De wietpas is goed voor gentlemen thugs uit Maasje
Geplaatst: do maart 29, 2012 2:47 pm
Dat deze schimmige figuren een transactie voltooien onder een brug die over de beruchte wietboulevard langs de Maas loopt wil niet zeggen dat ze drugdealers zijn. Dit is slechts een semionheilspellende openingsfoto.
Er wordt veel gezegd over de straten van Maastricht. De wietpas, die op 1 mei zou worden ingevoerd, zou die straten volgens de inwoners van de stad veel onveiliger maken. Volgens politici echter maakt de pas de straten juist veiliger! Ik ging een dagje naar Maastricht om meer te weten te komen, en om ook eens mensen aan het woord te laten die de ~mainstream media~ niet aan het woord laten: een rapper, yo!
Er zijn in Maastricht acht legale coffeeshops die vorig jaar 3,8 miljoen keer werden bezocht door 2,2 miljoen mensen. Naar schatting 80 tot 90% daarvan komt uit het buitenland. Op 1 januari 2012 is de bijlage van de Opiumwet echter aangepast, waardoor alleen permanent geregistreerde klanten legaal softdrugs kunnen kopen. Maar alleen mensen die in Nederland wonen kunnen permanent geregistreerd worden, oftewel lid worden van een coffeeshop. Vanaf 1 mei wordt er ook daadwerkelijk gecontroleerd of mensen officieel staan ingeschreven, en gaat de aanpassing van de wet dus effectief in. Vanaf dan kunnen mensen die niet in Nederland wonen dus geen drugs meer kopen in de coffeeshops in Maastricht, en zal de omzet in de shops kelderen. Een organisatie voor buurtbewoners vreest voor toenemende overlast, en zegt dat ze soms zelfs jongens van veertien op straat zien dealen. Marc Josemans, de voorzitter van de vereniging van coffeeshopeigenaren, denkt ook dat de overlast zal toenemen.
Marc Josemans
In zijn coffeeshop Easy Going vertelt hij waarom: “De drugrunners staan nu opgedekt tussen de shops en de parkeerplaatsen. Zij wachten de toeristen op weg naar de shops op, en proberen ze dan softdrugs en harddrugs te verkopen. Als de toeristen niet meer in de bestaande shops mogen kopen, wordt het een feest voor de drugrunners. Criminele families uit Gouda, Utrecht en Rotterdam sturen hun broers en neven voor een paar maanden hierheen om te dealen.”
Een journalist van dagblad De Pers schreef in december dat het wel meeviel met de overlast. Hij citeerde ook burgemeester Onno Hoes, die zei dat met het invoeren van de wietpas het beeld van Maastricht als drugswalhalla wordt weggenomen. Josemans: “Die verslaggever van De Pers pakte het niet al te slim aan. Voor hij hierheen kwam belde hij burgemeester Hoes op om te zeggen wat voor artikel hij kwam maken. Daarna heeft hij met mij een stukje over de boulevard gelopen waar normaal de drugrunnertjes staan: gastjes uit Gouda, Utrecht, Den Haag. Maar de politie had vanwege zijn aangekondigde bezoek de boulevard schoongeveegd, en het was een van de guurste avonden van het jaar. Toen was er natuurlijk geen kip op straat.
“Wat betreft het toenemen van de criminaliteit na 1 mei: ik geloof er heilig in dat dat gaat gebeuren. Enige tijd geleden hebben de coffeeshops een proef uitgevoerd. Sinds 1 oktober 2011 mogen buitenlandse klanten, behalve Belgen en Duitsers, geen wiet kopen in de shops. Het bezoek aan de shops daalde met 17%, maar de overlast op straat nam toe. Wat betreft de straatdealers moet je zelf maar eens gaan kijken, dan zul je zien dat ze er wel degelijk zijn.” Dat deed ik, en toen ik over de boulevard liep waarover Josemans had gezegd dat er dealers uithangen, had ik na een minuut beet. “Psst, you Deutsch? Français?” Ik besloot me voor te doen als Brit om te zien hoe de runners hun, volgens Marc Josemans, belangrijkste doelgroep aanspreken en behandelen. “I’m English,” zei ik in het meest Nederlandse Engels ooit. “Als hij dit niet doorheeft is het niet de allerslimste,” dacht ik. “I’ve got speed, coke, pills, weed. Let’s take a walk and discuss,” zei hij. Terwijl we verder wandelden legde hij uit dat ik tien pillen voor honderd euro kon kopen, dat coke zestig euro voor een gram was en speed twee euro per gram. Als ik dat bij hem bestelde, legde hij uit, zou een van zijn maten op een scooter aan komen scheuren en zou ik hem op die scooter op een afgesproken plek moeten ontmoeten om de drugs overhandigd te krijgen. Twee euro voor een gram speed leek me niet duur. “Give me ten gram then,” zei ik. Toen bedacht hij zich snel en zei hij: “That’ll be a hundred euros.” Een prijsstijging van 80%. “Hmm. Let’s have some weed then,” zei ik. Ik kocht twee gram van hem, voor 25 euro. Althans, ik gaf hem 25 euro en hij gaf mij een zakje met een paar brokkeltjes wiet, wat misschien 0,2 gram bij elkaar was. Dus zo gaan ze hier met toeristen om!
Rapper Boef B. (Foto door Louis Starmans)
Iets verderop, in coffeeshop Mississippi, een boot waar wiet en hasj wordt verkocht, vraag ik wat ze van die gasten vinden die alsmaar voor hun boten rondlopen en iedereen lastigvallen met de vraag of ze drugs willen kopen. “Die vuile ratten,” sist de portier. “Zelfs met dit kutweer hangen ze nog rond. Dat gajes komt allemaal uit de Randstad.”
Ten slotte sprak ik met Boef B. Boef bracht in 2009 samen met Da Silva het nummer ‘In mijn wijk’ uit, dat meer dan 300.000 keer is bekeken op YouTube. In het nummer rapt hij over de problemen van de straat, snitches, bitches, matties, flappen en stacks. De clip laat zien dat gangsters ook in Maastricht gangsterlijk zijn. Ze zwaaien met honkbalknuppels, hangen in portiekjes en blazen jonkorook in de lens.
Boef moet op dit moment nog acht maanden wachten voor zijn voorwaardelijke gevangenisstraf (afpersing, bezit van wapens) eropzit. Hij leek me de ideale man om eloquent over de game in Maasje te vertellen. Al rokende van zijn blunt stak hij van wal. “De meeste drugrunners op straat komen uit Gouda of Utrecht. Maar vroeger was er in Maastricht een echte indoorhossel. Mensen dealden vanuit huis. Je hield het netjes. Als je een klant had, sprak je ergens binnen af zodat de mensen op straat er geen last van hadden. Maar door die runners van buiten de stad is die cultuur veranderd. Ze vinden het niet erg dat ze hun gezicht verbranden—dat de politie weet wie ze zijn. Die vinden het niet erg om hier twee maanden intensief te dealen en dat onopzichtig te doen. Binnen een paar maanden pakken ze al die quick cash en als ze dan een beetje heat op zich hebben geven ze hun gsm met hun klanten aan hun neef uit de Randstad, en die komt dan hun plek innemen
Voor Maastrichtse hosselaars is dat oneerlijke concurrentie. We hebben hier altijd een gentleman thug-mentaliteit gehad. Als je klanten afpikte, kon je daarna nergens meer wiet of coke meer halen. Er was genoeg voor iedereen hier, dus je moest niet gaan lopen fokken met andermans klanten. Die gasten van buitenaf hadden geen scrupules. Maar wij waren een bepaalde cultuur gewend, en dan switch je niet ineens om. Dus wat te doen? Aanvallen? Je kan een groep boys van buiten Maastricht pakken, maar daarna komt de volgende.”
En wat gebeurt er op 1 mei, als de wietpas wordt ingevoerd? “Dat wordt een fucking feestdag voor de boys uit Maastricht,” zegt Boef. “Er zullen meer mensen op straat komen die willen kopen. De markt wordt een stuk groter, en de boys op de straten, waar ze ook vandaan komen, gaan goede zaken doen.” Goed, één rapper maakt nog geen criminele lente, maar na 1 mei zullen we zien of Boef gelijk heeft.
Bron: vice.com
