Eerste keer ketamine: vaagheid en omgedraaide rollen
Geplaatst: ma aug 26, 2013 11:10 pmDrug: Ketamine
Dosis: 30+60+125 mg nasaal
Setting: Thuis (middelgroot huis)
Aanwezigen: Ik + S (ketamine); A + E + T (spacemuffins), in totaal 5 mensen
Het stond al een tijdje in de planning en zaterdagavond ging het dan eindelijk gebeuren, de eerste keer ketamine voor S en mij. De andere drie waren erbij om een oogje in het zeil te houden en ook voor de gezelligheid, en we zouden van tevoren spacemuffins maken zodat ze zich ook niet hoeven te vervelen als wij kerngezond, maar niet in staat te bewegen of te praten kwijlend op een matras zouden liggen.
Om een uurtje of 8 ’s avonds dus maar even wat muffins klaargemaakt. Het duurde behoorlijk lang om alle hasj fijn te krijgen, het was een nogal kleverige soort en het leek ook vrij veel te zijn, dus dat deden we maar even met zijn allen. Vervolgens in de oven gedaan en toen ze klaar waren namen de 3 ‘sitters’ de muffins en legden S en ik de eerste lijntjes ketamine klaar, het was inmiddels ongeveer half 10. We hadden wegens omstandigheden geen weegschaal tot onze beschikking, dus we hebben gewoon 1 gram zo goed mogelijk steeds in twee gelijke delen opgesplitst. Zo hadden we porties liggen van ongeveer 250, 125, 60 en 30 mg. Om het effect te testen begonnen we kalm aan dus met 30 mg.
Binnen enkele minuten, zoals verwacht, begon de ketamine al te werken. Het gaf een beetje een moe gevoel, niet onaangenaam maar een beetje alsof je licht slaapdronken bent. Op een matras liggen voelde wel even heel fijn, maar we waren ook nog prima in staat rond te lopen en een beetje los te gaan op wat muziek. Springen ging wel heel moeilijk en voelde ook wel grappig, wat S tot de uitspraak ontlokte ‘Jongens, update – zwaartekracht is raar’. Binnen een half uurtje werd het effect wat minder en na minder dan een uur waren we weer grotendeels nuchter.
Tot nu toe weinig indrukwekkend, maar wel geinig. Tijd voor een dubbele dosis, 60 mg nasaal. We hebben de dosis nog geen 2 minuten geleden onze neusgaten in gejaagd als ineens de plottwist van de avond volgt. A zegt ineens dat hij zich helemaal niet goed voelt en rent richting wc, terwijl E en T elkaar even ongerust aankijken. Al snel komen we erachter dat we de dosis hasj hebben verneukt, ik had per abuis aangenomen dat het stuk hasj dat nog in het zakje zat óók nog in de cake moest. Een blunder van jewelste die ervoor zorgde dat de rollen werden omgedraaid; S en ik moesten in de coming-up van een nieuwe dosis ketamine ineens als tripsitter fungeren.
Dus voor het echt goed begon te werken snel emmers gepakt, water voor iedereen gepakt en de deuren opengezet. Wat volgde moet een bizar schouwspel zijn geweest; 3 mensen aan het kotsen, en 2 langzaam wegspacend op een matras. Gelukkig gingen we op 60 mg nog steeds niet bizar hard zodat we enigszins in staat waren om een oogje in het zeil te houden. De ‘trip’ was van mijn kant verder volstrekt oninteressant omdat ik het mezelf niet toestond om er echt van te genieten, per slot van rekening gingen er door mijn fout nu 3 vrienden slecht op spacemuffins.
Als we drie kwartier later weer min of meer nuchter zijn, inmiddels is het ongeveer middernacht, zitten en liggen de andere drie half bewusteloos bij een wastafel, emmer of wc. S en ik besluiten te kijken of we er vast een paar richting bed kunnen krijgen, wat redelijk lukt. Vanaf dit punt besluiten we het anders te doen: we gebruiken gewoon om de beurt ketamine terwijl de ander nuchter blijft.
S begint dus als eerste met 125 mg ketamine (en zuipt subiet een half pak ijsthee leeg vanwege de smerige ‘drip’). We beginnen voor het eerst de dissociatieve kwaliteiten van ketamine te merken; S vraagt onder andere of de handen die hij voor zich houdt wel echt van hem zijn, en het lichaam gebruiken gaat nu toch beduidend moeilijker; tijdens de piek is het eigenlijk niet echt mogelijk om op te staan. Matrassen kwamen dus zeer goed van pas. Opvallend is het complete gebrek aan visuals, zowel met open als gesloten ogen. Wat overheerst is het gevoel dat het verschrikkelijk vaag is allemaal en dat het niet te begrijpen is wat nu de bedoeling is van ketamine. S gaf aan dat het totaal anders was dan hij had verwacht, en niet te vergelijken met andere drugs die hij kende.
Ongeveer anderhalf uur later, het is inmiddels 2 uur geweest, reproduceer ik deze ervaring met eveneens 125 mg ketamine nasaal. Ik kan ketamine enigszins relateren aan poppers en in mindere mate lachgas, maar het lijkt er ook weer niet écht op en duurt bovendien veel langer. Ook ik begrijp eigenlijk heel weinig van hoe ik me voel op dat moment. Dingen waarvan ik vermoedde dat ik ze heel fijn zou gaan vinden, uit andere trips, boeien me eigenlijk weinig in de piek. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor muziek, ik kan geen muziek vinden die echt mooi klinkt met ketamine op. Vermoedelijk is dit omdat het met ketamine de bedoeling is om je meer naar binnen te richten. Maar ik merk dat mijn geest eigenlijk blanco blijft als ik dat probeer. Ik zink wel weg in de matras en dat is wel aangenaam, maar bijzondere inzichten blijven uit. En echt hemelse gevoelens van ‘bliss’ zijn er ook niet. Het is het allemaal net niet.
Het duurt met 125 mg beduidend langer voor ik weer enigszins op baseline zit en dat begint me op een gegeven moment nogal te irriteren. Ik probeer na ruim een uur weer normaal te communiceren en dat gaat aardig, maar mijn kop zit nog vol watten en ik voel me brak en een beetje misselijk, met de onbedwingbare behoefte om toch maar weer te gaan liggen.
Ik besluit dat ik voor die avond genoeg ketamine heb gehad. S is op dat moment nog niet tevreden en probeert nog eenmaal de dosis te verdubbelen; hij gaat kijken of het wellicht mogelijk is de K-hole te bereiken op deze manier. Met 250 mg nasaal volgt een ervaring die nog duidelijk een stukje sterker is dan de vorige, maar beslist geen K-hole genoemd mag worden. S weet namelijk nog precies wie hij is en wanneer hij is geboren. Het is goed mogelijk dat we inmiddels teveel tolerantie hebben opgebouwd. S begint zich op een gegeven moment nogal ongerust te voelen over zijn eigen lichaamsbewegingen – ‘Ik doe toch niets vreemds met mijn lichaam, of wel?’. Dit is niet het geval, hij ligt behoorlijk stil. Even later gaat hij zich wél heel merkwaardig gedragen, door met schoenen te gaan spelen alsof het speelgoedauto’s en –vliegtuigen zijn. Dit heeft hij zelf wel door trouwens. Hij beschrijft het zelf achteraf als twee persoonlijkheden in hem die allebei anders denken over deze actie. Afgezien van dit stiekem wel komische schouwspel gebeurt er weinig indrukwekkends dus tegen de klok van 5 uur vinden we het genoeg en gaan we naar bed.
Als psychonaut probeer ik toch enige lering te trekken uit de ketamine-ervaring. Ketamine lijkt mij persoonlijk grotendeels ongeschikt voor psychonautische ervaringen, behalve misschien als je echt naar de K-hole gaat – die hebben we allebei nog niet mogen ervaren. Misschien dat ik over een tijdje toch nog eens probeer 250 mg nasaal te nemen (dat is ongeveer wat we nog over hebben), maar daarmee heb ik beslist geen haast. Spuiten zetten kan ik niet, noch mensen uit mijn naaste omgeving, dus daar waag ik me in ieder geval niet aan. Voorlopig kan ik de voorzichtige conclusie trekken dat ketamine vermoedelijk niet écht iets is voor mij, noch voor mijn ‘tripmaatje’ S. Truffels, LSD en MDMA zijn meer ons ding.
De enige lering die ik er voor nu misschien uit kan trekken, is dat ik niet moet proberen om álles in het leven te begrijpen. Sommige dingen zijn gewoon heel wazig en raar en dat moet je maar proberen te accepteren. Ketamine is er daar een van.
We overwegen om de volgende keer 2C-B te proberen, vermoedelijk ligt dat iets meer in ons straatje! Ook willen we wat verder in de toekomst nog eens DMT proberen.
Dosis: 30+60+125 mg nasaal
Setting: Thuis (middelgroot huis)
Aanwezigen: Ik + S (ketamine); A + E + T (spacemuffins), in totaal 5 mensen
Het stond al een tijdje in de planning en zaterdagavond ging het dan eindelijk gebeuren, de eerste keer ketamine voor S en mij. De andere drie waren erbij om een oogje in het zeil te houden en ook voor de gezelligheid, en we zouden van tevoren spacemuffins maken zodat ze zich ook niet hoeven te vervelen als wij kerngezond, maar niet in staat te bewegen of te praten kwijlend op een matras zouden liggen.
Om een uurtje of 8 ’s avonds dus maar even wat muffins klaargemaakt. Het duurde behoorlijk lang om alle hasj fijn te krijgen, het was een nogal kleverige soort en het leek ook vrij veel te zijn, dus dat deden we maar even met zijn allen. Vervolgens in de oven gedaan en toen ze klaar waren namen de 3 ‘sitters’ de muffins en legden S en ik de eerste lijntjes ketamine klaar, het was inmiddels ongeveer half 10. We hadden wegens omstandigheden geen weegschaal tot onze beschikking, dus we hebben gewoon 1 gram zo goed mogelijk steeds in twee gelijke delen opgesplitst. Zo hadden we porties liggen van ongeveer 250, 125, 60 en 30 mg. Om het effect te testen begonnen we kalm aan dus met 30 mg.
Binnen enkele minuten, zoals verwacht, begon de ketamine al te werken. Het gaf een beetje een moe gevoel, niet onaangenaam maar een beetje alsof je licht slaapdronken bent. Op een matras liggen voelde wel even heel fijn, maar we waren ook nog prima in staat rond te lopen en een beetje los te gaan op wat muziek. Springen ging wel heel moeilijk en voelde ook wel grappig, wat S tot de uitspraak ontlokte ‘Jongens, update – zwaartekracht is raar’. Binnen een half uurtje werd het effect wat minder en na minder dan een uur waren we weer grotendeels nuchter.
Tot nu toe weinig indrukwekkend, maar wel geinig. Tijd voor een dubbele dosis, 60 mg nasaal. We hebben de dosis nog geen 2 minuten geleden onze neusgaten in gejaagd als ineens de plottwist van de avond volgt. A zegt ineens dat hij zich helemaal niet goed voelt en rent richting wc, terwijl E en T elkaar even ongerust aankijken. Al snel komen we erachter dat we de dosis hasj hebben verneukt, ik had per abuis aangenomen dat het stuk hasj dat nog in het zakje zat óók nog in de cake moest. Een blunder van jewelste die ervoor zorgde dat de rollen werden omgedraaid; S en ik moesten in de coming-up van een nieuwe dosis ketamine ineens als tripsitter fungeren.
Dus voor het echt goed begon te werken snel emmers gepakt, water voor iedereen gepakt en de deuren opengezet. Wat volgde moet een bizar schouwspel zijn geweest; 3 mensen aan het kotsen, en 2 langzaam wegspacend op een matras. Gelukkig gingen we op 60 mg nog steeds niet bizar hard zodat we enigszins in staat waren om een oogje in het zeil te houden. De ‘trip’ was van mijn kant verder volstrekt oninteressant omdat ik het mezelf niet toestond om er echt van te genieten, per slot van rekening gingen er door mijn fout nu 3 vrienden slecht op spacemuffins.
Als we drie kwartier later weer min of meer nuchter zijn, inmiddels is het ongeveer middernacht, zitten en liggen de andere drie half bewusteloos bij een wastafel, emmer of wc. S en ik besluiten te kijken of we er vast een paar richting bed kunnen krijgen, wat redelijk lukt. Vanaf dit punt besluiten we het anders te doen: we gebruiken gewoon om de beurt ketamine terwijl de ander nuchter blijft.
S begint dus als eerste met 125 mg ketamine (en zuipt subiet een half pak ijsthee leeg vanwege de smerige ‘drip’). We beginnen voor het eerst de dissociatieve kwaliteiten van ketamine te merken; S vraagt onder andere of de handen die hij voor zich houdt wel echt van hem zijn, en het lichaam gebruiken gaat nu toch beduidend moeilijker; tijdens de piek is het eigenlijk niet echt mogelijk om op te staan. Matrassen kwamen dus zeer goed van pas. Opvallend is het complete gebrek aan visuals, zowel met open als gesloten ogen. Wat overheerst is het gevoel dat het verschrikkelijk vaag is allemaal en dat het niet te begrijpen is wat nu de bedoeling is van ketamine. S gaf aan dat het totaal anders was dan hij had verwacht, en niet te vergelijken met andere drugs die hij kende.
Ongeveer anderhalf uur later, het is inmiddels 2 uur geweest, reproduceer ik deze ervaring met eveneens 125 mg ketamine nasaal. Ik kan ketamine enigszins relateren aan poppers en in mindere mate lachgas, maar het lijkt er ook weer niet écht op en duurt bovendien veel langer. Ook ik begrijp eigenlijk heel weinig van hoe ik me voel op dat moment. Dingen waarvan ik vermoedde dat ik ze heel fijn zou gaan vinden, uit andere trips, boeien me eigenlijk weinig in de piek. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor muziek, ik kan geen muziek vinden die echt mooi klinkt met ketamine op. Vermoedelijk is dit omdat het met ketamine de bedoeling is om je meer naar binnen te richten. Maar ik merk dat mijn geest eigenlijk blanco blijft als ik dat probeer. Ik zink wel weg in de matras en dat is wel aangenaam, maar bijzondere inzichten blijven uit. En echt hemelse gevoelens van ‘bliss’ zijn er ook niet. Het is het allemaal net niet.
Het duurt met 125 mg beduidend langer voor ik weer enigszins op baseline zit en dat begint me op een gegeven moment nogal te irriteren. Ik probeer na ruim een uur weer normaal te communiceren en dat gaat aardig, maar mijn kop zit nog vol watten en ik voel me brak en een beetje misselijk, met de onbedwingbare behoefte om toch maar weer te gaan liggen.
Ik besluit dat ik voor die avond genoeg ketamine heb gehad. S is op dat moment nog niet tevreden en probeert nog eenmaal de dosis te verdubbelen; hij gaat kijken of het wellicht mogelijk is de K-hole te bereiken op deze manier. Met 250 mg nasaal volgt een ervaring die nog duidelijk een stukje sterker is dan de vorige, maar beslist geen K-hole genoemd mag worden. S weet namelijk nog precies wie hij is en wanneer hij is geboren. Het is goed mogelijk dat we inmiddels teveel tolerantie hebben opgebouwd. S begint zich op een gegeven moment nogal ongerust te voelen over zijn eigen lichaamsbewegingen – ‘Ik doe toch niets vreemds met mijn lichaam, of wel?’. Dit is niet het geval, hij ligt behoorlijk stil. Even later gaat hij zich wél heel merkwaardig gedragen, door met schoenen te gaan spelen alsof het speelgoedauto’s en –vliegtuigen zijn. Dit heeft hij zelf wel door trouwens. Hij beschrijft het zelf achteraf als twee persoonlijkheden in hem die allebei anders denken over deze actie. Afgezien van dit stiekem wel komische schouwspel gebeurt er weinig indrukwekkends dus tegen de klok van 5 uur vinden we het genoeg en gaan we naar bed.
Als psychonaut probeer ik toch enige lering te trekken uit de ketamine-ervaring. Ketamine lijkt mij persoonlijk grotendeels ongeschikt voor psychonautische ervaringen, behalve misschien als je echt naar de K-hole gaat – die hebben we allebei nog niet mogen ervaren. Misschien dat ik over een tijdje toch nog eens probeer 250 mg nasaal te nemen (dat is ongeveer wat we nog over hebben), maar daarmee heb ik beslist geen haast. Spuiten zetten kan ik niet, noch mensen uit mijn naaste omgeving, dus daar waag ik me in ieder geval niet aan. Voorlopig kan ik de voorzichtige conclusie trekken dat ketamine vermoedelijk niet écht iets is voor mij, noch voor mijn ‘tripmaatje’ S. Truffels, LSD en MDMA zijn meer ons ding.
De enige lering die ik er voor nu misschien uit kan trekken, is dat ik niet moet proberen om álles in het leven te begrijpen. Sommige dingen zijn gewoon heel wazig en raar en dat moet je maar proberen te accepteren. Ketamine is er daar een van.
We overwegen om de volgende keer 2C-B te proberen, vermoedelijk ligt dat iets meer in ons straatje! Ook willen we wat verder in de toekomst nog eens DMT proberen.
(vriend 1,2,3 en 4 en de schrijfster)
