Met beide benen ingetuimd!
Geplaatst: ma sep 16, 2013 12:38 pm
Ik:
- 24 jaar jong
- 1,90 meter lang, 90 kg
- in gezelschap van een grote hoeveelheid vrienden
- festival: Smeerboel
- staat: euforisch, maar dan nog net een beetje beter
Het was een zaterdagavond op het laatste techno-festivalletje dat buiten zou zijn dit jaar. Al mijn vriendjes en vriendinnetjes waren er ook! Ik liep dus rondjes als een bezetene (door de modder en scheefhangende loopplaten). Niet alleen omdat ik iedereen wilde zien, maar ook omdat er gespreid over de dag alweer 2 zware xtc-pilletjes en 3 bescheiden sleutelpuntjes speed mij heerlijk wegvoerde naar euforische staten.
Na een heel flink aantal uren dansen, zweten, zuchten, socializen, uitrekken, knuffelen, en nog eens dansen was het feestje om 23:00 dan toch echt afgelopen. We begaven ons naar de kluisjes en daar heb ik even staan wachten op mijn vrienden, met natuurlijk de glimlach als die van een malloot, en nog steeds half dansend op de muziek die er niet meer was. De lichten schenen heel sferisch op de mensenmassa die langzaam en gelukzalig naar de uitgang aan het lopen was.
Ik dacht te merken dat de mdma zich in mij had omgezet naar mda, want ik begon de dingen niet te ervaren zoals ze zijn (voor zover dat nog kon). Een beetje vage visuals doemden op › schaduwen van mensen die er niet waren, felle lampen, etc. En toen gebeurde het mij ook hoor.. Ik heb er al vaak over gelezen op dit forum, en veeele verhalen van gehoord, maar ik ben er zelf ook met beide benen ingetuimd! Ik stond nog steeds op mijn vrienden te wachten die naar hun kluisje opzoek waren, en tijdens het wachten zag ik ineens een goede vriend staan die ik al de hele dag probeerde te bereiken maar nog niet had gezien. Laten we voor het gemak de goede vriend 'Bas' noemen (want zo heet hij ook: Bas). Hij stond ongeveer 30 meter verderop, dus ik wurmde me tussen de mensen door om naar hem toe te gaan. Daarbij struikelde ik helaas één keer over een andere flinke vent, die mijn gestuntel begroette met een veel te brede grijns en een flinke zonnenbril. Eenmaal overeind gekrabbeld en een paar schaterlachen verder vervolgde ik mijn wereldreis naar Bas. Ik riep een paar keer zijn naam (vrij luid) maar hij stond te bellen dus hij hoorde me niet. Ik riep hem nóg harder en was nu bijna bij hem. Bas begroette me met een nonchalant 'ben-even-bellen-hoofdknikje' toen ik bijna bij hem was. Hij was aan het bellen maar ik begon toch maar een beetje tegen hem te praten en ik merkte dat hij dat oké vond. Halverwege mijn eerste zin zag ik dat hij me niet meer aankeek, en toen pakte ik hem even bij zijn arm. Dat was het moment waarop ik me realiseerde wat me was overkomen. Ik keek Bas eens goed in zijn ogen, en als een soort koude wind die over me heen kwam, kwam ik tot het besef dat Bas, Bas helemaal niet was! Ik heb de plotselinge vreemdeling een paar seconden aangekeken met een gezicht alsof iemand net had gezegd dat mijn moeder was overleden. Dit was Bas echt niet.. En sterker nog: hij stond ook helemaal niet te bellen. Maar ik was er zo van overtuigd! Ik deed compleet verbaasd een paar stappen achteruit, en verdomme!!! Het was wel Bas!! 'Bas! Jochie! Jij bent het wel!' spookte door mijn hoofd. Na nog eens goed kijken van een afstand zag ik toch een klein aantal dingetjes waardoor het Bas niet kon zijn. Deze jongen was ietsje voller, en zijn wenkbrauwen waren iets anders dan die van Bas. Na ongeveer 5 minuten (?) in verbazende- en bedenkelijke fase te hebben gezeten accepteerde ik dat de beste knul niet Bas was, en dat ik (en mevrouw xtc, en meneer speed) mezelf goed tuk had!
Na een rete-gezellige bus- en treinrit naar huis met heel veel 'goede' gesprekken, plofte ik nog steeds euforisch op de bank. Het zat me toch niet lekker (al kon ik er ook aardig om lachen) dat ik Bas nou wel of niet had gezien. Dat ik alleen al twijfelde of ik hem had gezien deed mijn hersenen kronkelen. Ik besloot hem een berichtje te sturen met hoe hij het had gehad, en of hij me nog had gezien ergens. Ik kreeg niks terug. Was het dan toch Bas geweest en was hij dan ergens boos om dat hij me niet wilde spreken ofzo?
Na het tripje heerlijk uitgezeten en gewandeld te hebben heb ik als een roosje voor 8 uur lang geslapen. Mijn whatsapp was zoals gebruikelijk ontploft na het goede festival. Ik las mijn berichtjes, en ah! daar was een berichtje van Bas. Hij vertelde dat hij een vrij goed festival had gehad, alleen dat hij rond 21:00 al iets te veel biertjes op had en maar naar huis was gegaan. Er was dus geen mogelijkheid dat ik Bas had aangesproken/aangegaapd rond 23:30.
Ik kan er nog steeds verbaasd om zijn, en om lachen als ik er aan terug denk. Ik had al vaker gelezen dat je ineens iemand kunt zien die je denkt te kennen, maar dat dat diegene niet is. Dat heb ik al een keer eerder gehad, maar dan véél lichter! Toen dacht ik dingen als 'hee Marie staat daar! Oh nee, wacht.. Marie is hier niet'. Ik had niet verwacht dat ik zo vol overgave in een goocheltruucje van mdma zou trappen! Het verbaasd me niet alleen dat ik overtuigd was dat daar Bas stond terwijl hij het niet was, maar ook dat ik in een zo veel voorkomend iets ben getrapt terwijl ik er alle verhalen al over heb gehoord. Ik kijk er nu wel positief op terug, want ondanks dat ik even uit het veld was geslagen heb ik 100% puur genot gehad op het festival. Toen mijn vrienden zich weer bij me hadden gevoegd en ze mijn verhaal hadden aangehoord liepen we naar de bus. Daar heb ik nog twee keer iemand aangesproken met 'hee! wij hebben net even gepraat toch?', maar toen zag ik meteen dat zij het niet waren. De mensen die ik zo aansprak reageerde er heel leuk en grappig op, en ik ben voor die avond even de beste vrienden met ze geweest.
- 24 jaar jong
- 1,90 meter lang, 90 kg
- in gezelschap van een grote hoeveelheid vrienden
- festival: Smeerboel
- staat: euforisch, maar dan nog net een beetje beter
Het was een zaterdagavond op het laatste techno-festivalletje dat buiten zou zijn dit jaar. Al mijn vriendjes en vriendinnetjes waren er ook! Ik liep dus rondjes als een bezetene (door de modder en scheefhangende loopplaten). Niet alleen omdat ik iedereen wilde zien, maar ook omdat er gespreid over de dag alweer 2 zware xtc-pilletjes en 3 bescheiden sleutelpuntjes speed mij heerlijk wegvoerde naar euforische staten.
Na een heel flink aantal uren dansen, zweten, zuchten, socializen, uitrekken, knuffelen, en nog eens dansen was het feestje om 23:00 dan toch echt afgelopen. We begaven ons naar de kluisjes en daar heb ik even staan wachten op mijn vrienden, met natuurlijk de glimlach als die van een malloot, en nog steeds half dansend op de muziek die er niet meer was. De lichten schenen heel sferisch op de mensenmassa die langzaam en gelukzalig naar de uitgang aan het lopen was.
Ik dacht te merken dat de mdma zich in mij had omgezet naar mda, want ik begon de dingen niet te ervaren zoals ze zijn (voor zover dat nog kon). Een beetje vage visuals doemden op › schaduwen van mensen die er niet waren, felle lampen, etc. En toen gebeurde het mij ook hoor.. Ik heb er al vaak over gelezen op dit forum, en veeele verhalen van gehoord, maar ik ben er zelf ook met beide benen ingetuimd! Ik stond nog steeds op mijn vrienden te wachten die naar hun kluisje opzoek waren, en tijdens het wachten zag ik ineens een goede vriend staan die ik al de hele dag probeerde te bereiken maar nog niet had gezien. Laten we voor het gemak de goede vriend 'Bas' noemen (want zo heet hij ook: Bas). Hij stond ongeveer 30 meter verderop, dus ik wurmde me tussen de mensen door om naar hem toe te gaan. Daarbij struikelde ik helaas één keer over een andere flinke vent, die mijn gestuntel begroette met een veel te brede grijns en een flinke zonnenbril. Eenmaal overeind gekrabbeld en een paar schaterlachen verder vervolgde ik mijn wereldreis naar Bas. Ik riep een paar keer zijn naam (vrij luid) maar hij stond te bellen dus hij hoorde me niet. Ik riep hem nóg harder en was nu bijna bij hem. Bas begroette me met een nonchalant 'ben-even-bellen-hoofdknikje' toen ik bijna bij hem was. Hij was aan het bellen maar ik begon toch maar een beetje tegen hem te praten en ik merkte dat hij dat oké vond. Halverwege mijn eerste zin zag ik dat hij me niet meer aankeek, en toen pakte ik hem even bij zijn arm. Dat was het moment waarop ik me realiseerde wat me was overkomen. Ik keek Bas eens goed in zijn ogen, en als een soort koude wind die over me heen kwam, kwam ik tot het besef dat Bas, Bas helemaal niet was! Ik heb de plotselinge vreemdeling een paar seconden aangekeken met een gezicht alsof iemand net had gezegd dat mijn moeder was overleden. Dit was Bas echt niet.. En sterker nog: hij stond ook helemaal niet te bellen. Maar ik was er zo van overtuigd! Ik deed compleet verbaasd een paar stappen achteruit, en verdomme!!! Het was wel Bas!! 'Bas! Jochie! Jij bent het wel!' spookte door mijn hoofd. Na nog eens goed kijken van een afstand zag ik toch een klein aantal dingetjes waardoor het Bas niet kon zijn. Deze jongen was ietsje voller, en zijn wenkbrauwen waren iets anders dan die van Bas. Na ongeveer 5 minuten (?) in verbazende- en bedenkelijke fase te hebben gezeten accepteerde ik dat de beste knul niet Bas was, en dat ik (en mevrouw xtc, en meneer speed) mezelf goed tuk had!
Na een rete-gezellige bus- en treinrit naar huis met heel veel 'goede' gesprekken, plofte ik nog steeds euforisch op de bank. Het zat me toch niet lekker (al kon ik er ook aardig om lachen) dat ik Bas nou wel of niet had gezien. Dat ik alleen al twijfelde of ik hem had gezien deed mijn hersenen kronkelen. Ik besloot hem een berichtje te sturen met hoe hij het had gehad, en of hij me nog had gezien ergens. Ik kreeg niks terug. Was het dan toch Bas geweest en was hij dan ergens boos om dat hij me niet wilde spreken ofzo?
Na het tripje heerlijk uitgezeten en gewandeld te hebben heb ik als een roosje voor 8 uur lang geslapen. Mijn whatsapp was zoals gebruikelijk ontploft na het goede festival. Ik las mijn berichtjes, en ah! daar was een berichtje van Bas. Hij vertelde dat hij een vrij goed festival had gehad, alleen dat hij rond 21:00 al iets te veel biertjes op had en maar naar huis was gegaan. Er was dus geen mogelijkheid dat ik Bas had aangesproken/aangegaapd rond 23:30.
Ik kan er nog steeds verbaasd om zijn, en om lachen als ik er aan terug denk. Ik had al vaker gelezen dat je ineens iemand kunt zien die je denkt te kennen, maar dat dat diegene niet is. Dat heb ik al een keer eerder gehad, maar dan véél lichter! Toen dacht ik dingen als 'hee Marie staat daar! Oh nee, wacht.. Marie is hier niet'. Ik had niet verwacht dat ik zo vol overgave in een goocheltruucje van mdma zou trappen! Het verbaasd me niet alleen dat ik overtuigd was dat daar Bas stond terwijl hij het niet was, maar ook dat ik in een zo veel voorkomend iets ben getrapt terwijl ik er alle verhalen al over heb gehoord. Ik kijk er nu wel positief op terug, want ondanks dat ik even uit het veld was geslagen heb ik 100% puur genot gehad op het festival. Toen mijn vrienden zich weer bij me hadden gevoegd en ze mijn verhaal hadden aangehoord liepen we naar de bus. Daar heb ik nog twee keer iemand aangesproken met 'hee! wij hebben net even gepraat toch?', maar toen zag ik meteen dat zij het niet waren. De mensen die ik zo aansprak reageerde er heel leuk en grappig op, en ik ben voor die avond even de beste vrienden met ze geweest.