ketamine journeys
Geplaatst: vr mei 06, 2011 9:55 pmKetamine journeys
Waar zal ik beginnen? Ik kwam net terug van een paar vrienden; films gezien. Eerst
vreesde ik ervoor dat films angels and demons en the eye invloed zouden hebben op mijn
mindset, maar eigelijk maakte dat niets uit.
Om 2.30 am was ik op mijn kot. Zonder tripsitter en redelijk moe vroeg ik mij af of het wel
verstandig was om mij naar de maan te snuiven. 'My place, my rules, my trip.'
De teerling was geworpen. Ik maakte vlug alles klaar. Ketamine in de 2 vette lijnen,
slagroomspuit en patronen, ballon, flesje water, emergency kotsemmer, iPod en boxen...
Daarna nog even de nachtzuster verwittigd in geval van bad trip 9/11 nood.
Ik was blij dat ze nog wel even wakker was. Dat stelde mij volledig gerust en ik kon
ontspannen beginnen.
Ik lag in bed onder mijn deken en nam een rietje die ik in de McDonald's had
meegenomen. Op juiste maat gesneden snoof ik nog beter dan een stofzuiger de eerste
huge lijn weg. Die rietjes zijn blijkbaar ideaal. Na die lijn zat ik met het probleem dat ik niet
wist wat ik moest doen in de coming-up. Ik zette een afspeellijst op shuffle. Uiteindelijk
besloot ik om toch al een ballon lachgas te inhaleren. De vibraties van het lachgas gaven
mij een welkom-thuis gevoel op mijn reis. Nadat het lachgas mij verlaten had, merkte ik
dat de ketamine zijn ding aan het doen was. Zeer vreemd normaal zie ik alles uit
proporties van een ander perspectief maar nu zag ik plots mijn vloer als een enorme
tsunami golven.
Met de rotte chemische nasmaak van ketamine had ik het even lastig. Water bood mij
geen oplossing. Gelukkig zag ik aan de andere kant van de kamer cote d'or mignonette
chocolade liggen. Achteraf gezien is die chocolade echt een afterdrip killer. Het was een
lastige opgave om de chocolade aan de andere kant van de kamer te halen.
Ketamine kreeg mij meer en meer in zijn macht, het leek onmogelijk. Met de motoriek van
een mismaakte kangoeroe geraakte ik uiteindelijk terug in mijn bed. Tijd voor meer
lachgas. Zodra het insloeg, werd ik overweldigd door gevoelens. Het voelde alsof iemand
bruut mijn geest uit mijn lichaam probeerde te rukken. De dissociatie en anesthesie van
lachgas/ketamine deden hun werk prima. Het effect was behoorlijk aan de zware kant.
'Zou ik die tweede veel te lange en dikke lijn nog nemen? Ik heb nu al geen controle
meer... Wat gebeurt er met mij?' Ik houd ervan om anesthesist te spelen en snoof de lange
rij ketamineheuvels rustig binnen. In afwachting van de landing op de maan, nam ik nog
lachgas. Het viel me nu pas op dat ik naar muziek aan het luisteren was waar ik alleen
goeie herinneringen van heb. Ik werd in mijn herinneringen gekatapulteerd. Een lichte
angst besloop mij dat ik wel eens met andere muziek goed in de hel zou gaan. Met mijn
laatste krachten zorgde ik ervoor dat alleen nog deze muziek mijn kamer kon vullen.
Ik probeerde nog een ballon lachgas klaar te maken. Dit was haast onmogelijk: ik kon
bijna niet meer rechtkomen van mijn bed. Uiteindelijk, na een of ander mirakel, slaagde ik
erin een ballon klaar te krijgen.
Enige vorm van controle over ballon inademen was er niet meer. In een enorme trek
inhaleerde ik alles enorm rap, normaal doe ik dat altijd super rustig...
/disclaimer: het volgende gedeelte van de trip is eigenlijk niet te omschrijven met woorden/
KNAL Alles voelde aan als een enorm orgasme met deze muziek. Goddelijke vibraties
gedicteerd door de zalige muziek. Hemel en hel liggen naast elkaar. Het gevoel begon te
lekker te worden. Het werd teveel van het goede, veel te veel. Way too much is just too
much. Ik zat vast tussen hemel en hel. Volledig verdoofd kon ik niet meer bewegen.
Ketamine had mij zojuist volledig K.O. gemept. Mijn lichaam voelde ook niet meer aan
zoals het er was. Mijn voeten en buik waren er niet meer. Ik vloog ergens rond, ergens
ergens. Ik herinner mij nog dat ik op het laatste moment de trip ergens relatief veilig kon
naar toe sturen met een mooie gedachte.
Life is a drama. Dit kon niet echt zijn. Closed eye visuals... Mijn ogen opendoen ging niet
meer. Mijn kamer had ik allang verlaten. Ik zweefde en zwom in iets niet menselijk. Het
leek op de ruimte. Het bestaan van ook maar enige fysische wet was onmogelijk.
Hetgeen wat van mij overbleef maakte salto's en leek alsof het in een rollercoaster zat.
Ik geloofde niet wat er gebeurde, het ergens was plots dubbel zo sterk in, geen 3D, maar
100D aanwezig. De hemelse muziek kon ik nauwelijks horen en klonk metaalachtig. In het
ergens was er plots een aap die eigenlijk een man met een lange grijze baard was.
Hierna volgt een zwart gat in mijn geheugen tot Ik plots terug met mijn lichaam in een
donkere rollercoaster zat die juist boven kwam vanuit een donkere put.
Mijn gsm trilde op mijn nachtkastje, besef van ruimte keerde relatief terug. Ik probeerde
hem te nemen maar ik tastte met mijn hand in een volledig duistere ruimte. Uiteindelijk
slaagde ik erin om mijn gsm te vinden. Wat ik van mijn gsm vond, waren alleen de
knoppen op de zijkant. Vijf minuten later, kon ik een bericht van de nachtzuster lezen.
Helaas slaagde ik erin om complete wartaal terug te sturen. Aangezien ik even kon
bewegen leek lachgas een optie. Wat hierna gebeurde, houd ik nog altijd niet voor
mogelijk. Het sloeg zo hard in, veel te hard. Horror, panic and disaster waren de eerste
dingen waar ik aan dacht. Deze golven kon ik niet besurfen. Aan de ene kant had je de
enorme vibraties van lachgas, aan de andere kant moord, hel en verderf. 'Als ik nu moest
overgeven ging ik stikken in mijn eigen kots...' In het gebouw kwamen er mensen toe. Die
geluiden maakten mij krankzinnig. Deze twee tegenpolen toonden zich visueel als het yin/
yang symbool bestaande uit energie met alle kleuren. Plots draaiden de twee energieën in
een neerwaartse spiraal naar elkaar. Toen ze elkaar troffen in het middelpunt ervoer ik de
grootst mogelijke vorm van gelukzaligheid. De gedachte/het probleem waarmee ik deze
trip inging, ontrafelde zich in een enorme snelle scherpe logica. In wat een seconde was,
begreep ik alles ivm die gedachte. Tientallen jaren denkwerk in 1 f*cking seconde...
Mijn geest was enorm vermoeid. De ketamine begon te minderen en ik wou slapen.
Na veel gepruts en moeite kreeg ik het voor elkaar de lichten uit te doen en in te slapen.
Het compleet ruïneren en verkrachten van mijn geest was echt de moeite voor die ene
gelukzaligheid...
Waar zal ik beginnen? Ik kwam net terug van een paar vrienden; films gezien. Eerst
vreesde ik ervoor dat films angels and demons en the eye invloed zouden hebben op mijn
mindset, maar eigelijk maakte dat niets uit.
Om 2.30 am was ik op mijn kot. Zonder tripsitter en redelijk moe vroeg ik mij af of het wel
verstandig was om mij naar de maan te snuiven. 'My place, my rules, my trip.'
De teerling was geworpen. Ik maakte vlug alles klaar. Ketamine in de 2 vette lijnen,
slagroomspuit en patronen, ballon, flesje water, emergency kotsemmer, iPod en boxen...
Daarna nog even de nachtzuster verwittigd in geval van bad trip 9/11 nood.
Ik was blij dat ze nog wel even wakker was. Dat stelde mij volledig gerust en ik kon
ontspannen beginnen.
Ik lag in bed onder mijn deken en nam een rietje die ik in de McDonald's had
meegenomen. Op juiste maat gesneden snoof ik nog beter dan een stofzuiger de eerste
huge lijn weg. Die rietjes zijn blijkbaar ideaal. Na die lijn zat ik met het probleem dat ik niet
wist wat ik moest doen in de coming-up. Ik zette een afspeellijst op shuffle. Uiteindelijk
besloot ik om toch al een ballon lachgas te inhaleren. De vibraties van het lachgas gaven
mij een welkom-thuis gevoel op mijn reis. Nadat het lachgas mij verlaten had, merkte ik
dat de ketamine zijn ding aan het doen was. Zeer vreemd normaal zie ik alles uit
proporties van een ander perspectief maar nu zag ik plots mijn vloer als een enorme
tsunami golven.
Met de rotte chemische nasmaak van ketamine had ik het even lastig. Water bood mij
geen oplossing. Gelukkig zag ik aan de andere kant van de kamer cote d'or mignonette
chocolade liggen. Achteraf gezien is die chocolade echt een afterdrip killer. Het was een
lastige opgave om de chocolade aan de andere kant van de kamer te halen.
Ketamine kreeg mij meer en meer in zijn macht, het leek onmogelijk. Met de motoriek van
een mismaakte kangoeroe geraakte ik uiteindelijk terug in mijn bed. Tijd voor meer
lachgas. Zodra het insloeg, werd ik overweldigd door gevoelens. Het voelde alsof iemand
bruut mijn geest uit mijn lichaam probeerde te rukken. De dissociatie en anesthesie van
lachgas/ketamine deden hun werk prima. Het effect was behoorlijk aan de zware kant.
'Zou ik die tweede veel te lange en dikke lijn nog nemen? Ik heb nu al geen controle
meer... Wat gebeurt er met mij?' Ik houd ervan om anesthesist te spelen en snoof de lange
rij ketamineheuvels rustig binnen. In afwachting van de landing op de maan, nam ik nog
lachgas. Het viel me nu pas op dat ik naar muziek aan het luisteren was waar ik alleen
goeie herinneringen van heb. Ik werd in mijn herinneringen gekatapulteerd. Een lichte
angst besloop mij dat ik wel eens met andere muziek goed in de hel zou gaan. Met mijn
laatste krachten zorgde ik ervoor dat alleen nog deze muziek mijn kamer kon vullen.
Ik probeerde nog een ballon lachgas klaar te maken. Dit was haast onmogelijk: ik kon
bijna niet meer rechtkomen van mijn bed. Uiteindelijk, na een of ander mirakel, slaagde ik
erin een ballon klaar te krijgen.
Enige vorm van controle over ballon inademen was er niet meer. In een enorme trek
inhaleerde ik alles enorm rap, normaal doe ik dat altijd super rustig...
/disclaimer: het volgende gedeelte van de trip is eigenlijk niet te omschrijven met woorden/
KNAL Alles voelde aan als een enorm orgasme met deze muziek. Goddelijke vibraties
gedicteerd door de zalige muziek. Hemel en hel liggen naast elkaar. Het gevoel begon te
lekker te worden. Het werd teveel van het goede, veel te veel. Way too much is just too
much. Ik zat vast tussen hemel en hel. Volledig verdoofd kon ik niet meer bewegen.
Ketamine had mij zojuist volledig K.O. gemept. Mijn lichaam voelde ook niet meer aan
zoals het er was. Mijn voeten en buik waren er niet meer. Ik vloog ergens rond, ergens
ergens. Ik herinner mij nog dat ik op het laatste moment de trip ergens relatief veilig kon
naar toe sturen met een mooie gedachte.
Life is a drama. Dit kon niet echt zijn. Closed eye visuals... Mijn ogen opendoen ging niet
meer. Mijn kamer had ik allang verlaten. Ik zweefde en zwom in iets niet menselijk. Het
leek op de ruimte. Het bestaan van ook maar enige fysische wet was onmogelijk.
Hetgeen wat van mij overbleef maakte salto's en leek alsof het in een rollercoaster zat.
Ik geloofde niet wat er gebeurde, het ergens was plots dubbel zo sterk in, geen 3D, maar
100D aanwezig. De hemelse muziek kon ik nauwelijks horen en klonk metaalachtig. In het
ergens was er plots een aap die eigenlijk een man met een lange grijze baard was.
Hierna volgt een zwart gat in mijn geheugen tot Ik plots terug met mijn lichaam in een
donkere rollercoaster zat die juist boven kwam vanuit een donkere put.
Mijn gsm trilde op mijn nachtkastje, besef van ruimte keerde relatief terug. Ik probeerde
hem te nemen maar ik tastte met mijn hand in een volledig duistere ruimte. Uiteindelijk
slaagde ik erin om mijn gsm te vinden. Wat ik van mijn gsm vond, waren alleen de
knoppen op de zijkant. Vijf minuten later, kon ik een bericht van de nachtzuster lezen.
Helaas slaagde ik erin om complete wartaal terug te sturen. Aangezien ik even kon
bewegen leek lachgas een optie. Wat hierna gebeurde, houd ik nog altijd niet voor
mogelijk. Het sloeg zo hard in, veel te hard. Horror, panic and disaster waren de eerste
dingen waar ik aan dacht. Deze golven kon ik niet besurfen. Aan de ene kant had je de
enorme vibraties van lachgas, aan de andere kant moord, hel en verderf. 'Als ik nu moest
overgeven ging ik stikken in mijn eigen kots...' In het gebouw kwamen er mensen toe. Die
geluiden maakten mij krankzinnig. Deze twee tegenpolen toonden zich visueel als het yin/
yang symbool bestaande uit energie met alle kleuren. Plots draaiden de twee energieën in
een neerwaartse spiraal naar elkaar. Toen ze elkaar troffen in het middelpunt ervoer ik de
grootst mogelijke vorm van gelukzaligheid. De gedachte/het probleem waarmee ik deze
trip inging, ontrafelde zich in een enorme snelle scherpe logica. In wat een seconde was,
begreep ik alles ivm die gedachte. Tientallen jaren denkwerk in 1 f*cking seconde...
Mijn geest was enorm vermoeid. De ketamine begon te minderen en ik wou slapen.
Na veel gepruts en moeite kreeg ik het voor elkaar de lichten uit te doen en in te slapen.
Het compleet ruïneren en verkrachten van mijn geest was echt de moeite voor die ene
gelukzaligheid...
Heel leuk om te lezen en voor een redelijk deel ook zeker herkenbaar; lachgas als de ketamine al hard in is geslagen is vrijwel niet meer in taal te omschrijven inderdaad