Niet mooier maken dan het is.
Geplaatst: do maart 31, 2016 4:21 am
Hallo,
Sinds een paar weken merk ik dat ik een probleem begin te krijgen met speed. Eerder gebruikte ik het eens in de paar maand en kon ik het goed verdragen als anderen het ieder weekend deden.
Door de positieve effecten ben ik het vaker gaan doen, ik heb meer energie en ik heb het gevoel dat ik goed kan meekomen met de rest. Ik heb het gevoel dat ik mijn ware ik hiermee uit en dat de remmingen waar ik normaal tegenaan loop er niet meer zijn.
Het begint nu een probleem te worden omdat ik zie dat ik er steeds meer naar verlang en het inmiddels een paar keer per week doe, niet omdat ik vaag wil worden, maar omdat ik nu mee kan komen met het leven.
Nu ik dit zo aan het typen ben, zie ik zelf wat een kneus ik eigenlijk ben. Ik doe notabene een opleiding waarin ik geschoold ben in drugsproblematiek. Zelf zie ik dat ik deze richting op ga en ik besef me wat er gaat gebeuren als ik nu niet ingrijp.
Wat ik niet begrijp is dat ik niet ingrijp terwijl ik zelf de kennis heb over wat het is en wat het doet.
Ik denk dat het gekomen is door gebrek aan communicatie, de dingen die ik in mijn werkveld aanhoor en waar ik oplossingen voor moet vinden heb ik altijd voor mezelf gehouden.
Het gevoel van onmacht is groot en het zelfdenigrerende gevoel. Waarom kan ik niet normaal omgaan met stress, waarom kan ik niet de energie vinden om normaal mee te komen met mijn vrienden/relatie. Wat voor kneus ben je als je weet wat je aan het doen bent en ziet welke koers je vaart en je doet er niets aan?
Zie dit niet als een stukje waarin je medelijden moet hebben. Ik weet zelf ontzettend goed dat het een slap verhaal is, maar het is wel mijn verhaal.
Ik wil graag weer leven als voorheen, dit lukt me op dit moment niet. De problemen van cliënten waar ik oplossingen voor moet vinden zijn dingen waar ik voor gebouwd ben, het zware begon toen ik achter misbruik kwam in de familie van mijn vriendin. Dit is zo'n grote last geworden waar ik alleen van weet en waar ik met niemand over kan praten, maar wel op moet lossen, dat ik snak naar de momenten van de rust en helderheid van speed.
Ik hoop dat de drang naar een stressvrij moment voorbij zal zijn zodra ik de problemen in die familie verholpen heb en voordat ik op een punt kom waarop ik niet meer terug kan.
De dingen die ik hier mee probeer te bereiken zijn; inzicht voor de personen die niet praten en alles opkroppen en een klaagmuur, dit is de eerste keer dat ik me even kan uiten ook al is het turend naar een beeldscherm.
Sinds een paar weken merk ik dat ik een probleem begin te krijgen met speed. Eerder gebruikte ik het eens in de paar maand en kon ik het goed verdragen als anderen het ieder weekend deden.
Door de positieve effecten ben ik het vaker gaan doen, ik heb meer energie en ik heb het gevoel dat ik goed kan meekomen met de rest. Ik heb het gevoel dat ik mijn ware ik hiermee uit en dat de remmingen waar ik normaal tegenaan loop er niet meer zijn.
Het begint nu een probleem te worden omdat ik zie dat ik er steeds meer naar verlang en het inmiddels een paar keer per week doe, niet omdat ik vaag wil worden, maar omdat ik nu mee kan komen met het leven.
Nu ik dit zo aan het typen ben, zie ik zelf wat een kneus ik eigenlijk ben. Ik doe notabene een opleiding waarin ik geschoold ben in drugsproblematiek. Zelf zie ik dat ik deze richting op ga en ik besef me wat er gaat gebeuren als ik nu niet ingrijp.
Wat ik niet begrijp is dat ik niet ingrijp terwijl ik zelf de kennis heb over wat het is en wat het doet.
Ik denk dat het gekomen is door gebrek aan communicatie, de dingen die ik in mijn werkveld aanhoor en waar ik oplossingen voor moet vinden heb ik altijd voor mezelf gehouden.
Het gevoel van onmacht is groot en het zelfdenigrerende gevoel. Waarom kan ik niet normaal omgaan met stress, waarom kan ik niet de energie vinden om normaal mee te komen met mijn vrienden/relatie. Wat voor kneus ben je als je weet wat je aan het doen bent en ziet welke koers je vaart en je doet er niets aan?
Zie dit niet als een stukje waarin je medelijden moet hebben. Ik weet zelf ontzettend goed dat het een slap verhaal is, maar het is wel mijn verhaal.
Ik wil graag weer leven als voorheen, dit lukt me op dit moment niet. De problemen van cliënten waar ik oplossingen voor moet vinden zijn dingen waar ik voor gebouwd ben, het zware begon toen ik achter misbruik kwam in de familie van mijn vriendin. Dit is zo'n grote last geworden waar ik alleen van weet en waar ik met niemand over kan praten, maar wel op moet lossen, dat ik snak naar de momenten van de rust en helderheid van speed.
Ik hoop dat de drang naar een stressvrij moment voorbij zal zijn zodra ik de problemen in die familie verholpen heb en voordat ik op een punt kom waarop ik niet meer terug kan.
De dingen die ik hier mee probeer te bereiken zijn; inzicht voor de personen die niet praten en alles opkroppen en een klaagmuur, dit is de eerste keer dat ik me even kan uiten ook al is het turend naar een beeldscherm.