Amfetamine, mijn verhaal
Geplaatst: wo nov 07, 2012 8:59 pmZo op het oog waren de witte lijnen die voor ons lagen net zo groot als die we eerder bij de dealer door zijn neus hadden zien gaan. Als hij het kan dan moeten wij het ook kunnen was de nogal naïeve gedachte en met een paar flinke halen zaten onze neuzen vol. Met tranen in de ogen en een om moord en brand schreeuwende neus sprong ik op en neer. 'Sodeju hee, hij had helemaal geen last en knipperde niet eens met de ogen' piepte ik doelend op ons dealend voorbeeld. Vrouwlief had haar ogen strak dicht geknepen, wapperde onwillekeurig met haar hand en maakte een vreemd keelgeluid. 'Ha, bij haar gaat het ook niet glad af' dacht ik gemeentjes.
Wij zijn pas een paar jaar geleden van drugs-naïef naar drugs-actief gegaan en dit verhaal gaat over onze eerste keer speed en hoe we dat spul hebben leren waarderen. Maar ik heb ook wat vragen. Maar laat ik verder gaan met hoe het allemaal begon.
Heel in het begin hadden we na lang zoeken eindelijk een contact gevonden die ons aan onze eerste LSD kon helpen. We hadden bij hem thuis afgesproken en eenmaal bij hem binnen zagen we buiten de LSD ook twee fikse lijnen wit poeder op zijn tafel liggen. Het was amfetamine zo bleek later. Tijdens ons bezoek snoof hij achteloos beide lijnen op en bezwoer ons dat amfetamine ook wel wat voor ons zou zijn.
'Ammenooitniet' dacht ik nog maar zei diplomatiek dat we eigenlijk alleen maar geïnteresseerd waren in klassieke hallucinogenen. Hij kende mij waarschijnlijk beter dan ikzelf want hij negeerde mijn opmerking en gaf zo´n twee gram speed in een zakje . 'Hier voor jullie, probeer maar eens een keer. Weet zeker dat het gaat bevallen'. Ik nam het spul beleefd aan en liet het nonchalant, naast de LSD, in mijn jaszak glijden.
Een dik jaar later ben ik bezig met opruimen en, kijk nou, daar ligt het lang geleden vergeten zakje speed. Inmiddels zijn vrouwlief en ik niet meer zo groen en hebben we al enkele stoffen onderzocht. Ik vertel vrouwlief van mijn vondst en die reageert enthousiast. 'Wat denk je' opper ik, 'zullen we een snuifje proberen?' Haar net iets te verheugde oogopslag zegt genoeg en ik ga aan de slag. 'Hoeveel meten we eigenlijk nemen?' vraag ik mijzelf hardop af en Google de vraag aan mijn vrienden van het Internet.
De terugkaatsende antwoorden helpen niet echt, sommige hebben het over een puntje en anderen menen iets van tussen de 50 en 100 mg. Ik heb geen idee. 'Weet je nog hoeveel Dealer McDope toen had genomen?' vraagt vrouwlief en ik knik zelfverzekerd. Enkele tellen later liggen er voor ieder twee mooie lijnen naar model van onzer dealer klaar.
Het brandende gevoel in de neus neemt heel snel af om plaats te maken voor een op zich wel prettig gevoel. Na enkele minuten vragen we ons af waar we ons eigenlijk zo druk over maakte, het smaakte trouwens achteraf gezien ook niet zo vies. Toch? We besluiten te gaan wandelen en dat gaat ons prima af. We zijn helemaal heppie-de-peppie en maken een lekkere lange tocht van het type 'de-paden-op-de-lanen-in' . Eenmaal thuis chillen we wat en besluiten, giddiap-a-gogo, om fijn te gaan stappen.
Tegen het einde van de avond gaan we zeker niet voldaan en al helemaal niet moe naar huis. Niet dat we zo een zin in huis hebben maar meer om het bed dat erin staat want we hebben er beide behoorlijk zin in. [gecensureerde alinea] Als we dan eindelijk rond 05:00 uur ofzo wat proberen te slapen blijkt dat onmogelijk. We gaan weer uit bed. Hondje uitlaten dan maar.
We hebben een lekkere zondag. Beetje computeren, wat rommelen en een strandwandeling op de koop toe. In de avond een soepje. Bij de koffie weten we het zeker. We zijn nu al 32 uur up and running en je zal zien; “straks is het vast uitgewerkt en stort je in een keer in”. Bedtijd wordt sekstijd en als de zon al weer opkomt slapen we nog steeds niet. We beginnen ons zorgen te maken, zouden we ooit nog kunnen slapen? Vrouwlief kijkt me steeds meer en meer onderzoekend aan als ze weer vraag of ik wel zeker wist dat mijn lijntjes zo groot waren als die van de dealer destijds. Pas later die dag doen we een middagdutje en die avond slapen we als marmotten. Eindelijk.
Tegenwoordig doen we het heel anders. We nemen één (en hoogstens twee) snuifjes uit een bulletflesje. Ik schat die hoeveelheid op ongeveer 30+ mg per snuif. Voor ons is die hoeveelheid precies goed. Met één zo een snuif kunnen we 's nachts nog redelijk de slaap vatten en genieten we toch de oppeppende kracht en de afrodisiactische aspecten van het spul. De dosis is te klein om serieus kaakbijten en verbale diarree te veroorzaken en de neuzen lijken nergens last van te hebben. We houden altijd dagen tussen het gebruik en nemen heel bewust. Moet ook wel want we vinden het een gevaarlijk lekker spul en kunnen het verslavende karakter ervan goed voorstellen.
Toch blijven er wat dingen in mijn hoofd rondspoken.
Als ik zo de verhalen op het Internet lees dan gebruik men per keer veel meer speed dan wij. Waarschijnlijk net zoveel als onze dealer destijds. Oké, inmiddels weet ik dat frequent gebruik een bepaalde tolerantie met zich mee brengt maar toch.
Zijn wij zeer gevoelig voor amfetamine of is de dosis die wij nemen (30 mg) voor non-toleranten een aardige dosis? Hoeveel nemen jullie eigenlijk?
We hebben kwalitatief goede coke geprobeerd maar vergeleken met goeie amfetamine vinden wij coke maar een zeer over-priced and -rated, kort werkend, onnatuurlijk aanvoelend pepmiddel. Wij vinden amfetamine veel subtieler, natuurlijker (in lagere dosis) en langer werkend middel. Veel minder opgefokt.
Zijn wij afwijkend in die mening of is coke inderdaad vergeleken met speed inferieur en moeten we coke als grachtengordel en palingboeren hype zien?
Als ik voor mijzelf spreek weet ik instinctief dat van alle stoffen die ik tot nu toe heb geprobeerd amfetamine naast nicotine dicht in mijn verslavings-zone zit. Misschien is mijn liefde voor amfetamine daarom wel zo groot? Maar net als met nicotine heb ik de kracht en het geduld om het spul keurig achter slot en grendel te bewaren tot de juiste gelegenheid daar is. Niet dat ik zo een sterke wil of ruggengraat heb hoor, integendeel, het is slechts een manier om het speciaal te houden. Het zou toch eeuwig zonde zijn om zomaar achteloos twee enorme lijnen amfetamine tussen neus en lippen door weg te snuiven.
Dat doe je maar met coke.
Wij zijn pas een paar jaar geleden van drugs-naïef naar drugs-actief gegaan en dit verhaal gaat over onze eerste keer speed en hoe we dat spul hebben leren waarderen. Maar ik heb ook wat vragen. Maar laat ik verder gaan met hoe het allemaal begon.
Heel in het begin hadden we na lang zoeken eindelijk een contact gevonden die ons aan onze eerste LSD kon helpen. We hadden bij hem thuis afgesproken en eenmaal bij hem binnen zagen we buiten de LSD ook twee fikse lijnen wit poeder op zijn tafel liggen. Het was amfetamine zo bleek later. Tijdens ons bezoek snoof hij achteloos beide lijnen op en bezwoer ons dat amfetamine ook wel wat voor ons zou zijn.
'Ammenooitniet' dacht ik nog maar zei diplomatiek dat we eigenlijk alleen maar geïnteresseerd waren in klassieke hallucinogenen. Hij kende mij waarschijnlijk beter dan ikzelf want hij negeerde mijn opmerking en gaf zo´n twee gram speed in een zakje . 'Hier voor jullie, probeer maar eens een keer. Weet zeker dat het gaat bevallen'. Ik nam het spul beleefd aan en liet het nonchalant, naast de LSD, in mijn jaszak glijden.
Een dik jaar later ben ik bezig met opruimen en, kijk nou, daar ligt het lang geleden vergeten zakje speed. Inmiddels zijn vrouwlief en ik niet meer zo groen en hebben we al enkele stoffen onderzocht. Ik vertel vrouwlief van mijn vondst en die reageert enthousiast. 'Wat denk je' opper ik, 'zullen we een snuifje proberen?' Haar net iets te verheugde oogopslag zegt genoeg en ik ga aan de slag. 'Hoeveel meten we eigenlijk nemen?' vraag ik mijzelf hardop af en Google de vraag aan mijn vrienden van het Internet.
De terugkaatsende antwoorden helpen niet echt, sommige hebben het over een puntje en anderen menen iets van tussen de 50 en 100 mg. Ik heb geen idee. 'Weet je nog hoeveel Dealer McDope toen had genomen?' vraagt vrouwlief en ik knik zelfverzekerd. Enkele tellen later liggen er voor ieder twee mooie lijnen naar model van onzer dealer klaar.
Het brandende gevoel in de neus neemt heel snel af om plaats te maken voor een op zich wel prettig gevoel. Na enkele minuten vragen we ons af waar we ons eigenlijk zo druk over maakte, het smaakte trouwens achteraf gezien ook niet zo vies. Toch? We besluiten te gaan wandelen en dat gaat ons prima af. We zijn helemaal heppie-de-peppie en maken een lekkere lange tocht van het type 'de-paden-op-de-lanen-in' . Eenmaal thuis chillen we wat en besluiten, giddiap-a-gogo, om fijn te gaan stappen.
Tegen het einde van de avond gaan we zeker niet voldaan en al helemaal niet moe naar huis. Niet dat we zo een zin in huis hebben maar meer om het bed dat erin staat want we hebben er beide behoorlijk zin in. [gecensureerde alinea] Als we dan eindelijk rond 05:00 uur ofzo wat proberen te slapen blijkt dat onmogelijk. We gaan weer uit bed. Hondje uitlaten dan maar.
We hebben een lekkere zondag. Beetje computeren, wat rommelen en een strandwandeling op de koop toe. In de avond een soepje. Bij de koffie weten we het zeker. We zijn nu al 32 uur up and running en je zal zien; “straks is het vast uitgewerkt en stort je in een keer in”. Bedtijd wordt sekstijd en als de zon al weer opkomt slapen we nog steeds niet. We beginnen ons zorgen te maken, zouden we ooit nog kunnen slapen? Vrouwlief kijkt me steeds meer en meer onderzoekend aan als ze weer vraag of ik wel zeker wist dat mijn lijntjes zo groot waren als die van de dealer destijds. Pas later die dag doen we een middagdutje en die avond slapen we als marmotten. Eindelijk.
Tegenwoordig doen we het heel anders. We nemen één (en hoogstens twee) snuifjes uit een bulletflesje. Ik schat die hoeveelheid op ongeveer 30+ mg per snuif. Voor ons is die hoeveelheid precies goed. Met één zo een snuif kunnen we 's nachts nog redelijk de slaap vatten en genieten we toch de oppeppende kracht en de afrodisiactische aspecten van het spul. De dosis is te klein om serieus kaakbijten en verbale diarree te veroorzaken en de neuzen lijken nergens last van te hebben. We houden altijd dagen tussen het gebruik en nemen heel bewust. Moet ook wel want we vinden het een gevaarlijk lekker spul en kunnen het verslavende karakter ervan goed voorstellen.
Toch blijven er wat dingen in mijn hoofd rondspoken.
Als ik zo de verhalen op het Internet lees dan gebruik men per keer veel meer speed dan wij. Waarschijnlijk net zoveel als onze dealer destijds. Oké, inmiddels weet ik dat frequent gebruik een bepaalde tolerantie met zich mee brengt maar toch.
Zijn wij zeer gevoelig voor amfetamine of is de dosis die wij nemen (30 mg) voor non-toleranten een aardige dosis? Hoeveel nemen jullie eigenlijk?
We hebben kwalitatief goede coke geprobeerd maar vergeleken met goeie amfetamine vinden wij coke maar een zeer over-priced and -rated, kort werkend, onnatuurlijk aanvoelend pepmiddel. Wij vinden amfetamine veel subtieler, natuurlijker (in lagere dosis) en langer werkend middel. Veel minder opgefokt.
Zijn wij afwijkend in die mening of is coke inderdaad vergeleken met speed inferieur en moeten we coke als grachtengordel en palingboeren hype zien?
Als ik voor mijzelf spreek weet ik instinctief dat van alle stoffen die ik tot nu toe heb geprobeerd amfetamine naast nicotine dicht in mijn verslavings-zone zit. Misschien is mijn liefde voor amfetamine daarom wel zo groot? Maar net als met nicotine heb ik de kracht en het geduld om het spul keurig achter slot en grendel te bewaren tot de juiste gelegenheid daar is. Niet dat ik zo een sterke wil of ruggengraat heb hoor, integendeel, het is slechts een manier om het speciaal te houden. Het zou toch eeuwig zonde zijn om zomaar achteloos twee enorme lijnen amfetamine tussen neus en lippen door weg te snuiven.
Dat doe je maar met coke.
Dosis is inderdaad afhankelijk van de situatie en van tolerantie is bij mij ook spraken.
)