Pagina 1 van 1

Ketamine en Methoxetamine, billiard without a c(l)ue.

BerichtGeplaatst: zo jul 03, 2011 5:03 am
door Drientje
Vorig weekend waren Mol en Draak op visite en toen had ik een hele bizarre ketamine ervaring.

Ik heb vorige zomer 3 sets met biljartballen gekocht om contact juggling mee te oefenen. Mijn handen waren af en toe stug maar ik kon nog steeds de bewegingen maken. Dus ik oefende met biljartballen tot de kracht in mijn vingers weer terug was.
Vorig weekend had ik als verrassing voor Draak en Mol een beetje keta achter gehouden. Oude keta, dat wel, maar leeftijd maakt bij keta NIETS uit. (Er bestaat geen Vergeta.)

Van de eerste lijn merkte ik alleen een heeeele lichte verstoring in mijn beeld meteen daarna snoof ik er een 'behoorlijk' grote lijn achteraan.

Ik zit op de bank met in elke hand twee biljartballen die ik soepel langs elkaar heen laat draaien. Mijn linkerhand is heel goed in de beweging die met de klok mee roteert en mijn rechterhand is precies goed in de tegenovergestelde beweging. Ik heb standaard de rode en de witte ballen uit de set want als je een goede oefening hebt ziet dat er erg vet uit. (Een set biljartballen is een rode, een gele en een witte.)

Mijn beeld trekt scheef naar links waarna de bovenste helft naar rechts lijkt te willen trekken. Ik krijg het gevoel dat ik ontzettend scheel kijk en mijn tong ligt als een onbestuurbaar mechaniek in mijn mond. Ik ben me ontzettend bewust van mijn tong. Een aparte ervaring. Wanneer ben je je nou bewust van je tong?
Ik merk dat deze lijn keta toch groter was dan ik had voorspeld (joh) en ik laat me achterover zakken om zo ontspannen mogelijk te zijn.

Het eerste wat ik weer gewaar word is kleur, of juist, geen kleur. Alles is wit. Flitsen schieten door me heen, kaatsen af op niets om vervolgens over het randje van de eeuwigheid te verdwijnen. Er is geen boven, geen beneden en wit in alle tinten fel straalt me juichend tegemoet. Chaos heerst en temidden van de verwarring in mijn hoofd, die steeds groter wordt, kijk ik daar waar ik mijn handen zou verwachten.
Ik zie heel in de verte iets roods. Alsof ik in een besneeuwd winterlandschap door de verkeerde kant van een verrekijker naar een rode skippybal tuur. Wat is dat rood? En waarom is het er dan wel, dan niet, dan wel, dan niet, dan wel, dan niet, dan wel, dan niet, dan wel, dan niet?

Geïntrigeerd blijf ik kijken. Het ding gaat niet 'uit' zoals ik eerst dacht, het floept weg! Potverdrie. Dat rode ding zit me te fucken!

Ik blijf kijken en verbaasd kom ik er 10 minutengedachtenvretend later achter dat ik scheel naar mijn eigen hand aan het staren ben. Verbazing omdat de biljartballen niet bepaald rond aanvoelden en ik al helemaal niet wist dat ik ze aan het draaien was,
Ze waren in mijn beleving zeker weten vierkant. Al keta trippend is het voor mij onmogelijk te rijmen dat ik zelf, iets van die afmeting, in kubusvorm langs elkaar heen kan laten rollen. Ik roep dan ook hardop: “Dat kan niet! Ze zijn toch vierkant!”

Waarschijnlijk ben ik prachtig studiemateriaal voor Mol en Draak, die niet zo heel erg onder de indruk zijn van de ketamine.
Langzaam maar zeker komt de realiteit tot me terug. Ik probeer me te herinneren wat mijn lichaam gedaan heeft tijdens de chaos met het wit maar er komt totaal niets boven. Schijnbaar hebben mijn handen een eigen leven geleid toen de keta er met me vandoor ging. Bijzonder om te merken dat keta zo'n invloed op je bewegingsapparaat kan hebben. Het voelde ook vrij natuurlijk en heel ontspannen om de biljartballen continu in beweging te houden.
Ik moest er later die avond ineens weer aan denken. Ik ben denk ik nog nooit zo vaag diep gegaan met keta. Er is altijd wel een moment waarop je moet stoppen omdat je niet meer bewegen kan. De heftigheid en intensiteit overvielen me zo snel en zo hard dat ik voor mezelf geen tijd heb gehad om te relativeren wat er nou aan de hand was.


Die zelfde heftigheid overviel me eigenlijk ook met MXE:


Om 23.00 heb ik voor het eerst in mijn leven 30mg Methoxetamine gesnoven....En om een uur of 23.30 vertelt de storm in mijn hoofd me dat ik beter op bed kan gaan liggen. Ik laat mijn pc voor wat hij is.
Ergens in die gedachte-wirwar weet ik nog dat die biljartballen zo prettig aanvoelden. Ze liggen in een bakje wat op de grond staat en ik merk onmiddellijk de dissociatieve kant van MXE. Hoe graag mijn hoofd het ook wil, mijn knieën zijn totaal niet van plan om ook maar een klein beetje te buigen zodat ik de biljartballen uit het bakje kan rapen. Na een x aantal pogingen tot het buigen van mijn knieën besluit ik dat mijn knieën het niet gaan doen en ik die dingen wel echt mee wil dus laat ik me in de stoel vallen waarmee ik automatisch mijn knieën buig. In mijn hoofd spreek ik ze vermanend toe (Ha, nu ineens wel he. Mooi is dat.) en dat vind ik zo grappig dat ik giechelend als een klein meisje in de stoel zit te hikken van de lach. De stoel heeft een kantel -en draaimechanisme en doordat ik hangend in de stoel aan het lachen ben wiegt de stoel bij elke grinnik een beetje mee. De chaos in mijn hoofd wordt er niet minder van want nu springen gedachten op dat ik een hele empathische stoel heb (en de stoel dus nu nooit meer anders kan zien). Voor ik niet meer uit de stoel kan komen, want drugs en lachen, doe ik drie pogingen om de biljartballen te pakken en bij poging nummer 4 heb ik eindelijk het beoogde bakje in de vingers. Ik heb ontzettend veel schik om de stralende afwezigheid van enige vorm van motoriek. Ik heb echt mijn spieren niet onder controle. Ik ben altijd zo blij dat ik zulke dingen gewoon thuis besluit en niet op een ranzig kraakfeest.

Waarom ik mezelf niet gewoon lekker in de stoel heb laten hangen snap ik zelf nu niet zo heel goed maar toen was op bed liggen schijnbaar de enige optie in drugged up Drientje-land dus met veel moeite en vasthouden, gewapend met 4 biljartballen en een telefoon, onderneem ik de 12 stappen naar de slaapkamer.

Ik heb sinds kort de prachtige optie om mijn computer te bedienen met mijn telefoon waarbij ik ook nog de keus heb of ik gekozen bestand op mijn telefoon of op de pc wil afspelen. Ik kies voor muziek op de telefoon en plug de stekker van de boxen in mijn telefoon. Nu is sowieso techniek met een dissociatief middel niet de meest geslaagde combinatie maar een touchscreen Samsung laten communiceren met een desktop pc via WiFi is bijna ondoenbaar. Normaal is het zo klaar maar de besturing van mijn handen laat nogal wat te wensen over en ik ben een poosje aan het pielen en prutsen voor ik dan eindelijk de soundtrack van Fear and Loathing in Las Vegas hoor. Sterker nog, ik hoor hem niet alleen, ik voel hem ook. Niet heel handig om half 1 in de nacht met onder en boven buren en de volumeknop nog op max.

Dit triggert dan wel meteen de auditieve impulsen. Op keta kan ik nooit inschatten wat ik hoor, waar het vandaan komt en hoe hard het is. Ik heb laatst alle boxen en volume dingen gemeten in huis en overal streepjes gezet zo dat ik zeker weet dat het volume wat ik aan heb niet storend is voor buren. Ik was die trip meer bezig met muziek zachter zetten dan met genieten.

Ik draai het volume tot net onder het streepje en kan dan eindelijk eens bepalen wat het is wat ik voel.

Ik merk op dat MXE veel roziger voelt. Warm en soezig.

En vlak. Er zit geen diepte in, het brengt je nergens en het triggert ook niets in je. Geen knopjes die omgezet worden, geen deuren die open geknalt worden en later niet meer dicht willen.

Ja, ik vind dit wel prettig.

Liggend in bed bedenk ik dan dat ik de hele tijd mezelf voorhield dat ik het beste in bed kon gaan liggen maar dat de logica van die redenatie me volledig ontgaat nu ik er eenmaal ben. Ik besluit dan maar de biljartballen hun trucje te laten doen en wonder boven wonder gaat dat zo belachelijk makkelijk dat ik meteen een hele sterke associatie heb bij de ervaring van het weekend ervoor.

Ergens is het volkomen onlogisch. Je dissocieert jezelf en je fijne motoriek is echt, nou ja laat maar, maar een beweging waar je recent weer een gevoel voor heb gekregen kun je plotseling beter dan wanneer je geen drugs op hebt. Zelfs als ik bewust mijn vingers stuur gaat het beter dan wanneer ik nuchter ben. Ik herinner me ook ineens een spontane Poi les op een goa feestje, hard trippend, toen dat ene trucje waar ik al weken mee stoeide me ineens wel lukte.

Zoals wel vaker dingen ineens wel lukken als ik drugs op heb.


Ik merk aan mezelf dat ik hier niet te lang bij stil wil staan. Als ik nuchter ben kan ik zulke dingen veel beter beredeneren, alle conclusies die ik nu maak zijn gevoed met drugs en ik heb in het verleden te vaak grote waarde gehecht aan concepten die ik trippend bedacht had.
Niet alleen weet ik dat ik er niets mee opschiet, ik ga ook mezelf weer confronteren met alle bijbehorende emoties. Je hoofd maakt geen onderscheid tussen een bedachte situatie of een daadwerkelijke situatie en zo kun je jezelf heel onzeker en klein denken. (Niet dat ik het niet zou handelen maar als er iets is waar ik geen zin in heb dan is het dat bekende patroon doorlopen.)

(Overigens waren bovenstaande gedachten echt splitsecond en weer weg, zie hoeveel er gebeurd in je hoofd in een halve seconde)

Ik kijk op de wekker en vraag me serieus af hoe het kan dat het al bijna een uur later is sinds ik in de slaapkamer ben. Zo heel spectaculair dromerig of spacend heb ik het niet ervaren. MXE doet sowieso iets met je interne klok want sinds ik dit aan het typen ben gaat de tijd, gevoelsmatig, veel langzamer dan 'normaal'.

Om 02.45 is de trip nog lang niet afgelopen maar mijn coördinatie is met sprongen vooruit gegaan en ik besluit dat de slaapkamer toch echt niet de juiste plaats is om dit experiment nog verder uit te diepen. De rest van de trip luister ik muziek en meng me af en toe met mijn gebruikelijke charmes op DF terwijl ik dit typ.

Ik vind het wel echt een geslaagd middel. Raar is dat het wat langer op zich laat wachten dan normaal met snuiven en ik denk dat een weegschaal echt een must is. Ik vond 30mg prettig, ik las her en der ook iets hogere dosissen, misschien is dat voor later. Werkingsduur is niet perse te lang want als je de piek gehad hebt kun je best nog wel een rondje wandelen of een bak thee zetten voor je moeder.

Ik denk dat ik het in de toekomst wel vaker ga gebruiken.

Re: Ketamine en Methoxetamine, billiard without a c(l)ue.

BerichtGeplaatst: zo jul 03, 2011 10:35 am
door Davinci
Drientje schreef:alle conclusies die ik nu maak zijn gevoed met drugs en ik heb in het verleden te vaak grote waarde gehecht aan concepten die ik trippend bedacht had.

Vind je dat trippen nu nog iets kan toevoegen aan concepten die je bedenkt?

Ketamine en methoxetamine op één avond lijkt wel leuk.
Methoxetamine is toch duidelijker anders dan ketamine op de een of andere manier.
Veel warmer, zachter, minder in your face...

Re: Ketamine en Methoxetamine, billiard without a c(l)ue.

BerichtGeplaatst: zo jul 03, 2011 12:05 pm
door Drientje
Ik vind trippen leuk maar wat ik vroeger deed is de dingen die ik trippend logisch vond terug koppelen naar mijn nuchtere zelf en daar geloof aan hechten.

Redenaties kunnen op LSD wel heel logisch lijken maar hoeven het niet te zijn. Als je teveel geloof hecht aan je trippende ervaringen loop je volgens mij een groot gedeelte van de tijd de essentie van het leven mis.

En dit was niet op 1 avond he? Dit waren twee verschillende weekenden.

Re: Ketamine en Methoxetamine, billiard without a c(l)ue.

BerichtGeplaatst: zo jul 03, 2011 11:31 pm
door Einstein
Mooi report. Die vlakheid ervaarde ik niet echt op een veel hogere dosis, hoewel het niet zo ingrijpend is als keta, geloof ik. Verder herken ik de verschillen wel hierin :rock2: