jaimy315 schreef:Problemen vergeten k heb een kutjeugd en heb heel watmeegemaakt op jonge leeftijdvan kinderlokker tot huiselijk geweld dus dat is de reden
Het is heel begrijpelijk dat, gezien vanuit je situatie en achtergrond, de verleiding groot is om 'te ontsnappen'. Zoals mijn mede-DF'ers hierboven al terecht vertellen is een tijdelijke ontsnapping in drank of drugs NOOIT het antwoord. Telkens weer zal je na gebruik terug wakker worden in de realiteit waaraan je zo graag aan wilde onttrekken en de problemen zullen dan niet kleiner zijn maar eerder groter. Op die manier ontstaat wat men zo mooi een negatieve spiraal noemt die je als een draaikolk steeds meer de diepte in sleurt en waaraan uiteindelijk zelfstandig ontsnappen onmogelijk is.
Men heeft kennelijk je verleden al flink kapot gemaakt, gun je hen nu ook de lol dat je je toekomst sloopt?
Als mensen tegen grote ellende aanlopen resten er doorgaans twee opties, vluchten of vechten.
Je bent jong, zit gevangen in je omgeving en je daaruit vloeiende drugsgebruik wijst op vluchtgedrag. Wat je feitelijk doet is het bevestigen van hun (en misschien ook wel je eigen) negatieve waardeoordeel ("zie je wel hij deugt niet") Je zelfvertrouwen zal daar door nog meer afbrokkelen en de cyclus zal zich herhalen.
De negatieve effecten van onverantwoord drugsgebruik (de katers en depressies) zullen je uiteindelijk het laatste duwtje geven om kompleet naar de klote te gaan.
Ikzelf kom uit een gebroken gezin waar drank en ruzies orde van de dag waren. Natuurlijk had dat effect op mij en kreeg al snel het label "moeilijk opvoedbaar". Hoewel misschien niet geheel vergelijkbaar met jou situatie zijn er wel overeenkomsten.
Zo'n 35 jaar geleden stond ik min of meer op hetzelfde punt als jij. Ik groeide op in Amsterdam Noord waar destijds werkloosheid en sociale achterstand groot was en veel van mijn 'vrienden' kozen voor losbandigheid en criminaliteit om aan hun situaties te ontsnappen. Ik heb op dat kruispunt in leven toen heel bewust besloten om te kiezen voor mezelf.
Door hard te werken lukte het me om op mijn 17de het huis uit te gaan en de zaken anders aan te pakken. Het koste jaren en ik heb mezelf enkele malen opnieuw moeten uitvinden. Nu, ik ben inmiddels 48, kan ik tevreden terugkijken op het verleden. Ik heb al 22 jaar een superleuke vrouw en een geweldige zoon en er is geen spoor meer van dat onzekere, zwaksociale en subcriminele kind dat ik ooit eens was.
Mocht je behoefte hebben om over je situatie te praten dan kan je ons altijd een PM sturen want ook buiten hulpverleners en school om sta je er niet alleen voor.