cokend carnaval met beeldmatreaal
Geplaatst: do maart 06, 2014 1:58 amfoto's niet quoten aub
19:12, zo laat zou de trein vanuit station Beek-Elsloo richting de hoofdstad van vastenavond vierend Limburg vertrekken. Helaas waren de vrienden met wie ik had afgesproken net te laat, waardoor we de trein voor onze neus zagen vertrekken. Er restte ons twee opties: een uur wachten, of omreizen via Sittard. De kou liet ons snel beslissen en we kozen de laatste keuzemogelijkheid die nog eens een dikke 8 euro extra kostte. Het was de moeite gelukkig waard.
De vorige edities van carnaval verkleedde ik me meestal als Duitse cokehoer, wat neerkomt op veel tijgerprint, hoge hakken, witte schmink onder de neus en Duitse onzin uitkramen. Helaas is mijn outfit tijdens het verhuizen verloren gegaan en besloot ik van de nood een deugd te maken. Al vanaf mijn kindertijd ben ik een groot aanbidder van de eerste speeswezens waarmee ik als jong mens in aanraking kwam, the Martians uit Sesamstraat, beter bekend als de Yipyips (zie avatar). Mijn langgekoesterde wens was dan ook een keer tijdens carnaval verkleed te gaan als een dergelijk guitig ruimtewezentje. Alzo geschiedde. Met wat stofjes, ijzerdraad, piep-, en koudschuim ben ik aan de slag gegaan en heb mijn moeder achter de naaimachine gezet
. Hoewel het er simpel uitzag, bleek de creatie van zo'n buitenaards figuurtje toch veel voeten in de aarde te hebben. Het knutselen kostte bijna een hele dag, maar heeft uiteindelijk tot een bevredigend resultaat geleid.
Onpraktisch als gezichtsbedekkende kleding kan zijn, zeker op de fiets, had ik besloten mijn kostuum zo laat mogelijk aan te trekken. Toen mijn vrienden mij onverkleed op het station aantroffen was hun teleurstelling dan ook groot. In je dagelijkse kloffie carnaval vieren is een absolute doodzonde, maar zij wisten natuurlijk niet wat voor bijzonders ik in mijn rugzak meetorste. Pas in de intercity van Sittard naar Maastricht voelde ik me comfortabel genoeg de metamorfose te ondergaan en presenteerde ik tot grote hilariteit van de medereizigers, mijn nieuwe gedaante (zie afbeelding 1). Al in de wagon werd me snel duidelijk wat me de rest van de avond te wachten zou staan. Ondanks het uitbundig verkleedde carnavalspubliek, val je in een knalroze Yipyip ornaat op en zijn blije blikken, wijzende vingers en veel gelach je deel. De keren dat mensen met me op de foto wilden heb ik niet eens meer geteld, inclusief een groepsfoto met drie andere yipyips, die ik jammer genoeg niet meer heb. Op de terugweg verloor ik mijn telefoon en daarmee al het bewijsmatreaal, de enige smet op de avond.
afbeelding 1
de metamorfose
We hadden afgesproken bij het Landbouwbelang, een voormalig gekraakte loods/fabriekshal nabij het centrum, waar regelmatig grote feesten gehouden worden die tot de betere van Maastricht behoren. Aldaar zouden we het flink uit de kluiten gewassen soundsystem ophalen. 5000 Wattjes verpakt in knuffels en een aparte wagen met twee aggregaten moesten naar het centrum worden gesleept, via een lange kasseien mijdende omweg. Allereerst volgde een hellingbaan vanuit Landbouwbelang, waar deze buitenaardse krachtpatser meehielp de gewichtige kar naar beneden te begeleiden (zie afbeelding 2).
afbeelding 2
yipyip houdt soundsystem tegen
Bij het passeren van het stadspark, scheidden twee vrienden van de groep af om de eerder genoemde drugs voor die avond te bestellen bij de welbekende, aantrekkelijke dealer
. Gezien de omstandigheden leek het me verstandig niet mee te gaan en heb ik mijn bestelling van een halfje uitbesteed. Met een verslavingsgevoelig karakter kun je beter niet te vaak coke gebruiken en dan is het misschien nog niet eens zo'n geen gek idee, dat je je dealer niet onder ogen durft te komen.
In de stad aangekomen bleken er al een hoop andere soundsystems hun plaats te hebben ingenomen in de overvolle Bredestraat. Het was daarom geen eenvoudige klus de karren door de hossende menigte te loodsen naar een geschikt plaatsje. Van metal tot hoempa, alles passeerde de revue en hoewel verkleed, kon je al snel onderscheidt maken tussen het bijbehorende publiek. Op een enigszins rustig plekje nabij het Vrijthof hield de kar stand en werden de aggregaten gestart. Eenmaal aangesloten, begonnen de eerste passanten mee te bewegen op de snelle beats van de behoorlijk aanwezige vijf kilowatten (zie afbeelding 3). Voor je het wist, was de straat van gevel tot gevel gevuld met feestende mensen.
afbeelding 3
aangekomen op de plaats van bestemming
Na een kwartiertje kwamen de vrienden die de sos gingen halen, strak en blij aangewandeld met een klein wit sealtje voor ongetekende. Uiteraard wilde ik gelijk aan de slag en heb een rustig steegje opgezocht waar mijn hippe boerka voor het eerst uitkomst bood. Zonder me druk te hoeven maken over andere mensen, of een onverwachte windvlaag, kon ik in alle rust een lijn leggen op mijn telefoon en de sos naar binnenwerken, dacht ik. Totdat een van de vrienden mijn naam riep. Blijkbaar waren ze tot hetzelfde besluit gekomen en hadden ze zonder door te hebben waar ik mee bezig was, een foto gemaakt (zie afbeelding 4). Ik was bang dat de kwaliteit met carnaval minder zou zijn, maar bij het snuiven voelde ik niks, rook ook bijna niks en binnen een mum van tijd was de boel goed verdoofd. Dit leek stash van het gebruikelijke kaliber te zijn. Teruglopend naar het feest overviel de rush me bijna, die als een trein van opgewekte energie over me heen raasde. Bijzonder hoe snel je je nuchtere wezen kunt verliezen in een staat van opperste euforie. Waar ik eerst alle aandacht van het schreeuwerige kostuum onwennig vond, kon ik er nu alleen maar van genieten. Aangekomen bij de wagen, waar het feest in alle hevigheid was losgebarsten, liet ik me dan ook meevoeren door de muziek en de geweldige sfeer. Wat voelde dit goed.
afbeelding 4
buitenaards wezen doet illegale praktijken
Net als bij MDMA word ik van coke rustiger in mijn hoofd, maar mijn gedachten worden gelukkig niet helemaal lamgelegd. Ik blijf helder, aanspreekbaar en heb minder last van kaakspanning. Zo kon ik nu gesprekjes aangaan met vrienden en onbekenden, die soms ongegeneerd onder mijn pak doken, om drank aan te bieden, te knuffelen, of om te zien wat er schuilging in dat malle ding. Ik had al eens eerder gemerkt dat dansen op coke duidelijk meer moeite kost, zo ook nu. Waar ik op MDMA bijna wordt opgetild en meegevoerd in een spastische extase, laat coke me onverlet met beide benen op de grond staan. Ik ben me bewuster van mijn omgeving en ritme houden is lastiger. Gelukkig kon ik op momenten dat dansen moeilijk ging, kletsen en wanneer er een vet nummer kwam, toch weer losgaan. Het mooiste is nog dat het zelfgeknutselde pak stand hield, dank moeders
En daar was hij dan: een zeer appetijtelijke, goedgevormde koe met gele bril. Inmiddels had ik mijn tweede gedaante opgeborgen, want ook al was het niet warm buiten, uit je dak gaan in een tent heeft zo zijn praktische bezwaren. We dansten een tijdje samen, soms blikken wisselend en al gauw kwam hij op me af voor een praatje. Hij luisterden net als ik naar een Scandinavische naam en wist me te vertellen dat hij in het dagelijkse leven militair was (ik heb maar verzwegen dat ik orthodox pacifistisch ben ). Tijdens het gesprek kwam hij steeds dichterbij, zijn arm steeds intiemer om mijn middel vastgeklemd. Als hij iets tegen me zei, streelde hij zijn gezicht langs de mijne, waarbij soms mijn lippen het koude randje van zijn oorschelp raakte. Ik kon mezelf niet langer bedwingen en deed iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan op een niet-homogelegenheid. Ik kuste hem zachtjes op de wang. Gelijk had ik spijt van mijn brutale daad zo midden op straat, waar zijn legermaten bij waren. Maar voordat ik uit schaamte mijn hoofd kon afwenden, kuste hij me terug, keek me lachend aan en vervolgde zijn dans. Ik kon nauwelijks geloven wat er zojuist gebeurde, zijn vrienden blijkbaar net zo min. Ze leken niet gecharmeerd van onze innige vertoning en verstoorden de korte romance ruw door koetje mee te nemen. Hij kon me nog vertellen dat hij morgen zeker terug zou komen naar dezelfde wagen, niet wetende dat die slechts voor een nacht bedoeld was. Onze ontmoeting zou eenmalig zijn, niet meer dan een mooie herinnering, helaas.
afbeelding 5
ME op bezoek
Tegen drieën werden we gesommeerd door de politie naar het Vrijthof te vertrekken (niet afbeelding 5), maar de eigenaar van de elektrische draaiorgel had daar geen zin in en sloot de boel af. Beetje beteuterd vertrokken we richting het Landbouwbelang voor een afterparty, dachten we. In het verlaten stadspark hielden we echter stand en werden de aggregaten weer opgestart. Dit was een betere plek om de avond af te sluiten. Ik snoof het laatste restje coke naar binnen, wat nauwelijks nog effect had, nam een flinke slok port van een maat en klom een boom in, die zo'n wenteltrap van takken had. Bij het klinken van de eerste beats stroomden van alle kanten clowns, indianen en ander vreemdsoortig carnavalspubliek toe. Binnen de kortste keren stonden er tientallen mensen te dansen om een bonkend karretje in het anders zo vredige park. Er werd gefeest tot het daglicht de laatste doorgewinterde party animals verjoeg. Het logeeradres voor die avond lag letterlijk aan het park en zo kon ik razendsnel vertrekken naar mijn REMtrip om deze onvergetelijke avond nog eens over te doen.
nb
Bij deze daag ik in het bijzonder alle tegenstanders op dit forum uit (maar iedereen is welkom natuurlijk) volgend jaar mee te gaan en de ervaring van dit bijzondere feest mee te beleven. Gekleed als ruimtewezen, samen met andere aliens en collega's uit Sesamstraat dansen op vette bassen, in het historische decor van een prachtige stad, is een unieke ervaring die ik graag wil delen. Als je het dan nog steeds niks vind, kun je tenminste met gegronde redenen het carnaval links laten liggen
19:12, zo laat zou de trein vanuit station Beek-Elsloo richting de hoofdstad van vastenavond vierend Limburg vertrekken. Helaas waren de vrienden met wie ik had afgesproken net te laat, waardoor we de trein voor onze neus zagen vertrekken. Er restte ons twee opties: een uur wachten, of omreizen via Sittard. De kou liet ons snel beslissen en we kozen de laatste keuzemogelijkheid die nog eens een dikke 8 euro extra kostte. Het was de moeite gelukkig waard.
De vorige edities van carnaval verkleedde ik me meestal als Duitse cokehoer, wat neerkomt op veel tijgerprint, hoge hakken, witte schmink onder de neus en Duitse onzin uitkramen. Helaas is mijn outfit tijdens het verhuizen verloren gegaan en besloot ik van de nood een deugd te maken. Al vanaf mijn kindertijd ben ik een groot aanbidder van de eerste speeswezens waarmee ik als jong mens in aanraking kwam, the Martians uit Sesamstraat, beter bekend als de Yipyips (zie avatar). Mijn langgekoesterde wens was dan ook een keer tijdens carnaval verkleed te gaan als een dergelijk guitig ruimtewezentje. Alzo geschiedde. Met wat stofjes, ijzerdraad, piep-, en koudschuim ben ik aan de slag gegaan en heb mijn moeder achter de naaimachine gezet
. Hoewel het er simpel uitzag, bleek de creatie van zo'n buitenaards figuurtje toch veel voeten in de aarde te hebben. Het knutselen kostte bijna een hele dag, maar heeft uiteindelijk tot een bevredigend resultaat geleid.Onpraktisch als gezichtsbedekkende kleding kan zijn, zeker op de fiets, had ik besloten mijn kostuum zo laat mogelijk aan te trekken. Toen mijn vrienden mij onverkleed op het station aantroffen was hun teleurstelling dan ook groot. In je dagelijkse kloffie carnaval vieren is een absolute doodzonde, maar zij wisten natuurlijk niet wat voor bijzonders ik in mijn rugzak meetorste. Pas in de intercity van Sittard naar Maastricht voelde ik me comfortabel genoeg de metamorfose te ondergaan en presenteerde ik tot grote hilariteit van de medereizigers, mijn nieuwe gedaante (zie afbeelding 1). Al in de wagon werd me snel duidelijk wat me de rest van de avond te wachten zou staan. Ondanks het uitbundig verkleedde carnavalspubliek, val je in een knalroze Yipyip ornaat op en zijn blije blikken, wijzende vingers en veel gelach je deel. De keren dat mensen met me op de foto wilden heb ik niet eens meer geteld, inclusief een groepsfoto met drie andere yipyips, die ik jammer genoeg niet meer heb. Op de terugweg verloor ik mijn telefoon en daarmee al het bewijsmatreaal, de enige smet op de avond.
afbeelding 1
de metamorfose
We hadden afgesproken bij het Landbouwbelang, een voormalig gekraakte loods/fabriekshal nabij het centrum, waar regelmatig grote feesten gehouden worden die tot de betere van Maastricht behoren. Aldaar zouden we het flink uit de kluiten gewassen soundsystem ophalen. 5000 Wattjes verpakt in knuffels en een aparte wagen met twee aggregaten moesten naar het centrum worden gesleept, via een lange kasseien mijdende omweg. Allereerst volgde een hellingbaan vanuit Landbouwbelang, waar deze buitenaardse krachtpatser meehielp de gewichtige kar naar beneden te begeleiden (zie afbeelding 2).
afbeelding 2
yipyip houdt soundsystem tegen
Bij het passeren van het stadspark, scheidden twee vrienden van de groep af om de eerder genoemde drugs voor die avond te bestellen bij de welbekende, aantrekkelijke dealer
. Gezien de omstandigheden leek het me verstandig niet mee te gaan en heb ik mijn bestelling van een halfje uitbesteed. Met een verslavingsgevoelig karakter kun je beter niet te vaak coke gebruiken en dan is het misschien nog niet eens zo'n geen gek idee, dat je je dealer niet onder ogen durft te komen. In de stad aangekomen bleken er al een hoop andere soundsystems hun plaats te hebben ingenomen in de overvolle Bredestraat. Het was daarom geen eenvoudige klus de karren door de hossende menigte te loodsen naar een geschikt plaatsje. Van metal tot hoempa, alles passeerde de revue en hoewel verkleed, kon je al snel onderscheidt maken tussen het bijbehorende publiek. Op een enigszins rustig plekje nabij het Vrijthof hield de kar stand en werden de aggregaten gestart. Eenmaal aangesloten, begonnen de eerste passanten mee te bewegen op de snelle beats van de behoorlijk aanwezige vijf kilowatten (zie afbeelding 3). Voor je het wist, was de straat van gevel tot gevel gevuld met feestende mensen.
afbeelding 3
aangekomen op de plaats van bestemming
Na een kwartiertje kwamen de vrienden die de sos gingen halen, strak en blij aangewandeld met een klein wit sealtje voor ongetekende. Uiteraard wilde ik gelijk aan de slag en heb een rustig steegje opgezocht waar mijn hippe boerka voor het eerst uitkomst bood. Zonder me druk te hoeven maken over andere mensen, of een onverwachte windvlaag, kon ik in alle rust een lijn leggen op mijn telefoon en de sos naar binnenwerken, dacht ik. Totdat een van de vrienden mijn naam riep. Blijkbaar waren ze tot hetzelfde besluit gekomen en hadden ze zonder door te hebben waar ik mee bezig was, een foto gemaakt (zie afbeelding 4). Ik was bang dat de kwaliteit met carnaval minder zou zijn, maar bij het snuiven voelde ik niks, rook ook bijna niks en binnen een mum van tijd was de boel goed verdoofd. Dit leek stash van het gebruikelijke kaliber te zijn. Teruglopend naar het feest overviel de rush me bijna, die als een trein van opgewekte energie over me heen raasde. Bijzonder hoe snel je je nuchtere wezen kunt verliezen in een staat van opperste euforie. Waar ik eerst alle aandacht van het schreeuwerige kostuum onwennig vond, kon ik er nu alleen maar van genieten. Aangekomen bij de wagen, waar het feest in alle hevigheid was losgebarsten, liet ik me dan ook meevoeren door de muziek en de geweldige sfeer. Wat voelde dit goed.
afbeelding 4
buitenaards wezen doet illegale praktijken
Net als bij MDMA word ik van coke rustiger in mijn hoofd, maar mijn gedachten worden gelukkig niet helemaal lamgelegd. Ik blijf helder, aanspreekbaar en heb minder last van kaakspanning. Zo kon ik nu gesprekjes aangaan met vrienden en onbekenden, die soms ongegeneerd onder mijn pak doken, om drank aan te bieden, te knuffelen, of om te zien wat er schuilging in dat malle ding. Ik had al eens eerder gemerkt dat dansen op coke duidelijk meer moeite kost, zo ook nu. Waar ik op MDMA bijna wordt opgetild en meegevoerd in een spastische extase, laat coke me onverlet met beide benen op de grond staan. Ik ben me bewuster van mijn omgeving en ritme houden is lastiger. Gelukkig kon ik op momenten dat dansen moeilijk ging, kletsen en wanneer er een vet nummer kwam, toch weer losgaan. Het mooiste is nog dat het zelfgeknutselde pak stand hield, dank moeders
En daar was hij dan: een zeer appetijtelijke, goedgevormde koe met gele bril. Inmiddels had ik mijn tweede gedaante opgeborgen, want ook al was het niet warm buiten, uit je dak gaan in een tent heeft zo zijn praktische bezwaren. We dansten een tijdje samen, soms blikken wisselend en al gauw kwam hij op me af voor een praatje. Hij luisterden net als ik naar een Scandinavische naam en wist me te vertellen dat hij in het dagelijkse leven militair was (ik heb maar verzwegen dat ik orthodox pacifistisch ben
). Tijdens het gesprek kwam hij steeds dichterbij, zijn arm steeds intiemer om mijn middel vastgeklemd. Als hij iets tegen me zei, streelde hij zijn gezicht langs de mijne, waarbij soms mijn lippen het koude randje van zijn oorschelp raakte. Ik kon mezelf niet langer bedwingen en deed iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan op een niet-homogelegenheid. Ik kuste hem zachtjes op de wang. Gelijk had ik spijt van mijn brutale daad zo midden op straat, waar zijn legermaten bij waren. Maar voordat ik uit schaamte mijn hoofd kon afwenden, kuste hij me terug, keek me lachend aan en vervolgde zijn dans. Ik kon nauwelijks geloven wat er zojuist gebeurde, zijn vrienden blijkbaar net zo min. Ze leken niet gecharmeerd van onze innige vertoning en verstoorden de korte romance ruw door koetje mee te nemen. Hij kon me nog vertellen dat hij morgen zeker terug zou komen naar dezelfde wagen, niet wetende dat die slechts voor een nacht bedoeld was. Onze ontmoeting zou eenmalig zijn, niet meer dan een mooie herinnering, helaas.afbeelding 5
ME op bezoek
Tegen drieën werden we gesommeerd door de politie naar het Vrijthof te vertrekken (niet afbeelding 5), maar de eigenaar van de elektrische draaiorgel had daar geen zin in en sloot de boel af. Beetje beteuterd vertrokken we richting het Landbouwbelang voor een afterparty, dachten we. In het verlaten stadspark hielden we echter stand en werden de aggregaten weer opgestart. Dit was een betere plek om de avond af te sluiten. Ik snoof het laatste restje coke naar binnen, wat nauwelijks nog effect had, nam een flinke slok port van een maat en klom een boom in, die zo'n wenteltrap van takken had. Bij het klinken van de eerste beats stroomden van alle kanten clowns, indianen en ander vreemdsoortig carnavalspubliek toe. Binnen de kortste keren stonden er tientallen mensen te dansen om een bonkend karretje in het anders zo vredige park. Er werd gefeest tot het daglicht de laatste doorgewinterde party animals verjoeg. Het logeeradres voor die avond lag letterlijk aan het park en zo kon ik razendsnel vertrekken naar mijn REMtrip om deze onvergetelijke avond nog eens over te doen.
nb
Bij deze daag ik in het bijzonder alle tegenstanders op dit forum uit (maar iedereen is welkom natuurlijk) volgend jaar mee te gaan en de ervaring van dit bijzondere feest mee te beleven. Gekleed als ruimtewezen, samen met andere aliens en collega's uit Sesamstraat dansen op vette bassen, in het historische decor van een prachtige stad, is een unieke ervaring die ik graag wil delen. Als je het dan nog steeds niks vind, kun je tenminste met gegronde redenen het carnaval links laten liggen
). Jammer ook van je te korte romance, zijn vrienden moeten niet zo haten 
