DrugsForum

-Ik had hier een heel verhaal getypt, maar dat sloeg eigenlijk nergens op. Beter geef ik deze samenvatting/stelling-

Stel, je weet eigenlijk voor 99% zeker dat je stoornis hebt in het Autisme spectrum (AD(H)D, PDD-NOS, Asperger) zou je je dan laten diagnosticeren?

Zelf heb ik er weinig moeite mee, ik kan me redden in het dagelijks leven. Het is continu chaos in m'n hoofd, maar ik weet mezelf aan te passen. Er zijn maar weinig mensen die iets doorhebben, behalve ik zelf, m'n directe gezinsleden merken het waarschijnlijk ook wel, en een paar heel close vrienden.

Is er een gegronde rede om jezelf een 'labeltje' aan te laten meten? Is het niet makkelijker om gewoon door te gaan zoals ik nu doe, zonder diagnose, en proberen jezelf te redden in de maatschappij?

Wat zijn de voor/na-delen van zo'n diagnose?

Ik heb geen flauw idee. Maar als je zeker weet dat je dat hebt kun je er wel in verdiepen. Misschien is het wel wat anders..

Tripper schreef:Ik heb geen flauw idee. Maar als je zeker weet dat je dat hebt kun je er wel in verdiepen. Misschien is het wel wat anders..

100% zekerheid heb je natuurlijk nooit zonder een professionele diagnose. Maar ik ben er eigenlijk vrijwel zeker van. Als ik zo wat DSM criteria doorlees, herken ik mezelf in heel veel dingen, ook al in m'n vroege jeugd. M'n zusje heeft het syndroom van Asperger, en in m'n ouders zie ik veel neurotisch gedrag, soms tegen het autistische aan. Aangezien dit soort 'stoornissen' erg erfelijk zijn speelt dat ook een stuk mee in m'n 'zelfdiagnose'. Ook heb in in praatgroepjes gezeten voor directe familie van mensen met zo'n stoornis (vanwege m'n zusje), en daarin wordt het gedrag van zo iemand verklaard. Daar herkende ik mezelf heel erg in.

Maar heeft het nut om zoiets te laten beoordelen door iemand die er verstand van heeft? Waarom zou ik dit doen, als ik het gevoel heb me zo wel te kunnen redden?

De meeste mensen krijgen volgens mij een diagnose omdat ze er problemen aan ondervinden in hun dagelijkse leven. Om die reden hebben ze hulp nodig van mensen of medicatie. Als jij dat voor jezelf denkt nodig te hebben, of jouw omgeving acht dat nodig zou ik wel een diagnose laten stellen.

Als jij er geen problemen aan ondervind in je dagelijks leven is het denk ik ook niet nodig om dat te laten doen.

De voordelen van een diagnose zijn dat je er veel op af kunt schuiven. Echte voordelen zijn natuurlijk dat je eventueel medicatie of hulp kunt krijgen, dat gaat natuurlijk niet zonder diagnose. Het nadeel is dat je meteen zo'n stempel hebt waar je alle kanten mee uit kan.

Dan ben ik vast nog heel veel vergeten, maar het is zondag én vroeg!

Succes

Vanadesse schreef:De meeste mensen krijgen volgens mij een diagnose omdat ze er problemen aan ondervinden in hun dagelijkse leven. Om die reden hebben ze hulp nodig van mensen of medicatie. Als jij dat voor jezelf denkt nodig te hebben, of jouw omgeving acht dat nodig zou ik wel een diagnose laten stellen.

Tot zover in m'n leven kan ik me naar mijn gevoel nog redden. Er zijn dingen waarop ik gruwelijk achterloop in vergelijking met leeftijdgenoten, en daar schaam ik me ook wel voor. Maar echt van levensbelang is het niet. Of misschien bagitaliseer ik het allemaal te veel.
Hier en daar zijn er wel dingen die niet (meteen) gaan zoals ze moeten gaan, en ik ben me er van bewust dat dat weldegelijk komt door mijn manier van denken/handelen.

Als jij er geen problemen aan ondervind in je dagelijks leven is het denk ik ook niet nodig om dat te laten doen.

De voordelen van een diagnose zijn dat je er veel op af kunt schuiven. Echte voordelen zijn natuurlijk dat je eventueel medicatie of hulp kunt krijgen, dat gaat natuurlijk niet zonder diagnose. Het nadeel is dat je meteen zo'n stempel hebt waar je alle kanten mee uit kan.

Ik heb wel het gevoel dat als ik gestructureerder en meer georganiseerd zou zijn, ik veel meer uit m'n leven zou kunnen halen. Op dit moment doe ik dingen ver onder m'n niveau, en ben ik eigenlijk ook totaal niet tevreden met wat ik allemaal aan het doen ben. Maar puur het feit dat ik dit mezelf besef, doet mezelf denken dat ik het ook zelf kan veranderen. Ik wéét wel wat er 'fout' gaat, maar op de een of andere manier kan ik het gewoon niet opbrengen om het 'goed' te doen. In gedachten zie ik het allemaal perfect voor me, hoe ik moet veranderen, wat er moet gebeuren om stappen voor uit te komen, maar het blijven allemaal plannen en dromen, het echte resultaat blijft uit.

Daarbij ken ik mezelf, en weet ik dat eigenlijk misschien wel opgelucht zou zijn om een 'label' te krijgen van het een of het ander, zodat ik bepaalde dingen een legitieme oorzaak kan geven. "Dat komt omdat ik zus of zo heb".. Maar iets in me probeert daar tegen te vechten, ik zie het als een soort opgeven om mezelf een label te laten geven en te kunnen zeggen: 'het komt daardoor'.

Wel vraag ik me af wat de toekomst zal brengen. De afgelopen 7 jaar doe ik simpel kutwerk waar ik geen één moment van voldoening in heb behaald. Elke dag sta ik op met het gevoel iets te moeten waar ik helemaal niet achter sta. Elke dag opnieuw zitten er plannen in m'n hoofd om iets fatsoenlijks te doen met m'n leven, maar elke dag onderneem ik weer geen actie. Dit al jaren lang. Ik weet dat ik meer in me heb, maar om een of andere rede doe ik het niet. En als een soort toeschouwer kijk ik hoe ik dagen, weken, jaren van m'n leven verpest met dingen doen die totaal niet bij me passen. Op een of andere manier moet ik hieruit ontsnappen, en soms vraag ik me af of het dan maar via een diagnose moet, zodat ik alles wat er gebeurd een legitieme oorzaak kan geven. Maar toch, het voelt als een soort van quitten. Loser achtig.
Als ik mezelf zo kan analyseren, kan zien waar de knelpunten zitten, en ook weet hoe ik het op moet lossen, dan moet het toch ook mogelijk zijn zonder diagnose/medicatie/whatever? Maar op één of ander manier gebeurd dit niet, kan ik mezelf er niet toe zetten..

Een diagnose kan helpen, maar de reguliere behandelingen zijn voor adhd en autisme niet erg goed. Als je mij toevoegt op msn heb ik een therapeut voor je die je heel goed kan helpen, alleen moet je welk 1x in de zes weken naar den haag gaan.

De kan naar gezondheid.

Heb ik mezelf ook al afgevraagd, mijn antwoord was/is nee.

Als je de diagnose hebt, ga je dan elke dag aan de medicatie?
Ga je de diagnose gebruiken om medelijden op te wekken of om een "reden" te hebben dat je slecht presteert?
Gaat de diagnose eigenlijk ook maar iets veranderen?

Voor mij waren alle 3 de antwoorden nee, dus het maakt me totaal niet uit of ik ADD of wat dan ook heb.

De behandeling is belangrijker dan de diagnose.

Als jij ergens hinder en problemen van ondervind, ook al is dat niks vergeleken met zware autisten, en jij wil daar verandering in brengen, dan moet je gewoon naar de psych gaan. Vanaf daar gaat het balletje rollen en dan boeit het echt weinig of je een labeltje krijg of niet.

met diagnose krijg je pillen en mag je jezelf lekker onderdrukken

Ik zou je adviseren om je te laten diagnostiseren. Wat je dan met de uitslag doet kun je uiteindelijk dan nog bepalen.
Je kan idd medicatie/hulp krijgen, maar als je dat niet wilt is dat niet nodig.
Ik weet dat waar ik werk ook een autisme kliniek is, en die mensen krijgen bv ook handvaten "hoe om te gaan met autisme"
Bv structuur in je leven krijgen

Pff, fuck diagnoses. Ik doe het zelf wel.

plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Ik heb wel het gevoel dat als ik gestructureerder en meer georganiseerd zou zijn, ik veel meer uit m'n leven zou kunnen halen. Op dit moment doe ik dingen ver onder m'n niveau, en ben ik eigenlijk ook totaal niet tevreden met wat ik allemaal aan het doen ben. Maar puur het feit dat ik dit mezelf besef, doet mezelf denken dat ik het ook zelf kan veranderen. Ik wéét wel wat er 'fout' gaat, maar op de een of andere manier kan ik het gewoon niet opbrengen om het 'goed' te doen. In gedachten zie ik het allemaal perfect voor me, hoe ik moet veranderen, wat er moet gebeuren om stappen voor uit te komen, maar het blijven allemaal plannen en dromen, het echte resultaat blijft uit.

In dat geval is het in elk geval handig dat je iemand hebt die je daarbij kan helpen.

plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Daarbij ken ik mezelf, en weet ik dat eigenlijk misschien wel opgelucht zou zijn om een 'label' te krijgen van het een of het ander, zodat ik bepaalde dingen een legitieme oorzaak kan geven. "Dat komt omdat ik zus of zo heb".. Maar iets in me probeert daar tegen te vechten, ik zie het als een soort opgeven om mezelf een label te laten geven en te kunnen zeggen: 'het komt daardoor'.

Ik nies veel, dat komt omdat ik hooikoorts heb. Ik ben snel emotioneel, bang en pik snel gevoel op bij anderen. Dat komt omdat ik hypersensitief ben. En zo kan ik ook nog wel even door gaan. Een mens heeft natuurlijk heel veel stempels en het ligt aan jezelf hoe je daarmee om gaat.

plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Op een of andere manier moet ik hieruit ontsnappen, en soms vraag ik me af of het dan maar via een diagnose moet, zodat ik alles wat er gebeurd een legitieme oorzaak kan geven. Maar toch, het voelt als een soort van quitten. Loser achtig.

Ja, waarom zou je het jezelf ook makkelijk maken, als het ook moeilijk kan he?

Ik heb dat over ADHD.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik er met mijn moeder over durfde spreken, en nu is het wachten.
Aangezien zij het precies ontwijkt, zelfs nadat ik er met haar over sprak, alhoewel iedereen het eigenlijk denkt, en ik nog het meest.

Ivo schreef:Heb ik mezelf ook al afgevraagd, mijn antwoord was/is nee.

Als je de diagnose hebt, ga je dan elke dag aan de medicatie?
Ga je de diagnose gebruiken om medelijden op te wekken of om een "reden" te hebben dat je slecht presteert?
Gaat de diagnose eigenlijk ook maar iets veranderen?

Voor mij waren alle 3 de antwoorden nee, dus het maakt me totaal niet uit of ik ADD of wat dan ook heb.

Gaat de diagnose iets veranderen ?

Ja het creëert een soort begrip waarom je al je hele leven niet meedraait met de maatschappij
En nee het veroorzaakt alleen maar verwarring omdat het voorheen eigenlijk nog niet zo slecht was dacht je zelf.

Voor de diagnose heb je een soort valse hoop dat alles goed komt en erna stort je even goed in en begin je te realiseren dat je leven verneukt is door de uitkomst van de diagnose.

Als je eenmaal goed vuistdiep in de 'foute 'hoek zit kun je het tegen je laten gebruiken of er voordeel uit halen.

Exceptional Insight schreef:Pff, fuck diagnoses. Ik doe het zelf wel.

Dacht ik ook, en ik dacht erbij, ``ik ken mezelf het beste dus niemand hoeft mij te vertellen hoe ik in elkaar zit met een boek in zijn hand``.

Toch wist een psychiater mij vanalles over mezelf te vertellen (adhd),dingen die nieuwe dingen en dingen die ik eigenlijk wel wist, maar waar ik niet de juiste woorden voor had, en hij had wat nieuwe tips en pillen voor me.