders zijn, maar gemiddeld genomen zijn opiaten zeer verraderlijk.

Klopt helemaal hoor. Jullie reageren allemaal alsof ik de algemene opvattingen ontken; Dat doe ik niet, ik ben alleen oprecht nieuwsgierig naar dit. Is het zo vervelend om nieuwsgierig te zijn en om kennis op te willen doen? Als m'n ervaring vreemd is (schijnbaar is die dat volgens jullie) - dan is dat toch des te meer reden om vragen te stellen?

Leg mij niet woorden in de mond Ik geef alleen antwoord op je vraag en zeg niet of deze vreemd is of niet. Gemiddeld genomen is opiatenverslavendheid niet mild overdreven.

dat onderdrukt hij duidelijk in zijn eerste zin.. beter lezen aub, gman

Dat weet ik; Het punt is alleen dat ik meer lekkere prikkels ervaar van bewustzijn, nadenken, ervaren, creeeren en voelen dan van positieve "stilte." - Ik voel me lekkerder als ik met m'n verloofde een fotoshoot doe, daarna knus met haar praat over filosofie en kwantummechanica waarna ik een mooi verhaal schrijf dan wanneer ik totaal leeg maar comfortabel in m'n bed lig, plat van de stuff. Het voelt beter; Je hebt gelijk, ik handel volgens die theorie;

Ik zoek wat het fijnst voelt. En hmm, denk het wel. Want ik weet dat ik dysfunctioneel ben als ik constant lam sta van het genot, en ik dus kwantitatief (waarschijnlijk ben ik snel dood als ik niks anders doe) minder genot ervaar. Verder denk ik dat wanneer ik ook maar een keer nuchter zou zijn, ik het ultieme genot niet zou erkennen als ultiem genot; Waarde van dingen staat in mijn hoofd recht evenredig aan complexiteit.

Hoe intens het gevoel ook is, hoe overweldigend, alles wat ik ken overstijgend; Eenmaal helder denkend zal ik er minder waarde aan hechten dan aan een lichtere piek die een wonderbaarlijke en prachtige constructie heeft. Als ik richting ultiem genot wil, moet ik het eerder richting DMT zoeken.

hahhahhaahahhhahahahha
keeeennnzerrrr

Gman007 schreef:

Lµs. D schreef:

Gman007 schreef:Wacht maar tot Davinci dit topic ontdekt Verslaving zal voor een ieder anders zijn, maar gemiddeld genomen zijn opiaten zeer verraderlijk.

Klopt helemaal hoor. Jullie reageren allemaal alsof ik de algemene opvattingen ontken; Dat doe ik niet, ik ben alleen oprecht nieuwsgierig naar dit. Is het zo vervelend om nieuwsgierig te zijn en om kennis op te willen doen? Als m'n ervaring vreemd is (schijnbaar is die dat volgens jullie) - dan is dat toch des te meer reden om vragen te stellen?

Leg mij niet woorden in de mond Ik geef alleen antwoord op je vraag en zeg niet of deze vreemd is of niet. Gemiddeld genomen is opiatenverslavendheid niet mild overdreven.

Dankjewel. Dat is in principe wat ik me afvroeg. Niks meer. Een discussie over hoe ik in elkaar zit was nooit de bedoeling. Het zal wel per persoon verschillen denk ik. Ik heb zelf nooit coke durven proberen uit verslavingsgevaar

Mag ik jullie gewoon informatief vriendelijk wat vragen? Ik word door veel van jullie waarschijnlijk als "raar" "mafkees", waardoor ik flauwe reacties krijg. Simbesim is minstens een factor 300 tot 450 gestoord dan ikzelf. Als hij een informatieve vraag zou stellen over speedgebruik, zou het merendeel wel een constructief antwoord geven. Waarom bij mij niet?

Lµs. D schreef:Mag ik jullie gewoon informatief vriendelijk wat vragen? Ik word door veel van jullie waarschijnlijk als "raar" "mafkees", waardoor ik flauwe reacties krijg. Simbesim is minstens een factor 300 tot 450 gestoord dan ikzelf. Als hij een informatieve vraag zou stellen over speedgebruik, zou het merendeel wel een constructief antwoord geven. Waarom bij mij niet?

puur hypothetisch natuurlijk.. ik denk dat je er onterecht van uit gaat dat er inhoudelijke reacties op een vraag van sim komen. al is het maar omdat hij die vraag waarschijnlijk niet zou kunnen formuleren..

Ik reageer niet op hem omdat áls hij zo´n vraag zou stellen, ik persoonlijk denk dat hij het antwoord toch niet bewust zal ervaren. Jij accepteert het antwoord en maakt nog redelijkerwijs de keuze of je het er mee eens bent of niet. Vind ik simbesim daarom minder als wij? Ik oordeel daar niet over, hij is wie hij is, maar ik zou zo nooit willen of kunnen worden.

Gman007 schreef:Ik reageer niet op hem omdat áls hij zo´n vraag zou stellen, ik persoonlijk denk dat hij het antwoord toch niet bewust zal ervaren. Jij accepteert het antwoord en maakt nog redelijkerwijs de keuze of je het er mee eens bent of niet. Vind ik simbesim daarom minder als wij? Ik oordeel daar niet over, hij is wie hij is, maar ik zou zo nooit willen of kunnen worden.

Ik oordeel ook niet over hem hoor, zo bedoelde ik het niet. Maar ik wou gewoon oprecht een informatieve vraag stellen. Ik wist het namelijk niet. Ik wou geen discussie of show maken, trollen of whatever. Ik vond mijn ervaring totaal niet stroken met andere mensen hun ervaringen.

Als ik hier nu 10 gram h had staan zou het er maanden kunnen staan en heb je de kans* dat op een vakantiedag waarop ik ECHT niks te doen heb, niemand wil afspreken en ik geen greintje negativiteit in me heb, dromerig en warm in m'n bed ga liggen met een stuk folie ernaast, waarna ik een report zou schrijven van m'n "oopiumdroom-staat" etc en de ervaring verder achter me zou laten zonder al te veel erover na te denken.

Maar stel ik heb hier 10 gram keta, dan is het binnen enkele weken op. Heel droog gezegd, ik vind dat heel raar. Ik snap dat opiaten een sluipmoordenaar zijn; Maar waar blijft de drang het net vaker te doen, waarom denk ik niet aan opiaten als ik me kut voel, waarom komt het bestaan ervan nauwelijks ooit in me op tenzij iemand het erover heeft of ze fysiek aanwezig zijn? Is dat normaal, en raak je verslaafd door er bewust voor te kiezen als je je kut voelt?

Het is niet dat het niet fijn voelt ofzo; Maar wat heb ik eraan? Ik heb geen een interessante herinnering aan opiaten, behalve de combo oxycodone + DMT, wat DMT-niveau visuals produceerde met een bijna nuchtere mindset. Ik ervaar niks als ik opiaten gebruik. Ik krijg er geen boeiende anekdote, geen fascinerende herinnering, geen brilliante ingevingen, geen verbazingwekkende visuals, geen filosofische gedachtes, geen cool feest...

Saai ofzo? Klaarkomen voelt ook lekker, maar ik ga ook niet de hele dag rukken

Ik bedoelde niet dat jij oordeelde, ik wilde voorkomen dat mensen dachten dat ik oordeelde. En wat er leuk aan is? Hetzelfde verhaal als g, je voelt je iets fijner als normaal, je wilt het af en toe vaker gebruiken.. en na een tijdje blijf je je dagelijks gebruik tegen jezelf goedpraten. Zo zou een typisch verloop zijn.

Lµs. D schreef:Het is niet dat het niet fijn voelt ofzo; Maar wat heb ik eraan? Ik heb geen een interessante herinnering aan opiaten, behalve de combo oxycodone + DMT, wat DMT-niveau visuals produceerde met een bijna nuchtere mindset. Ik ervaar niks als ik opiaten gebruik. Ik krijg er geen boeiende anekdote, geen fascinerende herinnering, geen brilliante ingevingen, geen verbazingwekkende visuals, geen filosofische gedachtes, geen cool feest...

Saai ofzo? Klaarkomen voelt ook lekker, maar ik ga ook niet de hele dag rukken

Samenvatting van jouw posts:

'Het is gewoon logisch dat de opiatenverslaving weinig effect op mij heeft want als ik nuchter de feiten bekijk besef ik dat opiaten me nog niets bijgebracht hebben. Dankzij dit besef ben ik beter gewapend tegen opiatenverslaving.'

Waarom gebruik je dan opiaten? Het brengt je niets bij en jij bent intelligent genoeg om dit in te zien.

Lµs. D schreef:Het is niet dat het niet fijn voelt ofzo

Maar het voelt wel fijn he, los van alle rationele bezwaren? Jij hangt hier nu een heel verhaal op dat je opiaten saai vindt en dat je niet snapt wat er verslavend aan is, maar wie probeer je te overtuigen? Zowel ik als jij weten dat je in de toekomst nog opiaten zult gebruiken.

Neen. Ik zit niet in een scene waar ze gebruikt worden, ik zoek er niet naar; Ik doe er geen uitspraak over. Waarom? Deels nieuwsgierigheid, paar keer omdat ik echt erge fysieke pijn had en ik dan net zo goed een recreatieve dosis kon nemen, en deels dagen van extreme verveling.

En als ik het zo bracht, sorry voor m'n verwoordingsfaal. Ik vroeg het me juist AF. Of het zo was. De afgelopen keer dat ik fentanyl deed had ik een verrekte spier in m'n voet (zo'n 20 kilometer op platteaus gelopen, het deed zo'n pijn dat verder dan 5-10 meter lopen onmogelijk was) en had ik verhoging op een zondag. Ik zou die dag sowieso in bed zijn gebleven. Als ik kon kiezen echter, was ik liever met vrienden gaan chillen. Dat is geen escapisme; Er was niet "een probleem aan de hand" waarvoor ik m'n kop liever in het zand stak. Met pijn verveeld en naar in bed liggen had geen enkele functie; De Fentanyl als geisoleerd incident had ook geen enkel negatief gevolg.

Ja, als ik langdurig geen leven en geen toekomstperspectief had en opiaten gratis waren zou ik er prima verslaafd aan kunnen raken in theorie. Sterker nog, ik zou het wenselijk vinden.

Als ik geen enkele vorm van plezier of ervaringen kon beleven, en daar de komende decenia ook geen perspectief op was (en dit geen emotionele momentopname is, maar een structureel onoverkombaar feit wat door de omgeving uniform wordt bevestigt) leef ik liever de rest van m'n leven in een lege fijne roes dan in een leeg naar leven. Al denk ik alsnog dat als beide gratis waren ik zou kiezen voor keta.

Ik snap wel degelijk wat er verslavend is - dat heb ik ook nooit en nimmer ontkend, ik vroeg me alleen af of de mate van verslavendheid niet groter wordt gezien dan het is, of dat ik door dom geluk/omgeving nauwelijks aanleg heb ervoor. Snap je? Ik wou de stoffen beter begrijpen.

En los van rationele bezwaren? Nee. Ik heb nooit gebruikt terwijl er rationele bezwaren waren. Qua niets bijgebracht; Ja, regelmatig gebruik doet dat niet; Eenmalig ervaren wat ze doen heeft me wel een nieuwe ervaring bijgebracht. Maar goed; Wie weet hebben de opiaten inderdaad me heel hard in de boot genomen en heeft iedereen die zegt dat ik voor de bijl ga gelijk. Maar wat is dan de reden dat het gebruik, ondanks makkelijke toegang ertoe in 4 jaar volstrekt onveranderd is gebleven? Dat kan geen mindfuck zijn, want ik hou altijd in een bestand bij wanneer ik iets gebruikt heb.

Maar nee, de conclusie is dus dat het of aan persoonlijkheid/omgeving ligt, of dat ik mezelf voor de gek hou? En ja, klopt, dat is al jaren zo, met zowat alle drugs. Ik heb een lichamelijke verslaving gehad, en dat was aan lorazepam en oxazepam, wat door een arts werd voorgeschreven jaren terug, en wat ik exact volgens voorschrift gebruikte. Toen ik de nadelen de voordelen vond overstijgen ben ik cold turkey gestopt.

Ik kan het toch niet laten om even een paar vragen te stellen:

- Vind je het echt niet ongepast om hier te komen praten over hoe goed je rationeel denkt en afweegt en daarom niet verslaafd raakt, terwijl hier mensen zitten die een verslaving aan opiaten hebben en echt moeite hebben om hier nog hun verhaal te doen in de hoop serieus genomen te worden?

- Waarom doe je zo achterlijk en doe je alsof je het antwoord op je vraag niet weet terwijl je die al 40875893 keer hebt genoemd?

Maar met jou valt toch niet te praten dus ik heb nu al spijt dat ik dit heb getypt