Garagerave & Dealers in Parijs
Geplaatst: zo maart 16, 2014 7:57 pmVerhalen van Vroeger
- De Blauwe Gitaar & Verdwaald in het Bos
- Garagerave & Dealers in Parijs
- Paard met een Baard & Op de Vlucht
Garagerave
We waren op een donderdagavond aan het voetballen in de gymzaal van een oud schoolgebouw. Ik had het gebouw die dag pas ontdekt, doordat een paar kennissen er een kamer hadden. De ruimte werd sinds een paar jaar gebruikt om studenten te huisvesten. Naast mijn vriend G was ook M aanwezig in de gymzaal. Het was zijn laatste week in Leiden. Hij zou gaan verhuizen om in een andere stad aan een nieuwe studie te beginnen. Iedereen baalde er een beetje van. M was altijd in geweest voor een avondje chillen. Of een dag, of een nacht. Helaas was dat ook de reden geweest dat hij zijn studie niet in Leiden kon voortzetten.
Na het voetballen liepen we een rondje door het gebouw. Het was een typisch schoolgebouw. Lange, brede gangen met overal deuren. Achter elke deur zat een voormalig klaslokaal dat nu als woonruimte werd gebruikt. We liepen langs de oude kantine. ‘Wat zou het cool zijn om hier een feest te geven,’ zei ik tegen G. G kreeg een glimlach op zijn gezicht. ‘Wat houdt ons tegen?’ Het idee was geboren; we zouden een afscheidsfeestje voor M geven. In de gymzaal van de school. De volgende dag. We overlegden het met een paar bewoners van het pand. Zij kenden M ook en vonden het een goed idee. Toen we thuiskwamen maakten we meteen een facebookevent aan die we ‘gymzaalrave’ noemden. We nodigden een stuk of honderd mensen uit en waren benieuwd hoe veel er zouden komen opdagen.
Op vrijdagmiddag gingen G en ik naar de school om alvast wat spullen klaar te zetten. Ik zou de muziek gaan verzorgen en ik had een mengpaneel, een versterker en een koptelefoon bij me. G had bij ons thuis nog wat feestverlichting gevonden. We liepen de kamer van T – één van onze kennissen – binnen en troffen er een grote groep huisgenoten aan. We kregen een aantal bedroefde blikken toegeworpen. Een deel van de bewoners had ons idee belachelijk gevonden en wilden na het zien van het facebookevent niet meewerken aan het plan. Aangezien zij in het huis woonden hadden we geen poot om op te staan.
Wanhopig probeerden we ze over te halen. Het zou een afscheidsfeestje voor een goede vriend zijn. De uitnodiging was al verstuurd. Dit kon toch niet meer afgeblazen worden? T had een idee. Aan de school zat een oude garage gekoppeld. Deze ruimte lag vrij afgelegen, dus de andere bewoners zouden geen last hebben van het feestgeluid. Met lichte tegenzin stemden de huisgenoten er mee in. ‘Goed dan, maar als ik vanavond niet kan slapen dan is het afgelopen.’ ‘Anders kom je toch ook gewoon naar het feestje?’ ‘Ja, misschien doe ik dat wel.’ We brachten de spullen naar de garage en de ruimte bleek perfect te zijn. Er was zelfs een hok met een soort bar waar ik mijn DJ-spullen op kwijt zou kunnen. Vol goede moed gingen we terug naar huis om wat te eten.
We begonnen aardig dronken te worden en het was eigenlijk al lang tijd om terug naar de garage te gaan voor het treffen van de laatste voorbereidingen. Het was nu tien uur, en het feest zou om twaalf uur gaan beginnen. Op facebook stonden enkele tientallen mensen op ‘aanwezig’, dus het beloofde een aardige opkomst te worden. We haastten ons naar de garage en ik zette de spullen klaar voor de soundcheck. Er was een hoop gedoe, ik kreeg mijn versterker niet op de boxen aangesloten. We hadden een probleem. G en ik fietsen snel terug naar huis om onze eigen boxen op te halen, en we kwamen nog maar net op tijd terug. De eerste gasten waren er al. De boxen werden aangesloten en het feest kon beginnen.
Ik was harde techno aan het draaien en had ondertussen een halve xtc-pil genomen. Het feest werd steeds drukker en de euforie steeds groter. Rond twee uur waren er minimaal vijftig mensen en iedereen ging goed los. Een paar mensen gingen zelfs voor het eerst aan de xtc. Mijn boxen konden niet heel veel geluid hebben, maar waus als ik was draaide ik de volumeknop steeds een stukje verder open. Ineens hoorde ik gekraak. Shit, ik had een box opgeblazen. Het publiek leek niets te merken. Een halfuur later ging ook de andere box er aan. Nu klonk de muziek nergens meer naar. Ik vond het niet echt vervelend, waarschijnlijk omdat de mdma zijn werk deed.
T had nog een gitaarversterker die ik kon gebruiken. We sloten het ding aan en er kwam slechts iets beter geluid uit dan uit de kapotte boxen. We namen het krakende geluid voor lief. Ik begon goa-trance te draaien en de avond was nog lang niet afgelopen. Iedereen had het naar zijn zin en G en ik waren blij dat we M een waardig afscheidsfeest konden geven.
Dealers in Parijs
Het was zaterdagavond, eind november. G en ik hadden na uren te hebben gezocht eindelijk het hostel gevonden waar we wilden slapen. Het Peace & Love Hostel lag aan de Rue La Fayette, een van de grootste en drukste straten van het centrum van Parijs. De man die binnen achter de balie stond vertelde ons dat er geen bedden meer vrij waren voor de avond. De volgende dag pas weer. We vroegen of we in ieder geval onze spullen konden dumpen, een avondje doorhalen zou geen probleem zijn. Hij wees ons naar de lockers. ‘Wat brengt jullie eigenlijk naar Parijs?’ Vroeg de man die er uit zag alsof hij na het gesprek zo snel mogelijk weer naar zijn crackpijp zou grijpen. ‘We willen Zlatan zien voetballen. Zondag gaan we naar een wedstrijd van Paris Saint Germain. Maar eerst een feestje, vanavond.’ De junk moest lachen. ‘Veel plezier, jongens!’
We kochten een fles wodka en gingen ergens goedkoop uit eten. We bestelden beiden een glas cola en schonken er af en toe wat wodka bij om goedkoop uit te zijn. De alcohol maakte ons ontzettend melig, we waren meer aan het lachen dan aan het praten. De laatste keer dat ik wat wodka inschonk had de ober het in de gaten. De tot dan toe overdreven vriendelijke man liep met een geïrriteerde blik op me af. ‘Ik zag het.’ Nadat hij dit gezegd had keerde hij me de rug toe en de rest van de avond heeft hij niets meer tegen ons gezegd.
We pakten de metro richting de Notre-Dame om daar de rest van de wodkafles leeg te drinken. We waren nog steeds in een melige bui en genoten van het kijken naar andere mensen die net als wij op het plein stonden om in te drinken of gewoon om samen te komen. We waren er nog niet helemaal over uit wat we zouden gebruiken op het feest. We hadden een beetje 4fmp en xtc, ongeveer een gram speed en meer dan genoeg ketamine bij ons. Door het praten over drugs kreeg ik er zin in. We dronken de fles leeg en gingen op zoek naar het feest.
We namen beiden een fmp-pil en stapten de club binnen. Het zag er goed uit en er werd fijne tech-house gedraaid. We bestelden een biertje. Acht euro vijftig. Shit, dit zou een dure avond gaan worden. Het viel ons op dat er niet erg uitbundig werd gedanst. Zelf waren we dat wel al snel aan het doen. De fmp deed zijn werk. Er kwamen Engelse meisjes op ons af. ‘Hoi, hebben jullie misschien wat mdma?’ G en ik keken elkaar aan. Ze zullen wel wat aan ons gezien hebben. De xtc wilde ik eigenlijk bewaren voor later. Ik vertelde ze dat ik wel een paar fmp pillen kon verkopen. ‘Wat is dat?’ ‘Heel fijn, een soort milde xtc. We hebben het zelf ook op.’ We verkochten twee pillen voor tien euro.
Het feest was goed en ik voelde me fijn. Ik sprak veel verschillende mensen. Er kwamen Franse meisjes naar ons toe. Ze hadden van de Engelsen gehoord dat we drugs bij ons hadden. Ik gaf ze een puntje pep in ruil voor een biertje. Goede deal, want ik had de gram in Nederland voor vijf euro gekocht. De meisjes waren gezellig en we bleven een tijdje met elkaar feesten.
Er kwamen steeds meer mensen op me af. Of eigenlijk kwamen ze op het zakje speed in mijn broekzak af. Het was geen topspul, maar er was een ontzettend grote vraag naar. Veel mensen kwamen meerdere keren terug. Ik vroeg elke keer één biertje voor een sleutelpuntje. Aan drank kwamen G en ik niet te kort. Soms waren we al voorzien en dan vroeg ik geld. Meestal werd er vijf euro voor een puntje betaald, af en toe tien. Ineens stond ik full-time in de rookruimte met een sleutel in mijn hand. Deze avond zou ons hele weekend gaan betalen.
G was met een meisje bezig en ik was druk aan het dealen. Ik vond het erg leuk om te doen, want ik ontmoette steeds nieuwe mensen. Iedereen deed overdreven aardig tegen me en ik deed overdreven aardig terug. Omdat het kon, en omdat ik aan de fmp zat. Toen het feest wat rustiger werd namen G en ik een halve xtc-pil. We hadden fijne gesprekken. De Franse meisjes van het begin kwamen om meer speed vragen. Ik zei dat het op was, want ik wilde nog wat bewaren voor de ochtend. G en ik hadden immers geen slaapplek. Ik haalde het alternatief uit mijn zak. Keta. ‘Wat is dat?’ vroeg een meisje. ‘Je wordt er heel vaag van. Het is heel grappig.’ ‘Oké, doe mij maar wat.’ Ik ging met de twee meisjes aan de keta, G hield het rustiger.
Het feestje was afgelopen en we gingen met de Franceses mee naar hun appartement in het centrum van Parijs. De ketamine maakte de rit in de metro vreemd en grappig. In het appartement kwam een van hun huisgenotes uit haar bed. Ze had een jongen bij zich, die ze blijkbaar op het feest waar we waren hadden ontmoet. Ik herkende ze allebei niet. Ik bood ze wat ketamine aan en even later was iedereen aan het spacen. Via een laptop zette ik rustige muziek aan. Ik belandde bij één van de meisjes in bed. Door de staat waarin we verkeerden kwamen we niet veel verder dan enkele aanrakingen. Ik droomde weg met mijn ogen dicht.
‘S, zullen we zo gaan?’ Ik werd wakker uit mijn space. Ik had zeker een uur op bed gelegen. Het was tien uur ’s ochtends en het was tijd om afscheid te nemen. De meisjes lagen er uitgeteld bij. Compleet verkrackt gingen G en ik de straat op. Het was mistig, maar we droegen allebei een zonnebril om ons gezicht te verbergen. Ik had mijn capuchon op en mijn sjaal hoog opgetrokken. We hadden een missie; de Eiffeltoren bezoeken.
We liepen het laatste stuk vanaf de metro. ‘Jezus man, mijn bek is zo fucking droog.’ Terwijl ik dit tegen G zei zag ik twee mannen onze kant op kijken. ‘Dit kan echt niet,’ hoorde ik er eentje zeggen. Ietwat beschaamd liepen we verder. Ik was nog nooit bij de Eiffeltoren geweest. Toen we er stonden kreeg ik kippenvel. Door de mist was hij maar voor een kwart te zien, en ik vond het prachtig. Het deed me denken aan een bouwwerk uit het verleden in de toekomst. Alsof we in de vijfentwintigste eeuw leefden, maar de Eiffeltoren al drie eeuwen oud was. We hadden graag naar boven gewild, maar bij de lift was het te druk en de trap leek ons geen goed plan. Zelfs niet met de pep die we nog over hadden. We besloten richting het hostel te gaan om te kijken of er al een kamer vrij was.
We kregen een kamer. Echt slapen konden we niet. ’s Avonds zou de voetbalwedstrijd zijn. De wedstrijd die de reden was geweest om naar Parijs te gaan. Dat we eerst zo een goede avond mee zouden maken hadden G en ik beiden niet verwacht. Voor de wedstrijd gingen we naar het Louvre. Lopen was vermoeiend, maar de schilderijen waren mooi. Bij de Mona Lisa kreeg ik kippenvel. Ik wist niet of het door het schilderij kwam, of door de tientallen Aziaten die zaten te dringen om er een foto van te maken, maar het was een mooi moment. Het werd donker en we vertrokken richting het Stade de France.
De sfeer in het stadion was geweldig. We stonden midden tussen de harde kern van Franse supporters. PSG won met 4-0, Ibrahimovic scoorde twee keer. Na elk doelpunt omhelsden we elkaar. We waren moe. En heel blij. Wat een heerlijk weekend.
- De Blauwe Gitaar & Verdwaald in het Bos
- Garagerave & Dealers in Parijs
- Paard met een Baard & Op de Vlucht
Garagerave
We waren op een donderdagavond aan het voetballen in de gymzaal van een oud schoolgebouw. Ik had het gebouw die dag pas ontdekt, doordat een paar kennissen er een kamer hadden. De ruimte werd sinds een paar jaar gebruikt om studenten te huisvesten. Naast mijn vriend G was ook M aanwezig in de gymzaal. Het was zijn laatste week in Leiden. Hij zou gaan verhuizen om in een andere stad aan een nieuwe studie te beginnen. Iedereen baalde er een beetje van. M was altijd in geweest voor een avondje chillen. Of een dag, of een nacht. Helaas was dat ook de reden geweest dat hij zijn studie niet in Leiden kon voortzetten.
Na het voetballen liepen we een rondje door het gebouw. Het was een typisch schoolgebouw. Lange, brede gangen met overal deuren. Achter elke deur zat een voormalig klaslokaal dat nu als woonruimte werd gebruikt. We liepen langs de oude kantine. ‘Wat zou het cool zijn om hier een feest te geven,’ zei ik tegen G. G kreeg een glimlach op zijn gezicht. ‘Wat houdt ons tegen?’ Het idee was geboren; we zouden een afscheidsfeestje voor M geven. In de gymzaal van de school. De volgende dag. We overlegden het met een paar bewoners van het pand. Zij kenden M ook en vonden het een goed idee. Toen we thuiskwamen maakten we meteen een facebookevent aan die we ‘gymzaalrave’ noemden. We nodigden een stuk of honderd mensen uit en waren benieuwd hoe veel er zouden komen opdagen.
Op vrijdagmiddag gingen G en ik naar de school om alvast wat spullen klaar te zetten. Ik zou de muziek gaan verzorgen en ik had een mengpaneel, een versterker en een koptelefoon bij me. G had bij ons thuis nog wat feestverlichting gevonden. We liepen de kamer van T – één van onze kennissen – binnen en troffen er een grote groep huisgenoten aan. We kregen een aantal bedroefde blikken toegeworpen. Een deel van de bewoners had ons idee belachelijk gevonden en wilden na het zien van het facebookevent niet meewerken aan het plan. Aangezien zij in het huis woonden hadden we geen poot om op te staan.
Wanhopig probeerden we ze over te halen. Het zou een afscheidsfeestje voor een goede vriend zijn. De uitnodiging was al verstuurd. Dit kon toch niet meer afgeblazen worden? T had een idee. Aan de school zat een oude garage gekoppeld. Deze ruimte lag vrij afgelegen, dus de andere bewoners zouden geen last hebben van het feestgeluid. Met lichte tegenzin stemden de huisgenoten er mee in. ‘Goed dan, maar als ik vanavond niet kan slapen dan is het afgelopen.’ ‘Anders kom je toch ook gewoon naar het feestje?’ ‘Ja, misschien doe ik dat wel.’ We brachten de spullen naar de garage en de ruimte bleek perfect te zijn. Er was zelfs een hok met een soort bar waar ik mijn DJ-spullen op kwijt zou kunnen. Vol goede moed gingen we terug naar huis om wat te eten.
We begonnen aardig dronken te worden en het was eigenlijk al lang tijd om terug naar de garage te gaan voor het treffen van de laatste voorbereidingen. Het was nu tien uur, en het feest zou om twaalf uur gaan beginnen. Op facebook stonden enkele tientallen mensen op ‘aanwezig’, dus het beloofde een aardige opkomst te worden. We haastten ons naar de garage en ik zette de spullen klaar voor de soundcheck. Er was een hoop gedoe, ik kreeg mijn versterker niet op de boxen aangesloten. We hadden een probleem. G en ik fietsen snel terug naar huis om onze eigen boxen op te halen, en we kwamen nog maar net op tijd terug. De eerste gasten waren er al. De boxen werden aangesloten en het feest kon beginnen.
Ik was harde techno aan het draaien en had ondertussen een halve xtc-pil genomen. Het feest werd steeds drukker en de euforie steeds groter. Rond twee uur waren er minimaal vijftig mensen en iedereen ging goed los. Een paar mensen gingen zelfs voor het eerst aan de xtc. Mijn boxen konden niet heel veel geluid hebben, maar waus als ik was draaide ik de volumeknop steeds een stukje verder open. Ineens hoorde ik gekraak. Shit, ik had een box opgeblazen. Het publiek leek niets te merken. Een halfuur later ging ook de andere box er aan. Nu klonk de muziek nergens meer naar. Ik vond het niet echt vervelend, waarschijnlijk omdat de mdma zijn werk deed.
T had nog een gitaarversterker die ik kon gebruiken. We sloten het ding aan en er kwam slechts iets beter geluid uit dan uit de kapotte boxen. We namen het krakende geluid voor lief. Ik begon goa-trance te draaien en de avond was nog lang niet afgelopen. Iedereen had het naar zijn zin en G en ik waren blij dat we M een waardig afscheidsfeest konden geven.
Dealers in Parijs
Het was zaterdagavond, eind november. G en ik hadden na uren te hebben gezocht eindelijk het hostel gevonden waar we wilden slapen. Het Peace & Love Hostel lag aan de Rue La Fayette, een van de grootste en drukste straten van het centrum van Parijs. De man die binnen achter de balie stond vertelde ons dat er geen bedden meer vrij waren voor de avond. De volgende dag pas weer. We vroegen of we in ieder geval onze spullen konden dumpen, een avondje doorhalen zou geen probleem zijn. Hij wees ons naar de lockers. ‘Wat brengt jullie eigenlijk naar Parijs?’ Vroeg de man die er uit zag alsof hij na het gesprek zo snel mogelijk weer naar zijn crackpijp zou grijpen. ‘We willen Zlatan zien voetballen. Zondag gaan we naar een wedstrijd van Paris Saint Germain. Maar eerst een feestje, vanavond.’ De junk moest lachen. ‘Veel plezier, jongens!’
We kochten een fles wodka en gingen ergens goedkoop uit eten. We bestelden beiden een glas cola en schonken er af en toe wat wodka bij om goedkoop uit te zijn. De alcohol maakte ons ontzettend melig, we waren meer aan het lachen dan aan het praten. De laatste keer dat ik wat wodka inschonk had de ober het in de gaten. De tot dan toe overdreven vriendelijke man liep met een geïrriteerde blik op me af. ‘Ik zag het.’ Nadat hij dit gezegd had keerde hij me de rug toe en de rest van de avond heeft hij niets meer tegen ons gezegd.
We pakten de metro richting de Notre-Dame om daar de rest van de wodkafles leeg te drinken. We waren nog steeds in een melige bui en genoten van het kijken naar andere mensen die net als wij op het plein stonden om in te drinken of gewoon om samen te komen. We waren er nog niet helemaal over uit wat we zouden gebruiken op het feest. We hadden een beetje 4fmp en xtc, ongeveer een gram speed en meer dan genoeg ketamine bij ons. Door het praten over drugs kreeg ik er zin in. We dronken de fles leeg en gingen op zoek naar het feest.
We namen beiden een fmp-pil en stapten de club binnen. Het zag er goed uit en er werd fijne tech-house gedraaid. We bestelden een biertje. Acht euro vijftig. Shit, dit zou een dure avond gaan worden. Het viel ons op dat er niet erg uitbundig werd gedanst. Zelf waren we dat wel al snel aan het doen. De fmp deed zijn werk. Er kwamen Engelse meisjes op ons af. ‘Hoi, hebben jullie misschien wat mdma?’ G en ik keken elkaar aan. Ze zullen wel wat aan ons gezien hebben. De xtc wilde ik eigenlijk bewaren voor later. Ik vertelde ze dat ik wel een paar fmp pillen kon verkopen. ‘Wat is dat?’ ‘Heel fijn, een soort milde xtc. We hebben het zelf ook op.’ We verkochten twee pillen voor tien euro.
Het feest was goed en ik voelde me fijn. Ik sprak veel verschillende mensen. Er kwamen Franse meisjes naar ons toe. Ze hadden van de Engelsen gehoord dat we drugs bij ons hadden. Ik gaf ze een puntje pep in ruil voor een biertje. Goede deal, want ik had de gram in Nederland voor vijf euro gekocht. De meisjes waren gezellig en we bleven een tijdje met elkaar feesten.
Er kwamen steeds meer mensen op me af. Of eigenlijk kwamen ze op het zakje speed in mijn broekzak af. Het was geen topspul, maar er was een ontzettend grote vraag naar. Veel mensen kwamen meerdere keren terug. Ik vroeg elke keer één biertje voor een sleutelpuntje. Aan drank kwamen G en ik niet te kort. Soms waren we al voorzien en dan vroeg ik geld. Meestal werd er vijf euro voor een puntje betaald, af en toe tien. Ineens stond ik full-time in de rookruimte met een sleutel in mijn hand. Deze avond zou ons hele weekend gaan betalen.
G was met een meisje bezig en ik was druk aan het dealen. Ik vond het erg leuk om te doen, want ik ontmoette steeds nieuwe mensen. Iedereen deed overdreven aardig tegen me en ik deed overdreven aardig terug. Omdat het kon, en omdat ik aan de fmp zat. Toen het feest wat rustiger werd namen G en ik een halve xtc-pil. We hadden fijne gesprekken. De Franse meisjes van het begin kwamen om meer speed vragen. Ik zei dat het op was, want ik wilde nog wat bewaren voor de ochtend. G en ik hadden immers geen slaapplek. Ik haalde het alternatief uit mijn zak. Keta. ‘Wat is dat?’ vroeg een meisje. ‘Je wordt er heel vaag van. Het is heel grappig.’ ‘Oké, doe mij maar wat.’ Ik ging met de twee meisjes aan de keta, G hield het rustiger.
Het feestje was afgelopen en we gingen met de Franceses mee naar hun appartement in het centrum van Parijs. De ketamine maakte de rit in de metro vreemd en grappig. In het appartement kwam een van hun huisgenotes uit haar bed. Ze had een jongen bij zich, die ze blijkbaar op het feest waar we waren hadden ontmoet. Ik herkende ze allebei niet. Ik bood ze wat ketamine aan en even later was iedereen aan het spacen. Via een laptop zette ik rustige muziek aan. Ik belandde bij één van de meisjes in bed. Door de staat waarin we verkeerden kwamen we niet veel verder dan enkele aanrakingen. Ik droomde weg met mijn ogen dicht.
‘S, zullen we zo gaan?’ Ik werd wakker uit mijn space. Ik had zeker een uur op bed gelegen. Het was tien uur ’s ochtends en het was tijd om afscheid te nemen. De meisjes lagen er uitgeteld bij. Compleet verkrackt gingen G en ik de straat op. Het was mistig, maar we droegen allebei een zonnebril om ons gezicht te verbergen. Ik had mijn capuchon op en mijn sjaal hoog opgetrokken. We hadden een missie; de Eiffeltoren bezoeken.
We liepen het laatste stuk vanaf de metro. ‘Jezus man, mijn bek is zo fucking droog.’ Terwijl ik dit tegen G zei zag ik twee mannen onze kant op kijken. ‘Dit kan echt niet,’ hoorde ik er eentje zeggen. Ietwat beschaamd liepen we verder. Ik was nog nooit bij de Eiffeltoren geweest. Toen we er stonden kreeg ik kippenvel. Door de mist was hij maar voor een kwart te zien, en ik vond het prachtig. Het deed me denken aan een bouwwerk uit het verleden in de toekomst. Alsof we in de vijfentwintigste eeuw leefden, maar de Eiffeltoren al drie eeuwen oud was. We hadden graag naar boven gewild, maar bij de lift was het te druk en de trap leek ons geen goed plan. Zelfs niet met de pep die we nog over hadden. We besloten richting het hostel te gaan om te kijken of er al een kamer vrij was.
We kregen een kamer. Echt slapen konden we niet. ’s Avonds zou de voetbalwedstrijd zijn. De wedstrijd die de reden was geweest om naar Parijs te gaan. Dat we eerst zo een goede avond mee zouden maken hadden G en ik beiden niet verwacht. Voor de wedstrijd gingen we naar het Louvre. Lopen was vermoeiend, maar de schilderijen waren mooi. Bij de Mona Lisa kreeg ik kippenvel. Ik wist niet of het door het schilderij kwam, of door de tientallen Aziaten die zaten te dringen om er een foto van te maken, maar het was een mooi moment. Het werd donker en we vertrokken richting het Stade de France.
De sfeer in het stadion was geweldig. We stonden midden tussen de harde kern van Franse supporters. PSG won met 4-0, Ibrahimovic scoorde twee keer. Na elk doelpunt omhelsden we elkaar. We waren moe. En heel blij. Wat een heerlijk weekend.
Ben je dan niet bang gepakt te worden op zon frans feest? Geen idee hoe streng politie daar is tov drugs.. Nja met 4fmp in je lijf denk je daar op zon moment toch niet aan XD