Van een wietverslaving af zonder ontwenningsverschijnselen
Geplaatst: vr mei 17, 2013 9:31 pm
Dag allemaal
Ik ben voor langere tijd verslaafd geweest aan wiet. Met verslaafd bedoel ik dan dat ik voor ongeveer een jaar lang 4 jointjes per avond rookte. Wanneer ik probeerde te stoppen had ik een ongelofelijke craving naar wiet, een gevoel van leegte in mijn avond, verveling, geïrriteerdheid, en ik kon ab-so-luut niet slapen. Ik hield het afkicken dan ook nooit echt lang vol.
In december, echter, ben ik van de één op de andere dag gestopt met de wiet, en dit zonder enige ontwenningsverschijnselen. Ik dacht dat sommigen er misschien baat bij zouden hebben als ik mijn verhaal zou delen. Ik weet echter niet zeker of deze methode bij iedereen werkt, maar het kan geen kwaad.
Ik had besloten dat het tijd was om eerlijk met mezelf te zijn, en goed naar mezelf te kijken om op die manier, door de confrontatie met mijn probleem, te begrijpen dat op deze manier doorleven geen optie was. Om dat te doen ben ik een bakje truffels (Psilocybe Atlantis) gaan halen bij de smartshop. Ik gebruik niet vaak psychedelica, nooit meer als één keer per jaar. Voor mij hebben psychedelica niets te maken met genotsmiddelen of dingen waar je op een prettige manier je tijd mee kan verdoen. Ik zie het als een innerlijk vergrootglas. Mensen die psychedelica gebruiken om te lachen om de visuele effecten, etc., ontkennen in mijn ogen het belangrijkste aspect wat een trip kan bieden door zich teveel te focussen op het oppervlakkige. Ik zeg niet dat het niet leuk kan zijn, maar voor mij draaien psychedelica juist niet om lol hebben. Met alle respect, natuurlijk, voor mensen die daar anders over denken.
Ik had slechts een portie van 9 gram gegeten. Ik was alleen, en wist ook zeker dat ik alleen zou blijven. Ik had een veilige ruimte gecreëerd waar het lekker warm was, en er speelde een cd met zeegeluiden die op repeat stond. 9 gram lijkt voor sommigen misschien wat weinig, maar als je alleen bent en je zit constant met je ogen dicht in meditatieve toestand, dan heb je in mijn ervaring een veel kleinere portie nodig. Meditatie nuchter kan al erg vreemde en confronterende dingen naar boven brengen, meditatie + truffels is erg intens. Vandaar de middelmatige dosis.
Ik had een uitgebreid tripverslag geschreven destijds, die had ik hier getypt, maar net voordat ik op de "bevestig"-knop drukte viel m'n computer uit om de windows-updates te installeren. Die is dus verloren gegaan. Het fijne van de trip kan ik dus niet beschrijven, maar dat doet voor het onderwerp van het topic ook niet echt ter zake.
Wat belangrijk is, is dat ik in de trip de befaamde ego-dood meemaakte. Menig tripper zal wel begrijpen waar ik het over heb: het totale verlies van tijd, ruimte en een individueel ik-besef. Er was slechts een identificatie met alles en niets, een soort universele ik. Toen dat gevoel langzaam maar zeker begon te verdwijnen, en enig besef van individualiteit terugkeerde naar mijn bewustzijn, herinnerde ik mij pllots waarom ik had besloten te trippen, en zag hoe ik vroeger was en hoe ik zou kunnen zijn. Ik besloot in de periode waarin het individuele besef langzaam terugkeerde, in toestand van meditatie mezelf opnieuw te definiëren en mijn ego naar wens te reconstrueren.
Luidop zei ik dus tegen mezelf mijn naam, gevolgd door "is niet verslaafd aan wiet", "is niet zus-en-zas", "wordt gedefinieerd door...", etc.
Terwijl ik die woorden uitsprak ervoer ik een vreemd gevoel van waarheidsbesef. Ik geloofde dus wat ik zei. Het waren geen woorden om me hoop in te spreken, het leken woorden om mij mezelf in te spreken.
Hoe dan ook, na deze meditatieve zelfbeïnvloeding zakte de trip zachtjes weg. Toen ik ontnuchterd was, schreef ik op een blad papier de grootste problemen die ik in eigen ogen had. De problemen waren dan natuurlijk de zaken die ik mijn "persoonlijke reconstructie" ontkende als zijnde een onderdeel van mijn persoon. Ik schreef ook de zaken op waar ik me om zou moeten richten in de toekomst, dit waren dan de zaken die ik in die ervaring zag als de dingen die mij moesten definiëren als persoon - zaken die mijn tijd waardig zijn.
De volgende dag merkte ik dat de drempel om wiet te roken plots enorm hoog lag. Alsof je nog nooit hebt geblowd, alsof je er je twijfels over hebt en iemand je een jointje aanreikt - ik wist het niet zeker meer of en waarom ik het zou moeten doen. Bovendien voelde ik een enorme neiging om in de plaats van te blowen, datgene te gaan doen wat mij in eigen ogen definieerde (tekenen). Toch bestond natuurlijk nog steeds de keuze: blowen of tekenen. Maar het leek me dom om tegen elke vorm van intuïtie in te gaan, te blowen, en niet te tekenen. Ik ben sindsdien dan ook gestopt met blowen en als een gek gaan tekenen, soms teken ik tot 11 uren per dag.
In het begin voelde het vreemd aan dat wiet niet meer in mijn dagelijkse routine zat, maar dit was eerder een gevoel van "gek, toen was het er en nu niet meer", in plaats van dat typische lege gevoel, dat gevoel waardoor je niet weet waarmee je de avond moet vullen.
Ik had eigenlijk, ondanks dat ik er geen craving naar had, toch op zn minst ontwenningsverschijnselen verwacht. Deze bleven echter uit. Tekenen heeft mijn leven overgenomen, en het is alsof ik nooit wiet gerookt heb.
Ik denk dat anderen dit ook kunnen bereiken in een trip, mits je jezelf serieus durft te nemen tijdens het trippen, en het niet gebruikt voor de visuals, maar voor het inzicht. Want, dat moet ik er wel bij zeggen, in heel m'n leven heb ik nog nooit zo'n vermoeiende trip gehad als deze. Echter, het heeft veel vruchten afgeworpen.
Ik hoop dat ik niet overkom als iemand die beweert dat je door trippen een hogere wijsheid kan bereiken, want dat is niet echt wat ik geloof. Wel laat het je op een andere manier denken, en als je op die manier naar jezelf in jezelf kijkt, kun je jezelf op een andere manier begrijpen.
EDIT: voor mensen die nog nooit getript hebben zou ik dit wel afraden. Het was erg intens, confronterend en met tijden beangstigend. Als je niet genoeg ervaring hebt om in je eentje enge aspecten van een trip te verwerken zonder slecht te gaan kan het wel fout gaan, waardoor het hele doel van de trip ook de mist in gaat.
Ik ben voor langere tijd verslaafd geweest aan wiet. Met verslaafd bedoel ik dan dat ik voor ongeveer een jaar lang 4 jointjes per avond rookte. Wanneer ik probeerde te stoppen had ik een ongelofelijke craving naar wiet, een gevoel van leegte in mijn avond, verveling, geïrriteerdheid, en ik kon ab-so-luut niet slapen. Ik hield het afkicken dan ook nooit echt lang vol.
In december, echter, ben ik van de één op de andere dag gestopt met de wiet, en dit zonder enige ontwenningsverschijnselen. Ik dacht dat sommigen er misschien baat bij zouden hebben als ik mijn verhaal zou delen. Ik weet echter niet zeker of deze methode bij iedereen werkt, maar het kan geen kwaad.
Ik had besloten dat het tijd was om eerlijk met mezelf te zijn, en goed naar mezelf te kijken om op die manier, door de confrontatie met mijn probleem, te begrijpen dat op deze manier doorleven geen optie was. Om dat te doen ben ik een bakje truffels (Psilocybe Atlantis) gaan halen bij de smartshop. Ik gebruik niet vaak psychedelica, nooit meer als één keer per jaar. Voor mij hebben psychedelica niets te maken met genotsmiddelen of dingen waar je op een prettige manier je tijd mee kan verdoen. Ik zie het als een innerlijk vergrootglas. Mensen die psychedelica gebruiken om te lachen om de visuele effecten, etc., ontkennen in mijn ogen het belangrijkste aspect wat een trip kan bieden door zich teveel te focussen op het oppervlakkige. Ik zeg niet dat het niet leuk kan zijn, maar voor mij draaien psychedelica juist niet om lol hebben. Met alle respect, natuurlijk, voor mensen die daar anders over denken.
Ik had slechts een portie van 9 gram gegeten. Ik was alleen, en wist ook zeker dat ik alleen zou blijven. Ik had een veilige ruimte gecreëerd waar het lekker warm was, en er speelde een cd met zeegeluiden die op repeat stond. 9 gram lijkt voor sommigen misschien wat weinig, maar als je alleen bent en je zit constant met je ogen dicht in meditatieve toestand, dan heb je in mijn ervaring een veel kleinere portie nodig. Meditatie nuchter kan al erg vreemde en confronterende dingen naar boven brengen, meditatie + truffels is erg intens. Vandaar de middelmatige dosis.
Ik had een uitgebreid tripverslag geschreven destijds, die had ik hier getypt, maar net voordat ik op de "bevestig"-knop drukte viel m'n computer uit om de windows-updates te installeren. Die is dus verloren gegaan. Het fijne van de trip kan ik dus niet beschrijven, maar dat doet voor het onderwerp van het topic ook niet echt ter zake.
Wat belangrijk is, is dat ik in de trip de befaamde ego-dood meemaakte. Menig tripper zal wel begrijpen waar ik het over heb: het totale verlies van tijd, ruimte en een individueel ik-besef. Er was slechts een identificatie met alles en niets, een soort universele ik. Toen dat gevoel langzaam maar zeker begon te verdwijnen, en enig besef van individualiteit terugkeerde naar mijn bewustzijn, herinnerde ik mij pllots waarom ik had besloten te trippen, en zag hoe ik vroeger was en hoe ik zou kunnen zijn. Ik besloot in de periode waarin het individuele besef langzaam terugkeerde, in toestand van meditatie mezelf opnieuw te definiëren en mijn ego naar wens te reconstrueren.
Luidop zei ik dus tegen mezelf mijn naam, gevolgd door "is niet verslaafd aan wiet", "is niet zus-en-zas", "wordt gedefinieerd door...", etc.
Terwijl ik die woorden uitsprak ervoer ik een vreemd gevoel van waarheidsbesef. Ik geloofde dus wat ik zei. Het waren geen woorden om me hoop in te spreken, het leken woorden om mij mezelf in te spreken.
Hoe dan ook, na deze meditatieve zelfbeïnvloeding zakte de trip zachtjes weg. Toen ik ontnuchterd was, schreef ik op een blad papier de grootste problemen die ik in eigen ogen had. De problemen waren dan natuurlijk de zaken die ik mijn "persoonlijke reconstructie" ontkende als zijnde een onderdeel van mijn persoon. Ik schreef ook de zaken op waar ik me om zou moeten richten in de toekomst, dit waren dan de zaken die ik in die ervaring zag als de dingen die mij moesten definiëren als persoon - zaken die mijn tijd waardig zijn.
De volgende dag merkte ik dat de drempel om wiet te roken plots enorm hoog lag. Alsof je nog nooit hebt geblowd, alsof je er je twijfels over hebt en iemand je een jointje aanreikt - ik wist het niet zeker meer of en waarom ik het zou moeten doen. Bovendien voelde ik een enorme neiging om in de plaats van te blowen, datgene te gaan doen wat mij in eigen ogen definieerde (tekenen). Toch bestond natuurlijk nog steeds de keuze: blowen of tekenen. Maar het leek me dom om tegen elke vorm van intuïtie in te gaan, te blowen, en niet te tekenen. Ik ben sindsdien dan ook gestopt met blowen en als een gek gaan tekenen, soms teken ik tot 11 uren per dag.
In het begin voelde het vreemd aan dat wiet niet meer in mijn dagelijkse routine zat, maar dit was eerder een gevoel van "gek, toen was het er en nu niet meer", in plaats van dat typische lege gevoel, dat gevoel waardoor je niet weet waarmee je de avond moet vullen.
Ik had eigenlijk, ondanks dat ik er geen craving naar had, toch op zn minst ontwenningsverschijnselen verwacht. Deze bleven echter uit. Tekenen heeft mijn leven overgenomen, en het is alsof ik nooit wiet gerookt heb.
Ik denk dat anderen dit ook kunnen bereiken in een trip, mits je jezelf serieus durft te nemen tijdens het trippen, en het niet gebruikt voor de visuals, maar voor het inzicht. Want, dat moet ik er wel bij zeggen, in heel m'n leven heb ik nog nooit zo'n vermoeiende trip gehad als deze. Echter, het heeft veel vruchten afgeworpen.
Ik hoop dat ik niet overkom als iemand die beweert dat je door trippen een hogere wijsheid kan bereiken, want dat is niet echt wat ik geloof. Wel laat het je op een andere manier denken, en als je op die manier naar jezelf in jezelf kijkt, kun je jezelf op een andere manier begrijpen.
EDIT: voor mensen die nog nooit getript hebben zou ik dit wel afraden. Het was erg intens, confronterend en met tijden beangstigend. Als je niet genoeg ervaring hebt om in je eentje enge aspecten van een trip te verwerken zonder slecht te gaan kan het wel fout gaan, waardoor het hele doel van de trip ook de mist in gaat.