Plotseling aanvallen van Schizofrenie?
Geplaatst: vr jun 13, 2014 3:24 pm
Hoi allemaal,
Ik heb een vraag. Ik heb zo af en tie van die aanvallen. Nog niet besproken met de arts omdat dit het enige middel is de bepaalde kwalen goed onderdrukken en ik bang ben dat hij ze niet meer voorschrijft.
Ik hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Gisteren had ik ingenomen.
20mg ritalin
5 mg dex.
Kort daarvoor ( wellicht tekort)
25mg ritalin ( vertraagde afgifte )
Geen schrikbarende doseringen lijkt mij. Ondanks dat ervoer ik gisteren weer een aanval
In de stad. Ik voelde het opkomen toen ik buiten liep. Een naar gevoel alsof iedereen buiten het over je heeft. Iedereen die naar me keek bij de kassa, buiten naar me keek ( of in mijn richting keek) en lachte met zijn gesprekspartner in t zonnetje, daarvan zei mijn gevoel ' zij lachen en kijken naar jou'
Ik weet dat het een gevoel is dat soms opkomt en dat t verbeelding is, maar je kan het niet zoals bij jeuk even wegkrabben. Het is er en blijft er totdat ik me verkas naar een rustige vertrouwde omgeving. In de supermarkt lopen mensen langs me, en glimlachen naar de petsoon met wie ze zijn. Deze lachen dan in mijn ogen, om mij. Je hebt het gevoel dat iedereen om je heen het over jou heeft. Het is een vreselijke ervaring. Alsof je in je naakie op t toneel wordt geschoven tegenover een miljoenenpubliek. Angstig met gevoel van schaamte en ongemak. Het zweet loopt langs mn rug en ik zou het liefst wegkruipen zodat niemand me ziet. Ik doe dit niet omdat ik dan opval, en hey!!!!! Het is maar verbeelding!!..... Maar toch.. Het gevoel is er.
Het lijkt net zo lastig om dat idee/gevoel uit te zetten, als wanneer je aan iemand die halfzijdig verlamd is, vraagt gewoon zn arm op te tillen, want je bent immers baas over je eigen lichaam toch?
Het is een gevoel dat als ik die op n dag heb, die dag tot de naarste dagen van t jaar behoren. Mijn kind ophalen van school tijdens zo'n "aanval"? Is onmogelijk. Op t schoolplein heeft dan iedereen het over je en lachen om je. Daar kan ik niet tussen gaan staan.
Iemand een idee? Als ik thuis kom dan zakt t weg, maar t duurt wel een paar uur soms. Een keer had ik dit op een verjaardag. Mijn vrouw kende iedereen en was opgegaan in de menigte. Ik zat op een bank in zo'n aanval. 4 uur lang liep het zweet over mn rug. Iedereen die daar naar me keek of lachte of smoeste, dat moest wel om mij gaan. Walgelijk.
Is dit schizofrenie? Bijwerking? Hoe kan je dat voorkomen?
Ik heb een vraag. Ik heb zo af en tie van die aanvallen. Nog niet besproken met de arts omdat dit het enige middel is de bepaalde kwalen goed onderdrukken en ik bang ben dat hij ze niet meer voorschrijft.
Ik hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Gisteren had ik ingenomen.
20mg ritalin
5 mg dex.
Kort daarvoor ( wellicht tekort)
25mg ritalin ( vertraagde afgifte )
Geen schrikbarende doseringen lijkt mij. Ondanks dat ervoer ik gisteren weer een aanval
In de stad. Ik voelde het opkomen toen ik buiten liep. Een naar gevoel alsof iedereen buiten het over je heeft. Iedereen die naar me keek bij de kassa, buiten naar me keek ( of in mijn richting keek) en lachte met zijn gesprekspartner in t zonnetje, daarvan zei mijn gevoel ' zij lachen en kijken naar jou'
Ik weet dat het een gevoel is dat soms opkomt en dat t verbeelding is, maar je kan het niet zoals bij jeuk even wegkrabben. Het is er en blijft er totdat ik me verkas naar een rustige vertrouwde omgeving. In de supermarkt lopen mensen langs me, en glimlachen naar de petsoon met wie ze zijn. Deze lachen dan in mijn ogen, om mij. Je hebt het gevoel dat iedereen om je heen het over jou heeft. Het is een vreselijke ervaring. Alsof je in je naakie op t toneel wordt geschoven tegenover een miljoenenpubliek. Angstig met gevoel van schaamte en ongemak. Het zweet loopt langs mn rug en ik zou het liefst wegkruipen zodat niemand me ziet. Ik doe dit niet omdat ik dan opval, en hey!!!!! Het is maar verbeelding!!..... Maar toch.. Het gevoel is er.
Het lijkt net zo lastig om dat idee/gevoel uit te zetten, als wanneer je aan iemand die halfzijdig verlamd is, vraagt gewoon zn arm op te tillen, want je bent immers baas over je eigen lichaam toch?
Het is een gevoel dat als ik die op n dag heb, die dag tot de naarste dagen van t jaar behoren. Mijn kind ophalen van school tijdens zo'n "aanval"? Is onmogelijk. Op t schoolplein heeft dan iedereen het over je en lachen om je. Daar kan ik niet tussen gaan staan.
Iemand een idee? Als ik thuis kom dan zakt t weg, maar t duurt wel een paar uur soms. Een keer had ik dit op een verjaardag. Mijn vrouw kende iedereen en was opgegaan in de menigte. Ik zat op een bank in zo'n aanval. 4 uur lang liep het zweet over mn rug. Iedereen die daar naar me keek of lachte of smoeste, dat moest wel om mij gaan. Walgelijk.
Is dit schizofrenie? Bijwerking? Hoe kan je dat voorkomen?