Eerste keer K-Hole: A space odyssey
Geplaatst: ma apr 15, 2013 11:24 pmMijn allereerst Ketamine K-Hole ervaring heb ik in de zomer van 2011 opgedaan. Die ervaring heb ik destijds verwerkt in een reeks artikelen. Onlangs kwam ik het stuk weer tegen en toen ik het zo las begon de hele ervaring weer voor me te leven. Destijds had ik alleen kennis gemaakt met natuurlijke psychoactieve stoffen en Ketamine was toen een behoorlijke en nieuwe stap voor me.
Ik meen dat ik destijds 350 mg rectaal had genomen en iets van 100 mg nassaal.
Ik zal jullie niet vermoeien met de gehele reeks maar ik wil het gedeelte trip-ervaring jullie niet onthouden. Ik sta nog steeds achter iedere letter en ben nog net zo diep geraakt als toen.
Met een verbazingwekkende snelheid verloor ik het contact met mijn lichaam. In mijn oren klonk een steeds luider klinkende zoemtoon. De op zich zuivere toon leek uit meerdere geluiden te bestaan, die varieerden van het monotoon strijken over violen tot het in koor krijsen van kinderen. Ik bedacht me vertellingen van lieden die voorafgaande aan een ontmoeting met 'god of goden' vaak een aanzwellend gedonder, geruis, 'hemelse muziek' of 'koren van engelen' hadden gehoord. Zou er een verband zijn? Het geluid in mijn hoofd had nu oorverdovende proporties aangenomen en ik had nu zo goed als ieder contact met mijn lichaam verloren. Net op het moment dat het geluid in mijn hoofd tot een climax dreigde te komen en alles even heel kort en hevig leek te vibreren wist ik het zeker: dit zou een hell of a ride gaan worden.
Mijn ervaringen die ik als psychonaut met de traditionele middelen had opgedaan leken in niets met wat ik nu ervoer. Het geluid in mijn hoofd brak op haar hoogtepunt abrupt af en ik had de sterke sensatie achterover te tuimelen. Ik schoot met duizelingwekkende snelheid door een alles omvattende zwarte ruimte naar een steeds dichterbij komende lichtbron of bronnen die in de verte waren opgedoemd. Er was geen wind, geen geluid en geen weerstand. Ik was ieder contact met mijn fysieke zelf kwijt. Het viel me op hoe coherent en rationeel mijn gedachten bleven en observeerde hoe 'het licht' steeds dichterbij kwam.
Gedachten over verhalen van mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad kwamen in me op. Veel van die mensen rapporteren 'naar een fel wit licht gezogen te worden'. Ze zouden zich vredig hebben gevoeld en het besef hebben gehad dat het zo 'goed was'. Ik voelde mezelf vredig. Ik had geen enkele angst of vrees. Integendeel. Het voelde op een of andere manier heel 'natuurlijk' en tegelijkertijd had het ook wel iets vertrouwds. Zou wat ik nu meemaakte te vergelijken zijn met een BDE?
Zap!
Ik suis met een ongelooflijke snelheid door een tunnel waarvan de wanden uit helverlichte langwerpige vlakken lijken te bestaan. Met duizelingwekkende vaart schieten de lichten aan mij voorbij. Een bijna niet te beschrijven ervaring.
Ik besluit te proberen om van koers te veranderen en ik richt mijn volle aandacht op 'rechts' en probeer door te visualiseren een bocht te nemen. Zap! Het lukt. Ik maak zonder last te hebben van aardse natuurkundige wetten een bijna haakse bocht zonder in snelheid af te nemen. Ik schiet gewoon de volgende 'tunnel' in. Dit is geweldig, bedenk ik en dan schiet door mijn hoofd: hé, een tunnel met vertakkingen?
Als ik probeer te begrijpen hoe lang mijn 'reis' nu al duurt leer ik de ware betekenis van de psychologische aanduiding 'dissociatief'. Intellectueel weet ik wat tijd is maar het hele concept is absoluut betekenisloos. Misschien was het een fractie van seconden of waren het uren, of wie weet lig ik al een half jaar in coma of ben ik gestorven. Het zou zo maar kunnen. Ik weet het werkelijk niet en het is voor mijn gevoel ook helemaal niet van belang.
Op de wekker kijken is ook al zinloos. Wederom weet ik intellectueel dat mijn lichaam op bed ligt en dat ik ketamine heb genomen maar ik heb geen enkele binding meer met mijn lichaam. Even door een ooglid turen naar de wekker is onmogelijk. Ik beleef mijn lichaam op een manier zoals een naam van iemand uit een ver verleden, waar je slechts een vage herinnering aan hebt. Je kent het wel: het doet een belletje rinkelen maar het lukt je maar niet om er een gezicht of context bij te herinneren. Het hele begrip lichaam zegt mij niets meer en dus mis ik mijn body ook niet.
Er zijn geen fysieke beperkingen; concepten als tijd, lichaam en mijn aardse bestaan zijn steeds vager wordende begrippen die ik beleef zoals je normaal een droom beleeft als je wakker wordt. Gelijk na wakker worden weet je nog wel wat details van je droom maar tegen de tijd dat je onder de douche staat is de helft al weggezakt. Wat rest is een soort indruk die de droom had achtergelaten, met hier en daar een vaag onsamenhangend detail.
De lichten schieten nu wat langzamer langs me heen (zo lijkt het) en het volgende moment lijk ik compleet roerloos in een oceaan van niets te drijven. Het is donker, geluidloos en uitermate comfortabel omdat er eigenlijk ook niets is om door gehinderd te worden. Ik ben slechts een stukje bewustzijn, ik neem waar en kan nog steeds coherent denken. Mijn identiteit ben ik kwijt in de zin dat mijn naam, mijn leven en mijn aardse ervaringen totaal onbelangrijk zijn en geen enkele betekenis of rol spelen. Eerder andersom. Ik heb heel sterk het idee dat waar ik mijzelf nu bevind de échte realiteit is en dat mijn bestaan op aarde slechts een vage droom is geweest. Ik ben ontwaakt en ik ben thuis. Ik ben hier al eeuwen en...
Mijn 'Aha!'-moment wordt verstoord omdat ik 'beweging' ervaar. Voor mijn gevoel tuimel ik weer achterover. Ik 'weet' dat ik terugga (hier mis ik een stuk). Het volgende moment ben ik mezelf bewust dat ik weer in deze wereld ben. Het lukt me met enige moeite om een oog te openen en na eindelijk mijn focus goed te hebben zie ik op de wekker dat er ongeveer 25 minuten zijn verstreken. Ik probeer mijn vingers te bewegen die dik en gevoelloos aanvoelen en het lijkt even te lukken. Dan krijg ik de sensatie dat er iets aan mij trekt. Het is nog niet gedaan, schiet door mijn hoofd en het hele proces begint opnieuw, ik tuimel weer achterover de diepte in.
Ditmaal geef ik mijzelf helemaal over en laat alles gewoon gebeuren. Het volgende moment suis ik op een kalme manier over een landschap, dat nog het meeste wegheeft van een moederbord van een computer waarbij elk onderdeel hel verlicht is. Het heeft wat weg van de sciencefiction-wereld die de filmmakers hadden gecreëerd voor de film 'Tron'. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer, ik heb er geen herinnering aan. Het volgende moment was ik weer terug in mijn lichaam.
Het was voorbij. Ik kreeg met de minuut weer meer controle over mijn lichaam en zag op de wekker dat er nu ongeveer 55 minuten waren verstreken. Zwaaiend op mijn benen, een golf van misselijkheid onderdrukkend, wist ik de weg naar het toilet te vinden. Ik deed een plas en merkte dat net als bij een droom ook de details van mijn ketamine-herinneringen snel aan het wegzakken waren. Zo snel ik kon krabbelde ik eenmaal terug in bed aantekeningen op mijn notitieblok. Ik ben zwaar onder de indruk van mijn ervaringen en terwijl ik alles nog eens voor de geest probeerde te halen val ik uiteindelijk in slaap.
Ik meen dat ik destijds 350 mg rectaal had genomen en iets van 100 mg nassaal.
Ik zal jullie niet vermoeien met de gehele reeks maar ik wil het gedeelte trip-ervaring jullie niet onthouden. Ik sta nog steeds achter iedere letter en ben nog net zo diep geraakt als toen.
Met een verbazingwekkende snelheid verloor ik het contact met mijn lichaam. In mijn oren klonk een steeds luider klinkende zoemtoon. De op zich zuivere toon leek uit meerdere geluiden te bestaan, die varieerden van het monotoon strijken over violen tot het in koor krijsen van kinderen. Ik bedacht me vertellingen van lieden die voorafgaande aan een ontmoeting met 'god of goden' vaak een aanzwellend gedonder, geruis, 'hemelse muziek' of 'koren van engelen' hadden gehoord. Zou er een verband zijn? Het geluid in mijn hoofd had nu oorverdovende proporties aangenomen en ik had nu zo goed als ieder contact met mijn lichaam verloren. Net op het moment dat het geluid in mijn hoofd tot een climax dreigde te komen en alles even heel kort en hevig leek te vibreren wist ik het zeker: dit zou een hell of a ride gaan worden.
Mijn ervaringen die ik als psychonaut met de traditionele middelen had opgedaan leken in niets met wat ik nu ervoer. Het geluid in mijn hoofd brak op haar hoogtepunt abrupt af en ik had de sterke sensatie achterover te tuimelen. Ik schoot met duizelingwekkende snelheid door een alles omvattende zwarte ruimte naar een steeds dichterbij komende lichtbron of bronnen die in de verte waren opgedoemd. Er was geen wind, geen geluid en geen weerstand. Ik was ieder contact met mijn fysieke zelf kwijt. Het viel me op hoe coherent en rationeel mijn gedachten bleven en observeerde hoe 'het licht' steeds dichterbij kwam.
Gedachten over verhalen van mensen die een bijna-doodervaring hebben gehad kwamen in me op. Veel van die mensen rapporteren 'naar een fel wit licht gezogen te worden'. Ze zouden zich vredig hebben gevoeld en het besef hebben gehad dat het zo 'goed was'. Ik voelde mezelf vredig. Ik had geen enkele angst of vrees. Integendeel. Het voelde op een of andere manier heel 'natuurlijk' en tegelijkertijd had het ook wel iets vertrouwds. Zou wat ik nu meemaakte te vergelijken zijn met een BDE?
Zap!
Ik suis met een ongelooflijke snelheid door een tunnel waarvan de wanden uit helverlichte langwerpige vlakken lijken te bestaan. Met duizelingwekkende vaart schieten de lichten aan mij voorbij. Een bijna niet te beschrijven ervaring.
Ik besluit te proberen om van koers te veranderen en ik richt mijn volle aandacht op 'rechts' en probeer door te visualiseren een bocht te nemen. Zap! Het lukt. Ik maak zonder last te hebben van aardse natuurkundige wetten een bijna haakse bocht zonder in snelheid af te nemen. Ik schiet gewoon de volgende 'tunnel' in. Dit is geweldig, bedenk ik en dan schiet door mijn hoofd: hé, een tunnel met vertakkingen?
Als ik probeer te begrijpen hoe lang mijn 'reis' nu al duurt leer ik de ware betekenis van de psychologische aanduiding 'dissociatief'. Intellectueel weet ik wat tijd is maar het hele concept is absoluut betekenisloos. Misschien was het een fractie van seconden of waren het uren, of wie weet lig ik al een half jaar in coma of ben ik gestorven. Het zou zo maar kunnen. Ik weet het werkelijk niet en het is voor mijn gevoel ook helemaal niet van belang.
Op de wekker kijken is ook al zinloos. Wederom weet ik intellectueel dat mijn lichaam op bed ligt en dat ik ketamine heb genomen maar ik heb geen enkele binding meer met mijn lichaam. Even door een ooglid turen naar de wekker is onmogelijk. Ik beleef mijn lichaam op een manier zoals een naam van iemand uit een ver verleden, waar je slechts een vage herinnering aan hebt. Je kent het wel: het doet een belletje rinkelen maar het lukt je maar niet om er een gezicht of context bij te herinneren. Het hele begrip lichaam zegt mij niets meer en dus mis ik mijn body ook niet.
Er zijn geen fysieke beperkingen; concepten als tijd, lichaam en mijn aardse bestaan zijn steeds vager wordende begrippen die ik beleef zoals je normaal een droom beleeft als je wakker wordt. Gelijk na wakker worden weet je nog wel wat details van je droom maar tegen de tijd dat je onder de douche staat is de helft al weggezakt. Wat rest is een soort indruk die de droom had achtergelaten, met hier en daar een vaag onsamenhangend detail.
De lichten schieten nu wat langzamer langs me heen (zo lijkt het) en het volgende moment lijk ik compleet roerloos in een oceaan van niets te drijven. Het is donker, geluidloos en uitermate comfortabel omdat er eigenlijk ook niets is om door gehinderd te worden. Ik ben slechts een stukje bewustzijn, ik neem waar en kan nog steeds coherent denken. Mijn identiteit ben ik kwijt in de zin dat mijn naam, mijn leven en mijn aardse ervaringen totaal onbelangrijk zijn en geen enkele betekenis of rol spelen. Eerder andersom. Ik heb heel sterk het idee dat waar ik mijzelf nu bevind de échte realiteit is en dat mijn bestaan op aarde slechts een vage droom is geweest. Ik ben ontwaakt en ik ben thuis. Ik ben hier al eeuwen en...
Mijn 'Aha!'-moment wordt verstoord omdat ik 'beweging' ervaar. Voor mijn gevoel tuimel ik weer achterover. Ik 'weet' dat ik terugga (hier mis ik een stuk). Het volgende moment ben ik mezelf bewust dat ik weer in deze wereld ben. Het lukt me met enige moeite om een oog te openen en na eindelijk mijn focus goed te hebben zie ik op de wekker dat er ongeveer 25 minuten zijn verstreken. Ik probeer mijn vingers te bewegen die dik en gevoelloos aanvoelen en het lijkt even te lukken. Dan krijg ik de sensatie dat er iets aan mij trekt. Het is nog niet gedaan, schiet door mijn hoofd en het hele proces begint opnieuw, ik tuimel weer achterover de diepte in.
Ditmaal geef ik mijzelf helemaal over en laat alles gewoon gebeuren. Het volgende moment suis ik op een kalme manier over een landschap, dat nog het meeste wegheeft van een moederbord van een computer waarbij elk onderdeel hel verlicht is. Het heeft wat weg van de sciencefiction-wereld die de filmmakers hadden gecreëerd voor de film 'Tron'. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer, ik heb er geen herinnering aan. Het volgende moment was ik weer terug in mijn lichaam.
Het was voorbij. Ik kreeg met de minuut weer meer controle over mijn lichaam en zag op de wekker dat er nu ongeveer 55 minuten waren verstreken. Zwaaiend op mijn benen, een golf van misselijkheid onderdrukkend, wist ik de weg naar het toilet te vinden. Ik deed een plas en merkte dat net als bij een droom ook de details van mijn ketamine-herinneringen snel aan het wegzakken waren. Zo snel ik kon krabbelde ik eenmaal terug in bed aantekeningen op mijn notitieblok. Ik ben zwaar onder de indruk van mijn ervaringen en terwijl ik alles nog eens voor de geest probeerde te halen val ik uiteindelijk in slaap.
