Vanadesse schreef:De meeste mensen krijgen volgens mij een diagnose omdat ze er problemen aan ondervinden in hun dagelijkse leven. Om die reden hebben ze hulp nodig van mensen of medicatie. Als jij dat voor jezelf denkt nodig te hebben, of jouw omgeving acht dat nodig zou ik wel een diagnose laten stellen.
Tot zover in m'n leven kan ik me naar mijn gevoel nog redden. Er zijn dingen waarop ik gruwelijk achterloop in vergelijking met leeftijdgenoten, en daar schaam ik me ook wel voor. Maar echt van levensbelang is het niet. Of misschien bagitaliseer ik het allemaal te veel.
Hier en daar zijn er wel dingen die niet (meteen) gaan zoals ze moeten gaan, en ik ben me er van bewust dat dat weldegelijk komt door mijn manier van denken/handelen.
Als jij er geen problemen aan ondervind in je dagelijks leven is het denk ik ook niet nodig om dat te laten doen.
De voordelen van een diagnose zijn dat je er veel op af kunt schuiven.
Echte voordelen zijn natuurlijk dat je eventueel medicatie of hulp kunt krijgen, dat gaat natuurlijk niet zonder diagnose. Het nadeel is dat je meteen zo'n stempel hebt waar je alle kanten mee uit kan.
Ik heb wel het gevoel dat als ik gestructureerder en meer georganiseerd zou zijn, ik veel meer uit m'n leven zou kunnen halen. Op dit moment doe ik dingen ver onder m'n niveau, en ben ik eigenlijk ook totaal niet tevreden met wat ik allemaal aan het doen ben. Maar puur het feit dat ik dit mezelf besef, doet mezelf denken dat ik het ook zelf kan veranderen. Ik wéét wel wat er 'fout' gaat, maar op de een of andere manier kan ik het gewoon niet opbrengen om het 'goed' te doen. In gedachten zie ik het allemaal perfect voor me, hoe ik moet veranderen, wat er moet gebeuren om stappen voor uit te komen, maar het blijven allemaal plannen en dromen, het echte resultaat blijft uit.
Daarbij ken ik mezelf, en weet ik dat eigenlijk misschien wel opgelucht zou zijn om een 'label' te krijgen van het een of het ander, zodat ik bepaalde dingen een legitieme oorzaak kan geven. "Dat komt omdat ik zus of zo heb".. Maar iets in me probeert daar tegen te vechten, ik zie het als een soort opgeven om mezelf een label te laten geven en te kunnen zeggen: 'het komt daardoor'.
Wel vraag ik me af wat de toekomst zal brengen. De afgelopen 7 jaar doe ik simpel kutwerk waar ik geen één moment van voldoening in heb behaald. Elke dag sta ik op met het gevoel iets te moeten waar ik helemaal niet achter sta. Elke dag opnieuw zitten er plannen in m'n hoofd om iets fatsoenlijks te doen met m'n leven, maar elke dag onderneem ik weer geen actie. Dit al jaren lang. Ik weet dat ik meer in me heb, maar om een of andere rede doe ik het niet. En als een soort toeschouwer kijk ik hoe ik dagen, weken, jaren van m'n leven verpest met dingen doen die totaal niet bij me passen. Op een of andere manier moet ik hieruit ontsnappen, en soms vraag ik me af of het dan maar via een diagnose moet, zodat ik alles wat er gebeurd een legitieme oorzaak kan geven. Maar toch, het voelt als een soort van quitten. Loser achtig.
Als ik mezelf zo kan analyseren, kan zien waar de knelpunten zitten, en ook weet hoe ik het op moet lossen, dan moet het toch ook mogelijk zijn zonder diagnose/medicatie/whatever? Maar op één of ander manier gebeurd dit niet, kan ik mezelf er niet toe zetten..