Zelfmoordpoging of cognitieve dissonantie
Geplaatst: do jun 13, 2013 7:48 pm
Enya & ondergetekende bespraken zojuist met elkaar dat forensische psychologen er nog al eens een handje van hebben om het gebruiken van abnormale grote hoeveelheden drugs en gevaarlijke combinaties als verkapte zelfmoordpogingen te zien.
In het boek 'De verslaving voorbij' van Jan Geurtz treffen we een andere opvatting aan, die je ook regelmatig tegenkomt bij therapeuten in de drugshulpverlening. Daarin wordt gesteld dat de eerste rush van een hoop dope zo'n overweldigende, euforische roes oproept dat de hoeveelheid opgevoerd wordt om die lekkere ervaring weer te bereiken. Tevergeefs, want over het algemeen kan er niet meer aan die brute ontmaagding getipt worden
Herken mezelf wel terug in laatstgenoemde benadering. Ondanks dat het talloze malen een uitzinnige ervaring was, is het nooit meer zo porno geworden als de eerste keer dat ik een gram coca er door heen jaagde. Dat gevoel...alsof ik dwars door de wolken en de dampkring heen richting het rijk achter de sterren zweefde na de eerste spuit morfine...het zal zich nooit herhalen.
Ben in het verleden de hoeveelheid coca enorm gaan opschroeven om die mega~rush weer op te roepen. Helaas, Aladin zat niet meer in de wonderlamp. Vervolgens maar hasj er bij gaan roken, enorm veel alcohol zuipen, benzo's & xtc erbij gaan slikken...alles wat in huis was moest er aan geloven. Inclusief een heel scala aan opiaten
Had een keer 6 gram coca en 3 gram opium in huis. Ging een uurtje of 35 door met speedballen tot het op was
Ook nadat ik wat meer controle over mijn consumptiegedrag qua drugs gekregen had, ging ik door met levensgevaarlijke praktijken. Zonder enige terughoudendheid samen met 3 gram cocaïne 2 flessen wijn en een liter wodka weg tanken en een strip valium erbij opsnoepen.
Enya's lugubere praktijken zijn hier bekend.
Omdat wij niet zo goed weten wat te denken van die suicidale drang die de forensische psychiatrie
benadrukt, vragen we ons af hoe jullie in deze kwestie staan.
Is er inderdaad sprake van een al dan niet verhulde doodsdrift die mensen als ons aanzet tot buitensporig drugsgebruik of is het wellicht meer een kwestie van cognitieve dissonantie? Daarmee bedoel ik tegenstrijdige cognitieve conflicten: je weet dat het ongezond/gevaarlijk is als je in de roes grenzen af gaat tasten maar je acht in gedachten de kans mogelijk dat het deze keer wel gaat lukken om je deze keer weer in het authentieke waus~gevoel onder te dompelen.
Andere opties zijn vanzelfsprekend ook welkom.
In het boek 'De verslaving voorbij' van Jan Geurtz treffen we een andere opvatting aan, die je ook regelmatig tegenkomt bij therapeuten in de drugshulpverlening. Daarin wordt gesteld dat de eerste rush van een hoop dope zo'n overweldigende, euforische roes oproept dat de hoeveelheid opgevoerd wordt om die lekkere ervaring weer te bereiken. Tevergeefs, want over het algemeen kan er niet meer aan die brute ontmaagding getipt worden
Herken mezelf wel terug in laatstgenoemde benadering. Ondanks dat het talloze malen een uitzinnige ervaring was, is het nooit meer zo porno geworden als de eerste keer dat ik een gram coca er door heen jaagde. Dat gevoel...alsof ik dwars door de wolken en de dampkring heen richting het rijk achter de sterren zweefde na de eerste spuit morfine...het zal zich nooit herhalen.
Ben in het verleden de hoeveelheid coca enorm gaan opschroeven om die mega~rush weer op te roepen. Helaas, Aladin zat niet meer in de wonderlamp. Vervolgens maar hasj er bij gaan roken, enorm veel alcohol zuipen, benzo's & xtc erbij gaan slikken...alles wat in huis was moest er aan geloven. Inclusief een heel scala aan opiaten
Had een keer 6 gram coca en 3 gram opium in huis. Ging een uurtje of 35 door met speedballen tot het op was
Ook nadat ik wat meer controle over mijn consumptiegedrag qua drugs gekregen had, ging ik door met levensgevaarlijke praktijken. Zonder enige terughoudendheid samen met 3 gram cocaïne 2 flessen wijn en een liter wodka weg tanken en een strip valium erbij opsnoepen.
Enya's lugubere praktijken zijn hier bekend.
Omdat wij niet zo goed weten wat te denken van die suicidale drang die de forensische psychiatrie
benadrukt, vragen we ons af hoe jullie in deze kwestie staan.
Is er inderdaad sprake van een al dan niet verhulde doodsdrift die mensen als ons aanzet tot buitensporig drugsgebruik of is het wellicht meer een kwestie van cognitieve dissonantie? Daarmee bedoel ik tegenstrijdige cognitieve conflicten: je weet dat het ongezond/gevaarlijk is als je in de roes grenzen af gaat tasten maar je acht in gedachten de kans mogelijk dat het deze keer wel gaat lukken om je deze keer weer in het authentieke waus~gevoel onder te dompelen.
Andere opties zijn vanzelfsprekend ook welkom.