Ketamine tweede keer +-400mg Fantastische K-hole
Geplaatst: wo dec 12, 2012 1:16 amInleiding:
Mijn eerste keer Ketamine was een erg fijne, maar ook schokkende ervaring
Bij deze eerste keer heb ik een tripsitter gehad, die zelf enigszins onder invloed was van mxe (ik zal geen usernames noemen deze keer
). Dat was een verstandig idee omdat ik toen wel een wat terughoudende houding had tegenover bijdoseren. Ik schat dat dat 200mg geweest moet zijn in totaal. Ik heb mijn ketamine niet laten testen, wat voor mij opmerkelijk is omdat ik altijd mijn drugs laat testen. Wat statistieken opgezocht en blijkt dat ketamine niet erg veel versneden wordt met levensgevaarlijke middelen, vooral andere verdovingsmiddelen dus heb het goede vertrouwen in mijn dealer gekozen en ben er op uitgegaan een grammetje te scoren. Diezelfde nacht de trip gehouden, samen met een maatje die mxe deed.
Ik begon met een report zoals ik dat met RC's doe, tijden en bemerkingen opschrijven etc. Dat heb ik circa 2 uur volgehouden, maar echt helemaal niets boeiends in geschreven.
Ik heb wel mijn ervaringen, gedachten en hallucinaties gedeeld met mijn tripsitter, die kon me er later wat over vertellen.
Het doel was om in de k-hole terecht te komen, en dat is heel kort gelukt. Ik was er, half slapende, half k-hole. Ik werd vanuit beelden uit mijn herinneringen de grond ingezogen, ik zakte en ik zakte, de kamer zag er uit als de matrix en uiteindelijk was ik in complete duisternis. Maar kwam er ook snel weer uit, want terug kwamen die (zeer gedetailleerde) herinneringen en matrix-surroundings.
Set
2 dagen gingen voorbij en ik hield het eenvoudig niet meer vol. Ik wilde gewoon nog een stapje dieper die duisternis in. Want zoals ik het me herinnerde voelde het ongelofelijk fascinerend om je bewustzijn zo gelimiteerd mee te maken. Deze keer heb ik al mijn ketamine voorbereid in kleine lijntjes. als ik me goed herinner stuk of 10 lijntjes. Ik was eigenlijk niet van plan om alles op te snuiven, want ik zou die k-hole wel weer moeten bereiken met dezelfde dosis had ik het gevoel. Maar ik wilde ook niet het risico nemen dat ik er net niet zou komen, ik zou het verschrikkelijk jammer vinden als ik ook deze keer niet een succesvolle langdurige k-hole zou bereiken.
Setting
Thuis. Achter de computer op een bureau de poeder voorbereid. Matrasje op de grond.
Ik kwam thuis van werk, veels te vroeg, ik moest toch wat om de dag door te komen.
De trip
De volgende tijdstempels zijn schattingen. Ik heb bij belangrijke momenten wel even op mijn stopwatch gekeken en onthouden voor zover mij dat lukte.
(Het is trouwens half 11 's morgens)
+0:00 Klein lijntje naar binnengewerkt
+0:10 Begin al dat aangeschoten, zweverige gevoel te krijgen
+0:15 Nog een lijntje
+0:20 Eventjes liggen. Kijken hoe de voortgang van lichamelijke verdoving verloopt.
+0:30-0:45 Vind het ongelofelijk jammer om op te staan, maar ik sta weer op en ik doe een lijntje. En dan wat muziek luisteren, beetje naar mijn keta staren. Ondertussen kom ik op een geweldig idee. Hoe vet zou het zijn om tijdens mijn dissociatie naar natuurgeluiden te luisteren? Ik friemel wat met de kabeltjes op mijn laptop en krijg het voor elkaar met een enorme verlengkabel de koptelefoons aan te sluiten. Inmiddels heb ik mijn matras op de grond neergelegd want dan kan ik precies in het midden van mijn kamer liggen, alles ligt dan even ver, misschien ziet dat er wel cool uit voor als ik weer zo'n matrix-hallucinatie krijg. Oh en ik vind mijn blinddoek! Perfect! Dan hoef ik niet eens visuele imput te hebben. Misschien kom ik dan nog sneller in mijn k-hole ook! Ook vind ik geluidwerende oordopjes. Te gek! Nu kan ik mijn verwarming aanzetten zonder die te horen. Als ik mijn koptelefoons gewoon hard genoeg zet hoor ik die natuurgeluiden ook nog.
Voordat ik met de combi oordopjes, koptelefoons en blinddoek opzet, snuif ik nog een aantal lijntjes op met paar minuutjes tussenpauze
0:45-1:00 En nu liggen. Ik plof met gewelddadige kracht neer op mijn matras. Het lijkt wel alsof ik met warpspeed neerval hahah. De verdovende effecten voelen heerlijk, ik lig in een kaarsrechte positie zodat de bloedtoevoer naar mijn ledematen niet belemmerd wordt. Eigenlijk voel ik alleen nog maar mijn hersenen. Ik kan mijn lichaam nog wel bewegen, maar dat hoeft niet. Ik praat tegen mezelf in mijn gedachten en probeer een beschrijving te geven van hoe ik me voel voor de 'latere ik' die dit report zal schrijven. Het ironische is dat ik me hier -buiten de lichamelijke verdoving- niets van herinner. Het zal vast niet belangrijk geweest zijn. De beste beschrijving die ik kan geven aan de voortgang van dissociatie is CTRL+ALT+DEL in je hersenen, en 1 voor 1 alle programma's(zintuigelijke waarnemingen) afsluiten. Het enige wat dan nog overblijft is je volle RAM geheugen. En omdat het niet in gebruik is voelt het oneindig, ongedefinieerd.
1:00 Ik voel dat ik nog niet diep genoeg ben, dus ik besluit met zeer grote moeite weer op te staan. Ik zit weer op mijn stoel en zie de lijntjes weer liggen. Het mp3'tje met de natuurgeluiden was best wel vervelend, want er zaten ook vogeltjes in die een enorm schel geluid maakten, dus ik besluit te switchen naar een mp3'tje met regenstormgeluiden. Toen ik opstond zijn beide neusgaten toevallig ook vrijgekomen dus het lijkt me helemaal niet zo'n gek idee om door beide neusgaten wat te snuiven. Mijn hoofd voelt wel superzwaar als ik voorover buig richting de poeder. Maar het lukt nog net. Het snuifbuisje lijkt opeens ook een stuk verder van mijn neus af te zijn, dus ik vergis me een aantal keer bij het snuiven. Twee enorme lijnen verder (alles wat ik nog over had) begint het avontuur.
1:15 Zo! Mijn verwarming staat aan, oordopjes in, koptelefoons op, blinddoek om. En ja hoor, dan gebeurt het. Ik val als een baksteen door de grond. Het voelt als skydiven, maar zonder ook maar te denken aan de mogelijkheid dat het ooit op zou kunnen houden. Ik hoor angstaanjagende donderslagen maar ze klinken juist spannend! Alsof er iets heel vets gaat gebeuren. Ik zie ook de regendruppels. Ik voel me als elke individuele regendruppel die neerknalt, ik zie ook alle regendruppels en alle moleculen, ik ben elk molecuul en ik blijf maar vallen, vallen, vallen. Hoe lang dit heeft geduurd zou ik niet weten. Het voelde in ieder geval als een eeuwigheid. Maar dan wordt het duister. Er zijn geen regendruppels meer. Ik hoor niets, het is stil. Ik val ook niet meer. Ik ben niet meer. Mijn bewustzijn is niet meer gelinkt aan herinneringen of zintuigelijke waarnemingen. Er is niets meer wat mij definieert tot wie of wat ik ben. Ik denk ook niet meer. Ik ben een simpel bewustzijn dat alleen in het nu leeft. Eigenlijk is een k-hole helemaal geen speelplaats waar je met de wildste fantasieen rond kan spelen. Het is een enorm zwart gat wat gewoon immens lekker voelt om naar toe te kruipen. Het is niet de k-hole die ik wou bereiken, het was de reis er naartoe wat zo ongelofelijk bevrijdend en comfortabel voelde. Dat besefte ik me toen ik langzaamaan weer uit mijn k-hole terugkwam de realiteit in. Ik denk dat ik ongeveer een half uur in complete duisternis heb gezeten. Het laatste kwartiertje kwam ik langzaam weer bij. Nog steeds was mijn lichaam zo lam als een zakje pudding, maar ik wilde eigenlijk weer terug. Het herstellen van de links tussen mijn hersenfuncties was helemaal niet gewenst! Ik probeerde ook weer in slaap te dommelen om weer terug te komen maar dat lukte me ook niet! Ik heb wel CEV's gehad die ik me niet meer herinner. Fragmenten uit mijn geheugen die vast niet belangrijk waren. Ik hoor weer de donderslagen en ze klinken eigenlijk veels te hard besef ik me nu. Als ik eindelijk mijn ledematen kan bewegen lig ik nog even bij te komen van de ervaring. Ik zie er heel erg tegenop om weer het dagelijkse leven in te moeten gaan. Wat is het leven toch vervelend als je geen berg aan keta hebt.. denk ik bij mezelf. De cravings om weer terug te gaan een 2de k-hole in, zijn groot. Ik heb nog een kwart grammetje MXE in mijn stash, die ZOU ik kunnen doen. Maar ik moet morgen ook werken. En MXE werkt zo lang door, en sowieso ga ik ALLES opsnuiven. Wie weet ben ik over 2 dagen nog steeds van de kaart. Laat ik het maar niet doen.
Nagedachten
Dissociatieven zijn voor mij eigenlijk veel te fijne middelen. Maargoed dat het een aardig prijskaartje heeft, want dagelijks ketaminegebruik zie ik echt niet zitten.
Mijn eerste keer Ketamine was een erg fijne, maar ook schokkende ervaring
Bij deze eerste keer heb ik een tripsitter gehad, die zelf enigszins onder invloed was van mxe (ik zal geen usernames noemen deze keer
). Dat was een verstandig idee omdat ik toen wel een wat terughoudende houding had tegenover bijdoseren. Ik schat dat dat 200mg geweest moet zijn in totaal. Ik heb mijn ketamine niet laten testen, wat voor mij opmerkelijk is omdat ik altijd mijn drugs laat testen. Wat statistieken opgezocht en blijkt dat ketamine niet erg veel versneden wordt met levensgevaarlijke middelen, vooral andere verdovingsmiddelen dus heb het goede vertrouwen in mijn dealer gekozen en ben er op uitgegaan een grammetje te scoren. Diezelfde nacht de trip gehouden, samen met een maatje die mxe deed.Ik begon met een report zoals ik dat met RC's doe, tijden en bemerkingen opschrijven etc. Dat heb ik circa 2 uur volgehouden, maar echt helemaal niets boeiends in geschreven.
Ik heb wel mijn ervaringen, gedachten en hallucinaties gedeeld met mijn tripsitter, die kon me er later wat over vertellen.
Het doel was om in de k-hole terecht te komen, en dat is heel kort gelukt. Ik was er, half slapende, half k-hole. Ik werd vanuit beelden uit mijn herinneringen de grond ingezogen, ik zakte en ik zakte, de kamer zag er uit als de matrix en uiteindelijk was ik in complete duisternis. Maar kwam er ook snel weer uit, want terug kwamen die (zeer gedetailleerde) herinneringen en matrix-surroundings.
Set
2 dagen gingen voorbij en ik hield het eenvoudig niet meer vol. Ik wilde gewoon nog een stapje dieper die duisternis in. Want zoals ik het me herinnerde voelde het ongelofelijk fascinerend om je bewustzijn zo gelimiteerd mee te maken. Deze keer heb ik al mijn ketamine voorbereid in kleine lijntjes. als ik me goed herinner stuk of 10 lijntjes. Ik was eigenlijk niet van plan om alles op te snuiven, want ik zou die k-hole wel weer moeten bereiken met dezelfde dosis had ik het gevoel. Maar ik wilde ook niet het risico nemen dat ik er net niet zou komen, ik zou het verschrikkelijk jammer vinden als ik ook deze keer niet een succesvolle langdurige k-hole zou bereiken.
Setting
Thuis. Achter de computer op een bureau de poeder voorbereid. Matrasje op de grond.
Ik kwam thuis van werk, veels te vroeg, ik moest toch wat om de dag door te komen.
De trip
De volgende tijdstempels zijn schattingen. Ik heb bij belangrijke momenten wel even op mijn stopwatch gekeken en onthouden voor zover mij dat lukte.
(Het is trouwens half 11 's morgens)
+0:00 Klein lijntje naar binnengewerkt
+0:10 Begin al dat aangeschoten, zweverige gevoel te krijgen
+0:15 Nog een lijntje
+0:20 Eventjes liggen. Kijken hoe de voortgang van lichamelijke verdoving verloopt.
+0:30-0:45 Vind het ongelofelijk jammer om op te staan, maar ik sta weer op en ik doe een lijntje. En dan wat muziek luisteren, beetje naar mijn keta staren. Ondertussen kom ik op een geweldig idee. Hoe vet zou het zijn om tijdens mijn dissociatie naar natuurgeluiden te luisteren? Ik friemel wat met de kabeltjes op mijn laptop en krijg het voor elkaar met een enorme verlengkabel de koptelefoons aan te sluiten. Inmiddels heb ik mijn matras op de grond neergelegd want dan kan ik precies in het midden van mijn kamer liggen, alles ligt dan even ver, misschien ziet dat er wel cool uit voor als ik weer zo'n matrix-hallucinatie krijg. Oh en ik vind mijn blinddoek! Perfect! Dan hoef ik niet eens visuele imput te hebben. Misschien kom ik dan nog sneller in mijn k-hole ook! Ook vind ik geluidwerende oordopjes. Te gek! Nu kan ik mijn verwarming aanzetten zonder die te horen. Als ik mijn koptelefoons gewoon hard genoeg zet hoor ik die natuurgeluiden ook nog.
Voordat ik met de combi oordopjes, koptelefoons en blinddoek opzet, snuif ik nog een aantal lijntjes op met paar minuutjes tussenpauze
0:45-1:00 En nu liggen. Ik plof met gewelddadige kracht neer op mijn matras. Het lijkt wel alsof ik met warpspeed neerval hahah. De verdovende effecten voelen heerlijk, ik lig in een kaarsrechte positie zodat de bloedtoevoer naar mijn ledematen niet belemmerd wordt. Eigenlijk voel ik alleen nog maar mijn hersenen. Ik kan mijn lichaam nog wel bewegen, maar dat hoeft niet. Ik praat tegen mezelf in mijn gedachten en probeer een beschrijving te geven van hoe ik me voel voor de 'latere ik' die dit report zal schrijven. Het ironische is dat ik me hier -buiten de lichamelijke verdoving- niets van herinner. Het zal vast niet belangrijk geweest zijn. De beste beschrijving die ik kan geven aan de voortgang van dissociatie is CTRL+ALT+DEL in je hersenen, en 1 voor 1 alle programma's(zintuigelijke waarnemingen) afsluiten. Het enige wat dan nog overblijft is je volle RAM geheugen. En omdat het niet in gebruik is voelt het oneindig, ongedefinieerd.
1:00 Ik voel dat ik nog niet diep genoeg ben, dus ik besluit met zeer grote moeite weer op te staan. Ik zit weer op mijn stoel en zie de lijntjes weer liggen. Het mp3'tje met de natuurgeluiden was best wel vervelend, want er zaten ook vogeltjes in die een enorm schel geluid maakten, dus ik besluit te switchen naar een mp3'tje met regenstormgeluiden. Toen ik opstond zijn beide neusgaten toevallig ook vrijgekomen dus het lijkt me helemaal niet zo'n gek idee om door beide neusgaten wat te snuiven. Mijn hoofd voelt wel superzwaar als ik voorover buig richting de poeder. Maar het lukt nog net. Het snuifbuisje lijkt opeens ook een stuk verder van mijn neus af te zijn, dus ik vergis me een aantal keer bij het snuiven. Twee enorme lijnen verder (alles wat ik nog over had) begint het avontuur.
1:15 Zo! Mijn verwarming staat aan, oordopjes in, koptelefoons op, blinddoek om. En ja hoor, dan gebeurt het. Ik val als een baksteen door de grond. Het voelt als skydiven, maar zonder ook maar te denken aan de mogelijkheid dat het ooit op zou kunnen houden. Ik hoor angstaanjagende donderslagen maar ze klinken juist spannend! Alsof er iets heel vets gaat gebeuren. Ik zie ook de regendruppels. Ik voel me als elke individuele regendruppel die neerknalt, ik zie ook alle regendruppels en alle moleculen, ik ben elk molecuul en ik blijf maar vallen, vallen, vallen. Hoe lang dit heeft geduurd zou ik niet weten. Het voelde in ieder geval als een eeuwigheid. Maar dan wordt het duister. Er zijn geen regendruppels meer. Ik hoor niets, het is stil. Ik val ook niet meer. Ik ben niet meer. Mijn bewustzijn is niet meer gelinkt aan herinneringen of zintuigelijke waarnemingen. Er is niets meer wat mij definieert tot wie of wat ik ben. Ik denk ook niet meer. Ik ben een simpel bewustzijn dat alleen in het nu leeft. Eigenlijk is een k-hole helemaal geen speelplaats waar je met de wildste fantasieen rond kan spelen. Het is een enorm zwart gat wat gewoon immens lekker voelt om naar toe te kruipen. Het is niet de k-hole die ik wou bereiken, het was de reis er naartoe wat zo ongelofelijk bevrijdend en comfortabel voelde. Dat besefte ik me toen ik langzaamaan weer uit mijn k-hole terugkwam de realiteit in. Ik denk dat ik ongeveer een half uur in complete duisternis heb gezeten. Het laatste kwartiertje kwam ik langzaam weer bij. Nog steeds was mijn lichaam zo lam als een zakje pudding, maar ik wilde eigenlijk weer terug. Het herstellen van de links tussen mijn hersenfuncties was helemaal niet gewenst! Ik probeerde ook weer in slaap te dommelen om weer terug te komen maar dat lukte me ook niet! Ik heb wel CEV's gehad die ik me niet meer herinner. Fragmenten uit mijn geheugen die vast niet belangrijk waren. Ik hoor weer de donderslagen en ze klinken eigenlijk veels te hard besef ik me nu. Als ik eindelijk mijn ledematen kan bewegen lig ik nog even bij te komen van de ervaring. Ik zie er heel erg tegenop om weer het dagelijkse leven in te moeten gaan. Wat is het leven toch vervelend als je geen berg aan keta hebt.. denk ik bij mezelf. De cravings om weer terug te gaan een 2de k-hole in, zijn groot. Ik heb nog een kwart grammetje MXE in mijn stash, die ZOU ik kunnen doen. Maar ik moet morgen ook werken. En MXE werkt zo lang door, en sowieso ga ik ALLES opsnuiven. Wie weet ben ik over 2 dagen nog steeds van de kaart. Laat ik het maar niet doen.
Nagedachten
Dissociatieven zijn voor mij eigenlijk veel te fijne middelen. Maargoed dat het een aardig prijskaartje heeft, want dagelijks ketaminegebruik zie ik echt niet zitten.
, mooi trip report!
