DrugsForum

Gisteren.

Het was echt een kutdag. Veel te vroeg opgestaan voor een afspraak waar ik heel de voormiddag voor heb moeten reizen. Uiteindelijk drie kwartier moeten wachten om te constateren dat hij niet door ging. Op de trein terug vond ik er niet beter op om uit frustratie enkele lijnen methox te leggen. Ik had ondertussen al wat tolerantie van een week aan dissociatieven-gebruik.
Ik werd er niet bepaald vrolijk van. Het weer weifelde heel de tijd tussen bewolkt en zonnig en aangezien ik er heel afhankelijk van ben voelde ik me vlees noch vis. Het kwam er op neer dat ik me gewoon leeg en miserabel voelde.

Uiteindelijk belande ik in mijn vertrouwde stoel voor m'n computer tussen m'n vertrouwde rommel. Ik had nog r-keta, s-keta, mxe, 2-meo-ketamine en 3-meo-pcp. Deze laatste is de enige die ik niet m'n bloedbaan in gejaagd heb.

Een kleine kanttekening: Er zitten veel zwarte gaten tussen en het kan zijn dat ik de volgorde van alles wat er gebeurde verneuk. De usual shit van 'blabla het is eigenlijk onbeschrijfelijk blabla' laat ik er maar even uit omdat dat wel voor zich spreekt denk ik.

Ondanks enkele pogingen in het verleden was ik nog nooit in een hole verzeild geraakt. Ik was het ook nu niet van plan, anders had ik het wel intramusculair gedaan. Wat er nu volgt is één brok destructieve impulsiviteit.

Een K-hole bereiken al snuivend is zeer zeer moeilijk. Heb het een jaar terug al een paar keer geprobeerd zonder er in te slagen. Best ironisch dat zonder het van plan te zijn dat nu wel gebeurde.
Ik begon lijnen te leggen van alles (al het eerder vernoemde behalve 3-meo). Hoeveel mg het telkens was heb ik geen idee van, maar afgaande op de lege zakjes moet het alles bij mekaar iets tussen 500 en 1000mg geweest zijn over een paar uur verspreid.
*Even een verontschuldiging gericht aan Endorr. Ooit zei ik dat zulke hoeveelheden op 1 nacht belachelijk waren en dat je hulp moest zoeken. Misschien is dat waar en moet ik ook maar hulp zoeken, maar ik versta het nu wel. Tolerance is a bitch.*

Het midi-klavier zat op m'n schoot, om de 5 minuten nam ik een lijn. Telkens opnieuw dacht ik dat als ik gewoon meer nam dat ik wel een spot zou vinden waar ik me tevreden voel. En telkens opnieuw was het net niet genoeg. Mijn spel trok op niets. Echt op geen hol. Ook daarom leek het mij goed om nog wat meer lijnen te nemen, (voor diegenen die hierin de logica zoeken, stop daar maar mee, ze is onvindbaar).

Ik merkte eigenlijk pas hoe gedissocieerd ik was toen ik m'n flesje water aan de kraan wou bijvullen. Mijn lichaam was een gesedeerde zak botten en ik voelde me moe en uitzichtloos. Het liefst van al wou ik gewoon even weg zijn en alles vergeten. Compleet vergeten dat er zoiets was als een k-hole bleef ik snuiven gewoon om mezelf nog meer te verdoven.

Plots besefte ik iets. Iets wat ik enerzijds beschouwde als verontrustend maar anderzijds om 1 of andere reden heel grappig vond omdat dit de eerste keer was vandaag dat er iets gebeurde dat mij raakte en waar ik van onder de indruk was. Ik hoorde niet meer wat ik speelde, het volume stond nochtans echt wel luid. Ik probeerde m'n ogen dan maar te openen, dit lukte nog net. Eens ze geopend waren kon ik heel erg in de verte de klanken die uit mijn klavier kwamen terug horen. Ik kon nauwelijks nog zien, tis te zeggen, ik zag wel, maar wat ik zag kon onmogelijk de realiteit zijn. Een soort absurd schouwspel van vlakken en lijnen waarin ik vaag enkele meubels van m'n kamer in herkende. Toen voor het eerst schoot me het idee van een k-hole te binnen.
Ik vond het toen heel logisch, ik was toch al compleet naar de zak en was net lichtjes opgevrolijkt omdat ik geen fuck meer kon horen. Gemotiveerd als ik was slaagde ik er miraculeus in om het zakje s-keta leeg te gieten op m'n bureau, ook een groot deel van het zakje r-keta mocht eraan geloven. Met het meest waardeloze opgerolde briefje ooit ging ik te keer als een malafide stofzuiger. Die laatste lijn of zeg maar hoop zou echt wel genoeg moeten zijn. Dat was ook zo.
Haastig probeerde ik mezelf uit m'n stoel te hijsen. Ik viel recht op m'n gezicht op een meter van m'n bed. Shit. Niet dat ik er iets van kon voelen maar ik moest gewoon kost wat kost m'n bed in. Die laatste hoop kwam duidelijk opzetten en ik wist gewoon dat ik eraan ging. De gedachte dat iemand m'n deur zou opendoen, me zou vinden op de grond in plaats van "al duttend" op m'n bed en vervolgens een ambulance zou bellen gaf me het laatste zetje om toch nog m'n bed op te klouteren. Dit was niet vanzelfsprekend met het gevoel dat enkele natuurkrachten je aan de grond spijkeren.
Vanaf er contact was tussen m'n buik en m'n matras verdween alles. Letterlijk alles. Niet alleen ikzelf of wat mij dierbaar is, maar ook mijn verleden een mogelijke toekomst of hetzelfde van iemand of iets anders. Ik besefte niet en ervaarde enkel nog een universeel zwart. Als beelden van groeiende planten die je soms versneld ziet in natuurdocumentaires ontsprongen er kleuren en vormen die zich ontwikkelden tot ze een embryo vormden. Zoals dit:



Ik voelde dat het mijn kind was, een soort van mogelijk kind in een mogelijke toekomst. Deze fungeerde nu als een soort onschuldige spiegel. Het werkte veel meer op mijn emoties dan ik ooit had verwacht van ketamine. Er werden (niet in zinnen, eerder in abstracte ideeën) vragen gesteld aan mij in perspectief van de embryo. De vraag was niet wat voor persoon ik wou zijn maar wat voor vader. Ik zag dat de embryo uit hetzelfde vlees bestond als het mijne, met daarin mijn verleden verwerkt. Het was zeer duidelijk dat dit onveranderlijk was, alles wat ik ooit had gedaan stond vast en dit droeg het kleine hoopje leven in wording met zich mee. Meer dan ooit werd ik geconfronteerd met een algemene verantwoordelijkheid tegenover het leven vanwaaruit ik ontsprong en eventueel leven dat ik zou voortbrengen of beïnvloeden. Nooit eerder voelde ik me dichter bij m'n natuurlijk doel als wezen.
Toen nam de k-hole een andere wending, in plaats van de fixatie te leggen op de toekomst of mijn verleden was het alsof de hole zich tot mij in het hier en nu wendde. De toon werd uitermate streng. Een soort van alles overheersende autoriteit die ik ook herkende van in DMT-trips overviel me. Sommigen zouden het een God noemen, ik herken het gewoon als een niets verhullende spiegel. Alle feiten (bv. impact van mijn daden en keuzes) stelden zich als statische pilaren voor mij op. Tegen mijn verwachting in begonnen ze te dansen tot ze zich omvormden tot letters. Ik werd nu omringd door grote drukletters ' TO BE OR NOT TO BE ' stond er. Dat zag ik eerst niet, eerst zag ik enkel de letters afzonderlijk zonder enig verwantschap ertussen. Stilaan begon ik te beseffen dat het een zin was. Dat was het dieptepunt van de hole voor mij, ik hoorde zag en voelde die zin door heel m'n bestaan gonzen als een gigantische klok die niet wou stoppen. Het ging er panisch aan toe. Ik begreep helemaal niets meer, en voelde alles (de embryo, mezelf, m'n verleden, alles) vervagen, alsof ik gewoon langzaam ophield met bestaan met alle gevolgen van dien. De zin werd prangender en prangender. Uiteindelijk werd ze zo indringend gescandeerd dat ik besefte dat de zin aan mij persoonlijk gericht was. Alsof er iets vroeg of ik wou zijn. Ik had totaal geen argument om te zijn, geen poot om op te staan. Geen verklaring, geen besef. Maar om 1 of andere reden wist ik dat ik het wou en dat dat het enige was waar ik zonder te weten waarom zeker van was. Eens dat duidelijk was stopte de zin. Tergend traag als een kuiken dat uit het ei probeert te breken schoven mijn oogleden open. Het gebeurde zo traag dat ik ze over mijn oogbol voelde schuren. Ik zag iets wat leek op een impressionistisch schilderij van mijn kamer, met wolken van vlas en dons die er doorheen zweefden. Langzaam maar zeker herontdekte ik de realiteit. Nog nooit was ik zo blij dat ik nog bestond. Na wat te bekomen trok ik m'n sportschoenen aan en ben ik een tijd gaan lopen, gewoon omdat het kon. Ik voelde me tegelijk zowel leeg, uitgeput en toegetakeld als vol van leven en hoop.


Nawoord:

Ik weet niet waarom mensen tijdens psychedelische ervaringen vaak zulke diepe en betekenisvolle dingen meemaken. Of ze daadwerkelijk betekenis hebben speelt ook geen rol eigenlijk. Wat wel een onmiskenbaar feit is, is dat ze een enorme impact hebben op de persoon in kwestie. Daarom vraag ik mezelf af hoe het mogelijk is dat dit nog steeds kan verblijven in een illegale doofpot-toestand. Wat ik meemaakte was misschien totaal nutteloos of betekenisloos, maar het heeft wel enorm veel indruk en invloed nagelaten.

Wauw, wat een report. Klasse

Schitterend report, dat sowieso, maar ik denk wel dat het tijd is om flink te minderen

Echt een prachtig report !
Al ben ik het met Multitude eens dat minderen met dissociatieven niet zo'n slecht idee is.

Best grappig om te lezen want ik herken het patroon.

Je voelt je leeg en nutteloos, begint je af te vragen waarom je bestaat en of het leven wel zin hebt. Daarna volgen drugs. Je pakt maar wat er beschikbaar is zonder bij de gevolgen na te denken, gevolgen zijn dan ook betekenisloos in deze mindset, net als elk aspect van het leven.

Ik had dit met LSD, jij met dissociatieven.

Waar opiaten of stimulanten misschien een direkte, simpele maar tijdelijke oplossing hadden geboden sla je nu een totaal andere richting in. Het voelt alsof je met je neus op de feiten wordt geduwd, alof je je aan de poort van het vagevuur bevindt. Elke misstap die je hebt genomen en elke zwakheid in je persoonlijkheid krijg je nu alsof ze zijn veranderd in een hamer tegen je gezicht geslagen.

Daarna, als de realiteit terugkomt komt het besef wat je hebt gemist. Er is namelijk nooit een reden om ongelukkig te zijn. Je maakt deel uit van het gigantische complexe "iets" dat men de realiteit noemt. Je bent het product van miljarden jaren van schijnbare toevalligheden en natuurlijke selectie. Ontelbare materie/energie deeltjes hebben de meest onvoorstelbare wegen afgelegd om uiteindelijk samen te komen tot een organisme dat is gezegend met het besef van z'n eigen bestaan.

(Herken je hier wat in of ben ik gewoon een beetje zweverig aan het doen?)

Bedankt voor de reacties.

Ik ben de eerste om te zeggen dat ik moet minderen, dat gebeurt ook gewoon, over 2 weken is er nog een laag gedoseerde LSD-trip gepland, dat zal alles zijn van nu tot augustus. Maar misschien wel er even bij zeggen dat het met m'n gebruik echt niet zo erg gesteld is als het hier lijkt. Heb (buiten vrij regelmatig wat wiet) dit schooljaar weinig gebruikt, weinig gedronken, veel gesport en redelijk gezond geleefd over het algemeen. Vandaar dat ik heel het jaar nauwelijks op het forum zat ook. Enkel de afgelopen 2 weken heb ik nostalgisch nog eens alle remmen los gegooid. Niet dat ik de disso-binge van deze week goedpraat daarmee, maar dat geeft misschien toch een net iets gezonder beeld.

@Trippie

Nagel op de kop. Het verbaast me dat er iemand dat proces zo accuraat en kort samen kan vatten. Natuurlijk blijft dat gevoel niet voor eeuwig, dat vervaagt na een tijd. Maar elke keer dat ik zulks meemaak groei ik een klein beetje en blijven er toch wat permanente sporen over. Heb al een paar keer iets dergelijks meegemaakt, maar nooit zo diep, met mezelf even helemaal te verliezen en daarmee ook terug te vinden.

In dat geval is dit inderdaad toch nog een stuk beter dan een coke/opiaten-binge.. heb je alleen geen last van je blaas ofzo?

Ik moet enkel wat vaker plassen in kleinere hoeveelheden, iets wat morgen zeker wel over zal zijn. De dagen voor de k-hole gebruikte ik ook zeker niet meer dan 100mg mxe per dag/nacht. Gisteren was vrij uitzonderlijk

Hmm, voor mij kunnen dissociatieven evengoed een escapistische roes geven als een geestverruimende ervaring.

Inderdaad. Er is ook geen enkel geldig excuus om ze te gebruiken. Al kan ik een k-hole wel niet meteen aanraden als je naar een escapistische roes zoekt

Haha, een K-hole ligt daarvoor niet meer voor de hand, nee

Topreport! Petje af!

Dit trekt me zo. Ik vind dat je met disso's uiterst ver kan gaan. Of in inder geval met dit genre van drugs kan ik verder gaan dan andere. Mijn gedachten zijn altijd heel objectief, ik kan dan tegen mezelf zeggen zonder enige emotie dat het ook niet zo erg zou zijn om hier en nu het loodje te leggen. komt dat bekend voor bij jullie? het is een soort tegengestelde van psychedelica, in plaats van in alle mogelijke opties allemaal tegenlijk een antwoord zoeken is het antwoord er al.

BOOBS schreef:Mijn gedachten zijn altijd heel objectief, ik kan dan tegen mezelf zeggen zonder enige emotie dat het ook niet zo erg zou zijn om hier en nu het loodje te leggen. komt dat bekend voor bij jullie?

Nogal ja, al beschouw ik dat in mijn staat op die momenten dan als 'naar het volgende deel van mijn bestaan gaan', of zoiets wazigs. Bang ben ik er dan in ieder geval niet voor.

Ik heb het er laatst nog met een vriend over gehad. Het kwam er op neer dat we het allebei niet erg zouden vinden om op dat moment het loodje te leggen, maar dat komt meer omdat wij dood als dood zien er verder niks. Als je dood bent weet je niet dat je dood bent en is het dus ook niet erg om dood te zijn. Zou het wel jammer vinden voor mensen om me heen, maar dat merk je ook niet als je dood bent.

dissociatie, dan zie je jezelf vanuit een ander oogpunt. Als een boek. Dan leg je je neer bij het feit dat je bestaat op een bepaald punt in de tijd, iets vergankelijk, maar toch eeuwig.

Ik kan me in al het bovenstaande vinden. Ik moet nog veel 'oefenen' voor ik de demonen van psychedelica kan trotseren. Ik vind trippen daarom soms een beetje tricky.

Maar met ketamine e.d voel ik me altijd op me plek. Vertouwd in het niets

Klasse, Russ.

BOOBS schreef:Dit trekt me zo. Ik vind dat je met disso's uiterst ver kan gaan. Of in inder geval met dit genre van drugs kan ik verder gaan dan andere. Mijn gedachten zijn altijd heel objectief, ik kan dan tegen mezelf zeggen zonder enige emotie dat het ook niet zo erg zou zijn om hier en nu het loodje te leggen. komt dat bekend voor bij jullie? het is een soort tegengestelde van psychedelica, in plaats van in alle mogelijke opties allemaal tegenlijk een antwoord zoeken is het antwoord er al.

Emotioneel losstaan van je ego (jezelf belangrijk vinden, je leven op waarde schatten) is spannend ja. Het is iets totaal anders dan suïcidaal worden, waar alle 'say no to drugs'-campagnes in amerika zo op stressen. Op een manier is het zelfs dichter bij de realiteit staan dan in je dagelijks leven, omdat je je realiseert dat je leven geen enkele waarde heeft in het grotere geheel. Toch is er bij mij geen wil om zelfmoord te plegen omdat het een soort rekensom word: ik zou kunnen ophouden met bestaan, maar er zitten meer voordelen aan om het zo te laten als het is. Best verfrissend.

Edit: kan trouwens ook zijn dat ik nu een hoop lul, want ik heb zelf nog niet ge k-holed

Nice Nice:)

Maar wwanneer is iets een k-hole. Ik heb wel eens gehad dat ik me ogen niet meer open kon houden en ook niet meer kon bewegen. Ik werd overspoeld door. Kleuren maar meer van die jaren 70 bruinachtig stylo. Me lichaam werd als rubber uitgetrokken naar alle hoeken van re kamer. Als ik meer had gesnoven kwam ik dan im de buurt?

K-hole is volgens mij vanaf het moment dat het contact tussen je lichaam en je geest volledig verbroken is.

dat noem ik rond de event horizon van de K-hole draaien. (naar analogie van een zwart gat)

Ik had wel een keer een reis naar andere planeten enzo met wiet op (en een carbon based lifeforms setje op) maar denk niet dat dat hetzelfde is. Wat ik me er ook nog van herinner is een rood, pulserend kristal en astronauten

Voor mij is een voorwaarde voor een 'k-hole' dat je inderdaad je contact met je lichaam kwijt bent. Maar dat is iets wat ik op dissociatieven al vaker heb gehad voor kortere periodes omdat je zo wordt meegezogen in je trip. Andere planeten bezoeken of als rubber worden uitgerokken zijn dingen die op iets hogere dosissen al vaak voorkomen. Na een tijd wordt het zelfs nogal casual. Een embryo zien ontwikkelen of dergelijke verschilt daarvan ook niet. Wat bij mij echter het grootste verschil was tussen hole of geen hole is het complete gebrek aan controle of keuze. Eerder als ik mijn ogen niet openkreeg of uit m'n lichaam was kon ik als het bijvoorbeeld even te veel werd toch wakker schieten. Bij de k-hole had ik niet het gevoel dat ik me gewoon moest laten gaan, die keuze was er niet, je gaat vanzelf, willen of niet, zelfs al voel je je met de dood bedreigd. Dat voel je vanaf je erin gezogen wordt. Die complete gedwongen onderwerping was voor mij het grootste verschil. Als je je niet een hoedje schrikt lijkt me de kans klein dat je effectief in een k-hole zat. Al is dat ook maar een vaag begrip natuurlijk.

BOOBS schreef:Nice Nice:)

Maar wwanneer is iets een k-hole. Ik heb wel eens gehad dat ik me ogen niet meer open kon houden en ook niet meer kon bewegen. Ik werd overspoeld door. Kleuren maar meer van die jaren 70 bruinachtig stylo. Me lichaam werd als rubber uitgetrokken naar alle hoeken van re kamer. Als ik meer had gesnoven kwam ik dan im de buurt?

Dit heb ik ook gehad en wist het nou ook niet zeker.
Ook wist ik niet of ik mijn ogen nou open of dicht had...

mooi verslag.......
ik ben al langere tijd nieuwsgierig naar een k-hole maar dit is mij nog niet gelukt want weet niet of ik wel zo'n grote hoeveelheid naar binnen durf te werken en geloof me ik heb tog aardig wat naar binnen gewerkt maar een k-hole is blijkbaar nog veel meer voor nodig maar iki ben nu zeker nog nieuwsgieriger

Prachtig geschreven Russ
Het begrip k hole is mij een stuk duidelijker geworden

Toppie

Interessant report Russ!

Dit is bij verre het meest indrukwekkende triprapport dat ik tot nu toe gelezen heb, emoticons schieten te kort. Ook de reactie van trippie is treffend en pijnlijk herkenbaar, dank!

Heel mooi report, mijn interesse in dissociatieven is nog meer gestegen!